บทที่ 207 เธอเริ่ม งหวงเขาแล้ว

ในขณะนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็ถอยห่างออกจากอ้อม กอดของทิวไปหนึ่งก้าว เมื่อนานาได้มองเห็นใบหน้าของ ผู้หญิงคนนั้นชัดๆเธอจึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนเดียว กับที่หลายๆคนบอกว่ามีใบหน้าคล้ายคลึงกับเธอ ซึ่งเธอ ก็มาร่วมงานในวันนี้ด้วย เธออยู่ในชุดเดรสสีดำและยังมี อัญมณีที่ใส่คู่กับชุดอย่างครบครัน

เธอเป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์มากๆจริงนั่นแหละ

นานาเบนสายตามองไปยังทิว ซึ่งสายตาของทิว เอาแต่มองไปยังใบหน้าของผู้หญิงที่มีใบหน้าคล้ายกับ เธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาในความรู้สึกนึกคิดของ เขา

นานาจึงค่อยๆเดินหันหลังกลับไป แต่เพียงเดิน ห่างไปจากร่างของทิวได้ไม่ไกลเท่าไหร่เธอก็หยุดเดิน ลง ภายในใจของเธอมันเจ็บปวดไปหมดราวกับถูกเข็ม แทง มันไม่ใช่เพียงแค่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแต่เธอยังรู้สึก เสียใจเป็นอย่างมาก

ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงรู้สึกเช่นนี้ ยิ่ง พอได้อยู่ต่อหน้าของปั้นหยาแล้วเธอก็รู้สึกราวกับว่า ตนเองเป็นผู้หญิงที่ไร้ค่ามากๆ

นานายืนนิ่งราวกับร่างของเธอหลุดลอย ซึ่งพอดีกับที่ทิวหันไปเห็นร่างของนานายืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ท่ามกลาง กลุ่มคนไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่เขายืนอยู่ เขาจึงรีบ ผละตัวออกห่างจากปั้นหยาและรีบเดินไปยังทิศทางที่ นานายืนอยู่

และดูเหมือนว่านานาเองก็รู้ตัวแล้วว่าทิวกำลังเดิน มายังทางที่ตนเองอยู่ ไม่รู้ว่าสมองส่วนไหนกันที่สั่งให้เธอ เดินหนีเขาไป ในตอนนี้เธอคิดเพียงแค่ว่ายังไม่อยากเจอ หน้าเขาเพียงเท่านั้น

“นานา” เสียงเรียกชื่อเธอจากผู้ชายที่กำลังเดิน ตามเธอมาข้างหลัง

นานาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบซ่อน ยังร้านอาหารแห่งหนึ่งเพราะหวังว่าเขาจะหาเธอไม่เจอ เธอเลือกที่นั่งที่ว่างอยู่ซึ่งอยู่ทางริมหน้าต่าง แต่เพียงไม่ นานก็ปรากฏร่างสูงของทิวที่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ เธอ เขามองไปยังใบหน้าเล็กที่เอาแต่เหม่อมองไปนอก หน้าต่างบานกว้าง ยิ่งพอได้เห็นว่าใบหน้าเล็กๆนั้นแฝงไป ด้วยความรู้สึกโกรธ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีและวิตกกังวลไม่ น้อยเลย

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีคงเป็นเพราะว่าในที่สุดผู้หญิง คนนี้ก็มีท่าทีหึงหวงเขาขึ้นมาแล้ว แต่สิ่งที่น่าวิตกกังวลก็ คือ เธอคงจะเห็นภาพตอนที่ปั้นหยาอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขากลัวว่าเธอจะเก็บภาพนั้นไปคิดมาก

“ทำไมนายถึงไม่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหล่ะ นาย ตามฉันมาทำไม?” คำพูดที่ออกมาจากปากนานาแฝงไป ด้วยอาหารหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด จนตัวเธอเองยังแปลก ใจ

ทิวดึงเก้าที่ว่างอยู่มานั่งลง พลางจ้องไปยังดวงตา กลมโตของนานา “ผู้หญิงคนไหน ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ ได้เลย”

นานายังคงทําท่าทีไม่สนใจ แต่ก็ยังพูดอกมาไม่หยุด “อย่างไรก็ตามในงานเลี้ยงคืนนี้มีแต่คนทักฉันว่าเป็นปั้น หยา และนายก็ได้เจอกับปั้นหยาพอดีเลย คงเป็นเพราะ พรหมลิขิตแน่ๆ”

ทิวไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าถ้านานามีอาการหึง หวงจะรุนแรงขนาดนี้ เห็นทีว่าเขาควรจะต้องอธิบายให้ เธอฟังก่อนที่เธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ซะแล้ว “สิ่งที่ เธอเห็นเมื่อกี้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด มีบริกรคนหนึ่งเดิน มาชนเธอเข้า เธอก็เลยล้มลงมาใส่ตัวฉัน

และก็เป็นจริงอย่างที่ทิวพูด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นการ หน้านั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้เห็นมัน สิ่งที่เธอเห็นก็เป็นตอน ที่ปั้นหยากำลังอยู่ในอ้อมกอดของทิวเรียบร้อยแล้ว
“แต่เท่าที่ฉันเห็นนายก็ดูจะชอบที่ได้กอดเธอนี่ สายตาของนายมันมองเธออย่างไม่ละสายตาเลย” นานา เองก็ยังพูดออกมาอย่างไม่ยอมหยุดด้วยท่าทีที่โมโห ทิวจึงขมวดคิ้วพลางครุ่นคิด นี่เขาจ้องมองปั้นหยานาน ขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่สิ่งที่เขาคิดมีเพียงแค่ว่า ในตอน ที่เขามองปั้นหยา เขาแค่อยากจะพิสูจน์ในหัวใจของเขา เอง เขาจึงหันหน้าไปตอบร่างเล็กๆที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด อยู่ตรงหน้า “ฉันมองผู้หญิงคนนั้นก็เพราะว่าฉันกำลังคิด อะไรบางอย่างอยู่ ฉันกำลังคิดว่าเธอกับปั้นหยาอาจจะเป็น ฝาแฝดกัน”

ใบหน้าของนานามีอาการตกตะลึงทันที เธอหันไป มองทิว ซึ่งในตอนนี้ใบหน้าของเธอไม่มีอาการโกรธเคือง อย่างในตอนแรกอยู่แล้ว “ทำไมนายถึงคิดอะไรแบบ นั้น?”

“เพราะว่าพวกเธอสองคนเหมือนกันมากๆเลยล่ะ ฉัน กับเธอรู้จักกันมานาน ทุกๆอย่างเกี่ยวกับเธอฉันก็รู้จักเป็น อย่างดี และบนโลกนี้จะมีคนที่เหมือนกับเธอขนาดนี้ได้ เลยเหรอ

ผู้หญิงคนนั้นแม้แต่น้ำเสียง ความสูง แถมอายุก็ยัง เหมือนกันไปหมดขนาดนี้ มีหลายจุดที่พวกเธอมีความ คล้ายคลึงกันทั้งใบหน้าและเสียงที่คล้ายกันอีก
แต่นานากลับสายหัวและยืนหยัดในความคิดของ ตนเอง “เป็นไปไม่ได้ ฉันไปค้นหาข้อมูลของบ้านพลาธร มาแล้ว พวกเขามีลูกคือปั้นหยาแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น”

ทิวคิดว่าเธอคิดน้อยเกินไป เพียงสืบหาข้อมูลแค่นี้จะ สามารถพิสูจน์เรื่องนี้ได้อย่างไร?

และถ้าพวกเขามีลูกสาวอีกคนจริงๆ พวกเขาจะเผย แพร่ข้อมูลนี้ออกมาเหรอ?

“ถ้าหากเธออยากรู้เรื่องนี้จริงๆ วันหลังฉันจะพาคุณ ลุงคุณป้าจากบ้านพลาธรมาพบเธอ เพียงเท่านี้ก็จะรู้แล้ว ว่าเธอเป็นลูกสาวของพวกท่านใช่หรือไม่ ?

ในชีวิตของนานาที่เกิดมาพร้อมกับคำที่ว่าเป็นลูก นอกสมรส เธอมีตัวตนอยู่แค่ในส่วนนั้น แต่มีบางครั้งที่ เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะเป็นลูกบุญธรรมของแม่? บางที เธอก็คิดว่าเธออาจจะมีความเกี่ยวข้องกับคนในบ้านพลา ธร หรือว่าเธอจะเป็นลูกสาวนอกสมรสของคนในบ้านพลา ธร?

นานารู้สึกสับสนกับชะตาชีวิตของเธอเหลือเกิน ใน ตอนนั้นที่ได้ออกห่างจากบ้านสีธะเธอก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ เป็นอย่างมาก และตอนนี้เธอก็ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนั้นเกิดขึ้นกับเธออีกแล้ว

ชีวิตของเธอจะวุ่นวายไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ?

“ไม่ต้องแล้ว” นานาสายหน้าปฏิเสธทันที

แค่ในตอนนี้เธอเห็นเพียงปั้นหยาที่น่าจะกำลังมารับ ประทานอาหารบุฟเฟต์อยู่นั้น เมื่อได้เห็นปั้นหยาเดินเข้า มาสายตาของนานาก็มีความวิตกกังวลทันที

ทุกๆครั้งที่นานาได้เจอกับปั้นหยาเธอจะมีอาการ ตกใจทุกครั้ง เพราะว่าปั้นหยานั้นมีใบหน้าเหมือนเธอจริงๆ อย่างน่าสงสัย

แต่ปั้นหยากลับรู้สึกว่านานานั้นน่าเกลียดชังเป็น อย่างมาก ใครจะไปอยากมีหน้าตาเหมือนนานากัน ใคร กันอยากจะให้มีคนอื่นที่หน้าตาเหมือนกันมาสวยกว่าจริง ไหม?

และทิวเองก็ยังไม่เห็นการปรากฏตัวของปั้นหยา เขา เรียกนานาด้วยน้ำเสียงเย็นชาเมื่อเห็นเธอเอาแต่เหม่อ ลอย “เธอหิวไหม จะกินอะไรหน่อยไหม?”

นานาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับปั้นหยา เธอรีบส่ายหัว ปฏิเสธทันที “ฉันไม่หิว พวกเรากลับกันเถอะนะ!”
เมื่อทิวสังเกตเห็นว่านานาเอาแต่มองไปทางด้าน ข้างของเขา เขาจึงเหลือบสายตาไปมองตาม แล้วจึง เห็นใบหน้าของปั้นหยาที่กำลังยืนส่งยิ้มหวานมาทางเขา พลางโบกมือทักทายราวกับสนิทสนมกันมาเป็นเวลานาน “คุณทิว มาทานอะไรกับพวกเราหน่อยไหมคะ!”

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” ทิวรีบปฏิเสธทันที เขาลุกขึ้น ยืนเอื้อมมือไปหานานาเพื่อให้เธอพยุงตัวลุกขึ้น นานามี อาการตกตะลึงเล็กน้อยแต่เธอก็ยังวางฝ่ามือลงบนอุ้งมือ หนาของเขา นานารับรู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องเขม็ง มาทางเธอ แต่เธอไม่ต้องหันไปมองเธอก็รู้ว่าใคร!

แค่เธอมองสายตาของปั้นหยาแว๊บเดียวเธอก็รู้แล้ว ว่าปั้นหยามีใจให้กับทิว แต่นานาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้หรอก เธอกับทิวพากันเดินออกไปนอกร้านทันที

หลังการจากไปของทิวและนานา ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ของปั้นหยาก็หายไปในทันที ความคิดบางอย่างแล่นเข้า มาในสมองทันที ทำไมนานาถึงทำให้ทิวชอบได้ แต่ใน ขณะเดียวกันใบหน้าของเธอก็คล้ายคลึงกับนานามากๆ แต่ทำไมทิวถึงทำท่าทางเย็นชากับเธอแบบนั้น

“ปั้นหยา ฉันมีความคิดบางอย่าง แต่ถ้าฉันพูดออก ไปเธอห้ามโกรธฉันนะ! ฉันแค่รู้สึกว่าเธอกับผู้หญิงคนนั้น จะเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน เพราะพวกเธอสองคนเหมือนกันมากจริงๆ

“หุบปาก! ใครบอกว่าฉันหน้าเหมือนมัน? เหมือนตรง ไหน ? ผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันตรงไหน?” สีหน้าของปั้นห ยาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเมื่อได้ยินคำพูดจากปากเพื่อน สาว

เพื่อนสาวของปั้นหยารีบยิ้มและพูดอธิบายอย่าง ใจเย็น “ฉันก็แค่ลองเดาเล่นดู! เธออย่าโกรธเลยนะ!”

“ทีหลังก็อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับมันอีก อีกไม่ นานฉันก็จะได้เข้าไปบริหารงานแทนคุณพ่อแล้ว ฉันเป็น ลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านพลาธร แล้วผู้หญิงที่ไม่มีชื่อ เสียงเรียงนามคนนั้นจะมาสู้ฉันได้อย่างไร?

“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นจะมาสู้เธอได้อย่างไร? ไม่มีทาง ผู้ หญิงคนนั้นอาจจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ทิวสนใจก็ได้