ตอนที่198โดดเดี่ยว

“การกระทำแบบนี้คืออะไรกันอารมณ์เสียที่ทำงานแล้วมา อารมณ์เสียใส่ฉันที่นี่งั้นเหรอ?”

รฐาขมวดคิ้วและมองหน้าขวัญชีวีด้วยความเบื่อหน่าย พูด พี่สาวน้องสาวก็เหมือนกันปาลีเขายังทำกับข้าวเป็นเลย ทําไมเธอทําไม่เป็นหละเธอทำไมไม่หาเหตุผลให้กับตัวเอง ยังอยู่ที่นี่ตะคอกใส่ฉันอีกเธอมันชั่งไม่มีเหตุผล”

โทษเขาในวันนั้นที่ตาบอดเลือกขวัญชีวี

ทั้งยังไม่รู้ว่าถ้าไม่พูดถึงปาลีก็ดีแล้วแต่นี่กลับพูดถึงเขา ทำให้ขวัญชีวียิ่งเจ็บขึ้นไปอีกในชีวิตที่เขาเกลียดมากที่สุด ก็คือการนำเขาไปเปรียบเทียบกับปาลีเพราะว่าทุกครั้งที่ เปรียบเทียบกันทุกครั้งขวัญชีวีไม่มีทางเทียบกับปาลีติดเลย นานมากแต่ไหนแต่ไรแล้วและนี่ก็ไปแตะต่อมโมโหของ เขาขึ้น

หลังจากนั้นครั้งนี้ขวัญชีวีโมโหขึ้นมาแล้วจริงๆยกมือชี้นิ้ว ไปที่รฐาแล้วพูดเสียงดังว่า“ตอนนี้คุณรู้สึกคิดผิดแล้วใช่ ไหม?ฉันจะบอกคุณให้ตอนนี้ฉันก็รู้สึกคิดผิดในวันนั้นฉัน มันตาบอดจริงๆที่ไปเลือกคุณคุณดูสภาพคุณนะต้องการดัง ก็ไม่มีให้ต้องการสิทธิก็ไม่มีให้จนกระทั่งวันนี้ต้องลาออก จากผู้บริหารบริษัทโจวกรุ๊ปจำกัดเพราะได้รับบาดเจ็บขนาด นี้คุณยังไม่สำนึกอีก!”

พูดจบก็ถือกระเป๋าและหลังเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
“ขวัญชีวีในตอนนั้นเธออ่อยฉันเองตอนนี้เธอกลับมาพูด เรื่องพวกนี้เธอหยุดเดี๋ยวนี้!”

รฐาในตอนนั้นก็โกรธมากแต่เทียบกับปากที่ไม่ดีของ เขาแล้วขวัญชีวีก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมาสนใจเขาอีก แม้แต่จะมองก็ยังไม่อยากมองเขารฐาก็ได้แต่โกรธและคิด ว่าอยากจะพุ่งไปดึงหัวของเธอเอาไว้ซะเหลือเกิน

แต่ขาของเขาที่ใส่เฝือกหนาๆอยู่นั้นแม้แต่จะกระโดดไป ก็ยังทำไม่ได้สุดท้ายก็มีแต่จะหยิบฟาสฟู้ดและซุปไก่ที่วาง อยู่บนโต๊ะขว้างไปที่ข้างหลังของขวัญชีวี

“โอ๊ย……”

ขวัญชีวีร้องเสียงหลงตั้งแต่หัวจรดเท้าก็มีแต่คราบกับข้าว ยิ่งไปกว่านั้นซุปไก่ก็ได้ละเลงไปทั้งตัวของเธอตั้งแต่หัว จรดเท้าทำให้ขวัญชีวีเปียกไม่มีชิ้นดี

ยังโชคดีที่ในระหว่างทางที่เขามาซุปไก่ก็พอเย็นลงบ้าง แล้วไม่งั้นละก็ใบหน้าของเธอคงเละไม่มีชิ้นดีไปแล้ว

“รฐาทําไมแกไม่ตายๆไปซะทำไมฉันถึงต้องโชคร้ายมา ส่งกับข้าวให้แกเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้แกด้วยยังจะไม่สำนึก อีกทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้ไปตายซะไปตายซะ…….

ขวัญชีวีได้นําเอาผ้าเช็ดหน้าของเธอที่เช็ดน้ำซุปนั้นหัน หลังกลับไปสะบัดกระเป๋าในมือทิ้งและขึ้นไปอยู่บนเตียง ของรฐาคล้ายกับว่าเธอเป็นบ้าและไปทุบตีร่างกายของรฐาพรางพูดด่าไปด้วยความโกรธ

“โอ๊ย……หยุดนะอียัยบ้านี่ฉันยังบาดเจ็บอยู่ นะ……โอ๊ย……”

ก่อนหน้านี้กระดูกซี่โครงของรฐาได้หักไปสองซี่ถึงแม้ ว่าจะดีขึ้นครึ่งนึงแล้วแต่ตอนนี้กลับไม่มีแรงแค่ใช้แรงนิด หน่อยก็เจ็บมากมายแล้วดังนั้นการกระทำของขวัญชีวีที่อยู่ ตรงหน้าในตอนนี้แม้กระทั้งแรงของเขาก็ยังไม่มีทำได้ก็แค่ ร้องไห้โวยวายออกมาเท่านั้น

แต่ที่เขาโหวกเหวกโวยวายในครั้งนี้ก็ทำให้พยาบาลที่อยู่ ข้างนอกได้ยินเข้าและได้เข้ามา

“เขาคือคนไข้ทําไมเธอทำร้ายคนไข้ได้แบบนี้เธอเป็นคน ของตระกูลไหนเนี่ยรีบหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

พยาบาลคนนั้นได้ลากขวัญชีวีออกมาและได้พูดสั่งสอน

ไป

“ใช่เขาคือคนไข้งั้นจะทำไมหละเป็นคนไข้แล้วจะทำอะไร ก็ได้งั้นเหรอเธอดูสิเขาทำอะไรกับฉันร่างกายของฉันเต็ม ไปด้วยข้าวและน้ำซุปฉันมองไปที่เขาก็เหมือนว่าสมองเขา มีปัญหา!”

ขวัญชีวีผลักพยาบาลคนนั้นออกสุดท้ายก็ถือกระเป๋าและ ได้เดินไปตีขาของรฐาอย่างแรงหลังจากนั้นหันหลังเดิน ออกห้องไป
“โอ๊ย!”

รฐาคิดไม่ถึงว่าทำไมขวัญชีวีถึงดุร้ายได้เพียงนี้คิดไม่ ถึงว่าจะเดินเข้ามาขาของเขาทั้งยังใช้แรงอย่างมากใน การตีอีกเจ็บจนต้องร้องโอดครวญขึ้นมาจนส่วนบนของ ร่างกายต้องกระตุกลุกขึ้นมานั่งทำให้หัวเขาเหงื่อแตกไป หมดและทำได้เพียงชี้ไปที่หลังของขวัญชีวีทำได้แต่โกรธ และพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

พยาบาลคนนั้นพบเข้าในเวลานั้นก็ช่วยรฐาเช็ดเหงื่อในไม่ ช้าก็เรียกคุณหมอเข้ามา

ยังดีที่ไม่ได้เกิดอะไรมากมายขึ้นแต่ก็พอที่จะทำให้รฐา เจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ในขณะที่หมอและพยาบาลออกไปในห้องคนไข้ก็เหลือ แต่รฐาคนเดียว

เขาทั้งเจ็บทั้งโกรธทั้งหิว!

ข้าวเมื่อกี้ก็เป็นเขาเองที่ทำมันหกจนกินไม่ได้แล้วในตอน นี้เขาหิวจนท้องจะทะลุอยู่แล้ว

หลังจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาผู้หญิงอีก คนของเขา

คนที่แรกก็คือคนที่เคยเป็นผู้ช่วยผู้จัดการในบริษัทโจวก รุ๊ปพิมพ์วิไลสุดท้ายคนที่เคยชอบเขามากๆก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไปซะงั้นเหตุผลง่ายๆก็คือตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้จัดการของ บริษัทโจวกรุ๊ปอีกต่อไปแล้วผู้หญิงคนที่เป็นผู้ช่วยผู้จัดการ คนนี้ในตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาอีก แล้ว

คนที่สองคนที่สามคนที่สี่ผ่านไป……ฐาที่โทรไปหาพวก ผู้หญิงที่เขาเคยคุยด้วยและพวกเพื่อนของเขาเหล่านั้นเมื่อ พวกเขาได้ยินว่าอยากให้พวกเขาไปส่งข้าวให้เขาที่นอน อยู่บนเตียงผู้ป่วยคิดไม่ถึงเลยว่าไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ยอม ตกลงไม่ใช่หาข้ออ้างนู้นนี่นั้นมาเพื่อเป็นเหตุผลแต่กลับ โกหกไปหน้าด่านๆว่าโทรศัพท์สัญญานะไม่ดีมั่งพูดไม่ชัด บ้างและมีบางทีก็วางสายไปเลยทำเป็นโทรศัพท์แบตจะ หมดแล้วก็ยังมี

จนกระทั่งมาถึงเวลานี้รฐาได้พบว่าการใช้ชีวิตของเขาล้ม เหลวข้างๆเขาไม่เคยมีผู้หญิงที่จริงใจจริงๆเลยแม้แต่คน เดียวไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจจริงๆแม้แต่คนเดียว

เขาคิดถึงปาลี

ถ้าตอนเริ่มแรกเขาไม่ทะเลาะกับปาลีรุนแรงขนาดนั้นถ้า ตอนเริ่มแรกเขาทำดีกับปาลีไม่งั้นในเวลานี้ข้างๆของเขา คงจะมีคนที่รักเขาหมดหัวใจเป็นทั้งผู้หญิงและภรรยาที่ดี อย่างแน่นอน

รฐาถอนหายใจและหลับตาลง

หัวใจของเขาได้แต่ขอโทษและไม่เคยคิดผิด
มีได้ก็ต้องมีเสียที่เขาเสียไปในขณะนี้คือของชั่วคราว เพราะว่าเขาได้รับเงินเป็นจำนวณมากจากธัญญาทั้งยังรวม กับเงินที่เขาฝากในปีที่ผ่านๆมาอีกมันก็เพียงพอต่อการจะ ทำธุรกิจของเขาแต่นี่ก็รวมถึงทำไมเขาถึงใช้โอกาศในตอน ที่เขาได้รับบาดเจ็บจนเข้าโรงพยาบาลนี้เป็นเหตุผลในการ ลาออกจากบริษัทโจวกรุ๊ปอีกด้วย!