บทที่ 227 แคสําหรับเธอ

งานเลี้ยงหลังจากนี้ ยังมีงานเต้นรำ หลังจากผ่าน งานประมูลที่เคร่งเครียดแล้ว บรรยาศกลายเป็นดีงาม มี สีสัน ปั้นหยาโกรธจนไปหลบอยู่ที่ห้องรับแขก ทิวไม่สน จริงๆว่าต้องเสียเงินเท่าไหร่ เขาก็จะซื้อสร้อยเส้นนั้นให้ได้ เพื่อนานา นั่นคือสร้อยของแม่ ทำไมนานาถึงอยากได้ล่ะ?

แปดสิบล้าน แพงมาก

อีกอย่างที่เธอโกรธมาก เพราะทิวมีลูกกับนานา ทิว ชอบเธอขนาดนั้นเพราะเธอคลอดลูกให้เขาหรอ?

ประตูของเธอถูกเปิดออก เพื่อนเธอมาหาแล้วพูดกับ เธอว่า “ปั้นหยาจะถึงเวลางานเต้นรำแล้ว เธอจะลงไป เต้นรำไหม?”

ปั้นหยาตอบ “ ฉันไม่มีอารมณ์ ฉันไม่ชอบผู้ชายพวก นั้น”

“ฉันรู้ว่าเธอชอบทิว แต่เขามีคู่แล้ว แต่ว่า เธอคือคุณ หนูปั้นหยา เจ้าของงานวันนี้ ถ้าเธอเป็นฝ่ายไปชวนเขา เต้นก่อน เขาก็คงยอม เขาไม่ปฏิเสธเธอหรอก แขกเยอะ ขนาดนั้นกําลังดูอยู่

แววตาของปั้นหยามีแสงสว่างขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมา “เธอพูดจริงหรอ? เขาจะยอมจริงหรือ?”
“อันนี้เป็นเรื่องของมารยาท ทิวเกิดมาจากบ้านที่มี ชาติตระกูล เขาคงไม่เสียมารยาทปฏิเสธเธอหรอก”

“เธอพูดถูก ถ้าเขาสุภาพบุรุษพอ ต้องไม่ปฏิเสธฉัน แน่ๆ อีกอย่าง เขาคงไม่เต้นกับนานาตลอดเวลาหรอก ป้นหยาเริ่มมั่นใจในตนเองขึ้นมา เธอคิดว่าที่ทิวไม่สนใจ เธอ เพราะยังไม่รู้จักเธอดีพอ

แค่เขารู้จักเธอมากกว่านี้ เธอเก่งกว่านานาสิบเท่า ในงานเต้นรำ นานาตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะเธอเต้นไม่เก่ง นึกถึงครั้งก่อนที่เต้นกับเธอแล้ว เธอตั้งใจเหยียบขาเขา งานยังไม่จบก็หนีออกไป เธอกับเขาไม่เหมือนตอนรู้จักกัน ใหม่แล้วๆ ตอนนี้เธอต้องเป็นคู่เต้นรำที่ดี

“ฉันเต้นไม่เก่งจริงๆ นานาบอกเขาไว้ก่อน

ทิวกอดที่เอวของเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ “ฉันสอน เธอเอง” “อืม ได้” นานาพยักหน้า ทิวยื่นมือออกมากอด เอวของเธอไว้ ทั้งสองเต้นเข้าไปในหมู่คน เป็นจังหวะที่ ดีมาก แขกทั้งหลายในงาน เต้นรำได้สวยมาก นานาเต้น ตามทิว ใส่เอวไปมาอย่างช้าๆ ทั้งสองไปตามจังหวะได้ สวยเลยทีเดียว

นานารู้สึกเขิลอายไม่กล้าสบตาทิว เธอรู้สึกว่าตนเอง กำลังจะละลาย ทันใดนั้น มือใหญ่ของทิวก็มาจับหัวเธอไว้ลูบเบาๆ ใบหน้าที่เล็กของนานาพิงอกของเธอไว้

เวลานี้ เธอไม่กล้ามองไปด้านข้าง เธอซุกอยู่ตรงอก เขาอย่างเดียว เต้นอย่างช้าๆและเธอได้กลิ่นไอของทิว เบาๆ

ที่มุมห้อง ปั้นหยามองพวกเขาด้วยความอิจฉา เธอ กัดริมฝีปาก รอให้เพลงนี้จบ เธอจะหาโอกาสไปเต้นกับทิว

ในที่สุด เพลงนี้ก็จบ เปลี่ยนเป็นเพลงที่ผ่อนคลาย แขกเดินไปนั่งพัก ดื่มไวน์เบาๆ ปั้นหยาคิดว่าโอกาสกำลัง ดี เธอสวมชุดราตรีสีแดงสด สวยงามมาก เดินผ่านไปทาง ไหนทุกคนล้วนมองและอยากเต้นกับเธอ

แต่พวกเขาก็คงได้แต่มองปั้นหยาเดินผ่านไป เดินไป หาทิว เธอพูดด้วยเสียงสดใส “คุณทิวคะ เต้นกับฉันสัก เพลงจะได้ไหมคะ?

นานากำลังดื่มน้ำอยู่ เธอแน่นที่อก เธอไม่ชอบปั้นห ยาเข้าใกล้ทิว เธอจ้องทิว ดูว่าเขาจะทำอะไร

“ขอโทษนะ ฉันเหนื่อยแล้ว” ทิวตอบด้วยความ เฉยชา

สีหน้าของปั้นหยาเปลี่ยนไป ทิวใช้คำว่าเหนื่อยปฏิเสธเธอหรอ? เธอไม่ยอม เธอยิ้มแล้วพูด “ไม่เป็นไร ฉันรอให้คุณพักก่อนก็ได้ค่ะ”

“คืนนี้ เวลาของฉันทั้งหมดเป็นของนานา” ทิวมอง ไปทางนานา ในแววตามีความรักอยู่ ทุกคนล้วนเห็นภาพนี้ ปั้นหยารู้สึกไม่ดี เธอกัดริมฝีปาก ไม่คิดว่าทิวจะทำกับเธอ ขนาดนี้ และเรื่องทั้งหมดนี้ ก็เพราะนานา ไม่รู้ว่าเธอเอายา อะไรให้ผู้ชายคนนี้กิน เขาถึงได้หลงเธอขนาดนี้

“คุณนานาคะ ฉันชวนคู่ของคุณเต้นหนึ่งเพลง คุณ มีความเห็นอะไรไหมคะ” ปั้นหยาพูดกับนานา ถ้านานา ปฏิเสธ เธอก็สามารถโกรธเธอได้

นานาตกใจ ยิ้มพูด “ฉันตัดสินใจไม่ได้ เธอถามเขา

เธอโยนไปให้ทิว ทิวทำหน้าเครียด นี่ทำให้ปั้นหยา ไม่มีความกล้าถามอีกรอบ เธอกัดริมฝีปาก “งั้นฉันขอตัว วนะคะ”

ในขณะที่กำลังจะไป ปั้นหยาน้ำตาคลอ เธอกำลังจะ ร้องไห้ เมื่อกี้ ตอนที่เธอเดินมา ทุกคนล้วนเห็น และตอนนี้ เธอโดนปฏิเสธ ทุกคนก็ล้วนเห็น

เธอที่สูงส่ง รับไม่ได้อย่างมาก เธอปิดหน้าแล้ววิ่งไปทางห้องน้ำ คุณหญิงโรสที่ยืนอยู่ไกลๆเห็นฉากนี้ ได้แค่ ถอนหายใจ

งานเต้นรำจบแล้ว ทุกคนทยอยออกมา นานาอยาก บอกลาพ่อกับแม่ เพราะตอนอยู่ในงาน เธอไม่เห็นพ่อ เหมือนเขาไปต้อนรับแขกที่มีอายุมาก เธอหาคุณหญิงโรส ไม่เจอ เธอเลยไปถามพนักงานแถวนั้น เขาชี้ไปทางชั้น สอง “คุณลองไปหาดูที่ชั้นสองนะ ที่นั่นเป็นห้องพักผ่อน ของคุณหญิงโรส

“ได้ค่ะ” นานาพยักหน้า กลับไปพูดกับทิวว่า “งั้น ฉันขึ้นไปก่อนนะ คณรอฉันสักครู่

“ได้” ทิวตอบรับ

นานาเดินไปทางชั้นสอง เธอกำลังหาอยู่นั้น ก็ได้ยิน เสียงดังมาจากอีกห้อง ด่าด้วยความโมโห “เธอคิดว่าเธอ เป็นใคร ทําไมถึงได้ครอบครองเขา

นานาตกใจ นี่เป็นเสียงของปั้นหยา เธอยืนอยู่ที่ประตู และได้ยินปั้นหยาด่าเธอให้เพื่อนฟัง “เธอคิดว่าหน้า เหมือนฉันแล้วจะได้รับความสนใจจากพ่อกับแม่หรอ เธอ คิดไปเอง ฉันต่างหากที่เป็นลูกของพวกเขา เธอเป็นใคร? เผลอๆเป็นลูกเมียน้อยด้วยซ้ำ