ตอนที่216 ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง

กลับไม่ได้คิดว่า เธอกับภูผาจะมีวันที่ได้เจอกันอีก

และสายตาที่ภูผามองเธอ ยังคงร้อนแรง ยังคงบ้าคลั่ง ปิยะรู้ ในใจของภูผาก็ไม่เคยลืมเธอได้

แต่แล้วอย่างไรล่ะ?

ถึงแม้ว่าจะเจอกันอีก เธอกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้

ปิยะเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ใบหน้าไม่แสดงสีหน้าอา รมณ์ใดๆ

เวลานี้ จู่ๆวารีก็แตะเบาๆที่ไหล่ปิยะ ยิ้มเจิดจ้าแล้วพูดว่า “พี่สาว คิดไม่ถึงว่าคุณยังอยู่กับพี่นิทัศน์ ฉันคิดว่าฉันมา ครั้งนี้คุณจะไม่อยู่แล้ว นี่มันดีมากเลยยังมีพี่สาวอยู่ ฉันก็มี คนรู้จักเพิ่มอีกคน หลังจากนี้ฝากตัวกับพี่ด้วยนะ”คำพูดนี้ ดูเหมือนจะเกรงใจอยู่มาก แต่แท้จริงแล้วเต็มไปด้วยการ ประชดประชัน ยิ่งคู่กับเสียงงามที่ฉอเลาะของวารีด้วยแล้ว ทําให้คนฟังรู้สึกไม่โอเคจริงๆเลย

ปิยะยกมือมาปัดมือเล็กของวารีที่วางอยู่บนไหล่ของเธอ พูดอย่างเย็นชาว่า “พ่อแม่ฉันมีลูกแค่ฉันกับน้องชาย ฉันไม่รู้ ว่าฉันยังมีน้องสาวอีกคนนะเนี่ย ดังนั้น กรุณาอย่าเรียกฉัน มั่วๆอีก” ตอนที่อยู่หมู่บ้านซาลา เธอไม่ได้ขอคำแนะนำขึ้น ตอนนพวกนั้นของวารีสักนิด ตอนนี้ปากกลับมาเรียกเขาว่า สาว เหอะก็แค่อยากจะเน้นว่าวารียังวัยรุ่นกว่าเธอ ย่อมมีทุนดีกว่า

วารีเจอเข้ากับเข็มที่ไม่แข็งไม่อ่อนซะแล้ว ใบหน้าอดไม่ ได้ที่จะชาวาบ ทันใดนั้นก็พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ฉันแค่เห็น ว่าคุณอายุมากแล้ว ดังนั้นก็เลยเรียกอย่างเคารพว่าพี่สาว ในเมื่อเธอไม่ยอม งั้นหลังจากนี้ฉันก็จะเรียกชื่อเธอตรงๆ แล้วกัน ปิยะ” ปิยะปิดตา เอนตัวพิงกับเบาะรถ ขี้เกียจจะ สนใจวารีแล้ว

ปิยะรู้ วารีพอมาก็หยอกเล่นเขาก็ต้องเพราะว่านิทัศน์ แต่ ตอนนี้เธอไม่คิดที่จะไปสู้รบกับผู้หญิงคนไหนเพื่อนิทัศน์ แล้ว เธอไม่มีอารมณ์นั้นอีกแล้ว

ภูผาได้ยินวารีพูดไม่เคารพปิยะ แต่เขาไม่ใช่คนถนัดพูด ก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาห้ามวารี เพียงใช้สายตาไม่เป็น มิตรมองค้อนวารี

วารีที่ถูกภูผามองค้อนอย่างประหลาด แต่เธอก็ไม่ได้เอา มาใส่ใจ ตอนนี้ทั้งใจทั้งสมองของเธอล้วนมีแต่นิทัศน์ และก็ “ก่อกวน” ปิยะของนิทัศน์

ผ่านไปสิบกว่านาที รถก็มาถึงคฤหาสน์ของนิทัศน์แล้ว สาวรับใช้ชาวฟิลิปปินสองคนก็ออกมาจากบ้านทันที ยืน ต้อนรับอยู่ที่หน้าประตู

ปิยะยังไม่ลงจากรถ เพียงหันไปสั่งกับพวกเธอว่า “พวก เธอไปเตรียมห้องแขกห้องนึง ให้กับคุณวารีท่านนี้หน่อย เธออาจจะอยู่ที่นี่สักพักนึง
“ค่ะ!”

สาวรับใช้ชาวฟิลิปปินตรงเข้าไปช่วยวารียกกระเป๋า

“ว้าว บ้านทั้งสวยทั้งใหญ่!”

วารียืดหลัง ลงรถอย่างทุลักทุเล หลังจากนั้นก็เหมือนกับ คุณยายที่เข้าอุทยาน เสียงแหลมร้องอย่างตื่นเต้น หลัง นั้นเหลือบมองนี่ที จับนุ่นที ตามสาวรับใช้ชาวฟิลิปปินเข้า คฤหาสน์ไป

ปิยะหมุนตัวไปมองยังภูผาที่ยังนั่งอยู่เบาะหลัง พยายาม พูดด้วยน้ำเสียงปกติ “ตลอดทางมานี่ นายมาส่งวารีถึงที่ หมายอย่างปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ฉันจะไปส่งนายที่สถานีรถ กลับหมูบ้านซาลา

ภูผาส่ายหน้าอย่างเสียใจ “ไม่ ผมไม่กลับ ผม…ยายของ ผมท่านไปแล้ว ป่วยตายเมื่อครึ่งเดือนก่อน เกี่ยวกับหมู่บ้าน ชาลา ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ทุกวันหลังจากนั้นผมเฝ้ารอ ที่จะอยู่…คุณ”

“ข้างกาย”สองคำนี้ยังไม่ทันที่จะออกจากปากฏผาปิยะ ก็รีบพูดตัดบทเขาทันทีว่า “ความหมายของนายก็คือนาย ต้องการที่จะอยู่ที่นี่

พูดจบ มองค้อนภูผาหนึ่งที เพื่อที่จะบอกว่าในรถนอกจาก เธอและเขา ยังมีคนขับรถที่เป็นคนสนิทของนิทัศน์อีก เจ้า เด็กโง่คนนี้ถ้ายังพูดมั่วซั่วออกมาอีก จะต้องเกิดเรื่องวุ่นๆไม่ช้าก็เร็วแน่

ภูผาเข้าใจความหมาย หลังจากนั้นก็พยักหน้ารับ “ครับ ผม ต้องการอยู่ที่นี่ ทั้งท่านประธานนิทัศน์ยังรับปากให้ผมมาเฝ้า ประตู หลังจากนี้ ผมก็เป็นยามของที่นี่แล้ว

ปิยะได้ยินแบบนี้ก็ตกใจมึนงงทันที

นี่มันอะไรกัน ทำไมเรื่องอะไรมันมารวมเกิดขึ้นวันนี้? ตอน นี้ชีวิตของปิยะยังยุ่งเหยิงไม่พออีกหรือ?

“โอเค นายอยู่ก็อยู่สิ ตอนนี้ฉันมีนัดแล้ว มีเรื่องต้องไปคุย นายลงรถไปก่อนเถอะ กลับมาแล้วฉันจะคุยรายละเอียดกับ นาย”

ปิยะดูเวลาบนโทรศัพท์ อีกครึ่งชั่วโมงที่เธอนัดกับธวัฒน์ ไว้ตอนนี้ก็ผ่านมานานแล้ว เธอกำลังจะสายแล้ว

ภูผาได้ยินปิยะมีธุระต้องไปจัดการก็รีบลงจากรถทันทีใคร จะรู้ว่า….เขาเปิดประตูรถไม่เป็น ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดงที่ไม่ สามารถเปิดประตูรถออกได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มเข้าเมือง และก็เป็นครั้งแรกที่ สัมผัสรถ

ปาลือดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ทันใดนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัย ตัวเองออก ย่อตัวลงช่วยบิดประตูรถออก
และเธอที่ย่อตัวอยู่นี้ แน่นอนว่าทำให้ระยะห่างระหว่าง เธอกับภูผาเข้าใกล้กันมาก ภูผาถึงขั้นได้กลิ่นหอมของปิยะ ทันใดนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา

รู้สึกถึงอารมณ์ที่ผันแปรของภูผา ปิยะรีบหดตัวกลับอย่าง เขินอายทันที ใจดวงนี้ไม่สามารถควบคุมที่จะไม่ให้เต้นตึก ตักได้