บทที่ 212 ถูกใส่ร้าย

นานาได้ยินคำนี้ รีบก้มดูกระโปรงที่ตัวเองใส่ในวันนี้ “ฉันใส่ไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ

ทิวหลี่ตา มองดูทั้งตัวแล้วตอบว่า “อืม คราวหลังถ้า ไม่ใช่ยี่ห้อห้ามใส่ออกบ้าน

“ได้ นายบอกเองนะ งั้นวันนี้ฉันจะไปซื้อเสื้อเป็นกอง เลย นานาก็ถูกเขาทำให้โมโห

และนี้ก็เป็นผลที่ทิวอย่างได้ เขาแสยะยิ้ม “ได้ ไปซื้อ เลย ให้ฉันดูว่ารสนิยมของเธอจะเป็นยังไง

“นายพูดเองนะ งั้นฉันจะรูดอย่างไม่เกรงใจ นานา เอาบัตรของเขาแล้วพูดอย่างโกรธ

ผู้ชายคนนี้กล้าว่าเธอไม่มีรสนิยม นี้เป็นการทำร้าย ความภาคภูมิใจของเธอเลย

“อืม ถือไม่ไหวก็ให้พนักงานห่อแล้วส่งกลับมา ทิว

ให้ความแนะนำกับเธอ

นานาจู่ๆก็รู้สึกมีความรู้สึกที่ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก หัวเราะก็หัวเราะไม่ออก เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังประชดให้ เธอใช้เงินของเขา เธอหลันหลังพูด “ฉันไปละ”
ทิวเห็นว่าเธอยอมรับบัตรของเขา เขาก็ได้ค่อยๆถอ นหายใจ ตอนนี้ เขาอยากส่งเงินให้ผู้หญิงคนนี้ ยังต้อง ลําบากขนาดนี้เลยหรอ

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ก็รับไปแล้วโดยไม่พูดอะไร แน่นอนว่าผู้หญิงที่เขาชอบ ก็แตกต่างแน่นอน

นานาเดินไปสอบกว่าเมตร รู้สึกว่าข้างหลังมีตาคู่หนึ่ง กําลังจ้องเธออยู่ เธอหันหัว ทิวพิงรถสปอร์ตของเขา มอง เพื่อส่งเธอ

นานาโบกมือให้เขา บอกให้เขาไปได้แล้ว

ทิวถึงได้เปิดประตูแล้วนั่งเข้าไป

เธอกับแป้งที่หน้าเซนทรัน เพื่อนรักทั้งสองคนเริ่ม ช็อปปิ้ง แป้งทำงานด้านเสื้อผ้า เพระาฉะนั้น เธอก็จะไปดู เสื้อผ้าในร้านยี่ห้อดู ถึงแม้ว่าจะไม่ซื้อ แต่ว่าเธอชอบที่จะ ศึกษาและวิเคราะห์แบบใหม่ เพื่อหาแนวคิดใหม่ๆ

เมื่อก่อน นานาก็ไม่กล้าเข้าร้านแบบนี้ เหมือนว่าพอ เข้าไปแล้ว ก็รู้สึกได้ถึงสายตาของพนักงานที่เต็มไปด้วย ความเยาะเย้ยและดูถูก นี้ทำให้เธอไม่สบาย

“ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ฉันไม่สามารถออกแบบอะไรได้อีกแล้ว เครียดจังเลย แป้งบ่นไปดื่มชา นมไข่ไป

“เป็นอะไร ช่วงนี้งานหนักเกินไปหรอ เหนื่อยเกิน ไป นานาถามอย่างเป็นห่วง เห็นว่าเธอเหมือนจะผอมลง รู้สึกเป็นห่วง

“ไม่ใช่เรื่องนี้ หลักๆก็เพราะลูกค้ายิ่งอยู่ยิ่งเลือกมาก ทำให้พวกเราที่เป็นนักดีไซเนอร์ก็ไม่มีแบบใหม่ๆแล้ว ถ้า ออกแบบได้ คิดออกได้ ก็ใช้หมดตั้งนานแล้ว ตอนนี้ ช่วงนี้ ฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ

“อย่าเคร่งกับตัวเองมากเกินไป ผ่อนคลายบ้างเป็น บางเวลา”

“ก็ใช่ไง เธอนัดฉัน ฉันอยากออกมาจะตายแล้ว ไป เถอะ ไปเดินเล่นที่ร้านยี่ห้อดังๆ ฉันอยากไปดูผลงาน ของดีไซเนอร์ระดับอาจารณ์

“ได้สิ” นานาเพื่อจะให้เธอผ่อนคลาย ก็ต้องตกลง ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านที่เป็นยี่ห้อต่างประเทศ ยืน อยู่หน้ากระจก แป้งชมว่า “เธอดูเสื้อผ้าที่ดีไซเนอร์คน อื่นออกแบบ ผ้าไม่กี่ผืนก็สามารถขายได้ตัวละหลายหมื่อ และซื้อที่ฉันออกแบบออกมา ขายบนเว็บก็แค่ไม่กี่ร้อย ความแตกต่าง ช่างใหญ่เกินไป แป้งถอนหายใจอย่างรู้สึกไม่พอใจ

“เอาละ ฉันเชื่อว่าต่อไปเธอก็สามารถเป็นดีไซเนอร์ ระดับนี้ได้เหมือนกันนานาชมเธอ

ทั้งสองคนเดินเข้ามาทางประตู และพนักงานที่ยืน อยู่หน้าประตูก็ได้ตามขึ้นมา หัวเราะอย่างยืนเพื่อต้อนรับ พวกเธอ “ ยินดีต้อนรับคะ ไม่ทราบว่าสองท่านต้องการหา สไตล์แบบไหนคะ

“พวกฉันดูเรื่อยๆ แป้งยิ้มให้แล้วก็เดินดูในร้านอย่าง

ละเอียด

ข้างหลัง พนักงานตามติดมาก เหมือนกลัวว่าพวก เธอจะไม่ระวังแล้วไปทำเสื้อเสียอย่างนั้นแหละ

นานาก็ไม่มีใจในการดูเสื้อแล้ว ก็เลยเดินดูไปเรื่อย แต่แป้งกลับตั้งใจวิเคราะห์ เธอเห็นเสื้อแบบใหม่ เธอเอา ออกมาดู พอเวลาที่เธอวางไป พนักงานคนนั้นก็ตาแหลม เห็นว่าเสื้อตัวนี้ถูกขุดใหม่ออก

“คุณคะ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้คูรทำเสื้อของเราเสีย อย่างไม่ได้ตั้งใจอะคะ พนักงานรีบเรียกให้แป้งหยุด แต่ ว่าในใจพนักงานก็รู้ดีว่า นี้อาจไม่ใช้เธอทำ แต่ว่า เสื้อแบบ นี้ถ้าขายไม่ออก ก็จะหักเงินเดือนของพวกเขา
เพระาฉะมั้ย หาลูกค้าคนหนึ่งแล้วให้เป็นคนรับผิด ชอบ ดีสำหรับพวกเขา

แป้งอึ้ง เธอหันหัวไปทางที่พนักงาน เธอรีบยื่นมือ ทั้งสองออกมา “มือของฉันก็ไม่ได้แขวนของอะไรที่สามา รถเกี่ยวใหมได้เลย ฉันไม่ได้ทำ

“ทำไมจะไม่ใช่คุณทำ ก่อนหน้านี้ฉันตรวจยังดีๆอยู่ เลย แต่ว่าเมื่อกี้คุณจับอย่างละเอียด บางทีอาจจะเป็นเล็บ ของคุณขุดโดนโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้ “สีหน้าของพนักงาน ยังมีความเกรงใจอยู่ แต่ว่าความรับผิดชอบก็โยนให้แป้ง โดยตรง

นานาก็รีบเดินเข้าไป สีหน้าแป้งเปลี่ยน พูดอย่างรู้สึก โกรธ “ฉันไม่ได้ทำเสื้อของพวกคุณเสีย นี้มันก็มีก่อนหน้า นี้แล้ว เธออยากโยนความผิดให้ฉันใช่ไหม”

สีหน้าพนักงานก็ดูไม่ดีแล้ว “คุณ เมื่อกี้คุณได้จับเสื้อ ตัวนี้ใช่ไหม หรือว่าครไม่รู้ว่าเสื้อของเราราคาแพงมาก ตัว หนึ่งก็หลายหมื่อแล้ว

“หรือว่าฉันอยากซื้อเสื้อ เอาออกมาดูก็ไม่ได้ หรอ”แป้งเถียงกลับ

“คุณมีปัญญาซื้อหรอ” พนักงานมองพวกเธอมากและในเวลาเดียวกัน ทำหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “เสื้อตัวนี้ค เป็นคนทำเสีย ไม่ว่ายังไง คุณต้องชดใช้ให้พวกเรา

นานาเห็นเพื่อนถูกใส่ร้ายแบบนี้ เธอก็โกรธขึ้นมา อย่างไม่มีเหตุผล “ตาข้างไหนของพวกเธอเห็นว่าพวก เราไม่มีปัญญาซื้อ อย่าบอกว่าหนึ่งตัวเลย สิบตัวพวกเราก็ มีปัญญาซื้อ”

แป้งที่อยู่ข้างๆมองเธออึ้ง แล้วยักคิ้วตอบว่า “ใช่ เสื้อของพวกเธอที่นี้ ถ้าพวกเราชอบ พวกเราอยากซื้อก็ จะซื้อ พนักงานหลายคนที่หยิ่งยโส ก็ได้มองเสื้อผ้าไม่ กี่ร้อยที่พวกเธอใส่ไว้เหมือนรู้สึกถึงความตลก พนักงาน หนึ่งในนั้นก็ได้เยาะเย้ย “ลูกค้าอย่างพวกคุณ พวกเราวัน หนึ่งเจอสับกว่าคน แค่ดูแต่ไม่ซื้อ และยังสองใส่ชุด ไม่มี เงินซื้อก็ไม่ต้องลอง ไม่ต้องจับ

“เธอพูดอะไรนะ เธอบอกว่าใครไม่มีเงินซื้อ นานา เถียงกลับทันที

ช่วงนี้แป้งไม่ค่อยสะดวกในการเงิน เธอก็เลยตั้ง กระโปรงของนานาแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ พวกเราไม่ต้อง ไปสนใจพวกเขา

“คุณผู้หญิง ถ้าคุณไม่ซื้อเสื้อตัวนี้ไว้ พวกคุณอย่าคิด ที่จะได้ไป พนักงานเมื่อกี้ ทำหน้าไม่พอใจแล้วพูด
“เท่าไหร่ พวกเราซื้อ”นานาไม่อยากให้เพื่อนต้อง น้อยใจ

“ไม่ต้องซื้อ อันนั้นฉันไม่ได้เป็นคนทำเสีย ทำไมฉัน ต้องซื้อด้วยแป้งไม่อยากถูกใส่ร้ายแบบนี้

“ไม่ซื้อ งั้นพวกคุณก็อย่าคิดที่จะไปจากที่นี้ พวกเรา จะแจ้งความพนักงาน

แป้งโกรธมาก “ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อ” “ไม่มีปัญญาซื้อ แล้วยังกล้ามาอาละวาดอีก หน้าไม่อายจริงๆ พนักงานด่า อย่างตรง