ตอนที่ 139 ใช่แล้ว แยกจากกันไม่ได้

หลังจากงานแถลงข่าวของเฉิงเถียนจบลง อันจื่อเช่าก็จัดการ ให้ถังหนิงไปประชุมกับเฮอร์วิชั่น เย็นวันนั้นอันจื่อเช่าขับรถไป ส่งถึงหนิงที่บ้าน

“ถึงคุณจะมีเวลาพักสามวัน… ก็ควรรายงานผมก่อนจะไป ไหนหรือทำอะไร ผมจะได้เตรียมตัวให้พร้อม” อันจื่อเช่าเอ่ย ขณะหันมองถึงหนึ่ง สำหรับเรื่องข่าวซุบซิบนะ คุณป้องกันตัว เองได้อย่างดีมาตลอด ฉะนั้นผมคงไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว”

“ฉันรู้ว่าต้องทำอะไร” ถังหนึ่งหลับตาพยักหน้า “คุณก็ช่วย ส่งเลขไฟลต์ให้หลงเจียด้วยล่ะ ฉันจะขึ้นเครื่องเอง

“ทำไมล่ะครับ” อันจือเช่ามองถึงหนึ่งด้วยความสงสัยก่อน จะนึกออก “คุณจะเอาใครไปด้วยงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก นี่คุณ ไปทำงานนะ มีโอกาสโดนถ่ายรูปสูงเกินไป…

ถังหนึ่งลืมตาขึ้นมองหน้ากันชื่อเช่าโดยไม่พูดอะไร

“พวกคุณแยกกันไม่ได้หรือไง”

“ใช่แล้ว แยกจากกันไม่ได้เลย” ถังหนึ่งตอบพลางยิ้มออก มาบางๆ

“คุณเห็นอะไรในตัวผู้ชายคนนั้นกันแน่ ถ้าเขาแคร์คุณ จริงๆ เขาจะนั่งมองคุณเผชิญปัญญาตั้งหลายครั้งหลายคราโดยไม่ช่วยอะไรเลยได้ยังไง” อันจื่อเช่าไม่เข้าใจความแข็งขึ้น ของถังหนึ่งเท่าไร สำหรับเขา ชายที่พึ่งพาผู้หญิงนั้นช่างน่าขัน โดยเฉพาะในวงการบันเทิงที่แสนจะซับซ้อนนี้ ถ้าเขาเข้าใจถึง หนึ่งอย่างแท้จริง เขาจะไม่เกาะเธอกินแน่

ถังหนิงยิ้มดังเช่นปกติขณะหลงเจียกลอกตาไปมาอยู่ที่ เบาะหลัง เธออดหัวร่อ ในใจไม่ได้ ก็เพราะนายไม่รู้นะว่าสามี ของถังหนึ่งคือไม่ถึง นายคิดว่าผู้จัดการส่วนตัวธรรมดาๆ อย่างนายจะมีโอกาสได้เห็นนายใหญ่หรือไง

ถ้านายรู้ความจริง รับรองช็อกตายแน่!

“เราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของฉัน

อันจื่อเฮาอยากจะพูดอะไรต่อ แต่คำพูดของถังหนึ่งก็มาก พอที่จะหยุดเขาไว้ ชายหนุ่มพยักหน้า “ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ ครับ”

“ฉันชัดเจนกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ และฉันก็รู้ดีว่าฉัน กำลังตกหลุมรักกับคนประเภทไหน” ว่าแล้วถึงหนึ่งก็ลงจากรถ โดยมีหลงเจียคอยประคองก่อนจะหายเข้าไปในประตูอันหรู หราของไฮแอทรีเจนซี

แม้ถังหนึ่งจะอธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว แต่อันจื่อเช่าก็ยัง รู้สึกว่าชายที่พึ่งพาผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องไม่ดี

แต่กระนั้นตอนนี้เฉิงเถียนก็วุ่นวายมาก ดังนั้นเรื่องสำคัญ หลักๆ ของเขาตอนนี้คือกลับออฟฟิศไปช่วยหลานสะสาง ปัญหาต่างๆ …
“คุณถึงหนิงตั้งใจจะไม่บอกผู้จัดการอันเรื่องนายใหญ่หรือ คะ” หลงเจียถามด้วยรอยยิ้มคาดหวังพลางเดินถามถึงหนึ่งไป ติดๆ “ฉันอยากจะบอกเขามากๆ เลยค่ะ”

ถังหนิงเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้าน เธอยิ้มอย่างอบอุ่น เมื่อได้กลิ่นอาหารเย็นหอมโชยมา “ฉันยังไม่ไว้ใจเขาเสียทีเดีย วน่ะ”

หลงเจียเองก็ได้กลิ่นนั้นเช่นกัน เมื่อคิดว่านายใหญ่กำลัง ทำอาหาร เธอก็เริ่มน้ำลายสอขึ้นมา “ฉันก็อยากกินเหมือนกัน

“งั้นก็มากินด้วยกัน” ถึงหนึ่งไม่รังเกียจที่เธอจะทานด้วย เลยแม้แต่น้อย

แม้หลงเจียจะไม่อยากรบกวนเวลาหวานซึ้งของคู่รัก แต่

เธอก็อดทนต่อกลิ่นหอมอันยั่วยวนนั้นไม่ไหว

ทั้งสามนั่งที่โต๊ะทานข้าวด้วยกัน แต่ในตอนนั้นเองที่หลง เจียสังเกตเห็นว่าถึงหนิงกินอย่างอื่นที่ต่างออกไป หลงเจียรู้สึก แปลกใจก่อนจะเข้าใจทันที “เวลาพวกคุณกินข้าวด้วยกันเนี่ย พวกคุณเตรียมอาหารสองแบบแยกกันเหรอคะ”

“เธอคิดว่าไงล่ะ” ถังหนังอมยิ้ม “คิดว่าฉันจะกินแบบเธอ กับเขาได้หรือไง ฉันไม่ต้องรักษาหุ่นเหรอ”

“โห… นายใหญ่นี่ช่างคิดจริงๆ เลยนะคะ..” หลงเจี่ยหัน มาชมไม่ถึง ขณะเดียวกันนั้น ชายหนุ่มก็กำลังอ่านเอกสารใน มือของเขาต่อด้วยท่าทางจริงจัง
ถังหนึ่งมองไม่ถึงก่อนจะหยิบเอกสารออกจากมือเขา โดย ไม่พูดอะไร เธอกังวลว่าเขากินไปอ่านไปจะไม่ดีต่อระบบย่อย อาหาร

ไม่ถึงหันหน้าไปมองหญิงสาว ลูบหัวเธอเบาๆ โดยไม่ขัด ขืนใดๆ

หลงเจียนั่งมองการกระทำของทั้งคู่ก่อนจะค่อยๆ วาง ตะเกียบกับซามของเธอลง แล้วลุกขึ้นยืนเงียบๆ เพื่อจากไป “ฉันว่าถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ…

“อ้าว…จะไม่กินให้เสร็จก่อนเหรอ”

“ไม่ค่ะ ฉันจะไม่มากินข้าวที่นี่อีกแล้วค่า” หลงเจียโบกมือ ลาทั้งคู่พลางคว้ากระเป๋าถือของเธอที่วางอยู่บนโซฟา ออกจาก ไฮแอทรีเจนซีไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงสามัญชนที่ บุกรุกพระราชวังของราชาและราชินีผู้สูงศักดิ์ นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ จริงๆ

หลังจากมื้อเย็น ถังหนิงและไม่ถึงก็นั่งซบกันดูหนังอย่างมี ความสุข หากทั้งสองไม่มีออร่าเซเลบ พวกเขาก็เหมือนคู่สามี ภรรยาทั่วไป ทั้งคู่กำลังนั่งดูสารคดีเกี่ยวกับการดูแลสุนัขจรจัด ถังหนิงซึ้งมากเสียจนเริ่มซุกหน้าร้องไห้ที่ไหล่ของโม่ถึง ชาย หนุ่มส่งทิชชูให้เธออย่างทำตัวไม่ถูก

“ซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ”

ถังหนึ่งพยักหน้า ใต้แสงสีฟ้าที่สาดส่องออกมาจากจอทีวี หญิงสาวแอบมองใบหน้าด้านข้างที่แสนเพอร์เฟกต์ของโม่ถึงไม่ใช่เพราะว่าหนังซึ้งมากหรอก หากแต่เป็นเพราะผู้ชายที่นั่งดู อยู่ข้างๆ เธอต่างหาก

ชายผู้หล่อเหลาที่สุดในโลกคนนี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ในที่ทำงาน และขณะเดียวกัน เขาก็ยังเป็นแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุด ของผู้หญิงที่บ้านอีกด้วย

ไม่ว่าจะมีเงินมากมายก่ายกองแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรเทียบได้ กับการได้ตื่นมาเจอแก้วน้ำอุ่นวางอยู่ข้างเตียง

“ถึงคะ…สามวันนี้ คุณจะเคลียร์งานเพื่อไปมอสโกไหมคะ”

ถึงหนึ่งถามอย่างอ่อนโยน “จริงๆ แล้ว…ฉันไป…เองก็ได้

“ไม่ คุณไปเองไม่ได้หรอก” ไม่ถึงพูดแทรก “มอสโกนะ ไม่ใช่ที่ที่ดีนักหรอก ผมไม่อยากให้คุณลำบาก

ถังหนึ่งไม่พูดอะไรต่อ เธอเพียงแต่จูบที่คางของเขา…

เมื่อคิดถึงคำดูถูกที่อันจื่อเช่ามอบให้โม่ถึง รอยยิ้มบน ใบหน้าหญิงสาวก็กว้างขึ้นไปอีก

รอนายเจอเขาก่อนก็แล้วกัน นายจะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่ ต้องพึ่งพาผู้หญิงของตัวเองหรือเปล่า

หลังจากวันที่ถูกกำราบ หยางจิ้งก็ไม่มีที่ไป ตอนนี้สิ่งเดียว ที่เธออยากทำก็คือหาโอกาสนำหลานอวี่มาใช้งาน อย่างไร ก็ตาม เธอเหมือนจะลืมไปว่าหลานอวี่ไม่เคยเป็นศิลปินของเธอ แม้ว่าตอนนี้หลานอวี่จะถูกดองงานอยู่ที่ชิงฉือได้ แต่เด็กสาวก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับหยางจิ้งเลย

หยางจิ้งตามหาเด็กสาวอย่างคุ้มคลั่ง เธอไปยังสถานที่

ต่างๆ ที่หลานอวี่ชอบไป แต่หลานอวไม่รับโทรศัพท์เธอ จน กระทั่งคืนหนึ่งที่เธอโทรติดในที่สุด

“ฮัลโหล หลานอวี่”

“ฉันอยู่ที่ร้านไนต์คัลเลอร์ มาสนุกด้วยกัน!” หลานอ ตอบก่อนจะวางสายไป

หยางจึงรู้สึกไม่ดีนัก เธอคาดว่าหลานอวี่คงไปร้องเพลง คลายเครียดที่บาร์เท่านั้น แต่หลังจากรีบเดินทางไปถึง หยาง งก็พบกับหลานอวี่ที่สวมหมวกกำลังเต้นท่ายั่วยวนอยู่ ท่าทาง เหล่านั้นของเธอไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง

หยางจิ้งพุ่งตัวไปคว้าข้อมือของหลานอวอย่างรวดเร็ว แต่ เด็กสาวกลับไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย เธอสลัดมือของหยาง งออกแล้วตะคอก “แกเป็นใคร

เมื่อเห็นท่าที่สับสนของหลานอวี่ คำว่า “ยาเสพติด ก็เด้ง เข้ามาในหัวของหยางจิ้งทันที ยัยเด็กอายุแค่สิบหกเองนะ

“มากับฉัน!”

“แต่ฉันไม่อยากไป!” หลานอผลักหยางจึงออกไปให้พ้น ตัวก่อนจะคว้าขวดเหล้ามาฟาดเข้าที่หัวหยางจิ้ง “แกเป็นใคร เนี่ย ฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ มาเกาะแกะอะไรฉันฮะ”

เมื่อได้ยินเสียง เพลง ทุกคนในบาร์หยุดเต้นและหันมามอง

เมื่อเห็นว่าหยางจึงนอนหมดสติอยู่บนพื้น หลานอวก็ดึง หมวกลงปิดหน้าและหนีออกไปจากร้านด้วยความหวาดหวั่น เพราะแสงสลัวในร้าน จึงไม่มีใครมองเห็นหน้าหยางจิ้ง

ชัดเจน พวกเขาเพียงแต่ล้อมเธอและถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“คุณโอเคไหม”

หยางจิ้งฟื้นขึ้นมาพอดีแล้วลูบหัวตัวเองด้วยความมึนงง ในตอนนั้นก็มีเสียงหนึ่งถามขึ้นมาว่า “คนที่เพิ่งตีคุณเมื่อใช้ ถึงหญิงหรือเปล่า เหมือนจะใช่เลยนะ”