บทที่ 37 พวกเด็ก ๆ คิดหาวิธี

“หนูไม่ต้องการให้แด๊ดดี้อุ้ม หนูต้องการมาต่าง หาก” ฟ้ารีบขยับกันย้ายไปนั่งอีกด้านหนึ่ง แล้วทำปากจ์ หน้าบูดต่อ

ทิวยืนมือไปอุ้มเธอขึ้นมา แต่เด็กน้อยรีบดิ้นในทันที เพื่อปฏิเสธไม่ยอมให้เขาอุ้ม

ทิวเลยต้องวางเธอลงบนโซฟาตามเดิม จากนั้นก็มอง เด็กน้อยสองพี่น้อง แล้วพวกหนูจะให้แด็ดดี้ทำอย่างไร ถึงจะยอมหายโกรธ?”

“ให้มามีกลับมา แล้วก็ต้องทำดีกับมามีด้วย พวกเรา ถึงจะไม่โกรธลมพูดข้อแลกเปลี่ยน

“ใช่ค่ะ ห้ามทำไม่ดีกับมามี” ฟ้าก็เห็นด้วยกับพี่ชาย

ทิวปรายตาลง เรื่องนี้เขายอมตกลงไม่ได้หรอก เขา กัดริมฝีปากบางแล้วพูดว่า “พวกหนูอยู่ในนี้แล้วลองคิด ทบทวนดูให้ดี”

พูดจบ ทิวก็ตั้งใจทำใจแข็ง แล้วจัดการกับเด็ก ๆ อย่างเข้มงวด เขาคิดว่าเด็ก ๆ น่าจะโกรธเขาได้ไม่นาน

หรอก
คนรับใช้พานานามาส่งที่ข้างทางแห่งหนึ่ง เธอลง

จากรถแล้วหยิบโทรศัพท์มาต่อสายไปหาแป้ง “ฮัลโหลนานา นี่มีเวลาโทรมาหาฉันด้วยเหรอ

เนี่ย?”

“ยุ่งอยู่หรือเปล่า มารับฉันหน่อยสิ ฉันถูกไล่ออกมา จากบ้านพาทิศแล้ว”

“อะไรนะ? เขาไล่เธอเหรอ? เธออยู่ที่ไหนเนี่ย! เดี๋ยว ฉันจะรีบออกไปรับ”

แล้วนานาก็บอกที่อยู่กับเธอไป เธอไปนั่งลงตรงที่นั่ง ข้าง ๆ ที่สามารถนั่งพักรอได้ เธอรู้สึกแย่มาก ๆ นาราช่าง ร้ายกาจจริง ๆ ที่มาใส่ร้ายป้ายสีเธออย่างนั้นได้

ช่างเถอะ ใครใช้ให้เธอเป็นว่าที่ภรรยาของบ้านพา ทิศกันล่ะ? ความสัมพันธ์ของพวกเขามันน่าจะแต่งงานกัน ได้อยู่แล้ว เธอจะไปถามหาความยุติธรรมอะไรได้? พวก เขารวมหัวกันมากลั่นแกล้งเธอก็ถือเสียว่าเธอดวงซวย เธอรู้สึกสมน้ำหน้าตัวเอง

เธอเสียใจจริง ๆ ที่ในสนามบินวันนั้นเธอน่าจะพาลูก ๆ เดินเข้าไปในด่านตรวจความปลอยภัยเสียเลย ไม่ต้องไปสนใจว่าทิวเป็นใคร!

เธอไม่อยากจะไปสนใจเลยแม้แต่น้อย

นานารออยู่ในร้านชานมไข่มุกข้าง ๆ เป็นเวลาครึ่ง ชั่วโมง แล้วแป้งก็สะพายกระเป๋าเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เมื่อมองเห็นนานาที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่างด้วยสีหน้า เบื่อโลก เธอก็รีบดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงตรงข้ามเธอ มอง เธออย่างประหลาดใจ “ทำไมเธอถึงโดนคุณทิวไล่ออกมา ได้ล่ะ?”

นานาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เมื่อได้ฟังดังนั้น แป้งก็โมโหถึงขีดสุด นารานี่ช่างร้ายจริง ๆ มาใส่ร้ายเธอ อย่างนี้ได้ คุณทิวเองก็จริง ๆ เลยเชียว เขาไม่รู้เหรอว่า ว่าที่ภรรยาของเขาเป็นคนอย่างไร?

นานาพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ตอนนี้เรื่องที่ฉันกังวล มากที่สุดเลยก็คือบ้านพาทิศจะให้เธอเข้ามาดูแลเด็ก ๆ น่ะ ต่อให้เธอจะทำอย่างไรกับฉัน ฉันก็ทนได้ แต่ถ้าเธอกล้า มาทำร้ายลูกของฉันล่ะก็ ฉันจะสู้กับเธออย่างสุดชีวิตเลย”

“คุณทิวนี่ก็ช่างเย็นชาจริง ๆ เลย ทำไมถึงไม่ถามถึง เหตุผลที่แท้จริงก่อนที่จะไล่เธอออกมาเนี่ย
“ที่ฉันโกรธมากเลยก็คือเขากล้ามาสงสัยในตัวฉัน หาว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นแม่ของเด็ก ๆ ถ้าหากฉันไม่มี สิทธิ์จริง ๆ เขายังจะมีลูกสองคนเหมือนในตอนนี้เหรอ?” นานาโกรธจัดจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

“ใช่ คุณทิวมันคนชั่ว”

ใจของนานากังวลอยู่แต่กับเรื่องของลูก ๆ เธออดไม่ ไหวโทรไปหานาฬิกาโทรศัพท์ของลม

“ฮัลโหล! มา มี มามื้อยู่ไหนครับ?เสียงที่ดังมาตาม สายนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“น้องลม ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก ตอนนี้มามื้อยู่กับแม่ บุญธรรมของหนูนี่ แล้วหนูกับน้องเป็นอย่างไรบ้างลูก?”

“มานี้ สบายใจได้เลยครับ! ผมจะคิดหาวิธีให้แด๊ดดี้ ไปรับมามีกลับมาให้ได้เลย”

“ป้าคนนั้นยังอยู่หรือเปล่าลูก?” นานาอยากจะด่า นารามาก แต่ว่าเธอไม่สามารถทำแบบนั้นต่อหน้าเด็ก ๆ

ได้

“แด๊ดดี้บอกให้เธอกลับไปแล้วครับ ตอนนี้ผมและน้องฟ้าอยู่ในห้องของมา! มาวางใจเถอะครับ ผมจะดูแล น้องให้ดีครับ มามี้ก็ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ ผมจะช่วยพูด ให้มาม้าเอง เดี๋ยวมามีก็กลับมาได้แล้วครับ”

เมื่อนานาได้ยินว่านารากลับไปแล้ว เธอก็รู้สึก สบายใจขึ้นมามาก ขอแค่นาราไม่อยู่ที่นั่นเธอก็ไม่รู้สึก กังวลอะไรแล้ว เธอพูดปลอบลูกชายว่า “น้องลม ดูแล น้องฟ้าด้วย ทานข้าวให้เป็นเวลาด้วยนะ แล้วก็ไม่ต้องพูด แก้ตัวอะไรให้มานี้หรอก เรื่องของมามี้กับแด๊ดดี้ของหนูนะ เดี๋ยวผู้ใหญ่จะคุยกันเองนะลูก”

“มามี้…หนูคิดถึงมามี้ มามีรีบกลับมาได้ไหมคะ!” เสียงของฟ้าดังสะอึกสะอื้นขึ้นมา

“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรลูก ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวมามีกลับไปนะ ลูก โอเคไหม?” นานาพูดปลอบใจ

“ครับ! มา พวกเราจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำพูดครับ” ลมตอบกลับมา

“โอเคจ้า มามจะไปหาอะไรทานแล้วนะ พวกหนูก็ไป ทานข้าวกันได้แล้ว เข้าใจไหม?” นานาอยากจะวางสาย กลัวว่าถ้าได้ยินลูกพูดอะไรอีก เธอก็จะร้องไห้ออกมาตามสาย