ตอนที่218 ใจที่ได้ตายลงไปในที่สุด

เมื่อบอกลาธวัฒน์แล้ว ปิยะก็กลายเป็นเหมือนคนที่แข็ง แกร่งจริงๆ ก่อนอื่นเธอต้องกลับไปทำงานของเธอวันนี้ให้ เสร็จ หลังจาก นั้นก็ค่อยไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมน้อง ชายถาวิระ คอยปลอบพ่อแม่ที่คอยดูแลน้องชาย และยังซื้อ ของให้พวกเขา และยังถามคุณหมอเรื่องอาการป่วยของ น้องชาย วิ่งไปวิ่งมาอยู่แบบนี้จนถึงตอนดึกสามทุ่มกว่า ปิยะ ถึงจะเป็นอิสระกลับไปที่คฤหาสน์ที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้ และ ก็เป็นคฤหาสน์ของนิทัศน์ด้วย

แต่ว่าพอเข้าไปในคฤหาสน์ ภาพข้างหน้าของเธอทำให้ เธอถึงกับช็อค

ทั้งห้องโถงใหญ่ เสื้อคลุม กระโปรง ถุงเท้า เสื้อ ใน กางเกงใน เครื่องสำอาง หนังสือ และของอื่นๆ กระจัดกระจายไปทั่วพื้น ถูกโยนไปทุกหนทุกแห่ง

ไม่มีอะไรต้องสงสัย พวกของเหล่านี้เป็นของปิยะทั้งหมด

ของพวกนี้เดิมทีแล้วควรจะจัดวางอยู่ในห้องนอนของปิยะ แต่เวลานี้ กลับถูกทิ้งไว้ที่ห้องโถงใหญ่ให้วุ่นวายเช่นนี้

และห้องนอนของเธอ…..ในเวลานี้กำลังมีเสียงหลาย เสียงดังออกมาจากข้างในเป็นระยะๆ เนื่องจากประตูห้อง นอนปิดกั้นเสียงได้เป็นอย่างดี ห่างออกไปเพียงเล็กน้อยก็ ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวภายในแล้ว
ปิยะตกใจ คิดว่ามีโจรเข้ามาในบ้าน เธอมือเท้าเบา ค่อยๆย่องเข้าไปในห้องนอน หลังจากนั้นก็ใช้หูแนบกับ ประตู วางแผนจะฟังเรื่องข้างในอย่างละเอียด ผลลัพธ์ คือ……เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงของวารีที่อยู่ข้างในร่วม บรรเลงบทรักยังมีเสียงคำรามที่แผ่วเบาของนิทัศน์แน่นอน ว่ายังมีเสียงผิดศีลธรรมอื่นอีกทันใดนั้นเรื่องทั้งหมดก็ ชัดเจนแจ่มแจ้ง !

เพียงชั่วพริบตาทั้งร่างของปิยะก็แข็งทื่อ โกรธโมโหเป็น ฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันทีอย่างรุนแรง ตาทั้งคู่ลุกเป็นไฟ

“นิทัศน์ คุณไอคนเลว คุณยังเป็นคนอยู่ไหม คุณทำแบบนี้ กับฉันได้ยังไง พวกเธอออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา……

ปิยะถีบเข้าไปที่ประตูอย่างแรง ด้วยอารมณ์ที่โกรธมาก ถึงที่สุดจนไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

ทําไมถึงได้ ทําไมนิทัศน์ถึงมาอยู่บนเตียงของเธอกับวารี ที่ท้องและกำลังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันได้ยังไง ทำไมเขาถึงป่า เถื่อนได้ถึงขนาดนี้ ทำไมถึงได้น่ารังเกียจได้ถึงขนาดนี้

แต่ทว่า เธอจะใช้มือของเธอทุบจนบวม ลำคอที่ตะโกน จนจะเป็นใบ้ คนสองคนข้างในยังคงสานต่อความปรารถนา ของพวกเขา และยังทวีความรุนแรงมากขึ้น การเคลื่อนไหว ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

อะไรเรียกว่าจิตใจหดหู่สิ้นหวังจนรู้สึกเย็นชา?
ณ ตอนนั้น ปิยะเข้าใจความหมายที่แท้จริงเรื่องนั้นอย่าง ลึกซึ้งแล้ว

วารีบุกรุกครอบครองบ้านของคนอื่น โยนข้าวของของเธอ ออกไปและเข้านอนในห้องและยึดห้องนอนของเธอ และ ครอบครองผู้ชายของเธอต่อ แน่นอนว่าเธอเกลียดวารี แต่ คนที่ปิยะเกลียดที่สุดกลับเป็นนิทัศน์ คือผู้ชายคนนี้ที่ให้ อำนาจวารีผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำร้ายเธอ แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ ข้างเธอและคิดเกี่ยวกับเธอซักพัก เธอคงไม่หมดหวังอย่าง ที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้หมดหวังกับเขาเหลือเกิน

ไม่ตะโกนหรือกรีดร้องอีกต่อไป ปิยะโน้มตัวไปข้างหลัง อย่างช้าๆจากนั้นจึงหันหลังกลับและวิ่งออกจากคฤหาสน์

ที่นี่ไม่ใช่ที่พักของเธอ และมันจะไม่สามารถที่จะเป็นได้ ตลอดไป

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ปิยะที่วิ่งออกจากคฤหาสน์มาค้นพบ ว่า เดิมที เธอไม่มีที่ที่จะไปแล้ว

ปิยะหัวเราะเสียงต่ำลง แต่เสียงหัวเราะยิ่งแย่กว่าเสียง ร้องไห้

ด้วยความไม่ได้ระมัดระวังอะไร กลับพบว่าข้างหลังมีเงา ค่อยๆเข้ามาใกล้ตัวเอง ในเขตชานเมืองที่เงียบสงบในเวลา กลางคืน ปรากฏฉากนี้ขึ้น ปิยะควรที่จะรู้สึกกลัว แต่ในเวลา นี้ ใจของเธอรู้สึกเย็นชาไปแล้ว ทุกอย่างไม่เพียงพอที่จะ ทําให้เธอกลัวแล้วตอนนี้
ด้วยเหตุนี้ ปิยะแค่ค่อยๆกลับหลังหัน แต่เมื่อปิยะมองคน ที่เดินมาหาเธอข้างหลังได้อย่างชัดเจน หลังจากผ่านความ กลัวนั้นไม่นาน ปิยะยังคงมีแรงหัวเราะอยู่ กลับหัวเราะเยาะ เย้ยตัวเองยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว

เพราะว่าคนนี้ที่ติดตามเธออย่างใกล้ชิด ก็คือ——ภูผา

“คุณตามมาทำไม? อยากจะมาดูฉันปิยะที่จนตรอกน่าเยาะ เย้ยแค่ไหนใช่ไหม?”

มองที่หน้าภูผาที่มีความเป็นห่วง ทำให้ปิยะอยากจมลงไป ในหุบเหว

ภูผาสายหัวอยู่สักพักและมองดูปิยะด้วยความลึกซึ้งก่อน จะพูดว่า “คุณก็รู้ ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณอยู่แล้ว ผมแค่ อยากคอยปกป้องดูแลคุณ” น้ำตาของปิยะเมื่อได้ยินคำพูด นั้นก็ไหลออกมาทันที ฉันไม่สามารถระงับความอึดอัดใจ ของฉันได้อีกต่อไป ปิยะพุ่งเข้าโผกอดภูผา “ทำไม ทำไม คุณถึงดีกับฉันได้ขนาดนี้? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ฉันไม่คู่ควร ได้รับความดีจากคุณขนาดนี้ ไม่คู่ควร……

“คู่ควร คุณคู่ควรกว่าคนไหนๆ”

ภูผาพยักหน้าด้วยความจริงจัง เขาใช้มือที่สั่นทั้งสองของ โอบกอดปิยะความรู้สึกนั้นทำให้เขาตื่นเต้นจนเสียงสั่นไป หมดแล้ว