ตอนที่ 208 ไม่สมหวัง

ปาลีชั่วขณะนั้น ราวกับโดนฟ้าผ่า เธอที่เพิ่งจะมีความหวัง ขึ้นมา แค่พริบตาเดียวก็ถูกเสียงของโสรจผลักตกเข้าไปใน ห้องเย็น เย็นจนชาไปตั้งแต่หัวจนเท้า “ทำไม…ทำไมเป็น เธอ?ดนุพลล่ะ ทำไมโทรศัพท์ดนุพลถึงมาอยู่ในมือเธอได้?”

โสรจหัวเราะหึหึ พูดว่า “ทำไมจะไม่ใช่ฉันล่ะ ฉันจะบอก อะไรเธอให้นะ ไม่ใช่โทรศัพท์ดนพลอยู่ในมือฉันนะ ดนุพล ก็อยู่กับฉันที่นี่ ถ้าเข้าใจแล้วก็อย่ามารบกวนพวกเราอีก”

พูดจบ เสียง “ป้ง” ก็วางสายไป

ปาลีจับโทรศัพท์ไว้ สมองขาวโพลนไปหมด ตัวแข็งเป็น หิน นิ่งค้างไม่ขยับเขยื้อน

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จู่ๆโทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้น มี ข้อความส่งมา

ปาลีก้มหัวไปมองอย่างเชื่องช้า เป็นการส่งจดหมายภาพ ในจดหมายนั้นมีแค่รูปหนึ่งรูป ในรูป..คือดูดนุพลกับโสรจ ที่ตัวล้อนจ้อนกอดกันอย่างแนบชิด ตาของดนพลปิดสนิท ราวกับกำลังหลับอยู่ แต่ตาของโสรจนั้นกลับเบิกกว้าง ยิ้ม และมองมาที่เธอเหมือนต้องการยั่วยุเธอผ่านทางหน้าจอ โทรศัพท์

“อะ!”
ปาลีพึมพำทันที ปาโทรศัพท์อย่างแรงไปที่กำแพงตรง ข้าม เหมือนหมดอาลัยตายอยากไปแล้ว

ทําไม ทําไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไม ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน?

ปาลีที่ตัวสั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ อยากจะลุกขึ้นมา เธอ อยากจะออกไป เธออยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ แต่ว่าร่างกาย ที่เหน็ดเหนื่อยของเธอ หมดแรงไปแล้ว สองขาอ่อนแรง สองตาปิดแน่น ก็เป็นลมล้มไปกับพื้น

เปรียบเทียบกันแล้ว ความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับนั้น “การ หักหลัง”ของดนพลโหดร้ายกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า

โรงแรมยี่ลิน!

ในยามแสงรุ่งอรุณส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านมาถึงบนเตียง เปลือกตาที่หนักอึ้งของดนพลเปิดออกอย่างปรับสายตา ไม่ค่อยได้ พอเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องหรูที่ไม่คุ้น ทันใดนั้น เรื่องราวทั้งหมดของเมื่อคืนก็ค่อยๆชเด่นชัดขึ้นมา

เมื่อคืน เขาต้องการไปดื่มกับพงที่คลับAisne แต่กลับเจอ โสรจ หลังจากนั้นเขาก็ดื่มไวน์แก้วที่โสรจส่งให้ วินาทีต่อมา เขาก็สลบไป และหลังจากนั้นเขาก็มาตื่นอยู่ที่นี่แล้ว และ ระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างเขาก็จำไม่ได้เช่นกัน

สะบัดผ้าห่มออกดู เขาตอนนี้กลับใส่แค่กางเกงในตัวเดียวดนุพลไม่กล้าไปคิดเลยว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้ในสมองของเขามีแต่หน้าปาลีเท่านั้น เขาไม่ได้กลับ หนึ่งคืนไม่รู้ว่าปาลีจะคิดอย่างไร?

ไม่รอช้า ดนุพลกระโดลงจากเตียง หยิบเสื้อของเขาที่พื้น ขึ้นมาใส่กันมือเป็นพัลวัน

เวลานี้ โสรจที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดี เส้นผมที่เปียกชื้นทำให้รู้ว่าเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

พอเห็นดนุพลรีบสวมชุด โสรจก็ยกยิ้มสวย เดินไปกอดเอว ดนุลจากข้างหลังจนทั้งตัวติดกัน หลังจากนั้นพูดเสียงอ่อน ว่า “ดนุพล คุณตื่นแล้ว หิวหรือเปล่า อยากกินมื้อเช้าเป็น อะไร ฉันจะสั่งให้”

“คุณช่วยออกไป!

ดนุพลสวมกางเกงใส่เข็มขัดเสร็จ สบัดมือออก ผลักโสรจ ออกห่างอย่างแรงไปไกลสองสามเมตร

โสรจที่ทันระวัง ทุกโยนลงบนเตียงใหญ่อย่างแรงจรผม เผ้ารุงรัง แต่เธอกลับไม่โกรธ ใช้มือค้ำหัวเอาไว้ มองดูดนุ พลที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงหยอกเย้าพูด ว่า “คุณรีบร้อนที่จะไปงานหมั้นของคุณกับปาลีใช่ไหม?”

สองมือของดนุพลรีบกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต ทันใดนั้น หมุน ตัวอย่างแรง สองก้าวพุ่งไปหน้าโสรจ ยื่นมือขวาออกไปจับ คางแหลมของโสรจไว้ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาโกรธขนาดไหน “คุณก็รู้อยู่ว่าวันนี้ผมจะหมั้น แล้ว ทำไมคุณยังทำแบบนี้?”

คางของโสรจที่ถูกดนพลบีบจนเจ็บ และดนุพลที่โกรธจัด แบบนี้ เป็นครั้งแรกที่โสรจเห็นแน่นอน ในความทรงจำของ เขาเมื่อก่อน ดนุพลมักจะอ่อนโยน สง่าและนุมนวล นั่นเป็น เพราะว่าไม่เคยมีใครสัมผัสจุดอ่อนของเขา

โสรจก็รู้สึกเกลียดขึ้นมาทันที เกลียดปาลี ผู้หญิงคนนี้ที่ ยึกครองความรักทั้งหมดของดนุพลไป

“ดนพล ฉันรักคุณ ไม่ว่าฉันทำอะไรลงไปทั้งหมดก็เพราะ ว่าฉันรักคุณนะ!”

โสรจ าตาไหลพรากมองไปยังดนพล การกระทําที่หลง เหลือความสงสารของดนุพลนั้น ทำร้ายเธอเข้าแล้วจริงๆ

ดนุพลยกยิ้มริมฝีปากเยือกเย็น “ฉันเกลียดคนที่คิดร้ายกับ ฉันที่สุด แล้วก็ขอช่วยคุณอย่าเอาคำว่ารักมาเป็นข้ออ้างของ ความเห็นแก่ตัวของคุณ คุณเปลี่ยนไปแล้ว คุณไม่ใช่โสรจที่ ผมเคยรู้จักอีกต่อไป ต่อให้เมื่อคืนวานระหว่างเราเกิดอะไร ขึ้น ฉันก็ไม่สามารถใจได้เพราะว่าผู้หญิงที่ฉันรักมีเพียงแค่ ปาลี และคุณ ตอนนี้ผมเหลือไว้แต่ความเกลียดชังเท่านั้น!”

พูดจบ ใช้แรงมือที่บีบคางปาลีอยู่ผลักออกไป และไม่มอง ไปยังโสรจที่อยู่บนเตียงอีก หยิบเสื้อนอกของเขาขึ้นมาแล้ว ก็เดินออกไปจากห้องนี้แบบไม่หันกลับไปมองสักนิด
ถ้าหากว่าปาลีเป็นอะไรเพราะว่าเขาไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืน นี้ ทั้งชีวิตเขาจะไม่ให้อภัยโสรจที่เขาเคยรักอย่างแน่นอน

“ดนุพล….”

โสรจมองตามแผ่นที่ห่างไปของดนุพล เรียกหาด้วยใจที่ แหลกสลาย น่าเสียดายที่มีเพียงแผ่นหลังเย็นชาที่ค่อยๆ หายไปของดนุพลแลกกลับมาเท่านั้น

“ดนุพล คิดไม่ถึงว่าคุณจะไร้ความปราณีเช่นนี้ หลายปีนี้ ฉันมองคุณไม่ออกจริงๆ!”

รู้ว่าไม่มีทางที่จะเอาคืนกลับมาได้ โสรจเก็บความอ่อนแอ ขอวตัวเองเอาไว้ ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองไปยังประตูที่ดนุพล หายไป ทันใดนั้นขำเสียงทุ่มต่ำ สุดท้ายยิ่งขำก็ยิ่งเสียงดัง กลับแย่ยิ่งกว่าเสียงร้องไห้ “คุณคิดว่ารีบกลับไปตอนนี้ เธอ จะยังหมั้นกับคุณอยู่หรือ คุณฝันเอาเถอะ ของที่ฉันโสรจไม่ ได้เนี่ย คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ ฮ่าฮ่าฮ่า….