บทที่ 203 บางทันที

ทิวยอมให้เธอทุบตี ขนตายาวหนาถูกปกคลุมด้วย หยดน้ำ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ตอนนี้ เสื้อเขาเปียกไป หมดแล้ว ทำให้เสื้อติดหน้าอกเขา ซิกแพคจาง ๆ กล้าม เนื้อหน้าอกที่มองเห็นได้อย่างเปิดเผย

นานาหายใจได้คล่องขึ้น เธอเพิ่งจะรู้สึกตัว เธอสวม กระโปรงยาวจากโบฮีเมียนที่ปกคลุมร่างเธอซึ่งลอยอยู่ใต้ น้ำ สมองของเธอจะระเบิดแล้ว เธอรู้สึกจะบ้าแล้ว

ทิวกอดเอวของเธอไว้ วินาทีต่อมา เขาโอบเธอและ ยกเธอขึ้น ทำให้ร่างกายของนานาตั้งแต่หน้าอกของเธอ แนบชิดกับเขา

เธอรู้สึกทุกอย่างที่ควรรู้สึก

“ทิว ถ้านายยังเป็นแบบนี้อีก ฉันจะไม่สนใจนาย อีกนานาเงยหน้าขึ้นแล้วใช้สายตาตักเตือนเขา

ทิวยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอด้วยใบหน้าอันไร้ที่ติของ เขา แล้วถอนหายใจ “นานา ถ้าเธอทำแบบนั้นฉันคงอยู่ ยากมาก

ขณะที่เขาพูด ลมหายใจร้อนระอุของเขารินรดมายัง ใบหน้าของเธอ ชั่งอบอุ่นแม้มันจะไม่สามารถเห็นได้อย่าง ชัดเจน
นานาจ้องนัยน์ตาที่ทนเจ็บปวดของชายคนนี้ เธออิ้ง จนไม่รู้จะทํายังไง

หลายวันมานี้ เธอเห็นด้านที่เขารักเด็ก และก็เห็น ด้านความอดทนและอ่อนโยนของเขา แล้วเขายิ่งดูแลเธอ อีก จริงๆแล้ว ในใจลึกๆของเธอ เธอมีความคิดที่จะอยู่กับ ผู้ชายคนนี้ไปตลอดชีวิต ถ้าทุกอย่างนี้เพื่อลูก ไม่ว่ายังไง เธอก็ยินยอม

แต่ว่า ยกเว้นเรื่องเดียว ที่เธอไม่สามารถให้ได้

“ทิว นายไปหาผู้หญิงคนอื่นเถอะ ! จริงๆฉันไม่มี ความเห็นนานาพูดด้วยความจริงจัง

ทนเห็นเขาเจ็บปวดแบบนี้ เธอทนไม่ได้ ทุกคนบอก ว่าผู้ชายต้องการความชัดเจนมากเกี่ยวกับความรักและ เรื่องทางเพศ ถ้าเขาไปหาผู้หญิงอื่นเพียงแค่อยากแก้ ปัญหาทางเพศ เรื่องนี้เธอไม่ถือสาจริงๆ

หลังจากพูดเสร็จ เธอนึกว่าถ้าเขาได้ยินประโยคนี้ เขาน่าจะดีใจมาก !

จากนั้น ความจริงก็คือ สีหน้าของชายคนนี้เปลี่ยนไป ทันที “นานา ถ้าเธอยังกล้ามีความคิดแบบนี้อีก ฉันจะไม่ ปล่อยเธอไปแน่
เหมือนคําที่เขาพูดเป็นคําสั่ง

นานาไม่รู้จะทำยังไง ตกลงผู้ชายคนนี้ต้องการให้ เธอทำยังไงกันแน่ ?

“ฉันจะพูดอีกครั้ง ทั้งชีวิตนี้ ผู้หญิงที่ฉันอยากได้มี แค่เธอคนเดียว เธอจําเอาไว้ ทิวโกรธจนกัดฟันกรอด

นานาตกใจได้เพียงไม่กี่วินาที และวินาทีต่อไป เขา ก็ลงโทษเธอด้วยการจูบ” อ๋อ…

เธอหลบไม่ทัน ก็เลยโดนเขาจูบ เขาประกบจูบลง ไปยังริมฝีปากสีแดงสดของเธอ ตอนนี้ ดวงจันทร์บนฟ้า เสียงลมทะเลพัดเบาๆ น้ำในสระนั้นอยู่ภายใต้แสงไฟ ทําให้จูบนี้ เหมือนจะเพิ่มความโรแมนติกขึ้นไปอีก

ปรากฏว่านานาไม่ได้ปฏิเสธ แน่นอน ก็ไม่ได้ตอบ สนองกลับ ตอนนี้เธอปล่อยให้ชายคนนี้จูบเธอ

เขาจูบจนสมองของนานาว่างเปล่าและไม่ได้คิดอะไร อีก มีเพียงแต่ลมหายใจร้อนระอุที่ชัดเจนอยู่ในปาก

นานาขาอ่อน ทิ้งตัวนั่งลงบนตัวของเขา ทิวกอดเธอ ไว้ เขารู้ว่ายั่วเธอยังไง เธอก็ไม่ยอม เขาก็เลยถอนหาย ใจเบาๆ กลัวเธอจะอยู่ในน้ำนานเกินไปจนไม่สบาย
เขายื่นมือออกไปอุ้มหญิงสาวที่เปียกน้า เขาเดินขึ้น บันไดทีละก้าวทีละก้าว นานากอดคอเขาเอาไว้ เธอรู้สึก เวียนหัวเล็กน้อย

ทิวอุ้มเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำของห้องรับแขก นานาพูดด้วยความเขินอายว่า “นายช่วยออกไปหน่อย”

ทิวถอยออกมา แล้วไปห้องอาบน้ำอีกห้องหนึ่ง นา นาแช่อยู่ในน้ำที่อุ่น อารมณ์เธอเริ่มหวั่นไหวอย่างรุนแรง จูบเมื่อกี้ติดอยู่ภายในสมองของเธอนานจนลืมไม่ลง

หลังจากตั้งแต่เวลาต่อไป ทิวก็ไม่ได้บอกเธอ ต่ออีกเลย แต่ว่า สายตาเขาที่มองไปยังดวงตาของเธอ เหมือนเช่นเคย ที่ลึกลับและซับซ้อน และแฝงด้วยความ อ่อนโยน และในช่วงเวลาที่เธออยู่ในเกาะถ้าอยากได้ อะไร อยากซื้ออะไร เขาก็ตามใจหมด

ในที่สุด หลังจากครึ่งเดือนผ่านไป พวกเขาเริ่มเดิน ทางกลับ เจ้าเด็กน้อยเล่นกันอย่างเต็มที่ เอาของเล่น กลับเยอะมาก

พอขึ้นเครื่องบิน งานของทิวกองไว้เยอะมาก ตอน ที่เขาอยู่บนเครื่องบินก็เริ่มดูเอกสาร ใช้ไอแพดดูเอกสาร แล้วเซ็นทางอิเล็กทรอนิกส์ นานาและเจ้าเด็กน้อยนั่งอยู่ ข้างๆ ไม่ได้รบกวนเขา
เครื่องบินถึงตอนเช้าของวันถัดมา ทิวกลัวนานาเล่น ทริปนี้จะเหนื่อยมาก ก็เลยให้พ่อมารับเจ้าเด็กน้อยทั้งสอง ตั้งแต่เช้า ถ้าช่วยรับเด็กๆไป น่าจะช่วยให้นานาผ่อนคลา ยากขึ้น

ตอนนี้นานาไม่ถือสาบ้านพาทิศที่รับเด็กไปแล้ว เด็กๆต้องการความรักที่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่แค่ความรัก จากพ่อและแม่ และยังมีความรักและการดูแลของผู้อาวุโส เพื่อให้ในใจของพวกเขาเจริญเติบโตอย่างสมบูรณ์

ระหว่างทางที่กลับไปคฤหาสน์ นานาเห็นพงศ์ อดใจไม่ได้ที่จะคิดถึงลูกชายอีกคนของฟิว เธออดไม่ได้ที่ จะเสียใจ

เธอมองผู้ชายข้างๆ แอบคิดว่า ถ้าเกิดมีวันหนึ่ง ตัว ตนของฟิวถูกเปิดเผย เขาจะทำยังไง ? เขาคงลำบาก ใจมากสินะ !

ยังไงนั่นก็คือผลกระทบที่ทำให้แม่ของเขาเสียชีวิต

แต่สงสารฟิวมาก เขารู้ทั้งรู้ว่าพ่อจริงๆของตัวเองคือ ใคร แต่ก็ไม่กล้ามายอมรับ แต่กลับได้แค่มองดูอยู่ห่างๆ

“ฉันส่งเธอกลับคฤหาสน์ เธอต้องพักผ่อนดีดี ตอน กลางคืนฉันจะมารับเธอไปทานข้าวข้างนอก
“ตอนกลางคืนฉันกินอะไรในบ้านนิดหน่อยก็ได้แล้ว นายไม่ต้องยุ่งยากมารับฉันหรอก” นานาเหนื่อยจริงๆ เธอ ไม่อยากออกไปไหนแล้ว

“ตอนเย็นค่อยว่ากัน ไม่แน่ฉันอาจจะกลับมากิน ข้าวกับเธอ ทิวไม่แน่นอน แต่ในใจเขาก็อยากอยู่กับเธอ ตลอด

ไม่ว่าจะไปกินที่ข้างนอก หรือว่าทำกินในบ้าน เขาก็ อยากอยู่กับเธอ

นานาพยักหน้า ถึงประตูคฤหาสน์ เมื่อเธอเข้าไป ทิว ก็วนรถกลับไปทันที

นานานั่งบนโซฟา เวลาเขาอยากให้เธอได้พักผ่อนดี ดี เธอก็จะหยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมา เธออยากดูรายการ เพื่อปล่อยวางอารมณ์หลายอย่าง

ดูไปดูมา เธอก็นอนอยู่บนโซฟา เธอง่วงเกิน เธอก็ ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เธอเริ่มรู้สึกมึนๆงงๆ เธอได้กลิ่นอะไรสัก อย่าง พอเธอลืมตาขึ้นจึงรู้ว่าได้กลิ่นข้าวในอากาศ

นานาอึ้งสักพัก ป้าพามาเมื่อไหร่? ทำไมเธอถึงไม่รู้

เลย
นานาลกขึ้นมานั่ง อยากจะทักทายป้าพา พอเดินถึง ประตูห้องครัว เธอยังไม่ได้เรียกป้าพาเลย แต่ก็ต้องกลืน เข้าไปแล้ว

เพราะว่าคนที่อยู่ในห้องครัว ไม่ใช่ป้าพา แต่เป็นทิว

เขาสวมผ้ากันเปื้อนสีเทาไว้บนร่างกาย ข้างๆตั้งไอ แพดไว้ กําลังเปิดวีดีโอวิธีการทำอาหารอยู่

ทิวทําเมนูในหม้ออย่างจริงจัง ไม่รู้ว่านานาอยู่หน้า ประตูและมองเขาอยู่ ตอนนี้ความรู้สึกของนานาก็ยัง สับสนอยู่ ผู้ชายคนนี้ทำอาหารมื้อค่ำให้เธออยู่หรอ ?

“นายกลับมาเมื่อไหร่ ? “นานาถามด้วยความอยากรู้

ทิวหันหน้าไปดูเธอ “ตื่นแล้ว ไปล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวก็มากินข้าวได้ละนานามองดูรูปร่างอันแข็งแกร่ง ของเขา แล้วมองไปที่ต้นหอมและพริกที่หันเป็นชิ้น สวยงาม นานาซาบซึ้งทันที เธออยากเข้าไปสวมกอดเขา จากด้านหลังจริงๆ