บทที่ 230 มหยาหายตัวไป

รถกำลังแล่นตลอดทางไปยังบ้านพัก นานาขับรถไป ยังโถงจอดรถ ทันใดนั้นก็เห็นเงามืดนั้นผ่านมาด้านหน้า ของเธอ นานาตะโกนลั่นขึ้นมา แล้วหันหลังไปกอดเอว เขา ใบหน้าอันเล็กนั้นแนบไว้ตรงหน้าอกของเขา

หลังจากที่ทิวเห็นเงามืดนั้นแล้ว เขาหัวเราะเบาๆแล้ว ลูบหัวเธอ “อย่ากลัวเลย มันเป็นแค่นกฮูกน่ะ”

เมื่อกี้นานารู้สึกกลัวมาก ในใจก็ยังตื่นตระหนกอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขา เธอเห็นต้นไม้บนกิ่ง ไม้ต้นนั้น ดวงตาที่เป็นประกายสีเขียว เธอก็ยังรู้สึกกลัวจึง เข้าไปกอดซบที่อกของเขาอีกครั้ง “น่ากลัวมากเลย

ทิวเห็นว่าเธอกลัวมาก เขาก้มลงแล้วอุ้มเธอไปยัง ห้องพัก นานาไม่เคยเห็นสายตาแปลกๆราวกับปีศาจแบบ นี้มาก่อนเลย ทิวพาเธอเข้าไปยังห้องพัก แสงไฟก็สว่าง ขึ้นทันที

ทิวอุ้มเธอลงบนโซฟา เห็นหน้าของเธอซีด น่า สงสารแต่ก็น่ารักดี เขาหัวเราะออกมา “ยังกลัวอยู่หรอ?”

“อื้ม!” นานาพยักหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ

“งั้นให้ฉันเบี่ยงเบนความสนใจเธอละกัน! ไม่งั้นคืนนี้เธอนอนไม่หลับแน่ๆ

“เอ่อ? เธอร้องเพลงให้ฉันฟังได้ไหม?” นานา สงสัยว่าเขากําลังจะใช้วิธีอะไรกันเนี่ย!

แต่อย่างไรก็ตาม เขายิ้ม “ฉันร้องเพลงไม่เป็น แต่ว่า ฉัน…” นาทีต่อมา เขายกคางเธอขึ้น เอียงหัวเธอเล็กน้อย จากนั้นก็จูบเธอด้วยความร้อนแรง

ดวงตาของเธอโตขึ้นด้วยความตกใจ นี่คือวิธีเบี่ยง เบนความสนใจของเขาหรอ? เมื่อกี้หน้าของเธอยังซีดอยู่ เลย แต่ตอนนี้หน้าแดงซะล่ะ จูบของเขาช่างอ่อนโยนจน เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีเข้มขึ้น คืนนี้ เขารู้สึก หิวโหยเธอขึ้นมาทันที ดังนั้น จูบของเขา ก็กลายเป็นจูบที่ เร่าร้อน และร้อนแรง เขาพยามยามรับการตอบสนองของ เธอ

นานารู้สึกสับสน เธอรู้แค่ว่าไม่สามารถปฏิเสธผู้ชาย คนนี้ได้ แต่ว่า เธอพยายามที่จะตามเขา ปล่อยตัว แล้ว คลอเคลียกับเขา

รู้สึกได้ถึงการโต้ตอบกลับมาของเธอ เขากระแทก เธอลงบนโซฟา ….
แต่อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วการปฏิเสธไม่ลงของ นานาก็สิ้นสุดลง

นานาก้มหัวลง สํานึกผิดเสียใจ “ขอโทษนะ ฉัน …ฉัน ยังไม่พร้อม

ทิวรู้ว่าครั้งนั้นเมื่อ 5 ปีก่อน เขาได้ทิ้งรอยช้ำไว้บน ร่างกายและจิตใจของเธอ แต่ครั้งนี้เขาทําได้เพียงทนรอ ต่อไป เขาไม่อยากทําให้เธอเจ็บและเสียใจ

“ได้! ฉันจะรอเธอพร้อม

นานากัดริมฝีปาก ในใจของเธอรู้สึกเศร้าอึดอัดใจ เธอไม่รู้ว่าเธอจะยอมรับเขาได้ไหมในชีวิตนี้

คืนนี้ไม่มีห้องว่างให้นอนแล้ว ทิวกลัวว่าเธอจะกลัว ดวงตาคู่นั้นของนกฮูก เขาอุ้มเธอนอนบนเตียงเขา แต่ว่า คืนนั้นไม่ได้มีอะไรกัน แค่จูบผมเธอและกอดเธอไว้

เช้าตรู่

ทิวกับนานารับประทานอาหารเช้ากันเสร็จ เขาก็ส่ง เธอกลับบ้านพลาธร แต่ว่าคู่สามีภรรยาไม่สามารถทนรอ ที่จะเห็นลูกสาวของพวกเขาอีกครั้ง เมื่อคืน ปั้นหยาไม่ได้ กลับมาค้างคืน พวกเขากังวลมาก นานามาบ้านพลาธรครั้งแรก นี่คือห้องพัก สถานที่ทำเลดีมาก ตกแต่งอย่างหรูหรา คลาสสิก สอดคล้องกับอารมณ์ของคู่สามีภรรยามาก ตอนที่นานาเดินเข้ามา คุณหญิงโรสดึงแขนเธอ “ลูก นี่ คือบ้านของลูกนะ ต่อไปนี้ ที่นี่คือห้องของลูก ลูกกลับมา ได้ตลอดเลยนะ พ่อแม่ยินดีต้อนรับลูกเสมอ

นานาคิดว่านี่คือบ้านแท้ๆของเธอ ดวงตาของเธอ เปล่งประกาย เธอค่อยๆเดินขึ้นไปบนบันไดบ้านมาถึง ห้องที่พ่อแม่ของเธอนั้นเตรียมไว้ให้ ห้องเต็มไปด้วยสีม่วง มันเป็นสีที่เธอชอบมาก มันดูเรียบร้อยและอบอุ่นมาก

“ปั้นหยาล่ะคะ? เขาไม่อยู่บ้านหรอ ? ” นานาถาม พ่อแม่เธอ

เขาไม่อยากให้เธอกลับมา ปั้นหยาเลยหนีออกไป ด้วยความน้อยใจ

“พวกเราก็โทรหาเขาหลายรอบแล้ว แต่ว่า เขา ไม่ยอมรับสายเลย พวกเรากังวลมาก ไม่รู้ว่าเขาออกไป ไหน” คุณหญิงโรสถอนหายใจ เธอรู้สึกว่าได้ลูกสาวอีก คนกลับมา แต่อีกคนกลับจากไป

ความรู้สึกนี้ ในฐานะคนเป็นพ่อแม่ รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ และรู้สึกเสียใจ
“แม่คะ หนูขอโทษ เป็นเพราะหนูเองนานารู้สึกผิด

“เจ้าโง่เอ้ย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหนูเลย เขาก็แค่ ชอบเอาแต่ใจ และชอบทิวอยู่ฝ่ายเดียว แค่นั้นเอง ” คุณ หญิงโรสถอนหายใจ “ฉันอยากจะให้พี่น้อง 2 คนเข้ากัน ได้ดีจริงๆ”

“ถ้าเขากลับมา หนูจะพยายามเข้ากับเขาให้ได้ค่ะ เขาเป็นพี่สาวของหนู” นานาหวังว่าเธอจะเข้ากับปั้นหยา ได้

อีกอย่าง เพราะว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก ณ ตอนนี้ เธออยู่ต่อหน้าปั้นหยาเธอค่อนข้างประนีประนอม

คุณหญิงโรสเห็นความคิดของเธอ เขารู้สึกทุกข์ใจ มาก เขาโอบกอดเธอในอ้อมแขน “นานา อย่าโทษตัวเอง เลย ลูกกลับมาเป็นเรื่องที่ดีแล้ว ปล่อยให้ปั้นหยาคิดแบบ นั้นไปเถอะ พวกเรายินดีที่ลูกกลับมา

นานาพยักหัว เธอเข้าใจความรู้สึกความคิดของพ่อ

แม่

ในตอนเที่ยง พวกเขารับประทานอาหารกลางวันที่บ้า นพลาธร ก็ไม่มีวี่แววว่าปั้นหยาจะกลับมา โทรไปหาเพื่อน ของเขา บอกว่าปั้นหยาขับรถออกไปแล้วเขาก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เหมือนกัน

“ยังโทรหาไม่ติด ก่อนหน้านี้ยังโทรหาได้ ตอนนี้ปิด เครื่องไปแล้ว” พวกเขากังวลมาก

“ปั้นหยาไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่โง่พอที่จะปิดเครื่อง คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาใช่ไหม ! “คุณหญิงโรส กังวลเป็นห่วง

นานาเงยหน้ามองทิว “นายช่วยฉันตามหาเขาได้ ไหม”

“ทําแบบนั้นไม่ได้ แจ้งความเถอะ ! ให้ตำรวจช่วยหา จะมีประสิทธิภาพกว่า “ทิวออกความเห็น

“ก็ดีเหมือนกัน ฉันแจ้งความแล้ว ” คุณพ่อของปั้นห ยาเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นการแจ้งความที่ผิด แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าสถานการณ์ที่ลูกสาวของเธอตกอยู่ ตอนนี้

ในใจของนานาเป็นกังวลมาก ถึงแม้ปั้นหยาไม่ชอบ เธอ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กลับบ้าน ! เขาหายไปไหน

คุณพ่อของปั้นหยาแจ้งตำรวจเพราะว่าเป็นลูกสาว ของตระกูลพลาธรที่หายตัวไป ตำรวจให้ความสำคัญมากออกค้นหาสอบถามชาวบ้านที่ผ่านไปมา หวังว่าเมื่อคืนจะ มีคนเห็นปั้นหยา สามารถบอกข่าวดีกลับมาให้กับพวกเขา ได้

คุณหญิงโรสรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธออดกลั้นไว้ไม่ แสดงมันออกมา เธอค่อนข้างมั่นใจว่าลูกสาวของเธอเขา จะไม่ยอมรับว่าเขามีน้องสาวจริงๆ และจะไม่หายไปไหน ต่อมา ทำได้แค่รอฟังข่าว นานาเริ่มโทษตัวเอง เธอคิด ไม่ถึงว่าการกลับมาของเธอจะทำให้ปั้นหยาไม่ชอบ แล้ว หายตัวไป