ตอนที่ 38 ไปบ้านฉันเถอะ

หลังจากดิ้นรนอยู่นาน แม้จะตอบโต้อย่างบ้าคลั่ง ปาลีก็ไม่ได้คิดว่า มือทั้งสองที่ดึงกลับมา เล็บมือแหลมคม จะไปโดนใบหน้าหล่อของรฐาโดยไม่ได้ตั้งใจ เล็บของเธอ ข่วนเข้าอย่างแรง พริบตาเดียว ก็ทำเอาใบหน้าซ้ายขวาของ รฐามีรอยเลือดขึ้นมา

“อาก!”

รฐาร้องอย่างเจ็บปวด กุมใบหน้าของตนไว้ เจ็บจน ได้แต่ส่ายหน้าไปมา จะไปมีกะจิตกะใจวุ่นกับปาลีได้อย่างไร ส่วนแข็งขึนที่ตั้งชูขึ้นมาก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ ก็ถูกความเจ็บ แสบร้อนบนใบหน้า ทำเอาอ่อนตัวลงในที่สุด

ปาลีเองก็หวาดผวากับการกระทำรุนแรงของตนเอง ในตอนนั้นเธอเองก็ไม่กล้าหยุดอยู่กับที่ หมุนตัววิ่งออกไป จากห้องครัว แม้กระทั่งห้องนั่งเล่นก็ไม่กล้าอยู่แล้ว จึงรีบพุ่ง ออกจากประตูไป

“ปาลี เป็นอะไรไปนะ..

ข้างหลังเธอมีน้ำเสียงเป็นห่วงจากพ่อดังตามมา

แต่ตอนนี้ปาลีกลัวไปหมดแล้วจะไปกล้าหยุดเพื่อ ตอบคำถามได้อย่างไร เพื่อที่จะรีบวิ่งออกไปให้เร็ว ปาลีก็รีบ ถอดรองเท้าส้นสูงของตนออกไปวิ่งเท้าเปล่าอย่างรวดเร็ว ลงมาข้างล่าง
แต่ข้างล่างนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ ดนุพลขับรถ

จากไปแล้ว

ปาลีใจลอยไปครู่หนึ่ง ก็รีบออกวิ่งทั้งเท้าเปล่าจาก เขตอยู่อาศัยนี้ ไม่มองว่าใต้ฝ่าเท้าจะมีเศษหินหรือไม่ มีเศษ แก้วหรือไม่ มีเข็มหรือไม่ ไม่สนว่าใต้ฝ่าเท้านุ่มของเธอจะ เจ็บปวดขนาดไหน เจ็บปวดจนทนไม่ได้ ปาลีสนเพียงแค่จะ วิ่งออกไปข้างนอกให้เร็วที่สุด บ้าคลั่งจนลืมทุกสิ่ง

ในตอนนั้น ในหัวของเธอมีเพียงเป้าหมายเดียว นั่น ก็คือหนีออกห่างจากรฐา หนีไปยิ่งไกลยิ่งดี ยิ่งไกลยิ่ง ปลอดภัย

ประมาณสิบนาทีให้หลัง ในที่สุดปาลีก็วิ่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมหยุด ฝ่าเท้าของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล มีคราบเลือดไหล ทุกก้าวย่างของเธอก็จะมีรอยเลือดรูป ฝ่าเท้าอยู่ที่พื้น ทำเอาผู้คนที่เดินตามถนนหันหลังกลับมา มอง

บางคนก็ตะลึงกับข้างล่างกระโปรงทำงานที่มีเรียว ขายาวสวยของเธอ จองตาไม่กระพริบอยู่นานสองนาน บาง คนก็ตกตะลึงกับทุกย่างก้าวของเธอที่มีรอยเท้าเป็นรอย เลือด พากันนึกคิดในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่สวมรองเท้าแล้ว เอาแต่วิ่งอย่างบ้าคลั่ง น่าจะเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า?

เผชิญหน้ากับสายตาแปลกๆ ของผู้คนที่จับจ้องมา ปาลีทำแค่อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วค่อยๆ ก้าวเดินต่อ ไป กระเป๋าของเธอยังอยู่ที่บ้าน ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัวโทรศัพท์ก็โดนรฐาทำพังไปแล้ว ตอนนี้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควร จะไปที่ไหนดี?

ตอนที่ปาลีกำลังลังเลไร้หนทางอยู่นั้น ข้างหลังก็มี เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นมา “ปาลี?”

ปาลีหยุดเดิน เอี้ยวตัว แล้วมองไปข้างหลังตนเอง ใต้แสงอาทิตย์ มีธวัฒน์ที่สวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีน ดูเรียบง่ายสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ชวนให้ หลงใหลเหมือนเดิม อย่างไรก็ตาม เขาดูกังวลและซูบผอม ลงไปพอสมควร

“ปาลี ใช่เธอจริงๆ ด้วย”

ธวัฒน์มองเห็นปาลีที่หันหลังกลับมาก็ตกตะลึง เขา ตั้งแต่เช้าวันนี้ก็เริ่มออกตามหาปาลี ตลอดมาจนถึงตอนนี้ ระหว่างทางก็มีหลายครั้งที่เขาเผลอทักคนอื่นผิดไปว่าเป็น ปาลี ดังนั้นตอนที่เพิ่งมองเห็นแผ่นหลังปาลีก็เลยลองเรียก ชื่อดูอย่างไม่แน่ใจ

“ธวัฒน์…”

ปาลียกยิ้มขึ้นมาราวกับเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากความตาย ขาทั้งสองอ่อนไปหมด แทบจะล้มลง

“ปาลี!”

ธวัฒน์รีบพุ่งตัวไปข้างหน้า คว้าเอวบางของปาลีเอาไว้ มองเท้าทั้งสองของเธอที่โชกเลือดด้วยความเจ็บปวดใจ เขาเอ่ยถามอย่างเจ็บปวด “ทำไมเท้าของเธอเป็นแผลขนาด นี้ รองเท้าของเธอล่ะ?”

ปาลีส่ายหน้า เธอไม่อยากจะนึกย้อนกลับไปว่าก่อน หน้านี้รฐาลวนลามทำร้ายอะไรเธอไว้บ้าง แต่คำพูดของธ วัฒน์ที่เต็มไปด้วยความห่วงใยก็ทำให้จิตใจที่พยายามเข้ม แข็งของเธออ่อนสลายลงในทันที เธอซบลงในอ้อมแขนข องธวัฒน์ แล้วร้องไห้โฮออกมาอย่างเจ็บปวด

ร่างของธวัฒน์แข็งที่อ น้ำตาอันร้อนรุ่มของปาลีหยด ลงที่แผ่นอกของเขา ทำเอาหัวใจของเขาโดนแผดเผาอย่าง เจ็บปวดไปด้วย “อย่าร้องเลยนะ ใช่ไอ้ผู้ชายเลวทรามคน เมื่อวานรังแกเธอหรือเปล่า เธอบอกฉันมาว่ามันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปเอาคืนแทนเธอเอง”

ปาลียังคงส่ายหน้า เธอรู้ว่าธวัฒน์หมายถึงดนุพล แต่พอคิดถึงดนุพล น้ำตาก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาหนักกว่าเดิม ดนุพลทั้งรัก ทั้งเอาใจใส่ ทั้งเชื่อใจเธอ แต่เธอกลับไม่ สามารถดูแลปกป้องตัวเองดีๆ ได้ แล้วยังถูกรฐาล่วงเกิน ร่างกายของเธออีก เธอรู้สึกอยากขอโทษเขา เธอละอายต่อ เขา

ธวัฒน์เห็นปาลีร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ก็พลันไม่กล้า ถามอะไรอีก รีบเอ่ยขึ้นมา “โอเคโอเค ฉันไม่ถามแล้ว แผลที่ เท้าเธอแบบนี้ต้องรีบไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ”

พูดจบ ธวัฒน์ก็รีบอุ้มปาลีไปที่คลินิกเล็กๆ ในละแวกนั้น

หลังจากรักษาปากแผลแล้ว ธวัฒน์ก็ซื้อยาอีกถุง ใหญ่ แล้วจึงอุ้มปาลีออกมาจากคลินิก

“ตอนนี้เธออยากไปไหน? ต้องกลับบ้านหรือเปล่า?”

ธวัฒน์เอ่ยถามขึ้นมา

ปาลีส่ายหน้ารัว “ฉันไม่กลับบ้าน ให้ตายยังไงก็ไม่

“งั้น

ไปบ้านฉันแล้วกัน!”

ธวัฒน์รวบรวมความกล้าพูดออกมา

กลับ”