ตอนที่ 57 กัดฟันอดทน

จริงๆแล้วเขาไม่ได้อยากให้ธวัฒน์มีความสะดวกสบาย ในเมื่อต้องการที่จะแบกผู้หญิงคนนี้ ก็แบกไป คนที่เหนื่อยก็ คือแก นิทัศน์คิดในใจอย่างโกรธแค้น

นิชหัวหน้าหมู่บ้าน ได้พาผู้ชายที่แข็งแรงเกือบสิบคน ใน หมู่บ้านมาด้วย หนึ่งในนั้นก็คือภูผา พวกเขาแบกธนูและมีด อยู่ข้างๆกับนิทัศน์ ในเขานั้นมีสัตว์ป่ามากมาย คุ้มกันสี่คน ถือว่า จำนวนคนน้อยไป

ในสายตาของนิชตอนนี้ นิทัศน์ไม่เพียงแต่เป็นเจ้านาย ของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นลูกเขยของเขาในอนาคตอีกด้วย คือเขาจะได้รับความมั่งคั่ง เขาจะให้นิทัศน์ได้รับอันตรายสัก นิดได้อย่างไร

เพียงได้ยิน นิทัศน์เรียกตัวเอง ปิยะเงยหน้ามองตกใจ เล็กน้อย หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้นิทัศน์ สีหน้าซีด “ท่านประธานนิทัศน์ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

นิทัศน์หน้าบึง อยากรู้ว่าคนที่อยู่ด้านหน้าของเขา ปิยะ เธอนั้นน้อยมากที่จะใช้น้ำเสียงเย็นชาแบบนี้คุยกับเขา โดย เฉพาะเมื่อคืนนั้นที่เขาตั้งใจทำการเคลื่อนไหวที่เสียงดัง วันนี้ปิยะเธอควรจะโกรธและโมโหสิ ทำไมถึงได้ใจเย็นและ เงียบแบบนี้

นิทัศน์ผู้หยิ่งรู้จิตใจของผู้หญิงมาโดยตลอด เวลานี้ เขา

เดาไม่ได้ว่าในใจของปิยะตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าเขาจะทำเกินไป ปฏิกิริยาตอบโต้อย่างนั้นหรือ?

ที่เรียกว่ามันกลับกลายเป็นทางตรงกันข้าม ต้องเป็น เพราะแบบนี้แน่ๆ

นิทัศน์วิเคราะห์มันอยู่ในใจ ได้ผลเป็นแบบนี้ ยกมือขึ้นให้ สองผู้คุ้มกันวางเขาลงบนพื้น และหลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไร ดึงปิยะเขามากอดอยู่ข้างตัว แล้วยกเธอขึ้นมานั่งบนตัวเขา เวลานั้นปิยะก็นั่งอยู่บนตักของเขาทันที

“คุณทำอะไรคะ”

ปิยะตกใจ พยายามรีบที่จะลุกขึ้นยืน

“อย่าดิ้น”

นิทัศน์จับปิยะไว้ เป่าลมร้อนข้างหูของปิยะ “ทางบนภูเขา เดินไม่สะดวก เธอไม่รักเท้าของตัวเอง แต่ผมรัก นั่งกับผม เถอะ”

พูดจบก็ยกมือขึ้น สองผู้คุ้มกันก็ยกเก้าอี้ขึ้นทันที

แม้ว่าปิยะจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่าจะรูปร่างบอบบาง แต่เพราะความสูงของเธอ ทำให้ไม่อ้วน ค่อนไปทางผอม และน้ำหนักก็ถึงห้ากิโลกรัม ถึงแม้จะหนัก ห้าสิบกิโลกรัม ผู้ คุ้มกันทั้งสองก็ยังมีแรง เพราะพวกเขาได้รับการฝึกฝนมา อย่างเข้มงวด ผ่านไปไม่นานก็หยุดลง
นิทัศน์ที่อยู่ด้านหน้าก็อ่อนโยนขึ้นมาทันทันที ทันใดนั้นใจ ของปิยะก็รู้สึกเต้นแรงขึ้นมาทันที เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ มีเสน่ห์ของนิทัศน์ หัวใจของปิยะตอนนี้รู้สึกสับสนมาก

เพราะอะไร เพราะอะไรที่เมื่อเธอตัดสินใจว่าต่อไปนี้จะไม่ รักเขาอีกแล้ว เขากลับ กลับมาหาเธออย่างอ่อนโยนราวกับ น้ำอย่างนี้

เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รักเธอแต่ก็ไม่ยอมปล่อย เธอจะจัดการ กับมันได้อย่างไร?

ปิยะมองสายตาลงต่ำ นั่งอยู่บนตักของนิทัศน์อย่างเงียบๆ ความเจ็บปวดที่อยู่ภายในจิตใจของตัวเอง

ภูผาที่อยู่ด้านหลังของผู้นำหมู่บ้าน ตั้งแต่ปิยะถูกนิทัศน์ พาขึ้นมานั่งบนตัก สีหน้าของเขาก็ซีดราวกับไม่มีเลือด นิ้ว ที่ถือลูกธนู กำไวแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือคล้ายจะระเบิด ออกมา

เวลานี้ เขาคิดอยากจะนำปิยะออกมาจากอ้อมกอดของ นิทัศน์ แต่ว่า เขาทำได้เพียงอดทนต่อไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่ กล้า แต่ว่าปิยะไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนี้

เมื่อคืนวานนั้น หลังจากที่สองคนนั้นผ่านความสุขนั้นมา เมื่อกลับมาบ้าน ปิยะได้บอกเขา ถึงความสัมพันธ์ของเธอ และนิทัศน์ และได้ขอร้องเขา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้ หากต่อมาได้เจอกันอีก ก็ให้ทำเหมือนว่าไม่ ได้มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนั้น

ความหมายนั้นก็คือ เธอไม่ต้องการให้เขามารับผิดชอบ เธอก็ไม่อยากจะกวนใจเขาแต่อย่างใด เขาไม่สามารถ เข้าไปยุ่งกับโลกส่วนตัวของเธอได้ เมื่อได้ทำสิ่งที่มีความ สุขกันแล้ว ให้ลืมมันไป

มองดูปิยะที่นั่งสงบนิ่งอยู่บนตักของนิทัศน์ ภูผาทำได้ เพียง อดทน แล้วก็ทน เขาเป็นคนที่เชื่อฟัง เมื่อได้สัญญา กับปิยะไว้แล้วเขาก็ต้องทำมันให้ได้ อีกอย่างสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ ปิยะเลือกแล้ว เขาต้องเคารพต่อเธอ

แต่ว่าแบบนี้ ในใจของเขานั้นช่างทุกข์ทรมานจริงๆ ภูผา หลับตาลงอย่างเจ็บปวด ไม่มองไปที่ชายหญิงที่อยู่บนเก้าอี้ นั้นอีก

ทางด้านนี้ ปาลีไม่ได้ใส่ใจภูผา เพียงแค่มองไปที่ปิยะ อย่างกังวลที่ถูกนิทัศน์หยอกเย้าอยู่

ธวัฒน์ที่แบกปาลีก้าวไปข้างหน้าอย่างราบรื่น ส่ายหน้า ถาม “แก่นแท้ของความรักคืออะไร เพียงแค่ทำให้คนต้อง ตายหากยึดถือต่อมัน”