บทที่ 228 ยอมรับพ่อกับแม่

นานาเจ็บในใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาด่าเธอ และค่า พ่อแม่เธอด้วย ถึงเธอจะทนได้ เธอพอเจอคำนี้แล้ว เธอ ทนไม่ได้

เธอเปิดประตูเข้าไป พูดกับปั้นหยา “พูดจาให้เกียรติ กันหน่อย เธอเป็นคุณหนูตระกูลพลาธร ไม่มีใครแย่งกับ เธอ เธอยังไม่พอใจอีกหรอ? ”

ปั้นหยาไม่คิดว่านานาจะแอบฟัง เธอยิ้มอย่างเย็นชา “เธอกล้าดียังไงมาแอบฟังฉัน”

“ฉันไม่ได้แอบฟัง ฉันแค่มาบอกลาพ่อกับแม่เธอ เลยได้ยินโดยบังเอิญ” นานาตอบ

“นั่นเป็นพ่อกับแม่ฉัน เธอมายังทำไม? ไม่มียางอาย เลย” ปั้นหยาด่า

“เธอ…”นานาโกรธจนจะบ้าแล้ว

“ฉันทำไม? เธออยากทำดีกับพ่อแม่ฉันแล้วขอเป็น ลูกบุญธรรมหรอ? เธอจะใช้ใบหน้าที่เหมือนฉันมาเกาะ บ้านฉันหรอ” ปั้นหยาเยาะเย้ย

นานากัดริมฝีปาก เธออยากบอกปั้นหยามากว่าเธอ ไม่ได้อยากทำแบบนี้ เพราะเธอก็เป็นลูกของพวกเขาเหมือนกัน

และปั้นหยาก็ยังค่าไม่พอ ด่าต่อว่า “ไม่ดูตัวเองดีๆว่า เป็นคนแบบไหน คนแบบเธอหรอจะมาเกาะพ่อแม่ฉัน ทำดี ต่อพวกท่าน ถ้าเธอไม่ใช่หน้าด้านแล้วคือหน้าอะไร?

นานาหน้าซีด เธอโกรธมาก เธอจะไม่ทนแล้ว เธอ หัวเราะแล้วสูบอากาศหนึ่งทีพูดว่า “ฉันไม่ใช่ใครที่ไหน ฉันเป็นน้องสาวเธอ

ปั้นหยาตกใจมากและมองนานา “เธอว่าอะไรนะ?

และเวลานี้ ประตูอีกด้านก็เปิดออก คุณพ่อคุณแม่ ของปั้นหยาเดินเข้ามาพวกเขาไม่ได้ยินสิ่งที่นานาพูด นานาหันไปมองพวกเขา น้ำตาคลอ และปั้นหยาก็ยิ้มเยาะ เย้ยเธอ “เธอกล้าดียังไงมาบอกว่าเป็นน้องสาวฉัน ตลก มาก เธอต้องการอะไรกันแน่? เธออยากแทนที่ฉันหรอ? ฉันมีน้องสาวฝาแฝดจริง แต่เขาเกิดมาก็ตายไปแล้ว

คุณนายโรสเห็นปั้นหยาพูดจาไม่ดี เลยต่อว่า “ปั้นห ยา พูดมั่วอะไร พูดแบบนี้กับคุณนานาได้ยังไง?

ที่ประตู มีร่างใหญ่โตยืนอยู่ ทิวรู้สึกเป็นห่วงนานา เวลานี้ เขายืนอยู่ที่ประตู ได้ยินปั้นหยาพูดคำนี้พอดี เขา รีบเดินเข้ามา นานาเห็นเขาพอดี เธอเปลี่ยนอ่อนแอเป็นความกล้า ตาเธอแดง ทิวเดินเข้ามา จับไหล่ของเธอไว้ อย่างอ่อนโยน หันไปพูดกับปั้นหยาที่ก้าวร้าว “นานาไม่ อยากให้มีผลกระทบกับชีวิตของคุณ เลยปิดบังมาตลอด แต่คุณกลับบังคับเธอแบบนี้ คุณไม่สมควรเป็นพี่สาวของ เธอเลย”

คุณหญิงโรสตกใจมาก รีบถามทิว “คุณทิว คุณพูด อะไร?”

ทิวมองไปทางพวกเขา พูดด้วยความนิ่ง “นานาเป็น ลูกอีกคนของคุณ เขาไม่ได้ตาย เขายังมีชีวิตอยู่

“อะไรนะ?” คุณหญิงโรสปิดปาก ถามนานาอย่างไม่ เชื่อ “เธอ… เธอเป็นลูกอีกคนของฉันหรอ? นี่เป็นไปได้ ไง?”

“แต่ว่าลูกอีกคนของเราตายตั้งแต่วันที่เกิดแล้ว นะ..” คุณพ่อปั้นหยาพูด

“ใช่ เขาเป็นลูกของพวกคุณ” ทิวพูดด้วยเสียงมั่นใจ

“พ่อคะ แม่คะ อย่าไปเชื่อเธอนะ เธอไม่ใช่” ปั้นหยา พูดด้วยความโมโห

นานาตอบกลับ “เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ แต่ฉันเป็นน้องสาวเธอคือเรื่องจริง

“นานา… แน่ใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของฉัน?

“ฉันเคยให้เพื่อนมาขอผมของคุณจำได้ไหมคะ? ฉัน ไปตรวจ DNA มา ผลออกมาเราคือแม่ลูกกัน ตอนนั้นฉัน ก็ไม่เชื่อ แต่ว่ามันคือความจริง” นานามองหน้าแม่ด้วย ความตื้นตัน และพูดออกมา

คุณหญิงโรสร้องไห้ออกมา แล้วไปกอดนานา “เธอ เป็นลูกสาวฉัน เป็นลูกสาวคนเล็กของฉัน ดีมาก ดีจริงๆ เลย”

“นี่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อมาก.. เธอมีชีวิตอยู่ได้ไง?” คุณพ่อถามด้วยความดีใจ

“ฉันก็ไม่รู้ค่ะว่ามีชีวิตอยู่ได้ยังไง ตอนนั้นแม่ฉันเก็บ ฉันมาเลี้ยงค่ะ” นานาพูดได้แค่นี้ เรื่องนี้ผ่านมาแล้วยี่สิบ กว่าปี เธอจะรู้ได้ไงล่ะ?

“แม่เธอ?” คุณหญิงโรสถามด้วยแววตาที่ซาบซึ้ง

“แม่เลี้ยงของฉันค่ะ” นานาตอบ

ป็นยาทําตาโต เวลานี้ หน้าเธอแดงก่ำ เหมือนโดนตบมา ใจเธอสับสนไปหมด เธอกลัว สิ่งที่เธอกลัวที่สุด กลายเป็นเรื่องจริง นานาเป็นน้องสาวของเธอจริงๆ

“พระเจ้า! ลูกของฉัน ลูกของฉันยังมีชีวิตอยู่ ” คุณ หญิงโรสในตอนนี้มีทั้งความดีใจและความรู้สึกผิด

นานา ตาคลอแล้วไหลออกมา เธอเหนื่อยแล้ว เธอ ไม่อยากปิดบังอีกแล้ว เธออยากกลับไปหาพ่อแม่ พวกเขา ดีมาก ใจดีมากจริงๆ เธอไม่อยากออกห่างพวกเขา

“แม่…” นานาพูดด้วยเสียงเบาแล้วซุกเข้าไปใน อ้อมกอดของคุณหญิงโรส

“ลูก…” คุณหญิงโรสกอดนานาแล้วร้องไห้ด้วย ความดีใจ

ทิวรู้สึกโล่งใจ พอเห็นนานาได้กลับบ้านพลาธร เขา ดีใจกับเธอจริงๆ เธอจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป

และข้างๆ ยังมีเพื่อนของปั้นหยายืนอยู่ ทุกคนต่างว้า ว น้องสาวฝาแฝดของปั้นหยาฟื้นคืนชีพแล้ว ยืนอยู่ตรง หน้าเขา หลังจากนี้ ชีวิตของปั้นหยาจะพังแล้ว

ตอนนี้ปั้นหยาโกรธจนกำมือแน่น เธออยากให้นี่เป็น เพียงแค่ฝัน เธอยังคงเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่
แต่ว่า เรื่องนี้กลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เธอรู้ว่านี่คือความ

จริง

มองดูแววตาของพ่อกับแม่ที่รู้สึกผิดแล้ว เธอรู้ว่าหลัง จากนี้ นานาจะกลายเป็นคนที่พ่อกับแม่รักที่สุด ส่วนตัวเอง ก็จะไม่มีใครสนใจ

นานากับแม่กอดกัน แม่จับหน้าของเธอ “ลูก หลายปี มานี้อยู่สุขสบายไหม?”

“สบายค่ะแม่ หนูสบายดี” นานาม ต่อหน้าพ่อแม่ แล้ว เธอจะไม่แสดงความทุกข์ใจใดๆ

ถึงจะได้ยินนานาพูดแบบนี้ แต่คุณหญิงโรสก็เจ็บปวด มาก อยากทดแทนและชดเชยความรักให้กับเธอตลอด ยี่สิบปีที่ผ่านมาที่เธอไม่เคยได้รับ อยากให้ทุกอย่างที่มีกับ เธอ

“ปั้นหยา มาเร็ว มารู้จักกับน้องเร็ว น้องแท้ๆของลูก นานาหันไปพูดกับปั้นหยา

ปั้นหยามองไปหานานา ในแววตาไม่มีความดีใจ แม้แต่น้อย เธอทำหน้าเย็นชา กอดแขนไว้ พูดด้วยเสียง ไม่ค่อยดี “ใครจะไปรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”
นานาได้ยินคำนี้แล้ว เธอจึงรีบพูดว่า “ฉันสามารถ ตรวจ DNA อีกรอบได้” คุณหญิงโรสรีบพูดขึ้นมา “ไม่ ต้องตรวจแล้ว แม่เชื่อ” ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ คุณหญิงโรสก็ เชื่อสนิทว่านานาเป็นลูกของเธอ