บทที่ 175 โทรศัพท์มือถือถูกขโมย

นานาฏกชายหนุ่มจูบอย่างแรงโดยไม่รู้ปี่ขลุ่ยอีกครั้ง เธอดันเขาออกแล้ววิ่งกลับไปที่ห้อง ปาเธอบวมจนเริ่มเจ็บ แล้ว ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้เป็นสุนัขหรือหมาป่ากันแน่ ทำไม มันช่างซาตานรุนแรงแบบนี้

นานาเช็ดปากครั้งหนึ่งยังคงมีกลิ่นของผู้ชายคนนั้น หัวใจเธอตื่นแรงจนไม่อาจสงบลงได้ มันแรงมากจนเธอ สามารถได้ยิน ในห้องที่สงบนั้นเต็มไปด้วยเสียงเต้นแรง ของหัวใจ

นานาเริ่มคล่าตัวไปที่เตียงอย่างเบื่อตัวเอง กุมหัวใจ ที่ไม่รู้จักดีของตัวเองที่เต้นแรงไว้ ทำไมต้องเต้นแรงเพื่อ คนเลวทรามคนนั้นด้วย

ในหัวสมองเธอนั้น ไม่อาจควบคุมที่ไม่ให้คำพูดเมื่อ กี้ของเขาพุ่งเข้ามาอย่างไม่หยุด ทั้งชีวิตนี้เขาก็จะเฝ้าลูก ของเธอทั้งสองคนนั้นในการใช้ชีวิตแล้ว จะแบบนั้นก็ช่าง สิ เธอไม่ได้ใส่ใจ แต่ทำไมต้องเติมเต็มความต้องการของ เขาด้วย?ถึงแม้เขาจะไปหาผู้หญิงคนอื่นเธอก็ไม่ได้ถือสา อะไร อีกทั้งเขายังห้ามไม่ให้เธอไปมีผู้ชายคนอื่นอีกด้วย สิ่งนี้เธอรู้สึกว่าเขาทำเกินไปมาก ยังไงทั้งชีวิตนี้ สิ่งมีชีวิต อย่างผู้ชายนั้นเธอไม่มีความตื่นใจอีกแล้ว

ค่ำคืนในห้าปีก่อน ก็ได้มีปมที่มืดอยู่ในใจเธอไว้แล้ว ฉะนั้นสิ่งที่คนโบราณบอกว่าเป็นสิ่งที่งดงามนั้น เธอไม่อยากต้องมาเจออีกแล้ว

เธอเอาสมุดโน้ตขึ้นมา เตรียมจะเขียนอะไรเพิ่ม แต่ ทั้งสมองก็มีแต่ใบหน้าของคนเลวทรามอย่างทิว เธอเลย เขียนความเลวร้ายของชายหนุ่มคนนั้นลงไป แล้วนางเอก ก็ได้นำพาผู้ได้รับความเสียหายนั้นเข้าไปแล้ว

มันเป็นเรื่องที่ประธานซาตานลังแกกระต่ายน้อย อย่างชัดเจน

เมื่อเขียนถึงสองพันกว่าตัว เธอก็ดูเวลา สามทุ่มกว่า แล้ว เธอควรจะเข้านอนสักแล้ว เธอง่วงงุ่นจนนอนลงไปก็ หลับเลย

เช้าตรู่

เด็กน้อยทั้งสองคนไปกินข้าวเช้าที่โรงเรียน เธอต้อง ไปลูบการ์ดตอนเก้าโมงเช้า อาหารเช้าของทิวจะไปทานที่ ภัตตาคารห้าดาว แต่นานาไม่อยากเป็นคนที่ไปสายตั้งแต่ ริเริ่มทำงานเลย

ทิวพาเธอมาถึงล่างตึกของร้าน ก็แปดโมงครึ่งแล้ว

นานาลงจากรถปุ๊ป ก็บอกสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นพูดออก มา “นายทานเองเลยนะ ฉันต้องไปบริษัทแล้ว
“แล้วอาหารเช้าเธอจะทำยังไง?

“ไม่ทานก็ได้นี่นานานาพูดจบ ก็โบกมือให้เขา “ฉัน ไปรถรถเมย์แล้วนะ

ร่างที่เรียวนาวของทิวอึ้งทิ้งไป ผู้หญิงคนนี้จริงจัง ขนาดนี้ทําไมกัน? ที่เขาให้เธอเข้าบริษัท ก็เพื่อที่จะให้เธอ ได้สัมผัสเรียนรู้กับการใช้ชีวิตของสังคม ให้เธอไปเล่นให้ สนุกแค่นั้น

และแล้ว นานากลับไม่ได้คิดแบบนั้น

เห็นเธอที่อัดแน่นขึ้นไปที่รถเมย์ ทั้งๆที่เป็นรถที่อัด แน่นจนเปลี่ยนรูปทรงแล้ว สีหน้าของทิวเต็มไปด้วยความ เป็นห่วง สมัยนี้คนโรคจิตบนรถประจำทางมีมากมาย ผู้ หญิงคนนี้สวยมากเช่นนี้ ถ้าเกิดเจอขึ้นมาจะทำยังไง?

ทิวก็เลิกคิดถึงอาหารเช้า แล้วรีบโทรไปหานานา นานากำลังหายใจไม่ทัน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกเธอขึ้น “คุณค้า สายคุณเข้านะ

นานารีบเอามือถือออกมาอย่างลำบาก เมื่อเอาออก มาดู กลับเป็นชื่อของทิว เธอไม่ทานเข้าเช้าแล้ว แล้วเขา จะโทรมาหาเธอทำไม?เธอต้องอ่อนน้อมถ่อมตนนะ แต่มือ ถือที่เธอใช้ตอนนี้เป็นรุ่นล่าสุดที่แพงนัก
เธอรีบกดปุ่มรับ “ค่ะ”

“ลงรถที่สถานีต่อไปเลยนะ ฉันตามอยู่หลังรถ ฉันส่ง เธอไปเอง”

“อี้ ไม่ต้องค่ะ ฉันอัดขึ้นมาแล้ว

“เร็วๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะก้านรถคันนี้ไว้” ผู้ชายที่ ซาตานเมื่อพูดจบก็ได้วางสายแล้ว

นานาพูดอะไรไม่ออกทันที เธอรีบเขย่งเท้าแล้ว มองไปด้านหลัง ดูว่ารถของทิวตามมาหรือเปล่า แต่เห็น เพียงใบหน้าที่แดงของผู้โดยสารที่อัดกันไว้ ทีนี้เสียง ประชาสัมพันธ์ในรถก็ดังขึ้น ข้างหน้าก็จะถึงสถานีต่อไป แล้วนะค้า

นานารีบพูดกับคนที่ต้นอยู่ด้านหน้าเธอขึ้น “ขอทาง หน่อยนะ ฉันจะลงรถ

ตรงหน้านานาก็มีผู้ชายสองคนอัดขึ้นมา ร่างกายที่ เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่นั้นชั่งขัดจมูกนัก เธอไม่ชอบชะมัด เธอปิดปากไว้ อยากจากหนีไป แต่ในรถนั้นอักแน่นกันมาก เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายสองคนนี้ได้จับจ้องมือถือเธอไว้แน่น แล้ว
คนหนึ่งช่วยดูสายตาคนอื่น อีกคนก็เริ่มลงมือ จาก สถานการณ์ที่หนาแน่นแบบนี้ ถึงแม้กระเป๋าจะมีความผิด ปกติอะไร นานาก็ไม่สามรถรู้สึกได้ อีกทั้งพวกจรก็เซียน แล้ว มือถือที่เธอวางลงไปที่หระเป๋าก็เพียงไม่กี่วินาที มือ ถือนั้นก็ได้เป็นของคนอื่นไปแล้ว

กว่านานาจะลงรถได้ก็ไม่ง่ายเลย เมื่อเธอมองซ้าย ขวานั้น ก็เห็นรถหรูสีดำที่จอดไว้ข้างๆ นานารีบเดินเข้าไป เมื่อนั่งเข้าไปในรถด้วยลมหายใจที่แรง เธอมองผู้ชายคน นั้นด้วยความตกใจ

“ทำไมนายไม่ทานข้างเช้าแล้ว?”

“วันนี้ไม่มีความอยากทิวเพียงตอบไปนิ่งๆ ไม่อยาก ให้เธอคิดมาก

นานาหายใจเข้าแรงๆ หนึ่ง เมื่อรถได้เร่งออกไปได้ ไม่กี่วินาทีแล้ว นานาก็คิดได้อยากส่งข้อความให้แป้งบอก เขาเกี่ยวกับเรื่องทำงาน เมื่อเธอล้วงกระเป๋าเข้าไป จาก ปกติแล้วเพียงแค่เธอล้วงก็จะจับได้ แต่ครั้งนี้เธอล้วงยังก็ ไม่เจอ

เธอรีบเปิดซิปออกให้หมดแล้วมองไปข้างใน แต่ใน กระเป๋าว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของมือถือเลยแต่นิด?
“อ๊า” นานาลีมตาโต แล้วกรี๊ดออกมา

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆตกใจจนเหยียบเปรกทันที นึกว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ แล้วรถมอเตอร์ไซน์ที่ตามหลังรถเขา นั้นก็ได้ชนท้ายทีเดียว

คนที่ชนท้ายเขานั้น เมื่อเห็นโลโก้ของรถแล้ว ก็ตกใจ จนขาอ่อน เขารีบขับมาทั้งคนขับ แล้วเตรียมที่จะชดเฉย ค่าเสียหายให้ คนนี้เป็นคนส่งของคนหนึ่ง

“ขอโทษครับคุณผู้ชาย ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะชนรถคุณ

ครับ” เขาพูดด้วยเหงื่อที่แตก

“ไม่เป็นไรครับ คุณไปเถอะ”ทิวเปิดกระจกแล้วส่าย

หัวเบาๆ

คนนั้นรีบออกไป นานาก็พึ่งรู้ว่าเสียงกรี๊ดที่ตกใจของ ตัวเอง ได้ทำให้เขาถูกรถชนท้ายเธอก็ตกใจอีกครั้ง

“เธอเป็นอะไรครับ?”ทิวจ้องเธอไว้ แววตาแสนจะลึก

“ฉัน…มือถือฉันถูกขโมยตอนที่อยู่บนรถเมย์ แล้วใบหน้านานาเครียดขึ้นมา “เมื่อกี้นายไม่น่าจะโม นมาหาฉันเลย พวกจรรู้ว่าฉันได้วางมือถือไปที่ข้างๆ กระเป๋าแล้ว ทั้งๆที่ฉันเอากระเป๋าไว้ตรงหน้าอก ทำไมยังขโมยไปได้นะ?”

ทิวยังคิดว่าเธอได้รับบาดเจ็บอะไรด้วยซ้ำ เมื่อรู้ว่า เป็นเพราะมือถือเธอหาย เขาก็ทั้งเครียดแล้วอยากขำ เขา ทำหน้าเข้มไว้ “ก็แค่มือถือเครื่องหนึ่งเองไม่ใช่เหรอ?เป็น เพราะในมือถือมีรูปที่ไม่ดีอะไรหรือเปล่า?”

“อะไรกันเนี่ย” นานากระพริบตา

“ก็รูปโป๊ของเธอไง” “ไม่มีหรอก” นานาสายหัว ของแบบนั้นเธอไม่ถ่ายหรอก ในมือถือมีเบอร์โทรไม่มาก สิ่งที่สำคัญคือมันมีราคาที่แพงมากกว่า