ตอนที่ 217 คุณยังอยากกลับบ้านอยู่ เหรอ มาอยู่บ้านผมก่อนสิ

หลงเจียมองค้อนเซอแล้วพูด “ฉันล้อเล่น!” จากนั้นเธอก็ช่วย พยุงเขาลงจากเตียง ก่อนใส่เสื้อแจ็กเก็ตตัวหนาให้

ครั้นทั้งสองคนลงมาชั้นล่างแล้ว จู่ๆ ลู่เชื่อก็นั่งยองๆ ตรง หน้าบันได “ขึ้นมาสิ…

ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ ถนนยังไม่ค่อยมีคนเท่าไรนัก หลง เจียมองไปรอบๆ และตอบว่า “ฝันไปเหอะ” ปากปฏิเสธไป อย่างนั้นเอง แต่ร่างกายกลับเชื่อฟัง ไม่นานหญิงสาวก็ขึ้นมา อยู่บนหลังลู่เซ่อแล้ว

เช่อรับน้ำหนักได้ไหว จึงเกือบล้มลงบนพื้น หลงเจียรีบ ลงมาจากหลังแล้วถามว่า “นายเป็นไรไหม

เชื่อหลุดหัวเราะออกมาก่อนก้มตัวลงอีกครั้ง “เร็ว รีบ

ขึ้นมา”

หลงเจี่ยก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกันพลางขึ้นไปบนหลังชาย หนุ่มอีกหน ทว่าครั้งนี้ลู่เชื่อก้าวเดินอย่างมั่นคง แม้ว่าจะไม่ง่าย

ก็ตาม

“ปล่อยฉันลงข้างหน้าก็ได้ ฉันเรียกแท็กซี่กลับบ้านได้ หลงเจี่ยพูดพร้อมชี้มือไปที่สัญญาณไฟจราจรตรงสี่แยกถัดไป
“คุณยังอยากกลับบ้านอยู่เหรอ มาอยู่บ้านผมก่อน… เช่อพูดขณะยังคงแบกหญิงสาวผ่านสี่แยกนั้น

“จะไม่ลำบากนายเหรอ” หลงเจียถาม แต่ลึกๆ แล้วเธอก็ แอบยิ้มกริ่ม ถึงแม้โอกาสเช่นนี้จะไม่ได้มีบ่อยนัก แต่ในเวลานี้ บนหลังของชายคนนี้ หัวใจหลงเจียก็รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย อย่างมาก ในเวลาเดียวกันเธอก็ยังรู้สึกผูกพันกับเขามากกว่า ปกติ และไม่ต้องการจะปล่อยไป

“เอ… โรงพยาบาลห่างจากบ้านผมแค่สามนาที ทำไมคุณ ถึงใช้เวลาตั้งสิบนาทีล่ะ” เชื่อเปลี่ยนหัวข้อไปพูดสิ่งที่สงสัย

“ฉันก็เป็นผู้…” ก่อนหลงเจียจะพูดคำว่า “ผู้หญิง” จบ จู่ๆ เธอก็กรีดร้องขึ้นว่า “เดินดูทางด้วยสิ…

เชื่อแค่หันหน้ามาเดี๋ยวหนึ่ง เป็นผลให้เขาเดินชนเสาไฟ

หลงเจียล้มลงกับพื้นถนนที่ปกคลุมด้วยหิมะ พร้อมกับเชื่อที่

อยู่ระหว่างขาเธอ…

ความคิดของลู่เชื่อว่างเปล่าไปชั่วครู่ครั้นตระหนักได้ว่า ตำแหน่งของพวกเขาค่อนข้างน่าอายนิดหน่อย เขารีบลุกขึ้น ยืน จับมือหลงเจียและดึงเธอขึ้นจากพื้น หลงเจียเอามือปิด แก้มที่ร้อนเป็นไฟพลางคิดกับตนเอง จะดีแค่ไหนกันนะถ้าถนน นี้ยาวขึ้นอีกสักหน่อย

ลู่เช่อยังคงจับมือหลงเจียไว้อย่างนั้นขณะเดินทางโดย ไม่หันกลับมามอง ในขณะเดียวกันหลงเจียก็มีความสุขกับ ความรู้สึกที่ถูกคนที่เธอชอบจับมือ ตลอดทางกลับบ้านมีความคิดนับล้านไหลผ่านหัวเธอ

เธอรู้ว่าถึงแม้ตัวเธอจะเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่คน ธรรมดานี้ก็ยังมีข้อดี

หากตอนนี้ถึงหนึ่งกับนายใหญ่ยืนอยู่แทนที่พวกเขา ป่าน นี้คงมีคนมากมายมารุมล้อมแล้ว

ไม่ได้ใช้เวลานานนักก็มาถึงบ้านคู่เซ่อ ด้วยว่ามีห้องนอน เพียงแค่ห้องเดียว เชื่อจึงเสนอเตียงเขา ให้ แต่หลงเจี่ยแนะว่า “ถ้าจะนอนบนเตียงแล้วดูไม่ควร งั้นเราทั้งคู่ก็นอนโซฟาดีไหม นายนอนตัวนั้น ส่วนฉันจะนอนตัวนี้

ลู่เช่อ ใช้ความคิดครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าคำแนะนำของเธอก็ ค่อนข้างเข้าท่า ดังนั้นหลังจากทานยาแล้ว ชายหนุ่มก็เลยมาน อนลงบนโซฟาและผล็อยหลับไปอย่างสงบ ราวกับว่าไม่มีผู้ หญิงคนไหนกำลังนอนอยู่ตรงข้ามเขา ณ ตอนนั้นเลย

หลงเจียลุกขึ้นนั่งมองลู่เซอที่กำลังนอนหลับปุ๋ย ภายในใจ รู้สึกว่าการปล่อยให้ค่ำคืนอันงดงามเช่นนี้ผ่านเลยไปก็ค่อน ข้างจะน่าเสียดาย…

แต่ว่า… เธอจะกล้าบอกลู่เชื่อว่าเธอชอบเขาเหรอ

ครั้นเริ่มง่วงงุน หลงเจียก็นอนลงบนโซฟาเช่นเดียวกัน แต่ท่านอนของเธอไม่ได้น่ามองเท่าไรนัก…

ในความมืดมิด ร่างสูงปรากฏกายขึ้นข้างเธออย่างเสีย มิได้ โน้มตัวไปห่มผ้าให้เธอ
อย่างไรก็ตามหลงเจียหลับลึกมากเสียจนไม่รู้ตัวเลย…

เช้าวันรุ่งขึ้น ถังหนึ่งกำลังเก็บกระเป๋า ก็ได้รับโทรศัพท์ จากฟังอ เขาอยากให้เธอเข้าร่วมงานรวมตัวเพื่อที่เธอจะได้ พบปะศิลปินของไห่รุ่ย

“ผมคุยกับท่านประธานเรื่องนี้แล้วครับ และเขาก็เห็น ด้วย…

ตามปกติแล้วเธอไม่ชอบการเข้าร่วมงานสังคม แต่เนื่อง จากฟังอจัดการแล้วและไม่ถึงก็อนุญาต ถังหนึ่งจึงไม่มีเหตุผล ที่จะปฏิเสธ หญิงจึงตอบตกลง

ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ควรเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวไม่ย และทำความรู้จักเพื่อนเพิ่มอีกสักสองสามคน

ค่ำคืนนั้นเวลาหกโมงเย็น ถังหนึ่งมุ่งหน้าไปสมาคมลับกับ หลงเจีย และฟังอวก็มารอที่ทางเข้าอยู่แล้วเพื่อไม่ให้เธอรู้สึก เคอะเขิน ก่อนพาเธอเข้าไปในปาร์ตี้ค็อกเทลสุดหรู

ภายในโถงอันหรูหรา ดนตรีคลาสสิกแสนไพเราะดังคลอ อยู่ภายใต้โคมระย้าคริสทัลที่ส่องประกายระยิบระยับ นักร้อง ชื่อดังกำลังเล่นเปียโน

ถังหนิงสอดส่ายมองใบหน้ารอบตัวเธอ ก็ตระหนักได้ว่า คนส่วนมากที่เข้าร่วมปาร์ตี้ค็อกเทลนี้คือคนที่ปรากฏใน โทรทัศน์อยู่บ่อยๆ มีทั้งดารา โทรทัศน์ ทั้งดาราภาพยนตร์ชื่อดัง รวมถึงนักร้องที่มีชื่อเสียง มีเพียงคนเดียวที่มาจากเส้นทาง เดียวกับเธอคือฮั่วจิงจิง นางแบบระดับนานาชาติ เธอแต่งกาย ด้วยเดรสยาวสีเงิน กำลังนั่งอยู่อย่างสง่าผ่าเผยพร้อมแก้ว แชมเปญในมือ

หลังจากนั้นฟังอวก็พาถังหนึ่งไปหาชายที่กำลังเล่นเปียโน แล้วยิ้มทักทาย “เฟิงเกอ นี่คุณถึงหนึ่ง…

ถึงแม้ถังหนิงจะร้องเพลงไม่บ่อยนัก แต่เธอก็คุ้นเคยกับ สถานะชายคนนี้ในแวดวงเพลงป๊อป เมื่อสิบปีก่อน ชื่อเสียง เขาแพร่กระฉ่อนไปทั่ว ทั้งยังมีสถิติมากมายบนบิลบอร์ด และ ณ ตอนนี้อีกสิบปีถัดมาเขาก็ยังอยู่ไกลเกินกว่าเด็กรุ่นใหม่จะ เอื้อมถึง เขาเป็นเสมือนตำนานของอุตสาหกรรมเพลง

เมื่อชายคนนั้นพิศมองเธออย่างละเอียด ถังหนึ่งก็ไม่ลังเล เลยที่จะทักทายเขาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณเฟิงเกอ

“สวัสดีครับ มาเข้าร่วมงานรวมตัวบ่อยๆ สิ ถ้าคุณชอบ ร้องเพลง ผมสอนคุณได้นะครับ

“ขอบคุณค่ะ”

“ถังหนิงมาแล้ว…” คนอื่นๆ ที่อยู่ที่นี่รีบชูแก้วขึ้นทันที แล้ว มารวมตัวกันรอบๆ พร้อมทักทายเธอทีละคนสองคน ตลอด ระยะเวลานี้ ฟังอแนะนำเธอให้แต่ละคนรู้จักจนเธอเข้ากับคน อื่นๆ ได้อย่างยอดเยี่ยม

สุดท้ายถึงหนึ่งก็นั่งลงข้างชั่วจิงจิง เมื่อไม่นานมานี้ความสามารถของพวกเธอถูกนำมาเปรียบเทียบ โดยสาธารณชนมา บ่อยครั้ง แต่ยั่วจึงจึงมีชื่อเสียงอยู่ก่อนแล้ว และมีสไตล์ที่โดด เด่นเป็นของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงมีข้อได้เปรียบ

เธอแค่หันมายิ้มให้ถังหนึ่ง “ไม่ชอบงานแบบนี้เหรอ

“ค่ะ ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยน่ะค่ะ”

“มาอีกสองสามครั้งเดี๋ยวก็ชินเอง ไม่รุ่ยก็เป็นแบบนี้แหละ พวกเขาเก่งเรื่องรวบรวมคนเด่นๆ มาอยู่ด้วยกันนะ” ฮั่วจิงจิง เอ่ยเสียงเบาขณะจิบแชมเปญในมือ จนในที่สุดเธอก็เริ่มรู้สึก มึนๆ เล็กน้อย จึงถามไปว่า “ใครเป็นผู้จัดการของเธอล่ะ

“ฉัน…ฉันก็ไม่แน่ใจ” ถังหนึ่งตอบอย่างตรงไปตรงมา

“เธอจะบินไปอิตาลี ในอีกสองวันข้างหน้าไปถ่ายโฆษณา

นาฬิกาใช่ไหม แต่ฉันได้ยินมาว่าคนจากชิงหวงก็จะแย่งชิงงาน

นี้เหมือนกัน” ชั่วจึงจึงเริ่มอธิบาย “ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้เธอถูกชิง

หวงขึ้นบัญชีดำ แต่ตอนนี้เธอเข้าร่วมกับไม่รุ่ยแล้ว เธอจะขัด

แย้งกับซิงหวงบ่อยขึ้นแน่นอน ระวังไว้แล้วกัน”

ถังหนึ่งพยักหน้าขณะมองฮั่วจิงจิงอย่างจริงจัง

“ถ้าคิดจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้แย่งแหล่งงานนะ ทำไม่ได้ หรอกนะ แต่พวกเราที่ไม่รุ่ยไม่เคยแพ้สักครั้ง ฉันหวังว่าเธอจะ ชนะต่อไปได้เรื่อยๆ และแน่นอน มันขึ้นอยู่กับว่าผู้จัดการเธอมี ความสามารถมากแค่ไหน

ถังหนิงรู้ดีว่ายิ่งเธอก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไร สิ่งต่างๆ ก็จะยิ่งโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้น แต่นอกจากพยักหน้ารับ เธอก็ ไม่รู้ว่าควรตอบอะไรอีก

เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าผู้จัดการจะเป็นใครเช่นกัน

ทั้งสองคนพูดคุยกันต่ออีกสักพักก่อนจะได้ยินฟังอบอก

ทุกคนอย่างลับๆ ว่า “พวกคุณรู้ไหมว่าท่านประธานจะมา ปรากฏตัวคืนนี้”