บทที่ 35 เธอถูกไล่ออกมา
เธอ….* นานาพูดจบก็หันไปมองทางชายหนุ่มที่เพิ่ง เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วพูดตักเตือนว่า ทิว ถ้าลูก ของฉันเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้ฉันเป็นผีฉันก็ไม่มีทางปล่อย นายไปหรอก”
ทิวมองเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “เธอไปดูแลตัวเอง ไปเรียนรู้การเป็นคนมาให้ดีก่อนเถอะ! จะได้รู้ว่าการเป็น แม่ที่ดีต้องทำอย่างไร
นานาแค่นเสียง เฮอะ” ออกมาจากในลำคอ ไม่ ต้องให้นายมาสอนฉันหรอก”
สีหน้าของชายหนุ่มดูแย่ลงไปมาก ให้ตายเถอะ ผู้ หญิงคนนี้ทำไมถึงพูดไม่ฟังเลยนะ?
“ทิว ให้อภัยเธอเถอะค่ะ! เธอไม่มีคุณพ่ออยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่ยังเล็ก คุณแม่ก็จากไปเร็ว เธอไม่ได้รับการสั่งสอนก็ น่าให้อภัยอยู่หรอกค่ะ” นาราช่วยพูดด้วยความหวังดี
นานาในตอนนี้อยากจะฆ่านาราให้ตายนัก ผู้หญิงคน นี้จะมาว่าเธออย่างไรก็ได้ แต่ทำไมต้องมาว่าคุณแม่ของ เธอด้วย?
“คุณนานา เชิญค่ะ!” พี่รวมที่อยู่ข้าง ๆ หันมาพูดกับ เธอ รถของเธอถูกเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว
นานาหันหน้าไปมองทิวอีกครั้ง นายดูแลลูกๆ ให้ดี
ๆ ล่ะ
พูดจบ เธอก็เดินขึ้นไปบนรถที่พี่รวมเตรียมเอาไว้ให้ แล้วรถก็ค่อย ๆ เลื่อนขับออกไปจากประตูรั้วของคฤหาสน์
พี่รวมถามเธอว่าจะไปที่ไหน นานาเลยบอกให้เธอ หยุดจอดส่งเธอตรงไหนก็ได้
เมื่อเห็นว่านานาถูกส่งออกไปแล้ว นาราก็รู้สึก สบายใจมาก เธอยืนขึ้นแล้วเดินไปหาทิว ยื่นมือไปจับแขน เขาแล้วพูดว่า “ทิว คุณอย่ากังวลไปเลย ฉันจะอยู่ดูแล เด็ก ๆ เองค่ะ! ฉันจะใส่ใจดูแลพวกเขาคอยสั่งสอนพวก เขาให้ดีที่สุด”
สายตาของทิวมองสำรวจเธอ “พวกเด็ก ๆ ยังกลัวคน แปลกหน้าอยู่น่ะ ตอนนี้ยังไม่ต้องการให้คุณมาดูแลหรอก คุณกลับไปก่อนเถอะ!”
สีหน้าของนาราเปลี่ยนไปเล็กน้อย อะไรนะคะ? ฉัน ไม่อยากไป ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ ฉันจะอยู่กับคุณและ เด็ก ๆ ที่นี่
สายตาของทิวจ้องมองเธออย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไร นัก “ทำไมคุณถึงไม่บอกผมก่อนว่าจะมาที่นี่?”
“ฉัน.ฉันก็แค่อยากจะมาดูเด็ก ๆ เท่านั้นเอง แต่ฉัน นึกไม่ถึงเลยว่านานาจะเกลียดฉันถึงขนาดนี้”
“คุณไม่รู้เลยจริง ๆ เหรอว่าทำไมเธอถึงเกลียดคุณ น่ะ? คุณควรจะอธิบายให้ผมฟังหรือเปล่าว่าในคืนนั้นมัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ทิวดึงมือของเธอออกอย่างเย็น ชา เขาเดินไปทางโซฟา จ้องมองเธอด้วยสายตาที่กดดัน
ภายใต้สายตาที่กดดันของทิว แววตาของนาราก็เริ่ม มีความสับสนวุ่นวาย แต่เธอก็ยังคงเอาคำพูดที่เคยพูดให้ บ้านพาทิศฟังมาอธิบายกับเขา “ทิว คุณจำไม่ได้แล้วเห รอคะ? คืนนั้นฉันก็ดื่มเยอะไปกับคุณด้วยเหมือนกัน ฉัน นอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องพักไงคะ
“แล้วไงต่อ?”
“จากนั้น การ์ดเปิดประตูห้องสำรองในกระเป๋าของ ฉันก็หายไปค่ะ”
“ถูกนานาขโมยไป?”
“ฉันกลับเข้าไปในห้องของคุณประมาณตีสามได้ ใน ตอนนั้นฉันมองเห็นนานารีบรุดเดินออกมาจากห้องของ คุณด้วยสภาพที่เสื้อผ้ายับเหยิง…” พูดจบ นาราก็เอามือ ขึ้นมาปิดปากแล้วพูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้น ตอนนี้เธอ ก็มีลูกของคุณออกมาแบบนี้แล้ว เพราะฉะนั้นเรื่องที่เกิด ขึ้นในคืนนั้นฉันก็คงจะไม่ต้องเดาแล้วล่ะค่ะ” พูดจบ นารา ก็รีบแสร้งทำเป็นพูดออกมาว่า “แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทิว คุณสบายใจได้เลย ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ ฉันไม่ใส่ใจ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นหรอก ฉันยังคงรักคุณเหมือนเดิม ค่ะ”
ทิวหรี่ตาลงมองดูนาราพูดออกมาอย่างเป็นเรื่องเป็น ราว เขาถามต่อว่า “ในตอนนั้นนานาได้มาขอเงินจากบ้าน สีธะของพวกคุณไหม?”
เงิน? ต่อให้เธอไม่ขอ คุณพ่อของฉันก็ให้เธออยู่ดี ค่ะ!” นาราพูดยกยอพ่อของเธอให้ดูดีขึ้นมา
ทิวเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง “คุณคิดว่าทำไมนานาถึงทำ แบบนี้ล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…อาจจะเป็นเพราะว่าในตอน
นั้นคุณพ่อของฉันไม่ยอมออกเงินค่ารักษาพยาบาลเพื่อ ช่วยรักษาแม่ของเธอล่ะมั้งคะ! !”
“แล้วทำไมถึงไม่ออกเงินช่วยค่ารักษาพยาบาล
ล่ะ?”
“คุณหมอบอกว่าช่วยไม่ได้แล้ว ต่อให้รักษาก็จะเป็นการทรมานคนไข้เปล่า ๆ แต่นานากลบดงดน หา ว่าคุณพ่อไม่ยอมออกเงินค่ารักษาพยาบาลให้ เธอเลย เกลียดคุณพ่อของฉัน แล้วก็ครอบครัวของพวกเราด้วย”
ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นกับนานา ถ้าหากว่าตัวเธอไม่พูด ออกมาเอง ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่คนในบ้านสีธะเท่านั้นที่รู้ หรือเป็นเพราะว่าวัฒไม่ยอมช่วยแม่ของเธอจริง ๆ ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ