บทที่ 192 ฉลองด้วยกัน

ฟิวส่งนานากลับบ้าน รถลงจอดที่หน้าบ้านของทิว นานาขอบคุณฟิวแล้วกดรหัสเข้าบ้าน รถของฟิวก็หาย เข้าไปอีกซอยภายในพริบตา

นานาดูเวลา ประมาณสองทุ่มแล้ว เธอยังไม่ได้กิน ข้าวเย็นเลย จึงรู้สึกหิว

เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขก เห็นทิวอุ้มฟ้านั่งดู หนังสือการ์ตูนอยู่บนโซฟา ร่างใหญ่โตของเขานั่งอยู่ตรง กลาง อีกข้างก็กอดลมไว้ เป็นภาพพ่อลูกที่อบอุ่นมาก

“มามี้ กลับมาแล้ว! กินข้าวยังครับ?” ลมรีบลงจาก โซฟามาต้อนรับเธอ

“มามี้ยังไม่ได้กิน

“แต่ว่าแม่บ้านเลิกงานแล้วครับ”

“ไม่เป็นไร เดียวมาทำเอง” นานายิ้มแล้วลูบหัว ของลูกชาย พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นทิวกำลังจ้องเธออยู่ ฟ้าวิ่งมาหาเธอ ถามด้วยความสงสัย “มานี้ ไปไหนมา คะ?”

นานามองดูเด็กทั้งสองแล้วยิ้ม “มามี้กลับมาแล้ว ไม่ใช่หรอ? ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว”
ทิวพูดกับเด็กทังสอง “พวกเธอไปเล่นที่ห้องนะ”

ถึงแม้ทั้งสองคนยังเด็ก แต่ก็ดูออกว่าวันนี้แด๊ดดี้ อารมณ์ไม่ค่อยดี

“แด๊ดดี้ ห้ามรังแกมานะรู้ไหม? ผมมองไปทาง แด๊ดดี้

ทิวมองไปที่ลูกชาย รับรอง “ไม่รังแกหรอก”

“มามี้ รักกับแด๊ดดี้ดีๆนะคะ พวกเรารับรองว่าจะไม่ลง มารบกวน จะเป็นเด็กดีนอนหลับดีๆค่ะ”ฟ้าพูดด้วยตายิ้ม

ใบหน้าสวยของนานาแดงขึ้นมา มองไปทางเด็กทั้ง สอง “รีบขึ้นไปเถิด!”

ทั้งสองรีบจูงมือขึ้นไปบนห้องเลย ไม่อยู่รบกวนเวลา ส่วนตัวของแด๊ดดี้มา

พอทิวเห็นทั้งสองขึ้นไปแล้ว เขารีบขมวดคิ้วหันหน้า มา “ทำไมให้เขาส่ง แล้วไม่ให้ฉันส่งล่ะ?”

“เด็กๆอยู่บ้าน นายก็ต้องอยู่บ้านสิ” นานากระพริบ ตาแล้วอธิบาย

“แม่บ้านก็อยู่ ดูแลเด็กๆได้ ฉันว่าเธอตั้งใจให้เขามาส่งสินะ!” ทิวทำเสียงเหอะๆ ทิวยังกริ้วอยู่

นานามองไปทางเขาทำไรไม่ถูก “อย่าโกรธเลยนะ ฉันหิวมากเลย ขอไปอุ่นข้าวกินได้ไหม?

ทิวรู้ว่าเธอกำลังเสียเลือดมา เลยควบคุมความโกรธ ไว้ พูดกับเธอ “ไปนั่งพักที่โซฟาก่อน เดียวฉันอุ่นข้าวให้ เอง”

“ไม่ต้องๆ ฉันทำเองได้” นานายิ้ม เธอไม่ชินที่เขามา ดูแลแบบนี้

ทิวจ้องเธอ “เธอไปบริจาคเลือดมา อย่าดิ้นไปมั่ว”

นานาถึงได้เข้าใจ ที่แท้เขาเป็นห่วงเธอเรื่องเสีย เลือดมา เธอเลยรีบตอบ “ฉันไม่ได้บริจาคเลือด

ทิวหันหน้าไปทางเธอ รถบริจาคถึงทีหลัง หรือว่า บ้านสีธะไม่ให้เธอบริจาคหรอ? แต่ว่า นี่คือเรื่องดี เพราเธอ ผอมมาก และประจำเดือนใกล้มาแล้วด้วย บริจาคเลือดนั้น อันตรายมาก

นานาเห็นเขาไม่ถามต่อ แต่เธอว่าจะบอกเรื่องที่เธอ ไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านสีธะให้เขาด้วย!
“นายไม่แปลกใจหรอว่าทำไมฉันไม่ได้บริจาค เลือด” นานาหันไปทางเขา

ทิวมองเขาด้วยสายตาซับซ้อน “ฉันไม่อยากให้เธอ บริจาค”

“ที่จริงแล้วตอนที่รถบริจาคเลือดของนายยังไม่ถึง ฉันเจาะเลือดและตรวจเลือดแล้ว แต่ว่า ฉันบริจาคไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” ตอนนี้ ทิวเริ่มสงสัยขึ้นมา

นานายิ้มออกมา เธอดูมีความสุข เพราะว่า เลือด ของฉันไม่ตรงกับเขา และฉันก็รู้ความลับบางอย่างมา ฉัน ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขากับแม่ ฉันเป็นลูกที่แม่รับมาเลี้ยง

ถึงใจของทิวจะนิ่งแค่ไหน แต่พอได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ ตกใจตาโต “เธอว่าอะไรนะ? เธอแน่ใจหรอ?”

“แน่ใจมาก พยาบาลบอกว่า กรุ๊ปเลือดของพ่อกับ แม่ไม่มีทางมีลูกที่กรุ๊ปเลือดเหมือนฉัน เพราะงั้น ฉันมั่นใจ มาก”

ทิวดีใจขึ้นมาเล็กน้อย “เธอดูดีใจนะ” “ฉันดีใจสิ ฉัน ไม่ใช่คนบ้านสีธะ เพราะงั้น ความเกลียดที่ฉันมีให้กับเขา ก็หายไปเลย เขาไม่ใช่พ่อของฉัน เพราะงั้น เขาเย็นชาใจร้ายกับฉัน ก็เป็นเรื่องที่รับได้” นานาพูดจบก็ถอนหยใจ “แต่แม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลย

“แม่เธอไม่บอกเธอ เพราะหวังดีกับเธอ ถ้าให้เขารู้ว่า คนที่แม่เธอเลี้ยงอยู่ไม่ใช่ลูกของเขา แล้วค่าเลี้ยงดูที่เขา ให้ไปในแต่ละเดือน เขาต้องมาหาเรื่องเธอแน่”

นานาขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเขาพูดถูก ดังนั้น นี่เลยเป็น ความลับที่ถึงแม้แม่จะตายแล้วก็ไม่ยอมบอกเธอ

“ฉันคิดอยู่ หาเวลาว่าง ฉันจะบอกกับบ้านสีธะ ฉันไม่ อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว”

“ได้! ฉันไปกับเธอ” ทิวไม่ไว้ใจเธอไปคนเดียว พอได้ยินเรื่องนี้แล้ว เขาต้องเกลียดนานาแน่

“ดีใจจังเลย อยากฉลอง” นานาดีใจเหมือนเด็กเลย

ทิวยิ้มที่มุมปาก ติดเชื่อความสุขจากเธอเข้าแล้ว เขา ยิ้มแล้วพูด “ได้สิ! เดียวฉันเปิดไวน์ขวดหนึ่ง ให้เธอดื่ม ฉลอง”

“จริงหรอ? ได้เลย วันนี้ฉันจะดื่มสองแก้ว” นานา

ตัดสินใจดื่ม
“ขาเธอยังไม่หาย อย่ายืนนาน ไปนั่งที่โซฟาสิ” ทิว สั่ง แล้วเดินก้าวใหญ่ไปทางห้องครัว

นานาทำตาโต ถึงจะโดนสั่งมา แต่ว่าในใจเธอไม่ โกรธเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกหวานๆในใจ

เธอเริ่มรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่ารำคาญแล้ว กลับมี ความอบอุ่นเล็กน้อย

ทิวอุ่นข้าวเสร็จแล้ว ก็ยกมาวางไว้ที่โต๊ะ เขาเดินไป หยิบไวน์แดงที่ตู้ เลือกขวดที่รสหวาน เปิดออกแล้วนั่งลง ตรงข้ามเธอเทใส่แก้วเธอครึ่งแก้ว

นานายังไม่เริ่มกินข้าวเขาก็หยิบแก้วขึ้นมา “มา ชน แก้วกัน ดีใจด้วยนะ

นานาก็ยกแก้ว ชนกับแก้วของเขาแล้ว ใบหน้าเธอ แดงเล็กน้อย “ขอบคุณนะ

ในขณะที่สองคนนี้กำลังดื่มอยู่นั้น เด็กทั้งสองที่เกาะ อยู่ที่ระเบียงก็ปรบมือดังขึ้นมา

“ว้าว! แด๊ดดี้มามี้รักกันจังเลย!” ฟ้ายิ้มแล้วพูดด้วย

เสียงนุ่มนวล
นานาที่กำลังดื่มอยู่นั้น พอได้ยินคำนี้ ก็สำลักขึ้นมา เลย ทิวเงยหน้าขึ้นไปมองเด็กจอมจุ้นทั้งสองที่ยังไม่นอน พูดด้วยเสียงเข้มงวด “รีบกลับไปนอนได้แล้ว”

เด็กทั้งสองรีบวิ่งเข้าไป กลัวแด๊ดดี้ขึ้นมาจับพวกเขา

หน้าของนานาก็ยังคงแดงอยู่ เธอวางแก้วไวน์ไว้ ข้างๆ ก้มหัวแล้วกินข้าวต่อ

“ฉันไปปลอบลูกให้นอน เธอกินก่อนเลย!” ทิวลุก ขึ้นแล้วเดินไป นานาพยักหน้าตอบไปที่หนึ่ง มองเขาขึ้น ไป และเธอนั้นก็หิวจริงๆ รีบกินก่อนเรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง