บทที่ 187 พบเจอกับฟิว

หลังจากที่กลับจากสุสานก็เย็นแล้วหิวโทรไปหาพ่อ กับแม่บอกว่าเขาจะไปรับพวกเด็กๆและพ่อของทิวก็บอก ว่าเขาจะออกไปและจะส่งเด็กกลับมาให้ที่บ้านตอนนี้อยู่ใน ระหว่างทางแล้ว

นานารู้สึกได้ว่าเรื่องดีๆกำลังจะมาถึงเธอก็เลยให้ทิว พาไปเดินในห้างแถวบ้าน เท้าของเธอพอจะเดินได้แล้ว แต่แค่ต้องเดินช้าๆเท่านั้นเอง

ในตอนที่เธอยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์กำลังเลือก ของใช้ผู้หญิงทีละถุงๆเธอก็ไม่กล้าไปมองหน้าผู้ชายคน นั้นเลย แต่ทิวทำสีหน้าปกติมาก เขาแค่สงสัยว่าผู้หญิงตัว เล็กๆแบบนานาจะมีเลือดออกถึงวันร่างกายของเธอจะรับ ได้หรอ

หลังจากที่นานาเลือกของเสร็จเธอก็ไปซื้อขนม ขบเคี้ยวของเด็กๆชนิดที่กินแล้วไม่เป็นร้อนในเพิ่ม อีกนิด นึงทิวก็ปล่อยให้เธอซื้อเพราะพวกเด็กๆก็ต้องการที่จะกิน ของพวกนี้เหมือนกัน

ตอนที่ต่อแถวไปจ่ายเงินนานากำลังหาบัตรเอทีเอ็ม อยู่ บนหัวของเธอก็มีแขนยื่นผ่านไปและเอาคีย์การ์ดให้ พนักงานหญิงด้านหน้าและหน้าของพนักงานก็แดงขึ้นมา ทันทีเลย
นานารู้สึกอายนิดๆและหันหลังกลับพร้อมกับพูดว่า “ฉันเอาเงินมาอยู่

“ของฉันก็คือของเธอ จะแบ่งให้ชัดเจนขนาดนั้น ทำไม?”ทิวว่าเธอด้วยน้ำเสียงดุแฟนตัวเอง

ผู้หญิงที่อยู่รอบข้างได้ยินทุกอย่างและหันมามอง ทางนานาพร้อมกัน ในสายตาของพวกเธอมีแต่ความ อิจฉา!แฟนที่หล่อเท่มากเลย

ตอนนี้หน้าของนานาก็แดงเหมือนมะเขือเทศ แต่ใน ใจของเธอมีความรู้สึกหวานๆ ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรนะ? หรือจะเป็นความรู้สึกดีที่มีต่อผู้ชายคนนี้?”

ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้างก็ขับรถตรงไปทาง วิลล่าและเขาก็ตามรถอีกคันทันแล้วด้วย นั่นก็คือรถของ พงศ์เด็กน้อยสองคนก็ต้องอยู่ในนั้นแน่เลย

ทิวกดแตรและขับไปอยู่ระนาบแนวเดียวกันตอนที่ เปิดกระจกหลังเห็นเด็กสองคนก็รู้สึกดีใจมากเลย

ตะโกนเรียกแต่แด๊ดดี้กับมา นานาเห็นเด็กน้อยสอง คนดีใจขนาดนี้เธอก็ดีใจตามพวกเด็กๆเหมือนกัน

พงศ์ก็มองเห็นผู้หญิงที่นั่งข้างลูกชายตัวเองผ่านกระจก หน้าตาความสวยไม่แพ้นาราและรอยยิ้มที่อยู่บน ใบหน้าของเธอเป็นรอยยิ้มของแม่ที่เต็มไปด้วยความรัก

ดูแล้ววิธีของลูกชายดีมากเลย ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือ อนาคตของเด็กสองคนถ้ามีแม่แท้ๆอยู่ด้วยชีวิตของพวก เขาทั้งสองก็จะดีกว่านี้ยังไงผู้หญิงคนอื่นก็ไม่ทำดีกับเด็ก ทั้งสองเท่าแม่แท้ๆอยู่ดี

รถของทิวแซงข้างหน้าไป ขณะที่ทิวกำลังเหยียบ คันเร่งเข้าวิลล่าอยู่นั้น รถที่อยู่ข้างๆ เป็นรถสีฟ้าคันหนึ่ง ก็ดึงดูดสายตารถที่จอดอยู่ข้างๆ แค่แวบเดียวนานาก็มอง ออกเลยว่ารถคันนั้นคือรถของฟิว

นานาหยุดชะงักไปเลย ไม่ได้เจอเขาตั้งสิบกว่าวัน แล้วตั้งแต่โทรศัพท์ของเธอหายเธอก็ขาดการติดต่อกับ ฟิวเลย

“จอดรถแป๊บนึงได้ไหม?”นานาพูดกับผู้ชายที่อยู่

ข้างๆ

ทิวพูดแบบไม่ค่อยพอใจว่า “ฉันบอกว่าไม่ให้เธอเจอ เขาแล้วไม่ใช่หรอ?”

“ฉันแค่ไปทักทายในฐานะเพื่อนเฉยๆ นานาขอร้อง

เขา
รถของทิวยังไม่ได้จอดนิ่งรถที่อยู่ด้านล่างกลับจอด ก่อนทันใดนั้นก็เห็นเด็กสองคนวิ่งไปทางรถสีนํ้าเงิน

ที่แท้เด็กทั้งสองก็รู้ว่านั่นคือรถของฟิวและรู้ว่าเขาอยู่

ในรถ

รถของทิวรีบจอดหลังจากที่ขับไปสิบกว่าเมตร พอ จอดรถทิวกับนานาก็ลงจากรถพร้อมกันเลย

นานารีบเดินไป เห็นแต่ฟิวลงมาจากรถเขาสวมใส่ เสื้อเชิ้ตดูร่าเริงเหมือนพี่ชายที่แสนอบอุ่น

เขาไม่คิดว่าเด็กทั้งสองคนจะลงจากรถแล้วมาหาเขา เขายิ้มแล้วย่อตัวลงมามองไปทางเด็กสองคน นานายิ้ม อ่อนแล้วเดินมา “เธอรออยู่ที่นี่ได้ไง?”

“ฉันโทรหาเธอยังไงก็โทรไม่ติด ฉันเป็นห่วงเธอก็ เลยรออยู่ที่นี่เพื่อจะได้เจอเธอ” ฟิวอุ้มฟ้าขึ้นมาและยิ้มให้ กับนานาและสายตาของเขาก็มองไปทางผู้ชายร่างใหญ่ที่ กําลังเดินมา

“ขอโทษนะโทรศัพท์ของฉันโดนขโมยไปฉันเปลี่ยน เบอร์ใหม่แล้ว “นานาทำน้ำเสียงรู้สึกผิด

รถดำที่จอดอยู่ด้านหลังที่มีกระจกปิดอยู่ฟิวก็เลยไม่รู้ว่าในนั้นมีคน จนกระทั่งมาถึงตอนนี้พงศ์เปิดประตูลงมา จากรถ

ฟิวเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางคนแก่ที่เดินมาทาง เขา สีหน้าของฟิวเปลี่ยนไปเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ขาวซีด ซะหมดเลย นานากำลังมองไปที่เขาก็เลยเห็นการเปลี่ยน สีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

เธอหันไปมองพงศ์ที่กำลังเดินมาเธอก็ทําตาโตค้าง ในทันทีเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพ่อของทิวและสิ่งที่ ทําให้เธอตกใจคือหน้าของฟิวที่เหมือนกับพงศ์อย่างกับ พ่อลูกกัน ทิวยังไม่เหมือนขนาดนั้นเลย

ถ้าเจอกันครั้งแรกก็อาจจะคิดว่าหิวคือลูกของคนแก่ คนนี้ สายตาจ้องไปทางนานามองไปทางฟิวอีกครั้ง เห็น แต่ดวงตาที่มีแต่รอยยิ้มกลายเป็นสายตาที่สับสนยุ่งยาก และมีความวุ่นวายไม่รู้จะทำยังไงแฝงอยู่

นานาชะงักไปสักแป๊ป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมฟิวถึงมี ความรู้สึกแบบนั้น ทำไมพ่อของทิวจึงทำให้เขารู้สึกวุ่นวาย ในใจ?

“คนนี้คือ?”พงศ์ก็ตกใจและมองไปทางฟิว เขาไม่ น่าเชื่อว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะทำให้เขามีความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นได้
“เพื่อนบ้านของฉัน” ทิวตอบกลับไปแบบเฉยชา

“เขาเป็นลุงฟิวของพวกเรา” ฟิวก็พูดไปหนึ่งคำ

สายตาของพงศ์มองไปทางฟิวต่อและเขาก็เห็นว่า เด็กผู้ชายคนนี้มองเขาด้วยสายตาที่เกลียดแค้นและเขาก็ เห็นฟิวนั่งย่อๆแล้วพูดกับเด็กสองคนว่า “ลุงฟิวฉันมีธุระ ไปก่อนละนะว่างๆก็มาเล่นที่บ้าน

เด็กน้อยสองคนรีบพยักหน้า “โอเคครับ(ค่ะ)พวก ผม(หนู)จะไปนะครับ(ค่ะ)

ฟิวมองไปทางนานา “เอาโทรศัพท์เธอให้ฉัน

นานารีบก้มหัวหาโทรศัพท์ของตัวเองในกระเป๋าและ ปลดล็อคและยื่นให้เขา ฟิวรีบโทรไปทางเบอร์ของตัวเอง จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งในรถและมองพงศ์ผ่านกระจกส่วน พงศ์เองก็มองไปทางเขาเช่นกัน

รถสปอร์ตถอยหลังด้วยความเร็วและพุ่งตรงไปอีก ทางเลย

นานามองไปทางฟิวที่มีแต่ความโมโห เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมอารมณ์ของเขาถึงขึ้นได้ขนาดนั้น?และเธอก็มอง ไปทางใบหน้าด้านข้างของพงศ์ ถึงแม้เขาจะอายุมากแล้วแต่หน้าก็ยังดูดีอยู่และแอบเท่ห์เหมือนทิวด้วย

“พ่อครับนี่คือนานา” ทิวที่อยู่ข้างๆก็ได้พูดขึ้นมา