บทที่ 223 เจอทีว

“แต่…แป้งก็ยังสงสารนานาอยู่ดี นานาคิดเพื่อไป ถึงตระกูลพลาธรครอบครัวของงเธอแต่ทำแบบนี้คนที่จะ เจ็บก็คือตัวของเธอเอง

พ่อกับแม่อยู่ตรงหน้าแต่กลับเรียกเขาไม่ได้ แป้งรู้สึก ถึงความทรมานในใจของนานา

“แป้ง เธอไปหาคุณหญิงโรสกับฉันหน่อย พวกเราจะ บอกว่ามีธุระและจะขอกลับไปก่อน! นานาพูดกับแป้ง

“ให้ฉันไปเถอะไม่เป็นไร แต่เธอมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อ จริงๆ”

“ชั่งเหอะ เดี๋ยวพวกเราไปนั่งข้างนอกกัน” พูดจบ นานากับแป้งก็ออกจากห้องอาหารเลย ในห้องโถงมีแขก เต็มไปหมดเลยและมีแต่คนชั้นสูงที่เข้ามาร่วมงานทำให้ นานากับแป้งเหมือนตัวแปลกประหลาดไปทันทีเลยเพราะ ในงานนี้ก็มีแต่คนรวยกับคนยศสูงเท่านั้น

นานากับแป้งเริ่มตามหาคุณหญิงโรสแต่ คนเยอะจน เกินไปถ้าจะหาเจอก็คงไม่ง่าย จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่ง มาเจอกับนานาแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันพึ่งคุยกับแม่เธอเสร็จ! วันนี้เธอสวยจริงๆนะปั้นหยา

“เธออยู่ไหน?” นานาก็เลยถามผู้หญิงคนนี้ไป
“เธออยู่ที่นั่น ผู้หญิงคนนั้นชี้ เห็นแต่คุณหญิงโรส ใส่เสื้อผ้าสไตล์ชุดไทยโบราณที่ดูสวยงาม เธอยืนกับกลุ่ม คุณหญิงคนอื่นๆก็ดูสวยไม่แพ้คนอื่นเลยทีเดียว มองไป ทางแม่ที่สวยแบบนี้นานารู้สึกดีใจมาก

แม่ต้องเป็นลูกของคนมีการศึกษาที่ดีแน่เลย!

“ไปเหอะ!พวกเราไปทางนั้นกัน” นานาจูงมือแป้งไป หาคุณหญิงโรสและคุณหญิงโรสก็เห็นเธอทันทีเหมือน กัน เธอดีใจและเดินมาหานานา นมือไปจับที่มือของ นานา “คุณนานา พวกเธอมาแล้วหรอ เมื่อกี้ฉันหาพวก เธอไม่เจอเลย”

“พวกเราอยู่ทางโซนอาหารค่ะ นานามองไปทางแม่ แล้วยิ้มอ่อนๆในใจเธอมีความสุขสนใจมากๆ

“อ๋อ!อาหารคืนนี้อร่อยถูกปากหนูไหม?”

“อร่อยมากค่ะ หนูชอบมาก

“อืม!งั้นพวกเธอต้องกินเยอะๆนะ” สายตาทั้งคู่ของ คุณหญิงโรสมองไปทางนานาด้วยความเอ็นดู เธออยาก ให้เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกที่เธอเสียไปจริงๆ แต่จะเป็นไป ได้ไง?ความหวังของเธอไม่มีทางเป็นได้
“ขอโทษค่ะคุณหญิงโรส พวกเรามีธุระด่วนต้องรีบ กลับไปค่ะ”แป้งที่อยู่ข้างนานาพูดเพราะเธอรู้ว่านานาไม่รู้ จะพูดยังไง

“อะไรนะ?พวกเธอจะไปตอนนี้หรอ?ไม่อยู่กันอีกซัก แป๊ปหรอ?”คุณหญิงโรสไม่อยากให้พวกเธอกลับ

นานารับรู้ถึงความไม่อยากของแม่ใจของเธอก็มีความ สุขแล้วถึงแม้จะไม่ได้รู้ความจริงว่าเธอเป็นลูกสาวที่ตาย ไป แต่นัยน์ตาที่อ่อนโยนของเธอทำให้นานารู้สึกดีใจมาก

“ไม่แล้วค่ะ บ้านเพื่อนมีธุระนิดหน่อยพวกเราต้อง ไปก่อนค่ะ ขอบคุณนะคะที่คุณเชิญพวกเรามาร่วมงาน นี้”แป้งพูดต่อ

คุณหญิงโรสก็ไม่อยากให้พวกเธอกลับไปแต่ตอนนี้ เธอทําได้แค่พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ได้!พวกเธอขับรถ ไปก็ระวังหน่อย ว่างๆก็ติดต่อกันใหม่นะ” พูดจบเธอมอง ไปทางนานาและจับมือของเธอแน่นด้วยความแน่นและไม่ อยากปล่อย “ติดต่อมาบ่อยๆนะ

“โอเคค่ะหนูจะติดต่อมาบ่อยๆนะคะ” นานายิ้มอ่อนๆ ตาของเธอเริ่มแดงแล้ว ถ้าเธอยังไม่ไปจากที่นี่เธอคงจะ ร้องให้ออกมาแน่นอน
เธอจบมือของแป้งแล้วเดินไปทางประตู พอเดินออก จากประตูและเดินไปทางลิฟต์ ในเวลานี้แขกมาถึงกัน เกือบหมดแล้วก็เลยทำให้ทางเดินลิฟต์โล่งไม่มีคน พอ ยืนอยู่ตรงหน้าลิฟต์สีหน้าของนานาไม่ค่อยดีเพราะเธอไม่ อยากไปจากที่นี่เธออยากอยู่ต่อจริงๆ

ถ้าปั้นหยาไม่ไล่เธอกลับเธอก็จะได้ยืนดูพ่อกับแม่ต่อ

แป้งรู้ว่าเธอคิดอะไรก็เลยพูดกับเธอว่า “พวกเราอยู่ อีกแป๊ปไหม?ให้เธอดูพ่อกับแม่นานอีกสักแป๊ป?ถ้าปั้นหยา ไล่ก็ไม่เป็นไรเพราะคนที่เชิญพวกเราคือแม่ของปันหยา

นานานึกถึงสายตาที่ปั้นหยามองเธอด้วยความ เกลียดชัง เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ชั่งมันเฮอะ พวกเราไป เฮอะ”

และในตอนนี้ลิฟต์ดัง ดั้ง ดึง จากเดิมสายตาของ นานาที่เหม่อลอยก็เงยหน้าขึ้นมาดูผู้ชายที่เดินออกมาจาก ลิฟต์ เธอรีบทำตาโตค้าง แล้วพูดว่าทิวมาได้ไง?

ทิวใส่ชุดสูทสีดำทรงผมเก๋ๆหน้าที่สุขุมรอบตัวมีแต่ แรงกดดัน แค่เขายืนอยู่ในลิฟต์ก็เหมือนเขาเป็นผู้สูงส่งที่ ยืนอยู่ที่สุดสูงสุดแล้ว

“เธอ…เธอมาได้ไง?”นานาถามแบบตกใจ
ทิวเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ข้างลิฟต์เขาหรี่ตาแล้วถาม ว่า “ทําไม?พวกเธอพึ่งมาก็จะกลับแล้วหรอ?”

แป้งดีใจแทนนานาจริงๆ ทีนี้ทิวอยู่ที่นี่นานาก็จะอยู่ที่ นี่ต่อได้ เธอก็เลยพูดกับทิวว่า “ทีแรกพวกเราก็ไม่อยาก จะไปไหนหรอกแต่ปั้นหยาไม่ชอบพวกเราและไล่พวกเรา สองคนก็เลยต้องกลับไป

“แป้ง ไม่ต้องพูดแล้ว… นานามองไปทางเพื่อน สนิทเธอไม่อยากให้ทิวรู้เรื่องที่เกิดขึ้น

“ความจริงก็คือความจริงๆ หรือฉันพูดอะไรผิด ไป?”แป้งมองไปทางนานาจากนั้นเธอก็พูดกับทิวว่า “คุณ ทิวคะ นานาไม่อยากกลับไปหรอก คุณพาเธอกลับเข้าไป ในงานเลยคะ!ฉันพึ่งนึกได้ว่ายังมีงานที่ทำไม่เสร็จ ฉันไป ก่อนแล้วนะ”

แป้งก็รู้ตัวดีในเวลาแบบนี้ข้างๆของนานามีแค่ผู้ชาย แบบทวก็พอแล้วเธอไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอหรอก

นานามองไปทางเพื่อนสนิทไม่รู้จะพูดยังไง ตอนที่ ทิวเดินออกมาแป้งผลักนานาเบาๆเธอก็เลยล้มลงไปใน อ้อมกอดของทิว แป้งรีบเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วโปกมือกับ เธอ
พอประตูลิฟต์ปิด นานาก็ยืนในอ้อมกอดของทิวดีๆ เธอเงยหน้ามองไปทางเขา “ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอ จะมาร่วมงานด้วย?

“ทีแรกฉันปฏิเสธไปแล้วแต่ถ้าเธอจะมาฉันก็เลย มาด้วยทิวมองไปทางเธอและไปจับที่มือน้อยๆของเธอ “คืนนี้เธอคือคู่ของฉัน ฉันจะรอดูว่าใครจะกล้าไล่เธอไป

นานายิ้มอ่อนๆแต่ในใจเธอก็รู้สึกเจ็บอยู่นิดหน่อย เธอ ไม่อยากเป็นศัตรูกับปั้นหยาจริงๆ แต่เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะ ไม่มีทางให้เธอไปแน่นอน

“ไม่อย่างงั้นพวกเรากลับไปดีไหม?”นานาถามเบาๆ

เมื่อกี้ทิวได้ยินแป้งพูดว่าปั้นหยาไล่เธอออกไปเขาก็ โกรธมากพอแล้วที่ปั้นหยาทำกับคนที่เขารักแบบนี้ แต่พอ ตอนนี้เขาจะให้เธอไปจากที่นี่ได้ไง?เขาจะให้เธออยู่ที่นี่ ต่อแต่ไม่ใช่ในฐานะคนของบ้านพลาธรแต่เข้าในฐานะคู่รัก ของเขา

“ไม่ได้ คืนนี้ต้องอยู่ที่นี่ อีกอย่างฉันยังมีเรื่องที่ต้อง

ทํา”

“อะไรนะ?”
“ฉันชอบของสิ่งหนึ่งและอยากจะประมูลมาพอทิว พูดจบก็จูงมือเธอเข้าไปในงานในเวลานี้ประตูยังปิดอยู่ คนเปิดประตูเห็นพวกเธอสองคนเดินมาก็รีบเปิดประตูให้ พวกเธอสองคนเพื่อที่จะให้เข้าไปได้เลย