บทที่ 3 คู่แฝดน่ารัก

“ใช่หรอ?ใครเป็นคนบอกว่าไปห้องน้ำเองแต่ก็ปิด ประตูจนเกือบขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ?โชคดีที่มีกุญแจ ไม่อย่างั้น เธอจะได้อยู่ในห้องน้ำบินกลับมาแล้ว” แม่ บุญธรรมแกล้งลูกสาว

เด็กผู้หญิงหัวเราะแฮ่ๆ รู้สึกอายนิดๆและรีบเปลี่ยน เรื่องคุยว่า แม่บุญธรรมคะ หนูกับพี่อยากกินอาหารมื้อ ใหญ่ๆ มามี้ก็อนุญาตแล้ว แม่บุญธรรมเลี้ยงได้ไหมคะ!”

“พวกเธอเป็นโจรแน่ๆเลย กลับมาก็จะให้ฉันเลี้ยง อาหารมื้อใหญ่แล้ว โชคดีที่ฉันพกเงินมาพอ รีบไปกัน เถอะ!”ผู้หญิงผมสั้นหัวเราะและพูดกับสาวน้อยน่ารักว่า “นานา จะห้าปีแล้ว! ครั้งนี้กลับมาได้แล้วหรอ?”

“ฉันต้องกลับมาเยี่ยมแม่” นานาถอนหายใจ ความ สำคัญของแม่ไม่เคยลดลงเลย ห้าปีที่ไม่กลับมาเธอไม่ใช่ เด็กดีจริงๆ

“จะกลับไปตอนไหน?”

“เด็กน้อยบอกว่าอยากอยู่นานๆหน่อย น่าจะหนึ่ง อาทิตย์!

“หนึ่งอาทิตย์เองหรอ!น้อยเกินไป!อย่างต่ำต้องหนึ่ง เดือน ฉันเลี้ยงพวกเธอเอง” แป้งพูด
ที่จริงนานาไม่อยากจะอยู่ที่เมืองนี้ ที่นี่ทำให้เธอรู้สึก เกลียดชังมาตั้งนานแล้ว ถึงแม้จะมีพ่อที่เป็นสายเลือด เดียวกับเธออยู่ที่นี่ แต่เธอก็ไม่คิดอยากจะไปเยี่ยม

กินข้าวเสร็จ เด็กน้อยทั้งสองเหนื่อยแล้วเลยกลับไป

พักที่คอนโดของแป้งเลยทันที เด็กน้อยนอนหลับแล้ว ผู้ หญิงสองคนก็คุยกันได้ตามใจแล้ว

“ตอนนี้พ่อเธอยังไม่รู้เรื่องที่เธอมีลูกสองคน?” แป้ง สงสัย

“ฉันจะไม่ให้พวกเขารู้ ชาตินี้ทั้งชาติฉันไม่อยากจะ ติดต่อกับคนบ้านนั้นอีกแล้ว” เสียงของนานาทั้งมั่นใจและ เข้มแข็ง

“ก็ใช่อยู่ ตอนนี้เธอมีงานที่มั่นคงดูแลเด็กๆได้ด้วย ก็ ไม่ต้องไปพึ่งพวกเขาแล้ว” พูดจบ แป้งเข้าไปใกล้ๆหูเธอ “เด็กสองคนนี้ยังไม่รู้ว่าพ่อเขาเป็นใครใช่ไหม!”

นานาทำหน้าตึงเครียด เธอสายหัว ชาตินี้จะไม่ให้ เขารู้เด็ดขาด”

แป้งขมวดคิ้ว “ว่ามาก็แปลกนะ พูดตามหลักการแล้ว พี่สาวเธอกับคุณชายบ้านพาทิศก็จะแต่งงานกันตั้งแต่ห้าปี

ที่แล้วแต่ทำไมตอนนี้ยังไม่แม้แต่จะหมั้นกันเลย?”
นานาสายหัว ไม่รู้และไม่อยากจะรู้”

สำหรับคนบ้านนั้น เป็นคนที่เธอไม่อยากจะมีความ สัมพันธ์ด้วยมากที่สุด เมื่อก่อนแม่โดนพ่ออ่อยจนท้อง ที่ แรกอยากจะได้ลูกชายแต่ไม่คิดว่าแม่จะมาท้องเธอ จาก นั้นมาพ่อก็ไม่สนใจเราอีกเลย แม่ก็เครียดหนักทุกวันและ สุดท้ายก็เป็นโรคซึมเศร้าจนตายไป

เช้าตรู่

นานาพาเด็กสองคนไปเยี่ยมแม่ที่สุสาน เด็กสองคน ทำหน้าเครียด ช่วยเธอทำความสะอาด น้ำตานานาแอบ ไหลครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่อยากให้เด็กเห็น

“มามี้ ยายนอนอยู่ในนี้หรอครับ?” สาวน้อยใช้ สายตาที่คลอน้ำตามองมาทางเธอ เธอยังเด็กเกินกว่าจะ เข้าใจคำว่าเกิดแก่เจ็บตาย

เธอเม้มปากยิ้ม ใช่นอนอยู่ในนั้น”

“จะตื่นเมื่อไหร่คะ?ท

แฟ้า ยายฟื้นไม่เป็นแล้วยายจะนอนที่นี่นานมากๆ” นานากลั้นน้ำตาไว้แล้วอธิบายให้ลูกฟัง
เด็กผู้หญิงเอียงหัวแล้วถามต่อว่า “มาบี้ ยายพวกเรา อยู่ที่นี่ งั้นแด๊ดดี้พวกเราอยู่ไหน?”

เด็กผู้ชายเองก็หยุดมือที่ถอนหญ้าอยู่ เงยหน้ามาดู มามีแล้วทำหน้าสงสัยเหมือนกัน

นานาชะงัก ทำใจแล้วหลอกพวกเขาว่า “แด๊ดดี้พวก เธออยู่ทางนั้น”เธอชี้ไปทางที่มีแต่หญ้าเต็มไปหมด

ถ้าไม่อยากให้เด็กสงสัย เธอต้องพูดให้เขาเชื่อและ ในตอนนี้เป็นเวลาที่ทำให้พวกเขาหยุดสงสัยได้ดีที่สุด