บทที่ 40 เขาตามมา

ในวิลล่า

หลังจากที่ทั้งสองคนแอบทานขนมเสร็จเรียบร้อย แล้ว เอาหลักฐานทั้งหมดไปซ่อน เช็ดปากเล็กให้สะอาด ตั้งใจจะไม่ยอมแด็ดดี้ต่อไป เตรียมพร้อมที่จะสู้กันต่อไป

ทิวนั่งอยู่บนโซฟาดูเอกสาร จัดการเรื่องของงาน แต่ ใจของเขาไม่ได้สนใจงานเลยสักนิด ในใจคิดถึงแต่เด็ก ทั้งสองที่ไม่ทานอะไรเลย

เขามองเวลา หลังจากที่ลูกทั้งสองคนทานอาหารเช้า เสร็จแล้วจนถึงตอนนี้ ไม่ได้ทานและไม่ได้ดื่มอะไรมาสิบ กว่าชั่วโมงแล้ว เขาเป็นห่วงว่าพวกเขาจะเป็นลมเพราะ ความหิว

เขาวางเอกสารลงข้างกาย ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นไป

ข้างบน

เมื่อเขาบิดประตูเปิดออก เห็นแค่โซฟา ฟ้าหลับไป แล้ว ร่างเล็กขดคู้อยู่บนโซฟา ลมเองก็กำลังพยายามจะ ไม่ยอมหลับตามไปด้วย ในมือกำลังถือการ์ตูนดูอยู่ แต่ ดวงตากลมโตมีความง่วงมาปกคลุมแล้ว

หัวใจของทิวปวดหนึบขึ้นมาทันที เขารู้ว่าการไม่ยอม กันนี้ คนที่แพ้ก็ยังคงเป็นเขาอยู่ดี
เพราะ เขาทนไม่ได้ที่จะให้ลูกๆของเขาทำร้ายตัวเอง แบบนี้ต่อไป เขานั่งลงมองลูกชายร่างเล็ก แล้วพูดว่า “ ลม แด็ดดี้สัญญากับลูกๆ ตอนนี้แด็ดดี้ไปรับมามัของพวก ลูกกลับมา แด๊ดดี้อุ้มลูกกับน้องสาวไปนอนที่ห้องของแด็ด คี้ก่อนดีไหมครับ ?

จริงหรอครับ ? แด๊ดดี้จะรับมามีกลับมาจริงๆหรอ ครับ ?

“ แด็ดดี้พูดคำไหนคำนั้น ” ทิวจะกล้าโกหกเขาได้ ยังไงกัน ? ลูกคนนี้นิสัยเหมือนกับเขาไปหมด และโกหก เขาไม่ได้ด้วย

“ แด็ดดี้อุ้มน้องสาวไปก่อนนะ ” ทิวก้มลง อุ้มฟ้า มาไว้ในอ้อมกอด และลมกลั้นความง่วงไว้อย่างสุดความ สามารถ ตามแด็ดดีไปยังห้องนอนใหญ่ของเขา

วางฟ้าลงบนเดียงแล้ว ทิวอุ้มลูกชายมาไว้ในอ้อม กอด ถอดรองเท้าให้เขา วางลูกเล็กทั้งสองให้นอนชิดกัน ก่อนที่ลมจะหลับตาลง แล้วยังพูดอีกครั้งว่า “ เมื่อเราตื่น ขึ้นมา เราจะต้องมองเห็นมามั้นะครับ ! 9

* ครับ แด็ดดี้จะพาเธอกลับมา

* มามี้ของผมอยู่กับแม่บุญธรรมของผมครับ แด็ดดี้โทรไปหามาได้ครับ ในนาฬิกาโทรศัพท์มีครับ ” พูดจบ ลมถอดนาฬิกามือถือให้เขา เขารับมาเด็กเล็กก็นอนหลับ

ไปแล้ว

มุมปากของทิวยกยิ้มขึ้นมา ก้มลงหอมลงบนแก้ม ของทั้งสองคน มองใบหน้าน่ารักสักพัก เขาเอานาฬิกามือ ถือออกมาหาเบอร์มือถือของนานาในประเทศนี้

เขาบันทึกไว้ในมือถือของเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นลงไป ชั้นล่าง เขาสั่งให้แม่บ้านดูแลลูกทั้งสองคน แล้วยังสั่งอีก

ว่า ไม่ว่าใครว่าก็ต้องโทรหาเขาก่อน

รถ Bugatti ที่มีจำนวนจำกัดสีดำ เคลื่อนตัวออกไป จากโรงจอดรถออกไปจากวิลล่าอย่างรวดเร็ว

ในเวลานนี้ เป็นเวลาห้าโมงพอดี

นานาสมัครงานได้สำเร็จแล้ว ทำให้อารมณ์ของเธอก็ ดีมากด้วย และได้ทำงานออกแบบภาพภายนอกให้ลูกค้า เธอสามรถเรียนได้หลายอย่าง

ในร้านอาหารข้างถนนแห่งหนึ่ง นานาและแป้งกำลัง หาร้านอาหารอยู่ มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา เธอหยิบออก มาดูเป็นเบอร์ไม่รู้จัก เธอนึกว่าเป็นคนในที่ทำงาน เธอก็ เลยกดรับสาย “ สวัดดีค่ะ ”
* เธออยู่ที่ไหน ? ” เสียงไม่พอใจดังผ่านมาจาก

ลำโพงของมือถือ

ดวงตาของนานาค่อยๆเบิกกว้างขึ้นมา ทิว ?

น้ำเสียงของนานาเย็นขึ้นมาทันที แล้วยังมีความหยิ่ง

อยู่ในนั้นอีกด้วย คุณทิวมีธุระอะไรคะ ? ” “ลูกๆหาเธออยู่ เธออยู่ไหน ฉันไปรับเธอ ” ในน้ำ

เสียงทุ้มต่ำของทิว มีความไม่พอใจอยู่ในนั้นด้วย

นานายิ่งโมโหมากกว่าเดิม เขาเป็นคนที่ไล่เธอออก มา ตอนนี้ เขาบอกว่ามารับ ก็มารับหรอ ! นึกว่าเธอพูด ง่ายมากหรอ ?

ไม่ เธอไม่ได้เป็นคนที่จะพูดง่ายๆด้วยได้

วันนี้ ฉันจะไม่กลับไป นายพาลูกๆนอนไปเถอะ! ” นานาตัดสินใจวันนี้ไม่กลับไปให้ลูกๆทำให้เขาหงุดหงิด