ตอนที่ 239 กลัวแทบตาย!

สื่อเริ่มเข้ามาล้อมไม่ถึง กลายเป็นว่าพวกเขายืนกั้นอยู่ระหว่าง ไม่ถึงกับถังหนึ่ง

นักข่าวจะเอาไมโครโฟนจ่อเขา แต่ทุกคำถามที่อยากถาม กลับกลายเป็นเพียงคำขอร้องง่ายๆ “ท่านประธานโม่ ช่วยพูด อะไรสักหน่อยได้ไหมครับ

พูดอะไรสักหน่อยหรือ หมายถึงคำพูดแบบไหนกัน

ไม่ถึงถูกนักข่าวล้อมตัวไว้ อยู่ห่างถึงหนึ่งเพียงไม่กี่ก้าว เมื่อเห็นเธอเผลอจับเอว สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา คำพูด แสนเยือกเย็นและรุนแรงหลุดออกจากปากเขาว่า “ถอย!”

นักข่าวที่อยู่ใกล้โม่ถึงที่สุดกลัวมากจนรีบก้าวถอยหลังไป

สองสามก้าว

เขาไม่กล้าเข้าใกล้มากกว่านี้ อันที่จริงเขากลัวจนไม่กล้า แม้แต่จะหายใจแรง….

นอกจากนั้น นักข่าวคนอื่นๆ ก็เริ่มหลีกทางให้ไม่ถึงเดิน เข้าไปหาถึงหนึ่งอย่างว่าง่าย

ถังหนึ่งประหม่าเล็กน้อย ด้วยกลัวไม่ถึงจะรู้ว่าเธอรู้สึกไม่ ดี แต่เธอจะปิดบังจากสายตาไม่ถึงได้อย่างไรกัน
ไม่ถึงไม่สนใจคนอื่น ไม่สนว่าพวกเขาจะคิดอะไร เขาเดิน ตรงไปหาถึงหนึ่ง ก่อนเอามือวางบนไหล่หญิงสาว เขาอยู่ใกล้ มากจนร่างกายเจียนสัมผัสกัน จากนั้นเขาก็โน้มตัวไปแล้ว ค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมสีดำของเธอออก…

ถังหนึ่งรู้กระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ทุกคนก็มองเห็นเลือด สีสดบนสะโพกเธอได้อย่างชัดเจน….เธอไม่ได้สบายดีเหมือนที่ พวกเขาคิดตอนแรก หญิงสาวเพียงแค่อดกลั้นความเจ็บปวด

ไว้

โม่ถึงไม่ได้มองหน้าถังหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับนักข่าว “ถ้าพวกคุณอยากรู้ว่าทำไม ก็ถามมาได้เลย!

นักข่าวได้รับโอกาสให้ถามคำถาม แต่ไม่มีใครกล้าก้าว ออกไปเลย คำพูดของเขาตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่บอกให้ พวกเขาถอยไปเสียอีก

ไม่ถึงมองไปรอบๆ แล้วปรายตามองฉันอ “พวกคุณ ไม่มีคำถามแล้วเหรอ ผมมีเยอะมาก ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง เหตุการณ์ที่ถังหนังตกเวทีคืนนี้ ผมจะให้เวลาสารภาพหนึ่งวัน ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้ครอบครัวทั้งครอบครัวของคนคนนั้น ต้องเจ็บปวด แค่วันเดียวเท่านั้น ไม่มีโอกาสอื่นอีก

พูดจบเขาก็ยิ้มเยาะให้นักข่าว “ผมคิดว่าพวกคุณคงไม่มี คำถามแล้วนะ ถ้างั้นก็อย่าพยายามถามอะไรอีก…

ถังหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าขาวซีดเพราะต้องทนความ เจ็บปวด คนส่วนมากอาจไม่ได้สังเกตเห็น แต่ไม่มีทางเลยที่เธอจะปิดบังไม่ถึงได้

“ส่วนนักข่าวที่มีหลักฐานเกี่ยวกับถังหนึ่ง และรอจะเปิด เผย ผมกำลังรอดูอยู่นะ อย่าลืมว่าผมเป็นผู้จัดการของถังหนึ่ง ว่าแล้วไม่ถึงก็หันหลังกลับ โน้มตัวไปอุ้มถังหนึ่งไว้ในอ้อมแขน ต่อหน้านักข่าวอย่างเปิดเผย นักข่าวทุกคนรวมถึงคนจากหวาน รงตกใจจนพูดไม่ออก ไม่มีใครกล้าท้าทายไม่ถึง!

ฮั่วจิงจิงตัวติดกับฉันอตั้งแต่ออกจากงาน เธอมองฉันอ และสังเกตเห็นว่าใบหน้าเธอซีดราวกับแผ่นกระดาษเปล่า…

นี่เป็นเพราะว่าไม่ถึงให้โอกาสเธอแค่วันเดียวในการ สารภาพทุกสิ่งที่ทำลงไป มิฉะนั้นครอบครัวเธอจะไม่มีวันอยู่ อย่างสงบได้อีก!

ฮั่วจิงจิงเห็นฉินอวี่นิ่งอึ้งไป ก็พยายามคลายมือฉันอยู่ที่จับ อยู่ออก ทว่าอีกฝ่ายกลับล้มลงไปบนพื้น แววตาไร้ซึ่งชีวิตชีวา

ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวแทบตายอยู่แล้ว

ฮั่วจิงจิงหัวเราะก่อนจะขึ้นรถตู้ไปพร้อมหลงเจีย

ตอนนี้พวกเขาทำได้แค่รอดูว่าฉันอจะรู้หรือเปล่าว่าควร ทำอย่างไร

สะใจชะมัด!

ในขณะเดียวกันทั้งหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนไม่ถึงเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากตอนที่นั่งๆ ยืนๆ ก่อนหน้านี้ แต่ตอน นี้เมื่อนอนอยู่ในอ้อมแขนไม่ถึง…ความเจ็บปวดนั้นกลับไม่อาจ ทนทานได้

ถังหนึ่งอดกลั้นความเจ็บปวดไว้มากมาย น้ำตาจึงเริ่มไหล ในลงตามแก้ม โม่ถึงพาเธอขึ้นรถตู้ รีบมุ่งหน้าไปยังโรง พยาบาลทันที

ไม่ถึงสั่งลู่เชื่ออย่างไม่รู้จบตลอดเส้นทางว่า “ขับให้เร็ว กว่านี้”

ถังหนึ่งอยากพูด แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรง กว่าจะถึงโรง พยาบาลไม่ใช่ง่ายๆ เลย เมื่อถึงแล้ว ถึงหนึ่งก็ขึ้นนอนเปลหาม และหมดสติไป

ครั้นเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียง ห้องพักผู้ป่วยนั้นทั้งเงียบและมืดมิด

ถังหนึ่งอยากลุกขึ้นนั่ง แต่สะโพกถูกตามไว้ชั่วคราว ทำให้ไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้

โม่ถึงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ทันทีที่รู้ว่าถังหนังตื่นแล้ว เขาก็ รีบก้าวยาวๆ เข้าไปหา แล้วจับเธอลงกับเตียง “อย่าเพิ่ง ขยับ…”

ถังหนิงเอนหลังลงอย่างเชื่อฟัง เมื่อศีรษะถึงหัวเตียง หญิง สาวก็เหลือบมองไม่ถึง

โม่ถึงก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แม้เขาจะระงับความโกรธไว้แล้ว แต่ก็ยัง ได้ยินผ่านน้ำเสียงเขาได้อย่างง่ายดาย “คุณอย่า…คุณอย่า อดทนกับอะไรแบบนี้ได้ไหม

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่แต่งงานกันที่ไม่ถึงพูดกับถังหนึ่งด้วย น้ำเสียง โกรธเช่นนี้

เขาโกรธมากจริงๆ …

ถังหนึ่งไม่ได้ตอบ มุมปากเธอกระตุกเบาๆ แต่เธอก็ตัดสิน ใจไม่อธิบายอะไร ก่อนค่อยๆ นอนลง หันหลังให้ไม่ถึง

“คุณรู้ไหมว่าผมใจสลายมากแค่ไหนที่ต้องเห็นคุณเป็น แบบนี้”

ไม่ถึงพูดคำเหล่านี้ทั้งๆ ที่หันหลังให้เธอ น้ำเสียงเขาอ่อน โยนขึ้นมากแต่ก็ยังฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อย

ถังหนึ่งไม่ได้ขยับตัว แต่ไม่ถึงก็นั่งลงที่ขอบเตียง เอาแขน

ประคองกายเธอ

ถังหนิงใช้โอกาสนี้กอดแขนไม่ถึง หลังจากผ่านไปสักพัก ในที่สุดเธอก็พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ไม่ใช่ว่าฉันอยากปล่อย ให้เหตุการณ์นี้ผ่านไป หรือปล่อยคนผิดให้ลอยนวล ฉันไม่ ได้ใจกว้างขนาดนั้น ฉันไม่สนใจโชคชะตาของคนอื่นหรอก ฉัน แค่กังวลว่าคุณจะเป็นห่วง…เมื่อไม่นานมานี้ ฉันเจ็บตัวแค่เล็ก น้อยเท่านั้น และหัวใจคุณก็เจ็บปวดมาก ถ้าฉันต้องถูกส่งตัว ไปโรงพยาบาลทันที…คุณจะทำใจยากขนาดไหนกัน
“ฉันอยากอดทนไว้ อย่างน้อยก็จนกว่าจะกลับบ้านและได้ บอกคุณด้วยตัวเอง

ไม่ถึงไม่ได้ตอบ เขานอนลงกอดเธอจากข้างหลัง

ถังหนึ่งไม่ใช่คนอารมณ์อ่อนไหว แต่จู่ๆ เธอก็ร้องไห้ออก มาอย่างหนัก เมื่อคุณน่ากลัวมากจริงๆ

“ผมไม่ได้ตั้งใจ” ไม่ถึงรีบปลอบหญิงสาวในอ้อมแขน

“จากนี้ไปผมจะไม่ทำตัวน่ากลัวกับคุณอีก

ถังหนึ่งร้องไห้ต่ออีกสักพัก ก่อนจะหันกลับมาซุกอกไม่ถึง เมื่อได้สัมผัสอกแกร่ง เธอก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

“สะโพกคุณเจ็บ ต้องพักผ่อนอย่างน้อยครึ่งเดือน คุณถ่าย งานต่อไม่ได้ งานทั้งหมดจึงจะถูกระงับไว้ชั่วคราว

“ค่ะ” ครั้งนี้ถังหนิงไม่ได้ดื้อรั้นพร้อมพยักหน้า เธอกลัวว่า

หากยังดื้ออีก ก็รังแต่สร้างภาระให้โม่ถึงเพิ่ม “แต่ฉันอยาก

กลับไปพักที่บ้าน

“ผมจะถามหมอให้แล้วกัน” พูดจบโม่ถึงก็ลุกขึ้น บอกให้ หลงเจียกับฮั่วจิงจิงเข้าไปในห้อง

“โธ่ๆ ” หลงเจียเอนจึงเตียงของถังหนึ่ง แค่นึกถึงตอน เธอตกเวที เธอก็เสียวสันหลังแล้ว ขณะเดียวกันยั่วจิงจิงก็มอง ถังหนึ่งอย่างน่ากลัวพร้อมกับกอดอก

“ฉันบอกแล้วใช่ไหม…เธอปิดบังอะไรเขาไม่ได้หรอก… ไม่มีทางเลย…” ฮั่วจิงจิงถอนหายใจ “ครั้งนี้ประธานโม่โกรธมากจริงๆ และเพราะเธอบาดเจ็บ วงการบันเทิงทั้งวงการจะ ต้องลำบากแล้ว…..

“ตอนเห็นเธอตกจากเวที แต่แม้ฉันก็ยังกลัวใจหายใจคว่ำ นับประสาอะไรกับประธานไม่

“ฉันไม่เป็นไร”

“พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีเรื่องสนุกแน่” ชั่วจิงจิงขยิบตา “ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้มาทำร้ายคนที่ท่านประธานรักมาก ที่สุดกัน ตอนนี้พวกเขาทำได้แค่ยอมรับว่าตัวเองหมดโชคแล้ว เท่านั้นแหละ”

“หยุดพูดไร้สาระน่า รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเลย แล้วเอา รางวัลของเธอกลับไปด้วย ถังหนึ่งบ่นฮั่วจิงจิง