ตอนที่ 97 ถึงเวลาตอบโต้แล้ว!

ระหว่างทางไปสถานีวิทยุ รถก็จอดกลางทาง ถังหนึ่งลงจากรถ เพื่อไปซื้อยาและน้ำอุ่น กระทั่งได้เห็นไม่ถึงทานยา หญิงสาวจึง คลายความกังวลลง ไม่ถึงมองใบหน้าที่ฉายแววเป็นห่วงของ เธอแล้วยิ้มบางๆ ผมกินยาแล้วนะ คุณยังโกรธอยู่อีกไหม

“ถ้าครั้งหน้ามีเรื่องแบบนี้อีก คุณจะบอกฉันไหมล่ะคะ” ถัง หนิงถามพลางจ้องมองชายหนุ่ม

“ฉันรู้ว่าค่ะคุณแข็งแรง และมักหาทางจัดการปัญหาได้ เสมอ ที่ผ่านมาคุณให้คนอื่นเห็นแค่ด้านที่ดีของคุณเท่านั้น แต่ คู่แต่งงานที่แท้จริงควรพึ่งพากันได้ในยามที่อ่อนแอที่สุด คุณ อาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่มันก็ทำให้ฉันกังวลอยู่ดี…

“โม่ถึงคะ ความรักแบบที่ฉันต้องการมันไม่ได้ซับซ้อนเลย ฉันแค่ต้องการคนที่ใส่ใจฉัน และฉันก็สามารถดูแลเขาได้ด้วย เช่นกัน”

ได้ฟังดังนั้นโม่ถึงก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปถึง หญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอด “ผมจะไม่ปิดบังเรื่องนี้กับคุณอีก…. ผมจะฟังคุณ”

ถังหนึ่งทุบหน้าอกไม่ถึงเบาๆ เป็นการทักท้วง ก่อนจะกอด เอวเขาไว้อย่างแนบแน่น

ในฐานะราชาแห่งอาณาจักรบันเทิง ย่อมเป็นเรื่องปกติที่ไม่ถึงจะตัดสินใจโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา เพราะนี่ เป็นโลกอันโหดร้าย และวงการบันเทิงก็อาจเป็นอุตสาหกรรมที่ โหดร้ายที่สุดเลยก็ว่าได้ ถึงแม้เขาไม่ต้องทำตัวเสแสร้ง แต่ก็ใช่ ว่าจะคนประเภทที่แสดงตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าใคร แต่ผู้หญิง ในอ้อมแขนเขาคนนี้

…ช่างเป็นกังวลกับแค่ไข้หวัดธรรมดาๆ มากเหลือเกิน…

เหมือนกับว่าเธอแสดงปฏิกิริยาพื้นฐานอันบริสุทธิ์ที่สุด ของมนุษย์กับเขา

ใช่แล้ว… หากเรารักใครสักคน ก็แสดงความรักออกไป เลย ร้องไห้ต่อหน้าคนรัก แสดงความโกรธต่อหน้าคนรัก และ ให้ทุกสิ่งที่มีแก่เขา ทำไมเลยจะต้องเก็บซ่อนไว้แม้กระทั่งต่อ หน้าคนที่รักเล่า

ทั้งสองกอดกันอย่างมีความสุขท่ามกลางความเงียบงัน ประหนึ่งว่าพวกเขากำลังซึมซับไออุ่นจากอ้อมกอดของกันและ กัน ช่วงเวลาต่อมา เสียงนาฬิกาโทรศัพท์ของถังหนึ่งก็ดังขึ้น ตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบแล้ว และการประชุมที่สถานีวิทยุกำลัง จะเริ่ม แต่ถังหนึ่งยังคงเดินทางอยู่

ถังหนิงขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร ทว่าไม่ถึงดึงโทรศัพท์ ออกไปจากมือของเธอและพูดว่า “ผมจะไม่ยอมให้คุณ ลําบาก…”

ภายในห้องประชุมของสถานีวิทยุ
ผู้จัดการสถานี ผู้ประกาศข่าว และแขกคนอื่นๆ มาถึง เรียบร้อยแล้ว ทว่าถังหนึ่งยังคงไม่ปรากฏตัว ผู้จัดการสถานี เขมันตามองหลงเจี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของถังหนึ่ง ความไม่สบ อารมณ์ฉายชัดบนใบหน้าของเขา หัวใจหลงเจียจมวูบไปและ รู้สึกไม่ดี

สถานีวิทยุแห่งนี้มีชื่อเสียงมากในวงการนี้ ถึงแม้ว่า รายการวิทยุของพวกเขาจะไม่ใช่รายการสด แต่พวกเขาก็ยัง มีชื่อเสียงลือลั่น ด้วยว่ามีโปรดักชันที่ดีและการทำงานที่ลื่นไหล

ปกติแล้วมีคนดังมากมายล้วนแต่ปรารถนาจะเข้าร่วม รายการนี้ ในฐานะนางแบบที่ไม่ได้มีชื่อเสียงมากมายอะไร ถึง หนิงจึงมีอิทธิพลน้อยที่สุดในบรรดาแขกทั้งสี่คนที่ได้รับเชิญ แต่เธอกลับปล่อยปละละเลยหน้าที่ ถึงขนาดให้ผู้ช่วยมาเข้า ร่วมการประชุม

ผู้จัดการสถานีอายุราวสามสิบกว่าปี มีผมหงอกขึ้นแซม อยู่เล็กน้อย จึงดูมีอายุมากกว่าวัย เขาชี้ไปที่หลงเจี่ยและพูดว่า “ตุ้ยนุ้ย เธอออกไปได้ และบอกนางแบบของเธอด้วยว่า หล่อน จะไม่มีโอกาสเข้าร่วมรายการของเราอีก

ไม่ใช่ว่าหลงเจียไม่พยายามประคับประคองสถานการณ์ แต่ชายคนนี้ไม่เต็มใจรับฟังเธอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หากใครไม่ปรากฏตัวตามเวลาที่กำหนด สำหรับเขาแล้วมัน แสดงถึงความไม่เป็นมืออาชีพมากพอและไม่มีจรรยาบรรณใน การทํางาน
คนอื่นๆ ในห้องก็มองหลงเจียอย่างหมดความอดทนเช่น กัน พวกเขาทำราวกับว่ากำลังบอกให้เธอรีบไป จะได้เลิกถ่วง การทํางานของพวกเขาเสียที ทุกคนต่างก็รีบมาจากสถานที่ ต่างๆ ทั้งหนึ่งไม่ใช่คนเดียวที่ไม่ว่าง…

หลงเจียลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่เธอกำลังจะออกไป ถังหนึ่งก็มาถึงที่ประตูพอดีพร้อมหายใจหอบ “ขอโทษค่ะ ฉัน มาสาย

เมื่อเห็นถึงหนึ่ง ผู้จัดการสถานีก็ลุกขึ้นตะโกนใส่เธออย่าง โกรธเคือง “คุณคิดว่าที่นี่คือตลาดเหรอถึงคิดจะมาเวลาไหน ก็ได้ ถึงหนึ่ง ผมจะบอกอะไรให้นะ มาเอาตัวผู้ช่วยคุณออกไป ขนาดมีข่าวลือเรื่องปืนเตียงคนอื่นอยู่แล้ว กล้าดียังไงถึงทำ เหมือนว่าตัวเองสําคัญ!

ถังหนิงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนสงบสติอารมณ์และ ดึงหลงเจียมาอยู่ข้างๆ “รีบไปกันเถอะ”

“คุณถังหนิง….”

“ไม่เป็นไร” ถังหนิงส่ายหน้ามองคนอื่นในห้องประชุม เธอ ไม่ได้รู้สึกอับอายขายหน้าเท่าไรขณะที่เดินออกไปอย่างมั่นใจ

“นั่นเป็นคนแรกที่มาสาย ในรายการของฉัน! เธอคิดว่าตัว เองเป็นใครกัน หลังจากปลดปล่อยความโกรธของตนเองแล้ว เขาก็กลับมานั่งที่เพื่อสานต่อการประชุม แต่ทว่าในตอนนั้นเอง ที่ผู้ช่วยของเขาเดินเข้ามาพร้อมชายหนุ่มคนหนึ่ง

ชายคนนั้นสวมสูทที่เป็นระเบียบเรียบร้อย มีแว่นตากรอบคําวางอยู่บนสันจมูก

“คุณผู้ช่วยลูเซ่อ คุณนั่นเอง ผมไม่รู้ว่าคุณจะมา ขอโทษที่ ไม่ได้ออกไปต้อนรับครับ…” ผู้จัดการสถานีลุกขึ้นทักทายลูเช่ อด้วยความเคารพ

“ไม่จําเป็นต้องสุภาพครับ ผมมาที่นี่ในฐานะตัวแทนของ ท่านประธาน ไม่เพื่อประกาศอะไรบางอย่าง ไม่รุ่ยตัดสินใจยุติ

การเป็นผู้สนับสนุนสถานีวิทยุแห่งนี้ครับ

ชายคนนั้นนิ่งอึ้งไป เขาไปทำให้ไม่ถึงไม่พอใจตอนไหน กัน เขารีบเชิญลูเอออกไปข้างนอกเพื่อพูดคุยทันที “นี่…นี่มัน หมายความว่ายังไงกันครับ รายการกำลังไปได้ดี… พวกเราไป ทำอะไรให้คุณไม่ถึงไม่พอใจหรือเปล่าครับ

“ในเมื่อคุณไม่ให้โอกาสคนอื่นได้อธิบาย ท่านประธาน ของเราก็ทำแบบนั้นกับคุณได้เช่นเดียวกัน นางแบบคนนั้น ถัง หนิง… มาสายเพราะท่านประธานของเรา เธอไม่ได้เข้าร่วม รายการของคุณก็ไม่เป็นไร แต่ท่านประธานต้องตอบแทนเธอ ครับ ดังนั้นจึงบอกได้แค่ว่า พวกคุณตกอับแล้วครับ”

หลังจากได้ยินว่าเป็นเพราะถังหนึ่ง ชายคนนั้นก็รู้สึกเสียว สันหลังวาบขึ้นมา…

ผลตอบรับของเขาในหลายปีที่ผ่านมาทำให้เขาภาค ภูมิใจในตัวเอง จนทำให้ลืมไปนานแล้วว่าการให้โอกาสคนอื่น เป็นอย่างไร…

ใครจะคาดคิดว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายแบบ
“คุณผู้ช่วยลูเซ่อ คุณช่วยกรุณาขอร้องท่านประธานให้ หน่อยได้ไหมครับ ล้มเลิกรายการได้…”

สำหรับหมายความง่ายว่าจะรายการใหม่….

ผมจดจำไว้ จากผมจะตัวหยิ่งยโสอีกหน้า ผากผู้จัดการสถานีเหงื่อเย็นยะเยือกผุดของเขา…เขาทุ่มเทไปมาก จะเลิกล้มตอนได้

“เธอมาแค่เสี้ยววินาที มันเลวร้ายขนาดว่าคุณต้อง ออกไปโดยให้เธออธิบายอะไร และต้องต่อว่าเธอด้วย หรือครับ คุณโทรไปขอโทษหนิงเองก็ประธานไม่ต้องการได้ยินลือไร้สาระ เพราะฉะนั้น ระวัง คําพูดของด้วยครับ”

แค่คิดว่าต้องติดต่อหนิง ชายคนก็จดจำเขา ก้าวร้าวขนาดไหนตอนที่เธอออกไป ไม่อยากไป หรอก แต่เพื่อเห็นแก่รายการและไม่ทำให้ไม่ขุ่นเคืองรีบขอรายละเอียดการติดต่อถังหนึ่งจากผู้ช่วยของเขา ทันที

หลงเจียรับโทรศัพท์ พวกเธอกลับขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว จัดการสถานีขอร้องให้พวกเธอกลับไป น้ำเสียงเขาเป็นมิตร กว่าก่อนนี้

ถังหนิงรับโทรศัพท์มาจากหลงเจียและฟังคนพูด“คุณถัง ผมอารมณ์ร้อนมากเกินไป ผมไม่ได้ขอให้คุณอธิบาย ก่อนที่จะพูดจาหยาบคายกับคุณไปแบบนั้น ผมต้องขออภัยเป็น อย่างสูง คุณกลับเข้ามาได้ไหมครับ

“วันนี้ฉันสายจริงๆ คุณไม่จําเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ ฉัน เสียใจและจะไม่เข้าร่วมรายการของคุณ…

“ถ้าอย่างนั้น…แล้วท่านประธานโม่ล่ะครับ….

ทันใดนั้นเอง ถังหนึ่งก็นึกถึงสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดเกี่ยวกับ เรื่องปืนเตียงก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ น้ำเสียงเธอจึงเปลี่ยนเป็นเย็น ชา “ในเมื่อฉันชดใช้ความผิดของฉันไปแล้ว คุณก็รับผลของ คำพูดตัวเองไปแล้วกันค่ะ!”

ผู้จัดการสถานีคนนี้และผู้ชายที่บอกให้เธอไปเป็นนางแบ

เธอจําพวกเขาได้อย่างแม่นยำ…

เพียงเพราะเธอทำตัวสุภาพ ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มี อารมณ์โกรธ ในเมื่อเหตุในเตียงได้พลิกสถานการณ์แล้วเช่นนี้ มันก็ถึงเวลาแล้ว….ที่เธอจะตอบโต้