บทที่ 161 ผู้หญิงที่ไม่รักนวลสงวนตัว

เวลานี้ เป็นเวลากลางดึกแล้ว รอบทิศสงบเงียบไร้ เสียงใดๆ นานาเดินตามทิวเข้ามาในห้องนอนของเขา เขา กดเปิดไฟคริสตัล แสงไฟสีนวลอุ่นส่องลงมา

นานามองทิวนั่งลงบนโซฟา แล้วเธอก็นั่งลงข้างๆ

เขา

นิ้วเรียวยาวของทิวยกขึ้นแกะกระดุมเสื้อของเขาออก นานาหันหน้าไปทางอื่นอย่างขัดเขิน หุ่นของผู้ชายคนนี้ดี จนเธอไม่สามารถมองตรงๆได้เลย

เพราะกลัวว่ามองนานแล้วจะมีความคิดไม่ดีออกมา

ทิวมองเธอที่หันศรีษะทยไปทางอื่น พูดอย่างไม่ค่อย พอใจนักว่า “ รีบตรวจดูบาดแผล

นานาจึงได้แต่หันข้างมามองเขา มองหน้าอกที่มี กล้ามแน่ของเขา เธออยากจะใช้นิ้วไปจิ้มดูจริงๆ อยาก ลองดูว่าจะแข็งมีกำลังเหมือนกับที่เห็นหรือเปล่า

แต่เธอไม่อยากจะทำเรื่องที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจ ผิด สายตาของเธอมองไปยังตรงบาดแผล ไม่เห็นว่าจะ มีเลือดออกมา เธอพูดกับเขาว่า “ ฉันเปลี่ยนผ้าก๊อตผืน หนึ่งให้นาย ทายาพันผ้าก๊อตใหม่นะ!”
“ อือ ! ” ทิวเห็นด้วย

นานารีบไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาทันที เอา กรรไกรออกมาจากข้างใน ตัดผ้าก๊อตของเขาออกเบาๆ มองสักพัก แผลปิดเข้าหากันเร็วมาก

“ ไม่เป็นไร แผลของนายหายเร็วอย่างไม่เลวเลยนะ ไม่มีเลือดซึมออกมาอีกแล้ว ” นานาหันไปพูดกับเขา

ดวงตาสีดำสนิทของทิวจ้องเธอนิ่ง มองท่าทางที่น่า รักและจริงจังของเธอ ลูกกระเดือกของเขาขยับไปมาส องครั้ง นานาเริ่มพันผ้าก๊อตใหม่ให้เขา ฝีมือของเธอยังไม่ เลว มองแล้วถนัดมาก

“ เสร็จแล้ว ต่อไประวังหน่อย อย่าให้แผลเปิดอีก หากเป็นอย่างนี้ แผลของนายจะหายช้ามาก” นานาเตือน เขา ก้มลงเก็บของบนโต๊ะ

จู่ๆก็มีเงา เงาหนึ่งเข้ามาหาเธอ นานาเงยหน้าขึ้น ทันที ข้อมือทั้งสองข้างของเธอ ถูกมือทั้งสองข้างของ ชายหนุ่มจับไว้ วินาทีต่อมา

แม้แต่การดิ้นรนขัดขืนก็ไม่มี ถูกชายหนุ่มกดลงบน โซฟาทั้งอย่างนี้
“ ทิว นายทำอะไร ! นายปล่อยฉันนะ ห้ามทำอะไร มั่วๆนะ ” นานารีบเอ่ยออกมาเสียงต่ำอย่างตกใจ

* อะไรที่เรียกว่าทำมั่วๆ ?” จู่ๆชายหนุ่มก็หัวเราะ ออกมาเสียงเบา ก้มหน้าลงริมฝีปากบางของเขาก็อุดปาก เล็กของเธอไว้ จับเธอจูบอย่างดื้อดึงครั้งหนึ่ง จากนั้นเงย หน้าขึ้นมองเธอ “ นี่นับว่าทำมั่วๆไหม ?

นาย…

จากนั้น ต่อจากนั้น ร้อนรุ่มของชายหนุ่มก็มาหยุด อยู่ที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ ถามเธอด้วยรอยยิ้ม “ นี่นับ ว่าทำมั่วๆไหม ? ”

นานารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จะทำลงไปด้านล่างมากกว่านี้ แล้ว เธอรีบตะโกนเสียงต่ำออกมาทันที “ นับ นับมาทำมั่ว หมด นายปล่อยฉันนะ

“ ผู้หญิงอย่างพวกเธอ ต่างก็ชอบผู้ชายทำมั่วๆ ไม่ใช่ หรอ ? ” ทิวยกยิ้มมุมปากถามออกมา

นานาจ้องเขาอย่างพูดไม่ออก “ ไม่ใช่สักหน่อย ! ”

นานา อายุเธอก็ยี่สิบสี่ปีแล้ว เธอก็น่าจะมีความ ต้องการทางนั้น ฉันก็มีพอดี ดังนั้น ทำไมเราถึงไม่อยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานล่ะ ? อยู่กันอย่างสามีภรรยา ? ” ทิว หลอกล่อเธออย่างใจเย็น

นานาเบิกตากว้างน้อยๆ จ้องเขาอย่างเดือดปุดปุด “ ฉันไม่มีสักหน่อย ฉันไม่ต้องการตลอดชีวิต !

” นั่นเป็นเรื่องที่ถูกพูดว่าเป็นเรื่องที่สวยงามมาก ที่สุดในโลก เธอแน่ใจนะว่าไม่อยากลองดู ? ”

นานาจ้องเขาอย่างดุดันแล้วเอ่ยว่า “ ในสายตาของ ฉันแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากที่สุด ห้าปีก่อน นาย มอบฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดแก่ฉันแล้ว นายอย่าคิดว่าฉันจะ ยังชอบเรื่องแบบนี้อีก

ทิวนึกไปถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนทันที เขาเหมือนกับ หมาป่าที่เอาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน เธอพูดออกมา กลับกลายเป็นฝันร้ายของเธอ ?

* ฉันแย่มากขนาดนั้นเลยหรอ ? ” ทิวกลับคิดว่า ความสามารถของตัวเองไม่สามารถให้เธอพอใจได้

นานาฟังออกมาแล้ว พูดออกมาทันทีด้วยแก้มแดงก่ำ ว่า “ ไม่เกี่ยวกับอันนี้ ไม่ว่ายังไง ฉันกลัวเรื่องนี้ไปตลอด ชีวิตแล้ว โทษนายคนเดียวเลย
“ ฉันมีหน้าที่ที่จะทำให้เธอหายกลัวจากเรื่องนี้ เชื่อ ฉัน ฉันจะทำให้เธอพอใจแน่ ” ทิวรู้สึกว่าหน้าที่ของตัวเอง ใหญ่หลวงมาก

นานาดิ้นรนดึงมือออกจากการที่ถูกเขาจับไว้ แล้วเอ่ย ว่า “ ปล่อยฉัน ทางที่ดีที่สุด นายอย่าทำอะไรเลย ไม่อย่าง นั้น ฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิต

ทิวฟังความเด็ดขาดของเธอออก เขาปล่อยมือให้เธอ ให้เป็นอิสระ จ้องเธอด้วยสีหน้าสับสน “ เธอแน่ใจนะว่า ตลอดชีวิตนี้ไม่ต้องการผู้ชาย

* แน่ใจ แน่ใจมาก” นานาพูดจบก็ลุกขึ้นยืนออกไป ทันที ไม่เอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บด้วย

แต่หลังจากที่เดินพ้นออกมาจากประตู นานาพบ ว่าการเต้นของหัวใจของเธอเร็วขึ้นมา หรือว่าจะเป็นเพราะ จูบจากผู้ชายคนนั้น ? ไม่ เธอจะไปมีความรู้สึกได้ยังไง กัน ?

นานากลับมาถึงห้องนอนด้วยหัวใจยุ่งเหยิง พลิกตัว ไปมาก็ยังนอนไม่หลับ โทษผู้ชายคนนั้นคนเดียวเลย ร้าย นัก ต่อไปจะไม่ยอมให้เขาได้มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอีก แล้ว
เช้าวันต่อมา

ทิวได้รับสายจากแม่ บ้านสีธะตอบตกลงแล้ว แต่เดิม ทิวอยากจะให้วัฒและมิโซะมาขอโทษต่อนานา แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากจะเห็นคนสองคนนี้ เรื่องนี้เลยได้แต่ค้างอยู่ แบบนี้ รอนาราออกมาจากคุกแล้วค่อยมาขอโทษเธอ

วัฒและภรรยาได้ยินว่าทิวยอมที่จะไม่ให้ลูกสาวถูก ขังคุก ต่างก็โล่งใจ และตอนนี้แค่ขังหนึ่งเดือนเท่านั้น สำหรับลูกสาวแล้วเป็นโทษที่เบาที่สุดแล้ว

กลางวัน ทิวไปบริษัท นานาอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านคน เดียว กำลังอ่านอยู่ จู่ๆมือถือของเธอก็ดังขึ้นมา เธอหยิบ ขึ้นมาดู เป็นพี่เหมยที่ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายวัน เธอโทร มาหาเธอทำไมกันนะ ?

“ สวัดดีค่ะ พี่เหมย ” นานารับสายอย่างเกรงใจ

“นานา เธออยู่บ้านไหม ?

อยู่ค่ะ !”

“ เธอมีเวลาไปเยี่ยมฟิวหน่อย เขาได้รับบาดเจ็บ

” อะไรนะคะ ? เขาได้รับบาดเจ็บได้ยังไงกันคะ ? ”
“ เมื่อวานเป็นวันถ่ายละครเรื่องใหม่วันแรก เป็น ตอนที่เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ เขากระแทกโดนขาซ้ายได้รับ บาดเจ็บ เช้านี้เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล กลับไปบ้าน เขาแล้ว เขาก็ไม่ให้ใครไปเยี่ยมเขา พี่ว่า เธอไปเขาต้อง ต้อนรับเธอแน่ ”

* ร้ายแรงไหมคะ ?

“ แม้ว่ากระดูกจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็น่าจะนับว่า ร้ายแรงอยู่ เธอรีบไปดูเขาหน่อยเร็ว!

“ค่ะ ! ฉันจะไปดูเขาเดี๋ยวนี้

เดี๋ยวฉันจะให้ผู้ช่วยส่งผักไป เธอก็ทำแกงที่มี ประโยชน์ให้เขาดื่มนะ ให้เขาบำรุงร่างกาย

“ ค่ะ ! ฉันจะทำเอง” นานาพูดจบก็วางสายไป

หัวใจดวงหนึ่งของเธอกลับบินไปหาฟิวแล้ว เขาได้ รับบาดเจ็บได้ยังไงกัน ?

นานามาถึงหน้าประตูบ้านของฟิว ยื่นมือออกกดกริ่ง หน้าประตู เธอพูดกับกล้องว่า “ ฟิว ฉันเอง เปิดประตู หน่อย »
เสียงประตูเปิดออก นานารีบดันประตูออกแล้วเข้าไป ทันที เดินมายังหน้าโซฟา เห็นแต่ขาข้างหนึ่งของฟิวใส่ เฝือกไว้ นั่งฟังเพลงอยู่ที่นั่น

นานารีบนั่งลงข้างๆเขาทันที มองขอของเขาถาม อย่างเป็นห่วงว่า “ ร้ายแรงไหม ?

ฟิวเอาหูฟังออกแล้วมองเธอ “ คุณมาได้ยังไง ?

“ พี่เหมยโทรมาให้ฉัน เธอบอกว่าคุณไม่ต้องการให้ ใครมาดูแล ทำไมคุณดื้ออย่างนี้ คุณได้รับบาดเจ็บแล้ว นะ!” นานาเอ่ยอย่างโมโหเล็กน้อย ฟิวแอบยิ้ม เขารู้อยู่ แล้วว่าพี่เหมยจะทำอย่างนี้ และเมื่อพี่เหมยขอร้องเธอ แล้วล่ะก็ เธอก็จะใจอ่อนยอมมาดูแลเขา