บทที่ 11 ลูกชายจอมซนกับคุณพ่อประทาน

แป้งหัวเราะออกมา เธอตบไหล่ของนานาแล้วพูด ว่า“พอได้แล้ว ! เจ้าเด็กน้อยก็อยู่ข้างๆเธออย่างปลอดภัย แล้วไม่ใช่หรอ? ไม่ต้องด่าแล้ว”

นานาไม่รู้จะจัดการกับพวกเขายังไงแล้ว ! เจ้าตัว น้อยสามารถพาเธอมาอยู่ต่อหน้าคนในบ้านสีธะได้ยัง ไง ? สำหรับเธอแล้ว เรื่องนี้มันคงเป็นได้แค่เรื่องบังเอิญ

เท่านั้น

บังเอิญจนไม่มีเหตุผล

ณ สนามบิน

เป็นสถานที่ที่คนไปไปมามาตลอด ที่นี่มีร้านอาหาร ขนาดใหญ่มากมาย นานากับแป้งจับมือเด็กทั้งสองคน เข้าไปในร้านอาหารจีน

อาหารมื้อสุดท้ายในประเทศ แป้งเป็นคนเลี้ยง สั่ง อาหารอร่อยมาเต็มโต๊ะ กะจะเลี้ยงแม่ลูกทั้งสามคนนี้ให้ อิ่มก่อนออกนอกประเทศ

หน้าตาของอาหารน่ารับประทานมาก เจ้าตัวน้อย สองคนนั่งกินข้าวนิ่งๆ นานากับแป้งมีบางเรื่องที่ไม่กล้า พูดต่อหน้าพวกเขา ก็เลยพูดถึงเรื่องงาน
ในห้องอาหารตะวันตกที่มีราคาแพงในสนามบิน รูป ร่างอันสง่างามของชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ทันใด นั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

“ฮัลโหล ! หาพวกเขาเจอหรือยัง ? )

“หาเจอแล้วครับ พวกเขาอยู่บนชั้นสอง ในร้าน อาหารร้านหนึ่ง กำลังกินอาหารกันอยู่ ตอนนี้คุณต้องการ จะมาไหมครับ ?

“ไม่ต้อง เดี๋ยวสักพักฉันจะขึ้นไปเอง พวกนายดูให้

ดีดีละ”

“ครับ ! “บอดี้การ์ดตอบรับ

บ่ายสองโมงสี่สิบนาที นานากับแป้งจับมือเจ้าตัว น้อยเตรียมตัวเดินผ่านด่านเจ้าหน้าที่ตรวจคันร่างกายก่อน ขึ้นเครื่อง

เดินไปเรื่อยๆ ก็ถึงคิวเธอตรวจค้นร่างกายสักที ใน ที่สุดนานาก็โล่งอก แค่ออกจากประเทศได้ เธอก็จะใช้ ชีวิตอย่างมีความสุขและไม่ต้องกังวลอีกแล้ว

ห่างจากเจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายก่อนขึ้นเครื่อง

ประมาณ20เมตร
ชายร่างสูงสองคนสวมสูทปรากฏตัว และยื่นมือออก มาเพื่อขวางทางอย่างรวดเร็ว

“คุณนานา หยุดก่อนครับ” เสียงของบอดี้การ์ดที่มี ความเกรงใจดังขึ้น

นานาตกใจที่โดนขวาง ทั้งยังได้ยินชื่อของเธอจาก ปากพวกเขาอีก ทำให้เธอยิ่งตกใจ เธอพูดด้วยความ โกรธว่า “หลีกไป

หรือว่าจะเป็นคนในบ้านสีธะ แต่จะหาพวกเขาเจอ เร็วขนาดนี้เลย? สายตาของบอดี้การ์ดจ้องมองเด็กทั้ง สองที่ยืนอยู่ต่อหน้าด้วยความเยือกเย็น แป้งรีบอุ้มฟ้าขึ้น มา เธอกลัวพวกเขาจะแย่งเด็กไป

“ขอโทษครับ คุณชายของพวกเราอยากเจอคุณครับ ขอเชิญคุณไปกับพวกเราด้วยครับ

นานาหันมองเจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายที่อยู่ข้าง หลัง เธอไม่สนใจว่าใครจะอยากเจอเธอทั้งนั้น เธอพูดตัวย ความโมโห “ฉันบอกว่า หลบไป ถ้ายังไม่หลบ ฉันจะ แจ้งตำรวจแล้วนะ )

บอดี้การ์ดอึ้งอยู่สักพัก จากนั้น ทิศทางสายตาของ พวกเขาก็เปลี่ยนไป เขามองจากด้านบนของหัวของเธอไปยังด้านหลังของเธอ

นานามองบอดี้การ์ดที่กำลังมองไปข้างหลังของเธอ เธอกับแป้งรีบหันไปทันที

เห็นคนกลุ่มหนึ่งอยู่ห่างจากพวกเธอประมาณสิบ เมตร รูปร่างที่สง่างามและโดดเด่น ถูกล้อมรอบไปด้วย บอดี้การ์ดสี่คน

ผู้ชายในชุดสูทสีดำ ร่างของเขาดูแข็งแกร่ง สายตา ทั้งสองที่เยือกเย็นจ้องมองมาทางเธอ ถึงแม้จะอยู่ ท่ามกลางผู้โดยสารจำนวนมาก แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความ เย็นชาของเขา

นานาเบิกตาโต หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ไม่อยาก เชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะมาปรากฏตัวที่นี่ เรื่องนี้มันเป็นไป ไม่ได้ ? นี่ไม่ใช่บอดี้การ์ดของบ้านสีธะ ? แต่เป็นตัวเขา เอง?

เพราะอะไรผู้ชายคนนี้ถึงมาหาเธอ ? แค่ได้สัมผัส สายตาของชายคนนั้นเพียงหางตา นานาก็รีสึกหนาวไป ถึงกันบิ้งของหัวใจ

เขามาทำอะไร ?
เด็กน้อยทั้งสองคนเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น พวกเขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เพราะคนที่มาหา ก็คือ แด็ดดี้ของพวกเขา

ร่างกายที่สูงใหญ่ของทิว เดินเข้ามา เขายืนห่างจาก เธอในระยะไม่เกิน1เมตร ทิวมองสาวน้อยที่กำลังรู้สึกกลัว และทำตัวไม่ถูก จากนั้น ก็หันมองเด็กน้อยสองคนข้างๆ เธอ สุดท้าย เขาหันมาหรี่ตามองเธออีกครั้ง พลางเอ่ย ปากด้วยเสียงต่ำว่ามาคุยกับฉัน ! ”