บทที่ 34 คุ้มครองมาม่า

แววตาของทิวเผยความกังวลใจออกมา มองดูท่าทาง ของเด็กทั้งสองคนก็รู้สึกว่าเหมือนกับมาม้ของพวกเขา ไม่มีผิด นี่คือผลจากการที่เธอได้สั่งสอนเด็ก ๆ เหรอ? ทำร้ายคนอื่นยังหาเหตุผลมาพูดสารพัด แล้วให้ตายก็ยัง ไม่ยอมรับผิดอีกเนี่ยนะ?

“น้องลม น้องฟ้า พวกหนูไปเล่นกันเองก่อนนะลูก!” นานาคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรให้ลูกเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย

“นานา ดูเหมือนว่าเรื่องที่ฉันให้เธอมาอยู่กับลูก ๆ ของฉันนั้นจะต้องทบทวนดูใหม่แล้ว ถ้าวันนี้เธอไม่ยอมรับ ผิด ฉันก็คงจะต้องขอเชิญให้เธอย้ายออกไปจากที่นี่ทิว ทั้งคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

นานาที่โมโหอยู่แล้ว ในตอนนี้เธอโมโหมากขึ้นจน ขอบตาแดงไปหมด เธอได้แต่คิดว่านี่เป็นคราวซวยของ เธอ ใครให้พวกเขามากันเป็นคู่ละ? ต่อให้เธอไม่ได้ตบ นารา เขาก็ต้องปกป้องเธออย่างแน่นอนอยู่แล้ว

“แด๊ดดี้ แด็ดดี้ห้ามไล่มาเมื่อออกไป หนูไม่อนุญาตให้ แด๊ดดี้ไล่มามื้ออกไป”

“น้องฟ้า พวกเราไปเก็บของกันเถอะ พวกเราออกไป จากที่นี่พร้อมกับมามี้” ลมหันไปพูดกับน้องสาว
ฟ้ามองพี่ชายด้วยดวงตากลมโตที่เหมือนว่ากำลังจะ ร้องไห้ แล้วหันไปมองแด๊ดดี้ และสุดท้ายเธอก็ออกแรง พยักหน้าอย่างจริงจัง “พวกเราไปกับมามี้กันเถอะค่ะ”

สีหน้าของผู้ชายบางคนที่อยู่ข้าง ๆ โกรธมากเสียจน แทบจะระเบิดออกมา ทันใดนั้นเขาได้หันไปบอกกับคนรับ ใช้สามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังว่า “พาเด็ก ๆ เข้าไปขังไว้ใน ห้องของฉัน ห้ามให้พวกเขาลงมาข้างล่าง

คนรับใช้ผู้หญิงสามคนรีบเดินเข้ามา ลมและฟ้าเป็น เด็กน้อยที่มีอายุเพียงแค่สี่ปีกว่า ๆ เท่านั้นเอง พวกเขาถูก คนรับใช้อุ้มขึ้นมาแล้วพูดปลอบประโลนไปพลาง โอ๋ ๆ คุณหนู”

“ปล่อยผมนะ ปล่อยผม ผมต้องการมามี!ลม ออกแรงดิ้นเตะขาไม่หยุดมาเพื่อต้องการจะลงมา

“มาม” ฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอยื่นสองมือออก ไปไม่ยอมให้พวกเขาอุ้ม

นานามองดูลูกแฝดทั้งสองคนของเธอที่ถูกทิวสั่งการ ให้คนบังคับอุ้มไปอย่างนั้น ความดื้อรั้นหัวแข็งในแววตา ของเธอได้แปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำตาในที่สุด เธอจ้องมอง ทิวทั้งน้ำตา “ฉันไปก็ได้ แต่นายห้ามทำร้ายลูกของฉัน”
“เธอสบายใจได้เลย ไม่เห็นเหรอว่าทิวเขารักลูก ขนาดไหน? พวกเขายังเด็กไม่ค่อยเข้าใจอะไร ทิวถึงทำ ไปแบบนั้นเอง” นาราที่อยู่ข้าง ๆ ช่วยพูดขึ้นมา

นั่นทำให้นานาโกรธมากจนอยากจะตบคนจริง ๆ เธอ กัดฟันตวาดออกมา “เธอหุบปากเลย!”

ทิวจ้องเธอด้วยความโมโห “นานา เธอออกไป จากบ้านฉันได้แล้ว และห้ามมาเจอกับลูก ๆ ถ้าฉันไม่ได้ อนุญาต

นานาโกรธมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา เธอไม่น่า ย้ายมาอยู่กับเขาเลย ยิ่งไม่น่าเอาลูกให้เขาด้วย ตอนนี้เธอ เสียใจมากเหลือเกิน

ได้ ฉันจะไป แต่ฉันไม่อนุญาตให้ผู้หญิงคนนี้มา ดูแลและเลี้ยงดูลูกของฉันนานาชี้ไปที่นาราอย่างโกรธ จัด

“เธอวางใจได้เลย ฉันจะคอยดูแลลูกของทิวให้อย่าง ดีเลยล่ะจ๊ะนาราพูดออกมายั่วเย้าเธอ

ทิวหันไปพูดกับคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ว่า “พี่รวม ช่วยส่งเธอออกไปหน่อย ตอนนี้ผมไม่อยากเห็นหน้าเธอ”
นานากัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันไปเอาของๆ ฉันก่อน

แล้วจะไป”

เธอรีบไปที่ห้อง แต่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดัง ลั่นออกมาจากในห้องของทิว เธอรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก ร้องไห้ เธอไม่อยากไปจากลูกเลย

เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดผ่านทางประตูว่า “น้องลม น้องฟ้า มามจะไปหาน้าแป้ง พวกหนูไม่ต้องร้องไห้นะ รอ มามีกลับมา

“มานี้ อย่าไปค่ะ อย่าไป..* ฟ้าร้องไห้เคาะเสียงดัง ออกมาจากอีกด้านหนึ่งของประตู

“อย่าร้องลูก อย่าร้อง มามไม่ได้ไม่ต้องการพวกหนู เดี๋ยวมามี้ก็กลับมาแล้วนะ โอเคไหม? ลมดูแลน้องด้วยนะ ลูก”

พูดจบ นานาก็กลั้นใจเดินลงมา นารากำลังนั่งแสร้ง ทำเป็นเสียใจอยู่ที่ห้องโถงพอดี เมื่อเห็นเธอเดินลงมา แววตาของหล่อนก็แผ่ประกายออกมาอย่างได้ใจ แสรังทำ เป็นพูดออกมาว่า เธอวางใจเถอะ! ฉันจะให้อภัยเธอและ จะช่วยดูแลลูกของเธอให้นะ”

เธอห้ามแตะต้องพวกเขาเลยแม้แต่ปลายเล็บนานากำมือแน่นแล้วเอยเตือนเธอ

“คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่คอยช่วยทิวดูแลพวกเขาเอง”