ตอนที่ 27 ยอมแพ้อย่างราบคาบ

นิทัศน์รู้ว่าเธอมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว มือข้างหนึ่งรูดซิป กางเกงของตัวเองลง ปลดปล่อยความต้องการที่กำลังตั้ง ชูชัน จากนั้นก็โอบเอาร่างของปิยะให้เข้ามาใกล้ โดยให้ขา ทั้งสองของเธอพาดลงบนพนักแขนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ แต่ก็ ไม่รีบร้อนที่จะสอดใส่เข้าไป

“อยากหรือไม่อยากทำ?”

นิทัศน์ดึงสายเอี๊ยมของปิยะลง มือใหญ่บีบนวดเข้าที่ หน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของเธอ เข้าตวัดลิ้นที่จุดยิ่งเสียว อย่างคล่องแคล่วเพื่อปลุกเร้าอารมณ์

“อยาก..”

ตอนนี้ปิยะจิตใจเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้ว เกือบจะ ลืมความตั้งใจที่ตัวเองมาที่นี่แล้ว

“พูดสิว่ารักฉันหรือเปล่า?”

นิทัศน์ขบลงเบาๆ ที่จุดเสียวนั้น

“ฉัน. รัก..

ปิยะสั้นเท็มไปทั้งร่าง บิดกายไปมาอย่างทรมาน นิ้ว มือมันเล็กเกินไป ตอนนี้เธอต้องการอะไรที่ใหญ่กว่านั้นเข้า มาเติมเต็มข้างในของเธอ แต่นิทัศน์เพียงแค่ยกกันของเธอขึ้น ไม่ยอมให้เธอนั่งลงไป

“ถ้างั้นเธอยังอยากจะลาออกหรือเปล่า?”

มุมปากที่มีเสน่ห์เหลือร้ายของนิทัศน์ยกยิ้มร้าย มือ ทั้งสองยิ่งบีบเค้นเร้าอารมณ์ของปิยะมากขึ้นอีก

“ฉัน..”

ถูกนิทัศน์กระตุ้นแบบนี้ จิตใจของปิยะก็ตื่นเต้นขึ้น มา ถึงได้นึกออกว่าวันนี้ตัวเองคิดจะมาทำอะไร ถึงจะได้สติ แล้ว แต่ร่างกายก็ถลำลึกลงไปเสียแล้ว ในตอนนั้นเธอคิด แค่อยากจะทั้งตัวนั่งลงไป เธอไม่คิดถึงเรื่องอื่นแล้ว “ฉันไม่ ลาออกแล้ว ไม่ออกแล้ว…”

นิทัศน์ถึงจะยิ้มอย่างพึงพอใจ แต่เขาก็ยังไม่คิดจะ ปล่อยเธอไปแบบนี้ เขาพูดต่อ “งั้นหลังจากนี้ถ้าฉันไปทำกับ ผู้หญิงคนอื่น เธอจะยังโกรธอยู่ไหม?”

ไม่โกรธ…….”

“ต่อให้เป็นต่อหน้าต่อตาเธอ ก็ไม่โกรธใช่ไหม?”

วันนี้เขาจะทำให้ยัยผู้หญิงไม่รักดีคนนี้ยอมแพ้เขา

อย่างราบคาบให้ได้

“ค่ะ
“ดี แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย!”

ในที่สุดนิทัศน์ก็ปล่อยมือซ้ายที่รั้งกันของปิยะออก

ร่างของปิยะที่อยู่นิ่งๆ มาตลอด พอเขาปล่อยมือแบบ นี้ เธอก็นั่งลงในทันที ส่วนแข็งขึ้นก็ผลบหายเข้าไปในร่าง ของเธอจนมิด

“อือ.”

ปิยะครางออกมาด้วยความพึงพอใจอย่างหาที่ เปรียบไม่ได้ ร่างกายแอ่นขึ้นแล้วเอนไปข้างหลัง ทรวงอก กระชับทั้งสองสั่นไหวไปมา

นิทัศน์ที่มองดูอยู่ก็ยิ่งมีอารมณ์มากกว่าเดิม เขาลุก ขึ้นจับร่างของปิยะให้นอนราบลงกับโต๊ะทำงาน หลังจากนั้น ก็ยกเอาขาของเธอขึ้นมาพาดบ่า กัมหน้าลองมองส่วนแข็ง ขึ้นของตนที่ผลุบเข้าออกจากท่อนล่างของปิยะ เป็นอะไรที่ เคลิบเคลิ้มวาบหวิวเป็นที่สุด…

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง!

ในที่สุดปิยะก็ออกมาจากห้องทำงานของท่าน

ประธาน

ปาลีที่เอาแต่นั่งจมปลักอยู่กับความจริงที่ว่าดนุพล นั้นเป็นถึงนายกเทศมนตรี จนกระทั่งปิยะเดินเข้ามาในห้อง ทำงานของเธอ เธอถึงได้ได้สติราวกับวิญญาณกลับเข้าร่าง
เธอรีบลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปกุมมือของปิยะ จากนั้น เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ปิยะ ท่านประธานไม่ได้ทำ อะไรเธอใช่ไหม? เขาได้เซ็นอนุมัติจดหมายลาออกให้เธอ หรือเปล่า?”

“ไม่. ฉันไม่อยากลาออกแล้ว…”

พวงแก้มของปิยะแดงเรื่อด้วยความเขินอาย เธอกัม หน้าลงตอบเสียงเบา

ปาลีตกตะลึง เธอค่อยๆ มองอีกฝ่ายอย่างละเอียด ปิยะในตอนนี้ ใบหน้าแดงระเรื่อ ดูราวกับดอกท้อ บนเรือน ร่างดูเหมือนยังมี กลิ่นอายที่แปลกไปหลงเหลืออยู่ มันคือ กลิ่นอายที่หลงเหลือมาจากการร่วมรักของชายหญิง

“คุณพระช่วย ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้เธอกับท่านประธานเพิ่ง จะ.. แบบนั้นใช่ไหม?”

ปาลีพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ปาลีเธอพูดเบาๆ หน่อย”

ปิยะพูดพลางส่งสายตาด

ปาลีหลับตาลง ดูก็รู้ว่าเธอทายถูก เธอกุมหน้าผาก ตัวเอง เธอส่ายหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยากกับอีกฝ่าย พลางตอบกลับ “ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ เมื่อคืนเขาทำ แบบนั้นกับเธอ เธอยังดูเขาไม่ออกอีกเหรอ? เธอยังอยู่กับเขาต่อไปแบบนี้ก็มีแต่จะทำให้เขาได้ใจมากกว่าเดิมนะ ปิยะ คนดีของฉัน รีบตั้งสติสักทีสิ!”

ปิยะเงยหน้าขึ้น เธอส่งยิ้มเศร้าๆ ให้อีกฝ่ายไม่ทัน แล้วล่ะฉันถลำลึกลงไปแล้ว ฉันแค่หลงรักเขา รักเขาจน อยากจะตายอยู่แล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าตอนที่อยู่ในห้อง ทำงานของท่านประธานน่ะ จู่ๆ เขาก็บอกว่าจะยอมให้ฉันไป ได้ หัวใจของฉันเหมือนกับโดนเอาไปแช่แข็ง เย็นเฉียบไป ตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนั้นน่ะ ฉันทั้งกลัวทั้งเสียใจแบบที่ไม่ เคยเป็นมาก่อน ในตอนนั้นฉันถึงได้รู้ว่า ฉันไปจากเขาไม่ได้ จริงๆ ช่างมันเถอะ ให้เป็นแบบนี้แหละ เขาจะรักฉันหรือไม่ก็ เรื่องของเขา แค่ฉันรักเขาก็พอแล้ว”

ปาลีเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ของตนอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอรู้ว่า เธอไม่มีทางจะทำให้ปิยะเปลี่ยนใจได้แล้ว”

ปิยะหลงใหลเขามากเกินไป แล้วเธอก็เจ็บไม่จำด้วย

ไม่ใช่เหรอ?

รู้ดีว่าตนเองกับดนุพลไม่มีทางมีอนาคตร่วมกัน แต่

เธอก็ยังคิดถึงเขา.

เธอนั่งใจลอยจนหมดช่างเวลาทำงาน ในที่สุดก็เลิก

ปาลีลงลิฟต์มาพร้อมกับปิยะ ปาลีมองลงมาจาก

อาคารสำนักงานก็เห็นรถคันเล็กขงดนุพลจากไกลๆ

.

งาน