บทที่ 135 อนุญาตให้เธอคิดถึงได้แต่เขาเท่านั้น

“นานา ถ้าไม่มีเธอแล้วฉันจะเป็นอย่างไรเนี่ย?” ฟิว ทานเกี๊ยวร้อน ๆ พลางหันมาพูดติดตลกกับเธอ

นานาตกใจเล็กน้อย เธอมองเขาแล้วเอ่ยปากว่า “ถ้า หากว่าไม่มีฉัน นายก็ต้องใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ ไปจ้างผู้ช่วย ให้มาดูแลเรื่องอาหารของนายทั้งสามมื้อเลย

“แต่ฉันไม่อยากได้ผู้หญิงคนอื่นนี่ ฉันอยากได้แค่ เธอ มีแค่เธอคนเดียวก็พอแล้ว” ฟิวพูดอย่างจริงใจ

นานากัดริมฝีปากแล้วพูดกับเขาว่า “นายรีบกิน เถอะ!”

เธอตั้งใจจะรอให้เขากินให้เสร็จก่อนแล้วค่อยบอก ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ยอมกินดี ๆ หรอก ฟิวใช้เวลาสิบ กว่านาทีถึงจะกินหมด นานาลุกขึ้นช่วยเขาเก็บจานชาม เข้าไปในครัว

ในตอนที่เดินออกมา ฟิวก็ส่งของขวัญชิ้นหนึ่งให้ เธอ “เมื่อวานแบรนด์ที่ฉันไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เขาตั้งใจ เตรียมของขวัญชิ้นนี้เอาไว้ให้เธอ รับไว้สิ!”

นานากระพริบตาปริบ ๆ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันรับไว้ ไม่ได้หรอก”
“ทําไมถึงจะรับไม่ได้ล่ะ? ต่อไปสินค้าที่ฉันไปเป็น พรีเซ็นเตอร์ก็จะต้องมีส่วนของเธอด้วยแน่นอน” ฟิวยิ้ม นึ่ คือสวัสดิการพิเศษของเธอ

นานาถอนหายใจออกมา เธอนั่งลงตรงข้ามเขา มอง เขาด้วยสายตาที่จริงจัง แล้วเธอก็ตัดสินใจพูดออกไปว่า “ฟิว ฉันอยากลาออก

สีหน้าของฟิวดูตกใจมาก เขาจ้องมองเธอ “เธอว่า อะไรนะ?”

“เด็ก ๆ ใกล้จะปิดเทอมกันแล้ว ฉันอยากใช้เวลากับ พวกเขาน่ะ” นานาคิดได้แค่เหตุผลนี้เท่านั้น และเหตุผลนี้ ค่อนข้างดีพอสมควรเลย

ฟิวรีบยิ้มออกมา “เธอแค่อยากใช้เวลาปิดเทอมกับ ลูกเอง จะลาออกทำไมล่ะ? ฉันให้เธอลาพักร้อนก็ได้”

นานาไม่ได้ต้องการวันลาพักร้อน เธอต้องการลาออก จริง ๆ ไม่อย่างนี้ ทิวคงไม่ยอม

“ไม่เอา ฉันลาออกดีกว่า! ขอบคุณที่นายให้โอกาส ฉันทำงานในช่วงเวลานี้ แล้วยังให้ของขวัญฉันอีกตั้ง มากมาย นานาขอบคุณเขาจากใจจริง
ท่าทางที่จริงจังของเธอทำให้ฟิวเริ่มรู้สึกร้อนใจ เขา มองเธอแล้วถามไปตรง ๆ ว่า “ฉันไม่ให้เธอไปหรอก พวก เราเซ็นสัญญาห้าปีแล้วนะ เธอรู้ใช่ไหมว่าถ้าเธอลาออก นั่นคือการทำผิดสัญญา

นานาเลยได้แต่พูดขอร้องเขา “ฟิว ฉันขอร้องเถอะ นะ ได้ไหม? ถ้านายอยากให้ฉันชดเชยค่าผิดสัญญาจริง ๆ ล่ะก็ ตอนนี้ฉันมีเพียงแค่ล้านกว่า ๆ ฉันจะชดเชยให้นาย ทั้งหมดเลย”

ฟิวตกใจเล็กน้อย นี่เธอยอมจ่ายค่าผิดสัญญาเพื่อ จะลาออกเลยเหรอ? นั่นทำให้สีหน้าของเขาดูแย่ลงมาก “เธอไม่ได้อยากจะไปอยู่กับลูกจริง ๆ หรอกใช่ไหมล่ะ? ทิวให้เธอลาออกใช่ไหม?”

นานาอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เธอได้แต่พยักหน้า “ใช่ ฉัน รับปากกับเขาแล้วว่าจะลาออกจากงานนี้

“แต่เธอบอกว่าเธอไม่ชอบเขานี่” ฟิวถามคาดคั้น

นานาถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็น อย่างไร ฉันก็จะลาออกจากงานนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่มาทำงานที่นี่แล้ว” พูดจบ เธอก็นึกอะไรขึ้นมา ได้ เธอรีบถอดสร้อยคอออกแล้ววางลงบนโต๊ะ “อันนี้ก็ขอคืนให้นายด้วยนะ

“นานาเธอ…” สีหน้าของฟิวไม่ค่อยสู้ดีนัก “เธอ จำเป็นต้องไปจริงๆ ใช่ไหม?”

นานาถอนหายใจลึก ๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษ ฉัน รู้ว่าฉันทําให้นายเดือดร้อน จริง ๆ แล้ว ดูเหมือนที่ฉัน มาทํางานกับนายมันจะไม่ค่อยมีความจําเป็นเท่าไรนัก เหมือนกับเรื่องพวกนี้ ผู้ช่วยของนายคนอื่น ๆ ก็มาทำแทน ได้ จริง ๆ แล้วที่ฉันมาอยู่ข้างกายนาย ก็เหมือนกับว่าเป็น ส่วนเกิน”

ฟิวรีบยืนขึ้น เขาพูดกับเธอด้วยใบหน้าที่โกรธมาก “เธอไม่ได้เป็นส่วนเกิน เธอมีความสำคัญกับฉันมากอย่าง ที่ไม่สามารถมีใครมาแทนที่ได้

นานากระพริบตา เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ

“อย่าไปจากฉันจะได้ไหม?” ฟิวคว้าแขนเธอเอาไว้ แล้วพูดขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

นานาไม่อยากปฏิเสธเขาเลย แต่ว่าตอนนี้ตัวเธอ ก็ตกที่นั่งลำบากเช่นกัน แล้วเธอก็ตัดใจพูดออกไปว่า “ขอโทษนะ ฟิว
บังคับมาเท่านั้น เธอไม่ได้จากไปอย่างไร้ความรู้สึกจริง ๆ หรอก

“ฉันจะทำให้เธอกลับมาอยู่ข้างกายฉันให้ได้” ฟิ วกันฟันพูดสาบานกับตัวเอง

นานาเดินกลับมาที่บ้านของทิวทีละก้าว ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอ ไปพูดกับฟิวเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเอง ทำไมร่างกายของ เธอถึงไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้?

เธอก็แค่ไม่อยากให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องมาผิดหวังแบบ นี้ก็เท่านั้นเอง

“ทำไม? เสียดายเหรอ?” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดัง ขึ้นอย่างเย็นชา

นานาเงยหน้าขึ้นมา เธอมองเห็นทิวกำลังกอดอก ยืนพิงเสาอยู่ รูปร่างและหน้าตาที่ไม่ธรรมดาของเขา ดูดี ราวกับรูปปั้นแกะสลักอย่างนั้น

นานารีบคลายความกังวลบนใบหน้า “เปล่านี่

ทิวไม่เชื่อเธอหรอก เมื่อกี้ยังมองเห็นเธอใจลอยอยู่ เลย สีหน้าของเธอก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอกำลัง เสียใจอยู่
“นานา ฉันขอเตือนเธอเอาไว้เลยนะ นอกจากฉันและ ลูก ห้ามให้คนอื่นเข้ามาอยู่ในใจเธอเด็ดขาด” ทิวมองเธอ นิ่ง ราวกับว่าเป็นท่านขุนที่กำลังออกคำสั่งกับบ่าวอย่างนั้น

นานามองเขาอย่างไม่พอใจ “ในหัวใจของฉันมีเพียง แค่ลูกเท่านั้น ไม่มีคนอื่น

แน่นอน รวมถึงเขาด้วย

นั้นทำให้สีหน้าของชายหนุ่มยิ่งไม่พอใจมากเข้าไป

ใหญ่

“เด็ก ๆ ล่ะ?”

“ดูหนังอยู่ชั้นบน”

นานานิ่งไปแปปหนึ่ง เธอคิดว่าสามารถให้พวกเขาดู การ์ตูนที่เหมาะสมก็ได้

“เธอทำกับข้าวเป็นไหม?

“เป็นสิ!” นานาพยักหน้า

“งั้นก็ดี! ต่อไปอาหารเช้าของฉันและลูก ๆ ก็เป็น หน้าที่ของเธอแล้วนะ”
“หา? อะไรนะ?

“เธอจะได้มีอะไรทำไม่เบื่อไง ต่อไปเธอก็ทำงาน บ้านก็แล้วกัน! ฉันให้เงินเดือนเธอได้!” ที่ทิวทำแบบนี้ก็ เพราะว่า หนึ่ง ให้เธอมีงานทํา สอง ให้เธอมีเงินเดือน

นานามองเขาอย่างพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้เห็นว่าเธอ เป็นแม่บ้านเหรอ? เรื่องดูแลลูก ๆ เธอเต็มใจแน่นอนอยู่ แล้ว แต่ว่ายังต้องมาดูแลเขาอีกเนี่ยนะ เธอไม่ยินดีด้วย เลย

“ฟิวให้เงินเดือนเธอเท่าไร ฉันก็ให้เธอได้มากกว่า เขา เพราะฉะนั้น เธอไม่มีอะไรจะต้องเสียดาย

นานารู้สึกจนคําพูด เธอเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “เขาให้ฉัน เดือนละแสน

“งั้นฉันให้เธอแสนห้า

“ช่างเถอะ ฉันไม่เอาเงินของนายหรอก” นานาสาย หน้า หน้าที่ดูแลลูกนั้นเป็นของเธออยู่แล้ว “นายแค่รับผิด ชอบค่าอาหารของพวกเราก็พอแล้ว