บทที่ 217 กลับบ้านพาทิศ

เวลาที่เหลือ มีลูกทั้งสองคนอยู่ที่บ้าน เหมือนกับว่า ไม่มีเวลาที่สงบลงเลยสักนาที พวกเขาสามารถหาเรื่องที่ ดึงดูดผู้ใหญ่กันได้บ่อยๆ

ช่วงนี้ ฟ้าชอบวาดรูปมาก เธอดึงพี่ชายกับสมุดวาด นั่งลงบนสนามหญ้า วาดรูปดอกไม้เล็กๆดอกหนึ่ง ปัญหา สําหรับฐานะของตัวเองนั้น นานาก็ปล่อยวางแล้ว

เธอจะหาเรื่องราวที่เกี่ยวกับบ้านพลาธรในเว็บไซต์ เธอพบว่า แม้ว่าบ้านพลาธรจะเป็นเจ้าแห่งเพชรพลอย แต่ จะชอบทําการกุศลมาก ยังมีสำนักงานข่าวหลายที่ออกแต่ ข่าวของพ่อที่ทําการกุศล และทั่วทั้งประเทศก็มีโรงเรียนที่ บ้านพลาธรบริจาคเงินสร้าง และในข่าวพวกนี้ จะชอบพูด ถึงลูกสาวคนเดียวของพวกเขา คุณหนูของบ้านพลาธร และธุรกิจของบ้านพลาธรที่กำลังจะมอบให้กับทายาทคน เดี๋ยวนี้

นานาไม่ได้อิจฉาปั้นหยาที่มีทรัพย์สมบัติและ ตำแหน่งพวกนั้น เธอก็แค่เสียใจที่ไม่ได้ไปทำความรู้จัก กับพ่อแม่ เธอรู้ ครอบครัวหนึ่ง ความสามัคคีกันสำคัญมาก ที่สุด หากปั้นหยาไม่ชอบเธอ แม้ว่าเธอจะกลับไป ก็จะ ทําลายความสงบของครอบครับ

นึกได้อย่างนี้แล้ว อารมณ์ของนานาก็ดีขึ้นมามาก หลายวันมานี้ ทิวพาเธอไปเที่ยวเล่นที่สวนสนุกเป็นเพื่อนกับลูกชายและลูกสาว แล้วยังไปเล่นที่ใกล้ๆนี้ เวลาก็ผ่าน ไปเร็วมาก

แค่วูบเดียวก็จะถึงฤดูของการเปิดเทอมแล้ว ก่อนจะ เปิดเรียนไม่กี่วันนี้ ทิวได้รับสายจากแม่ ครั้งนี้ แม่ของทิว สั่งคำสั่งตายกับลูกชายว่า นานขนาดนี้แล้ว เธอต้องให้ทิว พานานากลับมาทานข้าวมื้อหนึ่งที่บ้านให้ได้

หากเป็นเมื่อก่อนความสัมพันธ์ของทิวและนานาแล้ว เขาจะไม่กล้าที่จะรับประกันว่าจะพาเธอกลับไปได้ แต่ตอน นี้ เขาตอบตกลงทันที รับประกันว่าคืนนี้จะพาเธอกลับบ้าน ใหญ่ไปทานข้าวมื้อหนึ่ง

เมื่อลูกเล็กทั้งสองคนยังเล่นกันอยู่ด้านนอก ทิวขวาง ทางของนานาที่ลงมาจากชั้นบนไว้

ในมือของนานาถือไอแพดไว้ เตรียมจะออกไปถ่าย รูปให้ลูกเล็ก จู่ๆก็ถูกผู้ชายคนนี้ขวางทางไว้อย่างไม่รู้ เหตุผล เธอกระพริบตา “ นายทำอะไรอ่ะ!

« คืนนี้ฉันตอบตกลงกับพ่อแม่ฉันแล้วว่า จะพาเธอ กลับไปทานข้าวที่บ้าน คืนนี้กลับไปบ้านใหญ่พร้อมกับฉัน ” ทิวมองเธอด้วยสายตารอคอย

ในใจของนานาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ ภายนอกก็ไม่อยากจะตอบตกลงเร็วอย่างนี้

“ ฉันคิดดูก่อน ” พูดจบ เธอก็จะเดินผ่านไปจากด้าน

ข้างเขา

ทิวรีบยื่นแขนแกร่งไปกดเธอไว้กับราวบันได “ ไม่ได้ ตอนนี้เธอต้องตอบตกลงกับฉันตอนนี้

นานากลั้นรอยยิ้มไว้ เลิกคิ้วมองเขา “ นี่นายกำลัง ฉันหรอ ? ”

ทิวรับยื่นมือออก ช่วยเธอจัดการปอยผมที่อยู่ข้างหู ของเธอ มองเธออย่างเอ็นดู “ ฉันกำลังขอร้องเธออยู่ ”

นานาถูกสายตาอ่อนโยนคู่นี้ของเขา ทำให้ทำอะไร ไม่ถูก เธอแก้มแดงขึ้นมาทันที “ ก็ได้ ! ฉันตกลงกับนาย ก็ได้ รีบปล่อยฉันนะ อย่าให้ลูกๆเห็น ”

ทิวหัวเราะเสียงต่ำ จุ๊บลงบนริมฝีปากเล็กของเธอ เร็วๆ แล้วยกยิ้มมุมปาก “ภรรยาขี้เหร่ ไม่ว่าเช้าหรือเร็วก็ ต้องไปหาพ่อแม่สามีอยู่แล้ว

ทันทีที่นานาได้ยิน ยื่นมือออกทุบลงบนหน้าอกของ เขาทันที “ นายว่าใครขี้เหร่ ? นายยังพูดอีก ฉันก็ไม่ไป แล้ว *
ทวจับแขนขาวดั่งหิมะข้างหนึ่งของเธอไว้ “ ขี้เหร่ ก็ เป็นผู้หญิงที่ฉันชอบมากที่สุด

คำพูดหวานๆพวกนี้ ทำให้รู้สึกอยากจะต่อยลงบน ใบหน้าของเขาจริงๆ นานาได้แต่ดันเขาออก รีบวิ่งไปถ่าย รูปให้ลูกๆทันที

ออกมาถึงนอกบ้าน หัวใจองนานายังคงเต้นโครม ครามไม่หยุด เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนเธอเกลียด ผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน ตอนนี้ เธอเป็นอะไรไป

นานาถือไอแพดไว้ ถ่ายรูปมุมต่างๆให้ลูกๆ ใบหน้าที่ น่ารักสวยงาม ไม่ว่าจะถ่ายยังไงก็สวยอยู่ดี นานาถ่ายอยู่ ดีๆ ก็เห็นทิวเดินออกมาจากห้องรับแขก

ชุดสบายๆสีเทาทั่วร่าง ร่างกายสูงขายาว ใต้แสง อาทิตย์ มีความสง่าของผู้ชายอบอุ่นถูกปล่อยออกมา นานาถือไอแพดไว้ แอบดูเขาจากกล้องจากนั้นก็กด ชัตเตอร์ลง ถ่ายรูปให้ผู้ชายคนนี้สองใบ

ทิวเดินมาใกล้ลูกๆ มองลูกสาวที่วาดได้เก่ง มุมปาก ของเขามีรอยยิ้มชื่นชมออกมา นานาถิ่นไอแพดให้เขา “ ถ่ายรูปร่วมของฉันกับลูกๆให้ภาพหนึ่งสิ ”

ทิวถ่ายรูปให้พวกเธอภาพหนึ่ง บอกกับลูกๆว่าคืนนี้จะไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ ลูกทั้งสองคนต่างก็ดีใจมาก

ฟ้าคิดว่าจะมอบรูปที่วาดวันนี้ให้กับและยา ห้าโมง เย็นออกเดินทาง นานาแต่งกายให้ลูกชายและลูกสาวได้ น่ารักมาก ฟ้าสวมด้วยชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีม่วงอ่อนๆ ถัก เปีย ติดกิ๊บบน่ารักบนผมอันหนึ่ง และคนที่อยู่ข้างๆ สวม ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำ กับกางเกงยีนขาสั้น รองเท้าผ้าใบ หล่อ อย่างกับดาราเด็ก

ทิวขับรถคันที่ติดเก้าอี้เพื่อความปลอดภัยให้กับลูก ทั้งสองคนโดยเฉพาะออกมาวางพวกเขาทั้งสองขึ้นไป ตามที่นั่งของแต่ละคน นานานั่งอยู่ข้างคนขับ ทั้งสี่คนเดิน ทางไปยังบ้านใหญ่

เป็นครั้งแรกที่นานาไปพบพ่อแม่ของทิว ในใจมีความ กังวลขึ้นมาอย่างควบคู่ไม่ได้ รวมกับเมื่อก่อนที่นาราพูดคำ ที่ไม่น่าฟังต่อหน้าพวกเขาไว้อีกไม่รู้ว่ามากแค่ไหน แม้ว่า หลังจากผ่านเรื่องนั้นมาแล้วทิวจะช่วยเธอเผยความจริง ออกมาแล้วก็ตาม เธอก็ไม่กล้ารับรองว่าจะถูกคนบ้านนี้ ชอบ

หน้าประตูใหญ่ของบ้านพาทิศ ทำด้วยเสาโรมัน งดงามแปดเสา เข้าไปในประตูโค้งที่เหมือนกับวัง สวน ข้างในเหมือนกับวิวของส่วนราชวัง ลูกเล็กทั้งสองคนคุ้น ชินกับที่นี่มากแล้ว ไม่ต้องให้ใครนำหน้าต่างก็จับมือกันและกันวิ่งเข้าไปก่อนแล้ว

นานาเดินตามทิวได้ไม่กี่ก้าวอย่างกังวล เขาหยุด เดิน ฝ่ามือใหญ่จับมือของเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ จับ ประสานกันไว้แน่น จับมือของเธอเดินไปยังทางที่จะพาไป สู่ห้องรับแขก

ทิวสามารถรับรู้ถึงความไม่สบายใจของเธอได้จาก ฝ่ามือของเธอที่เขากุมไว้ เขาก้มลงปลอบใจเธอ “ อย่า กลัว คนที่บ้านของฉันไม่ได้มีความคิดที่ไม่ดีเกี่ยวกับเธอ แล้ว พวกเขาดีใจมากที่เธอมาเป็นแขกในวันนี้

นานานึกไปถึงว่าเมื่อห้าปีมานี้ นารามาที่นี่บ่อยๆ เธอ ก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อยเหมือนกัน

ปคะ ย่าคะ ทวดค่ะ เรามาแล้วค่ะ

ในห้องรับแขกขนาดใหญ่ ก็ได้ยินเสียงอ่อนใสของ ฟ้าที่เรียกเสียงดัง

“ หนูฟ้า หนูลม พวกหลานมาแล้วหรอ ? ” เสียง อ่อนโยนและดีใจดังขึ้นมา ร่างของเกรซจับมือของเด็กๆ ออกมา มาต้อนรับลูกชายที่จับมือของหญิงสาวเข้ามา ก่อนหน้านี้เธอก็เคยเห็นรูปนานามาเหมือนกัน นึกไม่ถึงว่า ตัวจริงยิ่งสวย
” หนูก็คือนานาใช่ไหม ! ฉันเป็นแม่ของทิว มาเข้า มา รีบเข้ามาเถอะ ” เกรซต้อนรับนานาให้เข้าบ้านอย่าง กระตือรือร้น

นานามองคุณหญิงเกรซที่กระตือรือร้นมากอย่างนี้ ก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมาทันที เธอเดินตามเข้ามาในห้อง รับแขกด้วยรอยยิ้ม

พงศ์เดินลงมาจากบันไดชั้นสอง “ กลับมาแล้วหรอ

“ปู่คะ วันนี้เรามีของขวัญจะมอบให้ด้วยค่ะ ” ด้าน (( หลังของฟ้ามีอะไรบางอย่างซ่อนไว้ พงศ์เองก็เคยเป็น คนมีที่มีชื่อเสียงมากในวงการธุรกิจมาก่อน เวลาธรรมดา ก็เคร่งขรึมมากเหมือนกัน แต่เวลานี้ ต่อหน้าหลานที่น่า รักสองคนนี้ บนใบหน้าของเขาจะยังมีความเคร่งขรึมได้ ยังไงกัน ? มีแต่รอยยิ้มมีความสุขที่ให้หลานทั้งสองคน เท่านั้น เขารีบก้มลงไปถามหลานสาวอย่างสงสัยทันที “ ดีครับ ! มอบของขวัญอะไรให้ปู่เอ่ย ? ”