ตอนที่193โรคทางใจ

“ปาลี……”

ธวัฒน์ที่อยู่ข้างๆก็ได้รนฐานเหงื่อแตกไปหมดไม่คิดว่า ปาลีจะเป็นลมสลบไปทันใดนั้นก็รีบร้อนและไม่สนอย่า งอื่นแล้วธวัฒน์ได้ประคองปาลีมานั่งตรงๆและรีบเหยียบรถ ออกไปหาโรงพยามบาลที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้

ขณะที่ผลวินิจฉัยของหมอออกมาธวัฒน์ก็โล่งอกเพราะว่า เด็กในท้องปาลีไม่เป็นอะไรเด็กในท้องยังปลอดภัยแต่เมื่อ นำผลวินิจฉันมาอ่านธวัฒน์ก็กำผลวินิจฉันนั้นไว้แน่นทันใด นั้นเว้นเลือดก็ขึ้นหัวหน้าธวัฒน์ก็ยากที่จะดู

“ดนุพลแกมันแย่มากตกลงแกทำอะไรกับเธอกันแน่คิดไม่ ถึงว่าเธอ…เธอจะมีโรคแบบนี้อยู่”

ธวัฒน์หลับตาลงอย่างขมขื่นถ้าดนุพลเขาอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เขาควไม่ลังเลที่จะต่อยดนุพลเข้าไปหลายๆหมัดอย่างแน่ นอน

เพราะว่าที่ปาลีได้รับเชื้อมาก็คือโรคความเศร้าของช่วง เวลาการตั้งครรภ์!

โรคความเศร้าของช่วงเวลาการตั้งครรภ์มีลักษณะ คล้ายๆกับนิสัยอันตรายทำให้คนนั้นโกรธง่ายอ่อนแอ กระวนกระวายอารมณ์แปรปรวนบ้าคลั่งไม่เป็นปกติหนักจน ขั้นที่ว่าทำให้จิตวิญญานแตกสลายไปเลยขนาดที่ว่าการใช้ชีวิตประจำวันก็ยังจัดการตัวเองไม่ได้แม้กระทั่งสามารถ ทําร้ายคนรอบข้างกับตังเองได้จนคิดฆ่าตัวตายในที่สุด

โชคดีที่โรคของปาลียังตรวจพบได้ทันเวลาพอดีหลังจาก นี้ขอแค่ตัวเธอเองปล่อยวางสิ่งที่เธอเคยผ่านๆมารวมทั้งคน รอบข้างของเธอไม่กระตุ้นอาการเธออีกพยายามให้สิ่งแว ดล้อมและการใช้ชีวิตรอบๆตัวเธอเต็มไปด้วยความสงบโรค ของเธอก็จะทุเลาลงได้รวมไปถึงต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ และกินยาไปตามขั้นตอน

แต่ถ้าจะทำจนมาถึงขั้นนี้ไม่ใช่มีแค่ปาลีที่จะต้องให้ความ ร่วมมือแต่นั้นหมายถึงคนรอบกายของเธอทั้งหมดด้วยที่จะ ต้องให้ความร่วมมือรวมทั้งที่สำคัญที่สุดก็คือดนุพล

ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจถึงเพียงไหนแต่ธวัฒน์ก็ล้วงโทรศัพท์ ขึ้นมาและกำลังจะโทรไปหาดนพลแต่ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมีคนโทรมาหาเขา

ดูเบอร์ก็คือดาวนั้นเอง

“ฮัลโหล!”

ธวัฒน์รับสายเขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะตัดสายของดาวทิ้ง ถึงแม้ว่าระหว่างเขาทั้งสองคนจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยก็ ตามแต่ก็มีความสุขที่ได้ร่วมมือกันเสมอ

“ธวัฒน์ได้ยินแม่ของฉันพูดว่าเธอลักพาตัวปาลีออกมาเห รอ?”
เสียงในโทรศัพท์ของดาวก็เย็นชาขึ้น

ธวัฒน์ตกใจนิดหน่อยพรางกับหัวเราะขึ้นมา”จะพูดว่า ลักพาตัวก็ไม่ถูกเขาอยากออกมาเองฉันก็แค่ทำตามคำขอ ของเธอ”

“จริงเหรอ?”

เสียงของดาวในขณะนั้นก็เย็นชาขึ้นมาทันที”ธวัฒน์นาย อย่าลืมนะวันนั้นที่พวกเราตกลงเงื่อนไขกันวันนั้นนาย สามารถเจอปาลีได้แต่ไม่สามารถยุ่งกับเธอ”

“ผมไม่ได้ลืมหรอกนะรวมทั้งผมยังเคารพเรื่องนั้นด้วย ไม่ใช่เพราะเธอแต่เป็นเพราะเขาขอแค่เรื่องไหนที่เขาไม่ เต็มใจผมก็คงจะไม่ฝืนใจของเขา”

ธวัฒน์พูดขึ้นแบบจริงจังเป็นอย่างมาก

“อย่างนี้ดีสุดตอนนี้พวกเธออยู่ไหนกันรีบๆไปส่งเธอกลับ บ้านได้แล้วแม่ของฉันเดือดร้อนจะเป็นจะตายแล้ว”

“ฉันกำลังจะโทรหาพี่ชายเธอส่งเขากลับก็ต้องฝากพี่ดนุ พลของเธอแล้วหละ!”

“ก็ได้งั้นก็ตามนี้ฉันยังมีเรื่องอยู่ทางนี้บาย!”

การพูดคุยของสองคนก็สิ้นสุดลงวางสายลงธวัฒน์ก็โทร หาดนพลในทันที
ธวัฒน์ได้นำเรื่องทั้งหมดและโรคทั้งหมดที่ปาลีพบเจออยู่ ในตอนนี้เล่าให้ดนุพลฟังเมื่อดนุพลได้ยินดังนั้นเวลานั้นก็ รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดลงและไม่ได้สนใจงานในมือตัวเอง อีกไม่ได้พูดอะไรมากมายและรีบร้อนไปโรงพยาบาล

ธวัฒน์วางสายหันหลังไปก็เห็นปาลีไม่รู้เรื่องอะไรและ กำลังฟื้นรวมถึงลงมาจากเตียงแล้วไม่ขยับและยืนอยู่ข้าง หลังของเขา

“ปาลีคุณ…….ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ธวัฒน์ไม่มีความเป็นธรรมชาติในการแสดงออกเลยเมื่อกี้ ที่เขาพูดกับดนุพลไม่มีแม้แต่ความเกรงใจรวมทั้งเมื่อพูดถึง โรงของปาลีเวลานั้นเขาก็ว่ากล่าวดนุพลไป

“นานแล้วนานเท่าที่ฉันได้ฟังเรื่องที่คุณกับดนุพลคุยกัน ทั้งหมด”

ปาลีที่มองธวัฒน์ด้วยความหวาดกลัวและยืนแข็งเป็นท่อน ไม้เธอพึ่งจะพูดว่า………ฉันมีโรคฉันเป็นโรคซึมเศร้า…….

ธวัฒน์จึงพูดออกไปกลับกัยเรื่องนี้ปาลีควรที่จะรู้มีแค่เธอ รู้เท่านั้นจึงจะให้ความร่วมมือหลังจากนั้นพูดว่า”เธอไม่ต้อง กลัวนะโรคนี้ความจริงไม่น่ากลัวอย่างที่คิดรวมทั้งคุณก็ยัง ไม่ได้ร้ายแรงเพียงนั้นผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนอยู่บ้านตระ กูลกันตพัฒน์เธอผ่านอะไรมาบ้างที่ทำให้คุณต้องมาเป็นแบ บนี้แต่ขอให้คุณหลังจากนี้สงบและใจเย็นลงค่อยๆลืมเรื่อง ราวที่ผ่านมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
ปาลียังคงยืนด้วยความหวาดกลัวยืนอยู่เหมือนกับคน เหม่อลอย

ช่วงเวลานี้ในใจของปาลีก็สงบลงสงบลงเหมือนกับน้ำที่ ใหลนิ่ง

ไม่มีใครที่รู้ดีไปกว่าตัวเธอเองว่าทำไมเธอถึงได้เป็นโรคนี้

เหตุผลก็เพราะว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านตระกูลกันตพัฒน์ความ โหดร้ายของทวิติยาคำพูดของโสรจทั้งหมดแต่เป็นลูกศร ดอกหนึ่ง

คนที่ทำให้จิตใจเธอไม่สงบความจริงแล้วคือรฐา!

รฐาได้ทารุณกรรมด้วยคำพูดที่โหดร้ายของเขาต่อเธอ ทั้งร่างกายและจิตใจความเจ็บปวดนี้สะสมจากวันเป็นเดือน ทำให้ปาลีกลืนไม่เข้าคายไม่ออกตั้งนานแล้วแต่การกระทำ ของโสรจในวันนี้กลับสำเร็จเอาได้ง่ายๆเหมือนกับของที่ถูก ทับอยู่ที่กันทำให้เธอเสียสติไปหลังจากนั้นในที่สุดก็เกิดโรค ที่ร้ายแรงนี้กลางใจเธอ

มองไปที่ปาลีที่กำลังสงบลงในเวลานี้ธวัฒน์ก็เกิดความ กลัวขึ้นและอยากรู้ว่ามีบางครั้งเกิดเรื่องที่กระทบจิตใจก็ยัง เจ็บมากกว่าโรคที่เกิดในร่างกายล้านเท่าเพราะว่าคนที่เป็น โรคทางใจนั้นดูจากภายนอกเขาดูปกติมากกว่าคนปกติซะ อีกแต่ในใจพวกเขาเป็นยังไงใครจะไปรู้ยากที่จะจินตนาการ ออกมาได้
“ธวัฒน์ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเขา

เวลาผ่านไปนานพอสมควรแต่ในที่สุดปาลีก็พูดประโยคนี้

ออกมา