บทที่ 46 ทำงานแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างสงบสุข

เมื่อคืนนานาได้รับสายจากแป้ง เธอบอกว่าอย่าไป ทำงานสายนะ สัมภาษณ์ผ่านแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก

แป้งบ่นตลอด เสียดายเธอไม่ได้เรียนแต่งหน้า ไม่งั้น เธอก็จะมาทำงานด้วย เพราะจะได้เห็นดาราดังตลอดเวลา

“ลูกรัก ตื่นได้แล้ว! รีบตื่นเร็ว!” นานาเปิดประตูของ เจ้าจอมจุ้นทั้งสองออก เรียกเด็กทั้งสองที่กำลังหลับฝันดี ให้ตื่น

“มามี้หนูจะนอนต่อค่ะ!” ฟ้าพลิกตัวไปอีกข้าง ใช้มือ เล็กๆปิดไว้ที่หน้าแล้วนอนต่อ

“ไม่ต้องนอนแล้ว วันนี้ไปเรียนวันแรก ต้องสร้าง ความประทับใจแรกให้กับคุณครูใช่ไหม? เด็กดี ไม่ต้อง นอนแล้ว ตื่นขึ้นมากินอาหารเช้าได้แล้ว”

ลมเกาะอยู่บนเตียงเหมือนหมาตัวน้อย ขนตาที่ยาว งอนยังหลับอยู่ เขากำลังต่อสู้กับหุ่นยนต์อยู่ในฝัน!

ในเวลานี้ นอกประตูมีเงาสีดำใหญ่กำลังเดินมา นานา เงยหน้าขึ้น เห็นทิวที่สวมชุดสูทเดินเข้ามา เขายังไม่สวมไทด์ ติดกระดุมถึงเม็ดที่สาม เผยให้เห็นไหปลาร้าที่เซ็กซี่

ใบหน้าที่ดูดีราวกับว่าแกะสลักออกมา ผิวที่เรียบเนียน

ทำให้เขาดูเป็นผู้ดีมาก ดวงตาที่คมกริบและเย็นชาราวกับ เสือดาว

นานารู้สึกถึงความอลังการของผู้ชายคนนี้ เธอเงย หน้าขึ้นพูดกับเขาว่า “ช่วยปลุกลูกชายหน่อยนะ

ลมรีบเงยหน้าขึ้น เห็นแด๊ดดี้เดินมา รีบลุกขึ้นมา นั่งอย่างเรียบร้อยขยี้ตาทั้งสองข้าง ฟ้ายังคงนอนอยู่ใน อ้อมอกของนานา

นานาเหมือนจะโมโหเล็กน้อย หลังจากนี้เธอต้อ เผชิญหน้ากับภาพแบบนี้ทุกวันหรอ?

นานาซุกหัวเข้าไปที่ตัวของฟ้าแกล้งเธอ ในขณะ เดียวกัน ก็ใช้มืออีกข้างจี้เอวลูก

ฟ้ารีบตื่นขึ้นมาเลยทันที หัวเราะคิกคัก ร้องขอความ ช่วยเหลือ “มามี้ ไม่เอาค่ะ! ไม่เอา!

“จะตื่นไม่ตื่น?” นานาซุกหัวไปบนตัวของลูกอีกครั้ง

“แด๊ดดี้ ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยหนูด้วย..” ใบหน้าที่หล่อ เหลาของทิว มีรอยยิ้มบนใบหน้าขึ้นมาทันที เขาเดินไปแล้วช่วยลูกออกมาจากผู้หญิงบางคน

ฟ้ากอดแด๊ดดี้ไว้ แล้วทำหน้าผีใส่มา ยิ้มอย่าง

ได้ใจ..

นานาเริ่มมีอาการไม่ยอมเล็กน้อย เลยยื่นมือไปแกล้ง ลูกอีกครั้ง ใครจะไปรู้ฟ้าบิดเอวไปอีกทาง มือทั้งสองของ นานาก็ไปโดนที่ไหปลาร้าของผู้ชายตรงหน้าพอดี

เธออึ้ง และทิวก็อึ้งเช่นกัน ดวงตาที่ดำสนิทคู่นั้นจ้อง มาที่เธอ

ความสัมผัสที่อบอุ่น ทำให้นานารีบดึงมือกลับมา เธอ รีบไปดึงลูกชาย “ลม ไปแปรงฟันกับมา

“แด๊ดดี้ หนูไปแปรงฟันห้องของแด๊ดดี้ได้ไหมคะ” ฟ้าหันไปทางแด็ดดี้แล้วถาม

ทิวยื่นมือไปลูบผมที่ยุ่งของเธอ “ได้สิ แด๊ดดี้พาหนู

ไป”

นานาไปถึงห้องน้ำ เธอเห็นใบหน้าตนเองในกระจก มีความแดงเล็กน้อย ให้ตายเถอะ นี่ถือว่าเขามาละเมิดเธอ

ก่อนใช่ไหม?

ช่างเถอะ อุบัติเหต เล่นกับเด็กๆ ก็ต้องมีอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

เด็กทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จก็หมดแรงแล้ว พวก เธอชอบโรงเรียนใหม่ เวลานี้ ก็ประมาณ 7:30 แล้ว โรงเรียนอยู่ทางเข้าด้านหน้าของบ้าน เวลา 8:00 ตรง พอดี คุณครูยืนต้อนรับอยู่หน้าประตู กับครูต่างชาติอีกคน ทักทายด้วยภาษาอังกฤษ

ส่งเด็กทั้งสองเข้าไปแล้ว นานาหันหลังกลับ เห็นทิว ที่ยืนอยู่ข้างหลังเดินกลับไปที่รถแล้ว

“นี่! รอก่อน” นานารีบเรียกเขาไว้ เพราะเธอก็จะเข้า เมืองเหมือนกัน อยากติดรถเขาไปด้วย

“ใครชื่อนี่!” ทิวถามด้วยเสียงเย็นชา

นานาคิดไว้แล้ว ยังไงก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขาสองปี ก็ ไม่อยากให้ทะเลาะกัน ไม่อยากให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัด ดัง นั้น เธอเลยต้องยอม เป็นฝ่ายยอม เธอยักคิ้ว ยิ้มอ่อนแล้ว พูดว่า “คุณผู้ชายคะ จะไปทำงานหรอคะ ขอติดรถไปด้วย ได้ไหมคะ”

ตอนนี้เธอไม่มีรถ หลังจากนี้คงต้องติดรถไปกับเขา ทุกวัน การที่เธอต้องทำดีกับผู้ชายคนนี้ เป็นเรื่องที่จำเป็น

มาก
ทิวเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของนานา ทําคิ้วเจ้าเล่ห์ “ติดรถได้ แต่ว่า ฉันชอบความเงียบ

“วางใจได้ ฉันไม่ใช่คนพูดมาก” นานายิ้มแฉ่ง เธอ รับประกันว่าจะไม่พูด

เธอนั่งเข้าไปที่ข้างคนขับ นานาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาข้อมูลเกี่ยวกับบริษัท เธอเห็นรายงานชัดเจนเกี่ยวกับ พนักงานบริษัทที่สำคัญ อีกทั้งมีเกี่ยวกับเจ้าของบริษัท และดาราดังอีกด้วย รูปถ่ายหมู่ของคนมีชื่อเสียง

อีกอย่าง ช่างแต่งหน้าหลายคน สุดท้ายก็โดนดารา ดังจ้างด้วยค่าจ้างแพงๆ นานาให้กำลังใจตนเอง ถ้าสักวัน หนึ่ง เธอสามารถเป็นช่างแต่งหน้าส่วนตัวให้กับดาราดัง ได้ ก็จะดังขึ้นมาเลย

เธอเงียบมาก ทิวตั้งใจขับรถมาก นิ้วที่เรียวยาวบังคับ พวงมาลัย ดูดีดึงดูดมาก

ขณะที่บรรยากาศกดดันขึ้นเรื่อยๆ นานาแอบหันไป มองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆรอบหนึ่ง เธอเป็นช่างแต่งหน้าและ ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอตอนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยเขาเป็นผู้ชาย ที่จัดอยู่ในกลุ่มหน้าตาดีมาก

เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาจริงๆ
ใบหน้าของเขามองจากด้านข้างแล้วเหมือนภูเขาท แบ่งแยกเนินได้ชัดเจน และขนตาที่ยาวหนาเป็นทรง จมูก ที่โด่ง ริมฝีปากที่บางเซ็กซี่ และคางที่เรียวได้รูป

ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ หมดคำพูดจริงๆ

ถ้าเขาเป็นดารา ต้องดังมากแน่ๆเลย

“ลงรถที่ไหน?” ริมฝีปากบางของทิวขยับเพื่อถาม

นานามองไปข้างนอก ชี้ไปที่ป้ายรถสาธารณะ “ลง

ตรงนี้”

“เธอไปทําอะไร? ทิวถาม

“ทำงานไง” นานาพูดจบ เธอไม่ลืมที่ต้องหันกลับมา

พูดคำว่า “ขอบคุณ” อย่างมีมารยาท

เธอสพายกระเป๋าแล้วเดินตรงไปทางด้านหน้า

ข้างหลัง มีรถเบนซ์กำลังขับตามเธออยู่ช้าๆ ทิวมอง ไปทางผู้คนเห็นนานาหายเข้าไปในหมู่คนอย่างรวดเร็ว เขารีบเหยียบคันเร่ง ไปที่ถนนข้างๆ แล้วขับรถไปทาง

บริษัทของเขาเลย

นานาค้นพบว่า คราวหน้าเธอต้องลงรถที่หน้าถนนเส้นนี้ เพราะเดินอีก 5 นาทีก็ถึงที่ทำงานแล้ว

พอเข้าไปที่ทำงาน พนักงานต้อนรับพาเธอไปที่ห้อง ผู้จัดการ ชานิเตรียมงานให้เธอเรียบร้อยแล้ว หันมาพูด กับเธอว่า “หลังจากนี้มา 9 โมงนะ ถ้ามีอะไรที่ต้องมาเช้า ทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกที”

“ได้ค่ะ พี่ชานิ” นานาหยิบบัตรพนักงานมาแขวนไว้ ที่คอ เธอตื่นเต้นมาก