บทที่ 213 สั่งสอนอย่างแรง

บรรยากาศในร้านมีความกดดันและอึดอัดขึ้นมา นานามองใบหน้าของแป้งที่โมโหจนแก้มแดงไปหมด และ พนักงานเองก็เจอลูกค้าที่มองแต่ไม่ซื้อจนเหลือจะทนแล้ว ครั้งนี้ ก็เทลงบนร่างของพวกเธอทั้งสองคนหมดแล้ว ?

นึกว่าหาคนที่สองคนที่จะให้พวกเธอรังแกได้อย่าง ไม่ง่าย ก็อยากจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมาเหมือนกัน

พวกคุณพูดเกรงใจหน่อยนะ ใครบอกว่าเราซื้อไม่ ไหว ?” นานามองพนักงานที่ด่าพวกเธออย่างโมโหมาก

แป้งเองก็แอบรู้สึกว่าโชคร้ายจริงๆ เธอนึกไม่ถึงว่า นานาเองก็โดนด่าพร้อมกับเธอด้วย แม่ว่าเธอจะซื้อไม่ ไหวจริงๆ แต่ว่าถูกด่าอย่างนี้ เธอก็ไม่พอใจเหมือนกัน

* ค่ะ งั้นก็แจ้งความให้ตำรวจจัดการ ! ให้ตำรวจมาดู กล้องวงจรปิด เป็นพวกเราหรือเปล่าที่เป็นคนทำ

“ ขอโทษนะคะ สองวันนี้กล้องวงจรของเรากำลัง ซ่อมแซมอยู่ ดังนั้น เรื่องนี้มีแต่พวกเราที่เป็นพยาน พนักงานหัวเราะเสียงเย็น ตัดทางที่เธออยากจะหนี

แป้งโมโหจนเพ่งดูพวกเธอ “ พวกคุณ…

พนักงานคนนั้นเอาเสื้อผ้าเมื่อครู่นี้มา มองแบรนด์ของเสื้อผ้าแล้วพูดว่า “ หนึ่งแสนห้าหมื่นหก พวกคุณจะ จ่ายด้วยเงิดสดหรือว่ารูดบัตรคะ ”

ท่าทางอย่างนี้คือบังคับให้พวกเธอซื้อให้ได้ ไฟแห่ง ความโมโหของนานาพุ่งสูงขึ้นมา แม้ว่าพวกเธอจะยากจน มากแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมารับอารมณ์แบบนี้ และ คนพวกนี้ดูถูกพวกเธอที่ไม่มีเงินไม่ใช่หรอ ?

“ เรียกเจ้านายของพวกคุณมา ” นานา เสียงเย็น มองพนักงานพวกนั้นด้วยสายตากดดัน

“ เรียกเจ้านายของพวกเรามา คุณก็หนีไม่รอดอยู่ดี เงินที่พวกคุณควรจะจ่ายก็ต้องจ่ายอยู่ดี ” พนักงานนึกว่า นานาจะคุยกับเจ้านาย

นานาหัวเราะเสียงเย็น “ ใครบอกว่าฉันหาเจ้านาย ของพวกคุณเพราะเรื่องของเสื้อตัวนี้ ? ฉันต้องการให้เขา มา เพราะอยากจะคุยกับเขาเรื่องร้าน และเรื่องของเสื้อผ้า ในร้านทั้งหมดนี้ ต่อไป ฉันจะกลายมาเป็นเจ้านายของ พวกคุณ

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของพนักงานทั้งหกคน ก็เปลี่ยนไปทันที มองหญิงสาวคนนี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอมีความสามารถที่จะซื้อร้านนี้ ?
จะเป็นไปได้ยังไงกัน ?

แป้งยิ้มไม่เผยฟัน จู่ๆก็ลืมไป ด้านหลังของนานา ยังมี คนใหญ่โตคนหนึ่งอยู่ เธอในเวลานี้ อยากจะกอดเธอแล้ว หอมครั้งหนึ่งจริงๆ เจ๋งมากจริงๆ คนที่ดูถูกคนอื่นแบบนี้ สมควรที่จะเอาเงินต่อยกลับไป

“ คุณพูดจริงหรือว่าพูดเล่นคะ เจ้านายของพวกเรา งานยุ่งมาก หากคุณแค่พูดมั่วๆอยู่ที่นี่ ฉันว่าคุณจ่ายเงินดีๆ แล้วไปซะจะดีกว่า ! ” พนักงานไม่เชื่ออยู่แล้ว ผู้หญิงที่ สวมใส่ด้วยชุดธรรมดาๆคนหนึ่ง พูดออกมาว่าจะซื้อร้านทั้ง ร้านนี้

นานาในวันนี้กล้ามาก และเธอนึกว่าร้านนี้ก็สามารถ ทำกำไรได้ ดังนั้นเธอคุยงานให้ทิวเองด้วยตัวเธอเอง โดยที่เขาไม่รู้ เขาน่าจะไม่ว่าเธอหรอกนะ!

นานาสีหน้านิ่งเรียบ “ จริงอยู่แล้ว โทรหาเจ้านาย ของพวกคุณเถอะ !

สีหน้าของพนักงานพวกนั้นยิ่งไม่น่ามองมากขึ้น ต่าง ก็หน้าเสียไปตามๆกัน แม้ว่านานาจะสวมใส่ด้วยเสื้อผ้า ธรรมดา แต่ว่าความมั่นใจและความหนักแน่ของเธอ ทำให้ พวกเธอตกใจกันไปหมดแล้วจริงๆ จู่ๆก็รู้สึกว่าฐานะของผู้ หญิงคนนี้สูงส่งนัก มีอิทธิพลที่ถูกปล่อยออกมาโดยที่พวกเธอจะไม่สามารถทำให้นานาไม่พอใจได้

หนึ่งในพนักงานนั้นรีบหัวเราะเสียงแห้งออกมา “ ช่างเถอะค่ะ ! เรื่องนี้เราจะคิดซะว่าไม่เกิดขึ้น เสื้อตัวนี้ ! เราก็คงได้แต่ส่งกลับไปโรงงานให้ทางนั้นจัดการแล้วค่ะ

“ ช่างเถอะ ? เมื่อครู่นี้ พวกคุณใส่ร้ายพวกฉันแล้ว อยากจะช่างเถอะ ง่ายๆอย่างนี้ ? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ! ให้พนักงานของพวกคุณขอโทษฉัน ไม่อย่างนั้น วันนี้ พวกคุณอย่านึกว่าจะได้ทำมาหากินอีก 2 แป้งไม่อยากจะ ปล่อยพวกเธอไป

นานาเองก็รู้สึกว่าควรจะขอโทษ “ ใช่ ขอโทษพวก

เราซะ ”

พนักงานทั้งหลายถูกอิทธิพลของนานาเมื่อครู่นี้ ทำให้ตกใจไม่กล้าอวดดีอีก จึงได้แต่ก้มศรีษะลง พูดกับ พวกเธอสองคนว่า “ ขอโทษค่ะ เมื่อครู่นี้เราเข้าใจพวก คุณผิดแล้ว เชิญค่ะ มาอีกครั้งนะคะ

แป้ง เสียงเย็น “ ไม่มาอีกแล้ว

พูดจบเธอก็คล้องแขนของนานาออกมา ทันทีที่ออก มาแป้งก็โล่งใจทันที ยกนิ้วโป้งให้นานา “ เมื่อครู่นี้เธอสุดยอดมากเลย ดูสิ ทำให้พวกเธอตกใจอย่างนั้นเลย

นานายิ้มน้อยๆ “ เมื่อครู่นี้ฉันก็โมโหมาก จริงๆเลยนะ หากเจ้านายของพวกเธอมาจริงๆ ฉันก็จะคุยกับพวกเขา ซื้อร้านนี้มา จากนั้น พรุ่งนี้ก็ไล่พวกเธอออกให้หมด

แป้งปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันที “ เธอรู้ไหม ? เธอเมื่อสักครู่นี้ แม้แต่ฉันเองก็อึ้งไปเลย หล่อมาก คนที่ ไม่รู้จัก อาจจะนึกว่าเธอเป็นคุณหนูมาจากไหนก็ได้ !

นานารู้ คนที่ให้ความกล้าอย่างนี้แก่เธอ เป็นผู้ชายคน นั้น หากไม่ได้พบกับเขา เจอกับเรื่อง นี้ เธอก็คงไม่กล้าที่ จะพูดเสียงดังอย่างนี้ !

แป้งคล้องแขนของเธอแล้วเอ่ยว่า “ ไป ฉันเลี้ยงเธอ ทานข้าวอร่อยๆเอง! เราไปทานอาหารทะเลปฟเฟต์ ”

* ฉันเลี้ยงเอง ” นานาแย่งพูด

* เงินที่ฉันจะเลี้ยงเธอมื้อหนึ่งก็ยังคงมีอยู่ อย่าดูถูก

ฉันมากนะ ”

“ ก็ได้ ! ” นานาเองก็ไม่เกรงใจแล้ว

ทั้งสองคนเดินเข้ามาในร้านอาหาร หลังจากทานอิ่มมื้อหนึ่งแล้ว ก็ออกมาเที่ยวเล่นอีก นานาเตรียมจะซื้อ เสื้อผ้าให้ลูกชาย ซื้อเครื่อประดับบนศรีษะให้ลูกสาว ใน เมื่อมีเป้าหมายในการเดินห้างแล้ว ทั้งสองคนก็ไปหาร้าน นี้โดยตรง

ทั้งสองคนเดินห้างจนถึงเวลาประมาณบ่ายสามโมง จู่ๆ แป้งก็มองหน้าร้านหรูหราร้านหนึ่งด้วยใบหน้าดีใจ “ นี่ เป็นแบรนด์ของดีไซน์เนอร์ที่ฉันชอบมากที่สุด

“ งั้นเข้าไปดูกันเถอะ !” นานารู้ว่า ช่วงนี้เธอไม่มี แรงบันดาลใจ มาเดินร้านพวกนี้เป็นเพื่อนเธอมากๆจะช่วย ได้

“ ไม่กล้าเข้าไป ฉันชอบเสื้อผ้าของร้านนี้ แต่ว่า ฉัน ไม่ชอบสายตาของพนักงานพวกนั้นจริงๆ

“ก็ได้ ! ฉันเข้าไปเลือกเสื้อผ้ากี่ชุด อย่างนี้ได้หรือ ยัง ! ” นานายิ้มแล้วคล้องแขนของเธอไว้ “ ไม่มีใครกล้า ดูถูกเธอ

“ จริงนะ ? ”

“ ใช่สิ ทิวบอกว่ารสนิยมของฉันเชยมาก สวมอะไร แล้วไม่น่ามอง วันนี้เขาให้บัตรเครดิตฉันมาหนึ่งใบ ให้ฉัน รูดได้ตามใจชอบ ฉันก็จะรูดให้เขาดู
“ ว้าว ฉันจะอิจฉาเธอตายแล้วจริงๆ ” แป้งหัวเราะ คิกคักแล้วตามเธอเข้าไปในร้าน

พนักงานที่ยืนอยู่หน้าประตู รีบเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ทันที หลังจากเห็นใบหน้าของนานา เธอรีบเอ่ยอย่างยินดี ว่า “ ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้คุณปั้นหยามีเวลาว่างมาที่นี่หรอ คะ ! »

สีหน้าของนานาแข็งกระด้างไปหลายส่วน คุณปั้นห ยาก็คือปั้นหยา เธอมองพนักงานอย่างจริงจัง ” ขอโทษ นะคะ คุณจําคนผิดไปแล้วค่ะ ”

พนักงานมองสํารวจนานาอย่างละเอียด จากนั้นเธอก็ รีบเอ่ยขอโทษทันที “ ขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะ ดิฉันจํา (( คนผิดไปแล้วจริงๆค่ะ

นานายิ้มบางๆ “ ไม่เป็นไรค่ะ” เธอกับปั้นหยา หน้าตาเหมือนกันมากจริงๆเลยนะเนี่ย!

แป้งมองนานาอย่างสงสัย แต่เธอไม่ได้ถามมาก แล้วไปเลือกเสื้อผ้าเลย

นานาเองก็เลือกเป็นเพื่อนเธอ สายตาของแป้งดีกว่า เธอ ดังนั้น เธออยากให้แป้งเลือกให้เธอไม่กี่ชุด แป้งทำ เรื่องนี้อย่างยินดี นานามองแป้งที่จ้องเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่อยู่บนร่างของหุ่น เธอเอ่ยอย่างอิงๆว่า “ สวยจังเลย ! ” นานามองสักพัก ในใจมีแผนแล้ว ในเมื่อทิวมอบอำนาจที่ ให้เธอรูดเองตามใจชอบแล้ว เธอก็จะไม่เกรงใจเหมือนกัน