บทที่ 19 ลูกชายจอมซนกับคุณพ่อประทาน

สายตาของนานาหันไปสนใจที่ชายคนนั้น เขาถอด เสื้อสูทออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง กับกางเกง สูทที่ดูเรียบร้อย เขากำลังก้มมองลูกๆของเขาอยู่

ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ แต่นานา รู้สึกได้ถึงความรักที่เขามีให้เด็กๆ นานาถอนหายใจเบาๆ

มามี้…มามี..มองหนูสิ…”ฟ้าที่กำลังเล่นน้ำอยู่ข้าง น้ำพุมองมาเห็นคุณแม่ที่ระเบียง เธอรีบตักน้ำและยื่นให้ นานาดู ขอคำชมจากคุณแม่ทันที

ชายที่นั่งอยู่บนพื้น ยืนขึ้นช้าๆ สายตาคู่นั้นของเขา มองมาที่ระเบียง นานามองลูกสาวและเผลอไปสบตากับ เขาเข้า นานารีบเบนสายตาไปทางอื่นและเดินออกจาก ระเบียงไป

นานายิ่งคิดยิ่งรู้สึกประหลาดใจ เธอมาอยู่ที่บ้านหลัง นี้ทำไม?

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาเห็นว่าเป็น แป้ง เธอรีบรับสาย “ฮัลโหล!แป้ง

“นานา ตอนนี้เธอถึงที่บ้านของทิว พาทิศแล้วใช่ ไหม?เป็นไง?ใหญ่มากมั้ย?”
“กว้าง และหรูหรามาก เธอว่า…ฉันจะมาอยู่กับเขาที่ บ้านนี้จริงหรอ?ฉันรู้สึกอึดอัดอ่ะ”นานาเสยผมที่หน้าผาก

“เธอจะมาอยู่ที่บ้านฉัน ฉันก็ต้อนรับนะ!”

“ฉันห่างกับเด็กๆไม่ได้ ถ้าคนตระกูลสีธะรู้ว่าฉันอยู่ที่ บ้านของทิว พาทิศตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องเข้าใจผิดอะไร ขึ้นอีก

“เธอจะไปสนใจความรู้สึกของคนอื่นทำไม?ใครที่ ทำให้เธอคลอดลูกของทิว พาทิศ?ไม่ใช่พวกมันหรอ?”

นานากัดฟันที่บอกว่าจะคลอดลูกออกมา ตอนนั้นเธอ ตัดสินใจไม่ได้และทนมานานมาก แต่ว่า เธอท้องลูกแฝด ตอนที่รู้ก็สามเดือนแล้ว มีสองชีวิตที่อยู่ในท้องของเธอ อย่างสบาย

ตอนนั้น เธอเสิร์จหารูปเด็กในครรภ์ตอนสามเดือนใน เน็ต เธอเห็นรูปที่เต็มไปด้วยเลือดและเด็กที่ถูกทำแท้ง เธอรู้สึกเสียใจและไม่รู้จะทำยังไงดี

เธอทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้ ดังนั้น เธอคิดแล้วคิดอีก จึงตัดสินใจจะคลอดลูกออกมา หลายปีมานี้ คุณแม่ไม่ได้ ใช้เงินห้าล้านเพื่อรักษาโรค เธอก็เลยเอามาเป็นค่าเลี้ยงดู

ลูกแทน
ตอนอายุสามขวบ เธอส่งลูกๆไปเรียน แล้วเธอก็ ทำงานที่ร้านแต่งหน้าแถวๆนั้น เธอเริ่มศึกษาตั้งแต่เด็ก ฝึกหัด ว่าจะต้องทำยังไงถึงเป็นช่างแต่งหน้ามืออาชีพคน หนึ่งได้

นานากำลังเหม่อลอย เสียงแป้งในโทรศัพท์ดังขึ้น

“นานา ขอโทษนะ ฉันไม่น่าพูดเรื่องอดีตเลย” “ไม่เป็นไร แป้ง ช่างมันเถอะ ทั้งหมดก็เพื่อลูก ฉัน

จะไม่สนบ้านสีธะแล้ว”นานาถอนหายใจแรงๆ คิดมากก็

เครียดเปล่าๆ

อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้ก็รู้ว่าเธอมีลูกแล้ว เธอพาลูกหนี ไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก

“มีความสุขหน่อย ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอไม่อยากอยู่ บ้านของทิว พาทิศจริงๆ ฉันพร้อมต้อนรับเธอกลับมาอยู่ กับฉันตลอดเลยนะ”

“อั้ม!โอเค! ”

วางสายลง นานาคิดไปคิดมา ไปเลือกห้องสักห้องดี

เธอเปิดประตูห้องๆหนึ่ง สะอาดเรียบร้อย และห้องมี

กว่า!
เธอเปิดประตูห้องๆหนึ่ง สะอาดเรียบร้อย และห้องมี สีม่วงอ่อน เหมาะกับผู้หญิงอยู่ เธอเลยเอากระเป๋าเดินทาง ไปวางในห้องนั้น

ข้างๆน้ำพุ เด็กน้อยสองคนก็ยังคงเล่นน้ำอยู่ และสระ น้ำที่อยู่ใต้น้ำพุนั้นเลี้ยงปลาทองไว้หลายตัว ฟ้ายื่นมือไป จับ ปลาไม่หนีแถมว่ายมาจูบมือของเธอด้วย ทำให้เธอ และพี่ชายของเธออดที่จะยิ้มไม่ได้

ทิว พาทิศไม่อยากไปยุ่งเวลากำลังสนุกของลูกๆ เขา เอาแต่มองเด็กน้อยสองคนนี้อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ เขามอง ดูทุกร้อยยิ้มของเด็ก มุมปากของเขาก็ยิ้มตาม และสายตา ของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูแบบไม่รู้ตัว

สิบนาทีผ่านไป เขาได้ยินเสียงรถขับเข้ามา เขาหัน ไปมองรถที่กำลังขับเข้ามา รถคันนั้นเป็นรถของพ่อ เขานิ่ง ไปสักพัก ไม่คิดว่าพ่อและแม่จะมาหาถึงที่

“เด็กๆ ไม่เล่นแล้วนะ เดี๋ยวพ่อพาไปหาปู่กับย่าดี ไหม? “ทิว พาทิศถามอย่างใจดี

เด็กๆทั้งสองเห็นรถที่ขับเข้ามา เลยรีบล้างมือแล้วยืน ขึ้น ฟ้าขี้อายนิดๆเธออยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้าก็จะกลัวๆ

หน่อย