ตอนที่ 135กลับบ้านนอก

ปา สายหัว ไม่เธอไม่เข้าใจตนพลเขาคือคนที่เพียบ พร้อมคนหนึ่งในชีวิตของเขาไม่มีจุดไหนค่างพร้อย อ ให้เป็นสิ่งชอบเขาก็สามารถทิ้งมันเหมือนเป็นของไร้ค่า ได้ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนรักแบบฉันก็อาจจะเป็นแบบ ที่เธอพูดฝืนใจยอมรับไปแต่ว่าเรื่องนี้จะต้องบาดแผล ในใจเขาไปตลอดกาลอย่างแน่นอนและนี่เป็นที่ฉันไม่ อยากจะเห็นมัน

แทนที่จะต้องทุกข์ทรมานกันทั้งสองก็รีบตัดไฟตั้งแต่ นลม กว่า

ทั้งหมดนี้ให้มีแค่เขาคนเดียว แบกรับก็พอแล้ว

ธัญญาหมดคําจะพูดทันทีที่ปาลีพูดมาก็มีเหตุผลเงียบ ไปสักพักก็พูดว่า”งั้นเธอตอนนี้…วางแผนจะกลับไปอยู่ กับฉันที่นั่นอีกจริงๆหรอ?

“ไม่หรอก”

ปาลิสายหัวอีกครั้ง ฉันอยากกลับบ้านเธอพาฉันไป สนามบินอีกทีเถอะนะ กระเป๋าของเธอที่เพิ่งจะเอามาจากคนพลเธอมพาส ปอร์ตที่ใช้กลับประเทศแล้ว

ธัญญานิ่งไปแปปนึงก็กลับเป็นปกติแต่ก็ยังพยักหน้า อย่างจำยอมแล้วพูดว่า “โอเค”

ทันใดนั้นก็เรียกแท็กซี่ไปอีกสนามบินทันที

ตอนที่แท็กซี่ขับผ่านดนุพลไปก็ราวกับคืนนั้นที่ปาลีก กรฐาจับตัวขังไว้ในลิฟต์ดนุพลยังคงหันหลังให้กับปาล์ สายดาที่ร้อนรนกําลังมองหาไปตรงหน้าช่างไม่รู้อะไร เสียเลยปาลีกําลังผ่านเขาไปจากทางด้านหลัง

จ้องมองไปด้านหลังของดนุพลปาลีก็ก้มลงให้พ้น กระจกเม้มริมฝีปากแน่นร้องไห้น้ำตาแตกเธอกับเขาก็ มักจะเป็นแบบนี้หรือไม่ก็เราไม่มีบุพเพสันนิวาสต่อกัน

เมื่อสงปาลีถึงอีกสนามบินแล้วธัญญาก็จัดการขั้นตอน ทุกอย่างให้ปา อย่างเงียบๆ

ก่อนจะไปถึงแม้ว่าปาลียังมีอาการตื่นตระหนกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณธัญญา”ขอบคุณเธอนะช่วงไม่กี่ วันที่ผ่านมาถ้าไม่ใช่ว่ามีเธอฉันคิดว่าฉันคงจากโลกนี้ไป แล้วขอบคุณเธอมากจริงๆ หลังจากนี้ถ้าเธอมาประเทศ จีนต้องบอกฉันนะฉันจะเป็นไกด์ให้เธอเอง”

“โอเค!”

ธัญญายิ้มบางๆแล้วพยักหน้าทันใดนั้นก็ยกโทรศัพท์ ในมือขึ้นโบกๆเล็กหน่อยแล้วพูดว่า หลังจากกลับ ประเทศแล้วถ้าเธอต้องการเพื่อนคุยล่ะก็โทรหรือส่ง ข้อความหาฉันได้ตลอดเลยนะ”

ปาลีพยักหน้าก็ลากกระเป๋าเดินทางหมุนตัวเงียบๆ แล้วเดินออกไปทันที

มองไปยังแผ่นหลังปาลีที่ค่อยๆห่างออกไปธัญญา ช้อนดวงตาคู่สวยขึ้นเล็กน้อยพูดพึมพำเบาๆกับตัวเอง ว่า ประเทศจีนฉันจะต้องไปให้ได้ปาล์พวกเราต้องได้ เจอกันอีกแน่นอน!”…

ขณะที่ปาลีกำลังลากกระเป๋าเดินทางใบหน้าที่ เหน็ดเหนื่อยจากการเดินกลับตอนกลับถึงหมู่บ้าน น้าขาวก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

ปกติผู้คนในชุมชนก็จะนอนเร็วกันไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ ของเธอก็ปิดไฟล็อกบ้านกันแล้วปาล์ยืนอยู่หน้าประตู บ้านแต่กลับไม่กล้าที่จะเคาะประตูเธอกลับบ้านมาอย่าง ฉุกละหุกแบบนี้ต้องทำให้พ่อแม่ตกใจแน่ๆ

ปาลีเลยนั่งกอดเข่าพึงประตูหน้าบ้านเงยหน้ามอง ฟ้าดวงจันทร์ดูเย็นราวกับน้ำฟ้าปลอดโปร่งบรรยากาศ กลางคืนของบ้านเกิดเธอช่างสวยเสียจริง

ทั้งบรรยากาศกลางคืนที่งดงามและคุ้นเคยทำให้ใจ ที่ไม่เป็นสุขของปาลีได้รับความสงบอย่างที่ไม่เคยมีมา ก่อน

คืนนี้ปาลีก็ขดตัวนอนอยู่หน้าประตูบ้านของตัวหนึ่งคืน

เมื่อถึงวันถัดมาที่ธามตื่นมาตอนเช้าเปิดประตูก็เจอกับ

ปาส

“ปาลีลูกถึงมานอนอยู่ข้างนอกได้อย่างไรกันลูกกลับ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เคาะประตูล่ะลูกคนนี้เนี่ย

ธามสงสารปาลีที่เพิ่งตื่นอย่างจับใจหลังจากนั้นก็ช่วย ปาลัยกกระเป๋าเข้าบ้าน

พอได้เห็นหน้าพ่อตัวเองที่ดูเริ่มแก่ชราแต่กลับอ่อน โยนไม่มีอะไรเทียบปาลีที่ยังไม่ตื่นดีน้ำตาก็ไหลออกมา พอพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดพ่อปาลีก็ร้องไห้ราวกับเด็ก

“ปาลีลูกเป็นอะไรเกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?”

ธามที่เห็นปาลีร้องไห้ใจกระตุกวูบทันใดนั้นเบน สายตาแล้วพูดว่า”รฐากับน้องสาวลูกมารังแกลูกอีกแล้ว ใช่หรือไม่?”

ปาลีที่ได้ยินพ่อพูดถึงชื่อรฐาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไป อีกทันที

จารณ์ที่กำลังหวีผมล้างหน้าก็ได้ยินเสียงคนอยู่ข้าง นอกรีบเดินออกจากในห้องมาเห็นตอนที่ปาลีกำลัง ร้องไห้พอดีก็ลากปาลีมาด้วยความแปลกใจถามออกไป เสียงดังว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมกลับมาฉุกละหุกละ น้อง ขวัญกับรฐาล่ะ?เขาไม่ได้กลับมากับลูกหรอ?

ธามพอได้ฟังแบบนี้ก็ดึงปาลีออกจากจารณีด้วย ความโมโหถลึงตาใส่แล้วพูดว่า “ไม่เห็นหรอว่าลูกกำลัง ร้องไห้เรื่องอื่นน่ะคอยถาม

พูดจบก็ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลปลอบปาลีเหมือนกับตอน เด็กๆ”ปาลีอย่าร้องเลยลูกไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรพ่อจะ ยืนอยู่บ่องลูกเสมอเข้ามาในห้องก่อนมาหิวหรือเปล่า พ่อจะได้ทำก๋วยเตี๋ยวให้บะหมี่ไข่ที่ตอนเด็กๆลูกชอบไง โอเคไหม?”…