บทที่ 172 เข้าทำงานอย่างเป็นทางการ

นานาหันกลับไป เห็นเพียงสายตาของทิวที่มีแต่ ความเย็นชา จูนรู้สึกได้ว่าบอสจงใจทำ หรือว่าคุณนานา ทําอะไรให้เขาไม่พอใจกันแน่ ? ทั้งๆที่เธอเป็นแม่ของลูก ทําไมเขาไม่ดีกับเธอบ้าง?

นานากัดปากแล้วพูดกับจูน “เลขาจูน ฉันลงไป รายงานตัวเองก็พอแล้วค่ะ”

“ได้ค่ะ ! “จูนพยักหน้า

นานาออกจากห้อง คิดแล้วโมโหแต่ว่าโมโหไม่ขึ้น ทิวเองก็ไม่จําเป็นต้องช่วยเธอนี่ !

เธอใช้ลิฟต์พนักงานลงไปยังชั้นที่12 ที่นี่เป็นเพียง แค่ฝ่ายจัดการเล็กๆภายในประเทศของทิวและตึกนี้ก็เป็น ก

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนา…แพรว” นานาเกือบจะเปิดเผย ชื่อจริงของเธอซะแล้ว

“สวัสดี ฉันชื่อ”

แค่ดูก็รู้ได้เลยว่านานาเป็นคนที่ทำให้ผู้อื่นชอบได้ ง่าย ทั้งสวยและรอยยิ้มที่อ่อนหวาน เหล่าผู้ชายที่ยังโสด ในบริษัทนั้นต่างพากันตาลุกวาว ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้อยู่ในห้องทำงานด้วยกันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าหลงไหลจริงๆ

แต่ก็เถอะในทุกห้องทำงานนั้นก็มีเหล่าผู้หญิงที่เย่อ หยิ่งและขี้อิจฉาคนสองคนอยู่แล้ว เห็นพนักงานที่สวย และเด็กกว่าพวกเขาก็ไม่ดีใจเลยแม้แต่นิด เพราะว่าถ้ามี พวกเธออยู่ก็จะทำให้ดึงอายุและความสวยงามของพวก เธอลงไป ถึงแม้ว่าอายุยังไม่ถึงสามสิบก็ตาม

นานาทักทายเพื่อนร่วมงานที่อยู่โดยรอบได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเธอหยิบขึ้นมาก็ตกใจเล็ก น้อยเป็นสายของฟิว

นานากระแอมแล้วรีบรับสาย “ ฮัลโหล ! ”

“ตอนบ่ายไปเดินเที่ยวกันดีไหม?”

“ขาของนายหายดีแล้วหรอ?”

“ก็พอเดินได้อยู่”

“คิดว่าไม่ได้ซะแล้วนะสิ!ตอนนี้ฉันต้องไปทำงาน แล้ว ช่วงเช้าเลยไม่ค่อยมีเวลา ขอโทษด้วยนะ!” นานา ขอโทษด้วยความรู้สึกผิด

“เธอไปทำงานอะไร?
“ตอนนี้ฉันทํางานในบริษัทของทิว

“อะไรนะ? เขาให้เธอไปทำงานที่บริษัทของเขางั้น หรอ?”น้าเสียงของฟิวนั้นรู้ได้เลยว่ามีอาการโมโหเล็ก น้อย นึกว่าเธอโดนทิวบังคับให้มาทำงาน

นานาฟังออกได้ว่าเขาโกรธเล็กน้อย รีบหัวเราะตอบ “ไม่ใช่เขาไม่ได้บังคับฉันมาหรอกเป็นเพราะฉันรู้สึกว่าง เกินไปเลยอยากหาอะไรทำบ้าง ฟิวนายต้องดูแลตัวเอง ดีๆนะ หลังจากนี้พวกเราอาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว”

ฟิวเองก็ไม่ได้เป็นคนที่หลอกง่าย“นี่เป็นคําสั่งของ เขาที่ไม่ให้เธอมาเจอสินะ!”

“เอ่อ…….นายรู้ได้ไง?”นานาถามพร้อมยิ้มแห้ง

“ฉันรู้อยู่แล้ว”

“ฟิว นายต้องดูแลตัวเองดีๆ ถ่ายละคร ออกเดินทาง อะไรก็ระมัดระวังด้วยล่ะ ฉันไปทำงานละ แล้วเจอกัน พูด จบ นานาก็วางสายไป ฟิวรู้ว่าเขาไม่สามารถไปเจอเธอได้ แต่เขาก็พอเข้าอยู่ว่าเพราะอะไร

นานาเพิ่งจะมาเลยไม่มีงานสำคัญอะไรเท่าไหร่ ก็แค่ ดูการรับงานก็เสร็จแล้ว ไม่เข้าใจที่ไหนเธอก็สามารถที่จะไปรบกวนฟางได้

“นี่เด็กใหม่ ถ่ายเอกสารให้ฉันชุดหนึ่งได้ไหม? น้ำ เสียงเย็นชาและเย่อหยิ่งของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

นานาเงยหน้าขึ้น เห็นแค่ผู้หญิงที่สวมชุดพนักงาน แต่การแต่งตัวนั้นก็มีแฟชั่น เธอยิ้มแล้วก็ถามขึ้นว่า

“เอ่อ……”

“นี่เป็นงานส่วนหนึ่งของเธอ ฉันยุ่งขนาดนี้ไม่มีเวลา ไปถ่ายเอกสารหรอก มีเพียงหน้าที่แบบเธอเท่านั้นแหละ ที่จะมีเวลาทํา พูดจบก็โยนกระดาษสองหน้าที่ต้องถ่าย เอกสารไว้ “จําไว้ว่าทุกแผ่นถ่ายเอกสารสิบชุด เดี๋ยวฉันจะ ใช้ในการประชุม

นานาอึ้งไปชั่วขณะ ฟางพูดเสียงเบาจากด้านหน้า “แพรว เธอรู้หรือเปล่าว่าทําไมคนที่ทํางานนี้ถึงได้ลาออก กัน ? นั่นก็เป็นเพราะว่าคนพวกนั้นพวกเขาไม่ทำอะไรสัก อย่างมีแต่เรื่องกดขี่ข่มเหงเนี่ยเป็นที่หนึ่งเลยแหละ

“แล้วนายจ้างไม่สนบ้างเลยหรอ?”นานาหมดคำพูด เล็กน้อย นี่มันเป็นการกดขี่กันชัดๆ!

“นายจ้างจะสนเสมียนตัวน้อยอย่างพวกเราที่ไหนกันล่ะ? อีกอย่างงานที่พวกเขารับผิดชอบสำคัญกว่าของพวก เราเยอะเลย พวกเราก็แค่รับผิดชอบเอกสารเท่านั้นเอง”

นานามองกระดาษสองแผ่นนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องไป ถ่ายเอกสารหรอ?”

“ไปเถอะ!นี่ก็เป็นงานส่วนหนึ่งของพวกเรา

นานาหยิบกระดาษแล้วไปถ่ายเอกสาร แต่ว่าเธอที่ไม่ ค่อยใช้เครื่องถ่ายเอกสารให้ชายที่เป็นเพื่อนร่วมงานสอน เล็กน้อย ชายที่เป็นเพื่อนร่วมงานนั้นเต็มใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะสอนเธอเสร็จก็ยังคงไม่ไปไหน

“เธอก็คือแพรวที่มาใหม่สินะ!สาวสวยนี่นา! ชาย เจ้าชู้ที่เป็นเพื่อนร่วมงานทักทายเธอ

นานายิ้มแห้ง“ฉันเพิ่งมาใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย

ค่ะ”

“ไว้ใจได้เลย!ฉันชอบช่วยเหลือพนักงานที่เข้ามา ใหม่อยู่แล้ว มีอะไรที่ไม่เข้าใจมาถามฉันได้เต็มที่นะ” พูด จบ ก็ไม่ลืมที่จะหลงใหลใบหน้าอันสวยงามของเธอ

นานานำเอกสารที่ถ่ายเสร็จไปวางที่โต๊ะทำงานของ ผู้หญิงคนนั้น เพิ่งกลับไปถึงที่โต๊ะทำงานของตนฟางก็รีบเข้ามาถาม “เอ่อนี่ แพรว เธอเข้ามาทำงานได้ยังไงหรอ รู้สึกว่าช่วงนี้บริษัทของเราไม่ได้ประกาศรับคนภายนอก เพิ่มนี่นา! มีแต่ภายใน

นานาใจตกหวูบ รีบยิ้มตอบ “มีเปิดรับสมัครสิ ฉัน ถูกคัดเลือกมาจากกลุ่มคนที่มีความสามรถแล้วเข้ามาต่าง หาก”

“อ่าว!ถ้าอย่างนั้นฉันได้ยินมาผิดหรอ”

“เธอได้ยินอะไรมาผิด?”

“เมื่อกี้ห้องน้ำชาย ฉันได้ยินคนบอกมาว่าเธอใช้เส้น สายเข้ามา

“ไม่จริง……เป็นไปได้อย่างไร…….ฉันเข้ามาทํางาน ตามความต้องการของบริษัท นานาหัวเราะเล็กน้อย เธอ เองก็ไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันเข้าทำงานวันแรก ถ้ารู้ว่าเธอ พึ่งเส้นสายในการเข้ามาทำงานจะทำให้พนักงานคนอื่น ดูถูกเธอได้

นานาเดินตามฟางเข้าไปในห้องเก็บข้อมูลที่เขาสอน การจัดวางข้อมูลให้กับเธอเพื่อที่เธอจะได้ทำในวันข้าง หน้า นานาเองก็ตั้งใจศึกษาเป็นอย่างมาก
เธอหยิบสมุดจดขึ้นมาจด ทันใดนั้นก็มีเพื่อนร่วมงาน คนหนึ่งดินเข้ามาแพรว มีคนมาหาเธอ

“หึม ? หาฉันหรอ ? ”

“ใช่แล้ว ! บอกมาทางสายของฉันเอง รีบมารับ

เถอะ”

นานารีบตามเขาออกไป เดินไปถึงหน้าโต๊ะทำงาน ของเขา ก็ยื่นมือรับโทรศัพท์ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“ทำไมเธอไม่พกโทรศัพท์ติดตัวไว้ ? “ตอนนั้นทิว

พูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ นานาอึ้งไปชั่วครู่ พูดด้วยน้ำเสียงเกรง “นายโทรหา

ฉันทำไม?”

“อีกสิบนาทีมาที่โรงจอดรถ

“ฉัน…….ฉันขอเลิกงานก่อนเวลาได้ไหม ?

“ได้สิ” พูดจบก็วางสายไป

นานามองรอบข้างอย่างเกรงๆ ในเวลานี้เอง ชาย เพื่อนร่วมงานถามด้วยความสงสัยแฟนของเธอหรอ?”
“เอิ่ม…ไม่ใช่นานารีบปฏิเสธ เธอเดินไปที่ข้างซา นิ แล้วพูดกับเธอ “ฉันอาจจะต้องเลิกงานล่วงหน้า

“พวกเราเลิกงานตอนห้าโมงครึ่ง !

นานาคูเวลา สี่โมงเย็นกว่าแล้ว ควรที่จะไปรับเจ้าตัว น้อยทั้งสองแล้ว เธอหยิบกระเป๋าแล้วพูดกับซานิ “พรุ่ง นี้ฉันจะมาทำงานแต่เช้า แล้วเจอกัน”ฟางตกใจเล็กน้อย แล้วมองเงาที่จากไปของเธอ ถ้าเธอเป็นแบบนี้อีก เชื่อว่า ทำได้ไม่กี่วันก็คงต้องลาออกแล้ว