บทที่ 147 ฟอเลวมาหาถึงที

นาราเห็นนานาอยู่ในห้องอาหารบุฟเฟต์ มองเห็น ฉากที่เธอและทิวนั่งอยู่บนเก้าอี้คู่รักด้วยกันสองคนอย่าง สวีทหวานแหวว มือที่ปล่อยอยู่ของเธอก็กำหมัดขึ้นมา แน่น ความเคียดแค้นกำลังกัดกินหัวใจของเธอ

ตอนนี้เธอแค่ต้องการให้นานาปรากฏตัวเท่านั้น ส่วน เรื่องอื่น เธอก็มีวิธีของเธอ

นาราเคยไปร่วมงานเลี้ยงมาไม่น้อยเลย เธอรู้ว่าแขก บางคนที่มาร่วมงานนั้นมีเป้าหมายมาอย่างชัดเจน ผู้ชาย พวกนั้นที่แต่งตัวกันมาอย่างหรูหรา จริง ๆ แล้วเป้าหมาย ที่แท้จริงของพวกเขานอกจากผลประโยชน์ทางธุรกิจแล้ว ก็คงจะเป็นผู้หญิงในงานนั่นเอง

เพราะฉะนั้น งานเลี้ยงทั่วไปก็จะมีห้องพักรับรองเอา ไว้ด้วย เธอก็แค่ทำหน้าที่ส่งนานาเข้าไปที่ห้องใดห้อง หนึ่ง แล้วจากนั้นก็จะมีผู้ชายที่เจ้าเล่ห์เข้ามาหาเธอเอง แล้วในตอนนั้นนานาที่ถูกมอมยาจะต้องตื่นกระหายแล้วก ระโจนเข้าไปหาอย่างแน่นอน

ในขณะที่นาราเตรียมจะผละตัวออกไป เธอก็มองเห็น คน ๆ หนึ่งที่หล่อเหลาดูดีมากสุด ๆ เธอตกใจเล็กน้อย ฟิ วก็มาด้วยเหรอ? เมื่อนึกถึงว่าเขาก็เป็นคนที่เธอเคยชอบ เหมือนกัน แล้วตอนนี้ตรงหน้าเขาก็มีดาราสาวเซ็กซี่คน หนึ่งนั่งอยู่ด้วย นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย นาราชอบผู้ชายที่มีรูปร่างลักษณะภายนอกที่ดูดี อย่างเช่นฟิล์ม น่ะ ถึงแม้ว่าบ้านเขาจะรวย แต่ว่าหน้าตาของเขานั้นทำให้ เธอถึงกับกินข้าวไม่ลงเลย

ดังนั้น นาราเลยชอบผู้ชายที่สูงหล่อรวยมีชาติตระกูล มาตั้งแต่แรกแล้ว

อย่างเช่นทิว อย่างเช่นฟิว ทำนองนั้น

แล้วพวกเขาทั้งสองยังมีบางส่วนที่คล้ายกันอีก ถึง แม้ว่าเอกลักษณ์ประจำตัวจะไม่เหมือนกัน แต่หน้าตาของ พวกเขานั้นมีหลายจุดที่คล้ายคลึงกันอย่างน่าตกใจ

นาราเดินกลับไปที่ห้องโถงใหญ่ของงาน รอนานา และทิวเดินออกมาอย่างใจจดใจจ่อ แล้วเธอก็กำลังมองหา โอกาส

ผ่านไปไม่นาน วัฒและภรรยาก็มาที่งานด้วย งาน เลี้ยงราตรีการกุศลแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะต้องจ่ายเงินไปบ้าง แต่ว่าที่นี่ก็ทำให้พวกเขาได้รู้จักกับเศรษฐีที่ถ้าอยู่นอก งานก็คงไม่ได้มีโอกาสได้เจอเลย ดังนั้น หลายคนต่างก็ ยอมควักเงินในกระเป๋าออกมาก้อนหนึ่งเพื่อลงทุนไปใน งานการกุศล แล้วถือโอกาสขยายสังคม และหาโอกาส ทางธุรกิจเพิ่มขึ้นด้วย
อาหารคืนนี้รสชาติยอดเยี่ยมมาก แต่นานารู้สึกว่าตัว เองกินต่อไปไม่ไหวแล้ว ยืนกินต่อท้องของเธอก็คงแน่น มากจนเกินไป เธอกินเค้กชิ้นสุดท้ายหมดแล้วก็เหลือบไป มองชายหนุ่มตรงข้าม ตลอดยี่สิบกว่านาทีนี้ ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้กินอะไรเลย

“ทำไมนายไม่กินล่ะ!

“ฉันไม่ชอบอาหารที่นี่” ทิวถือแก้วไวน์แล้วจิมชิม อย่างมีคลาส จากนั้นเขาก็วางแก้วลงแล้วพูดว่า “พวกเรา ไปที่ห้องโถงกันเถอะ! งานประมูลจะเริ่มแล้ว

ขณะนั้นเอง คนที่อยู่ในห้องอาหารต่างก็พากันเดิน ไปทางห้องโถง ในตอนที่นานาและทิวกำลังเดินไปที่ห้อง โถงนั้น อยู่ ๆ เธอก็มองเห็นเรือนร่างที่คุ้นเคย แล้วฟิวก็ กำลังมองเธออยู่เช่นกัน ทั้งสองสบตาซึ่งกันและกันโดยมี ระยะห่างเพียงแค่ไม่กี่เมตร

“นายก็มาด้วยเหรอ” นานาเอ่ยขึ้นมาก่อน

ดวงตาสีดำสนิทของทิวจ้องมองไปที่ฟิวอย่างเย็นชา เรียวปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น แผ่ประกายความ เยือกเย็นออกมา

ส่วนสายตาของฟิวนั้นก็ได้เงยขึ้นมาพอดี แล้วก็ใช้สายตาที่เย็นชาจ้องมองเขากลับเช่นกัน บริเวณรอบ ๆ ของชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบทั้งสองคนนั้น ราวกับว่ามีมีด ดาบกำลังฟาดฟันกันอยู่กลางอากาศอย่างนั้น

นานายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา เธอรู้สึกได้ถึง แรงกดดันอันแรงกล้า จนทําให้เธอหายใจอย่างติดขัด

นานายังไม่ทันได้แสดงอาการอะไรออกมา ฝ่ามือ ใหญ่ก็เอื้อมมาโอบเอวของเธออย่างไม่ให้สัญญาณใด ๆ ก่อนเลย นานาถูกโอบจนยืนไม่มั่นคง ถูกทิวคว้าไปให้อยู่ ห่างจากฟิว

นานาถูกทิวโอบไปข้างต้นเสาอย่างจนตรอก เขากด ตัวเธอให้แนบไปกับต้นเสาด้วยความหงุดหงิด “เธออย่า ลืมนะ คืนนี้เธอเป็นคู่ควงของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป ส่งสายตาให้กับผู้ชายคนอื่น

นานาขมวดคิ้วแล้วพูดเถียงเขา “ฉันก็แค่ทักทาย เพื่อนเท่านั้นเอง”

ร่างกายของทิวแผ่รังสีออกมาอย่างแรงกล้าเพื่อ กดดันเธอ เขาเลื่อนใบหน้าที่หล่อเหลาเข้าไปใกล้แล้วพูด อย่างเผด็จการว่า “แค่ทักทายก็ไม่ได้

ทั้งสองมือของนานาปล่อยอยู่ข้างลำตัว ในตอนนั้นเธอกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิด “นายอย่ามาเจ้า บงการแบบนี้ได้ไหม?

“ฉันเจ้าบงการแล้วไง? คืนนี้อยู่ข้าง ๆ ฉันไว้ให้ดีก็ แล้วกัน ถ้าฉันเห็นว่าเธอไปคุยกับผู้ชายคนไหนอีกล่ะก็ คืนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะรอด

“เฮอะ! นายจะทำอะไรฉันได้ล่ะ?”

“ฉันจะพาเด็ก ๆ ไปส่งที่บ้านของพ่อแม่ฉัน แล้วก็ จะทำให้เธอได้รู้ว่าผู้ชายอย่างฉันน่ะ ทำอะไรได้บ้าง ประโยคสุดท้ายของทิวนั้นเขาตั้งใจพูดที่ข้างใบหูของเธอ อย่างคลุมเครือ

นานารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เธอรู้ว่าเขาหมายความว่า อะไร เมื่อห้าปีก่อน ในคืนนั้นก็ถือว่าเป็นฝันร้ายที่ตามมา หลอกหลอนในหัวอย่างลบออกไปไม่ได้ เธอสาบานกับ ตัวเองว่า ทั้งชีวิตนี้เธอจะไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนไหนมา แตะต้องอีกอย่างเด็ดขาด

ถึงแม้ว่านานาจะโมโหมาก แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร ออกมาแล้ว คำขู่ของทิวใช้กับเธอได้

แล้วฉากนั้นก็ปรากฏต่อหน้าของนาราที่ยืนอยู่ไม่ไกล นัก เธอฟังไม่ชัดว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่ แต่เธอมองเห็นว่าทิวกดนานาลงไปที่เสาอย่างลึกซึ้งแบบนั้น ทั้ง สองเหมือนกับกำลังสวีทกันอยู่

นาราโกรธมากเสียจนเล็บของเธอแทบจะจิกทะลุ เข้าไปในเนื้ออยู่แล้ว ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ จำนวนครั้งที่ เธอและทิวคุยกันนั้นน้อยมากเสียจนใช้นิ้วมือรับได้เลย แต่ในตอนนี้นานากลับมีเสน่ห์ยั่วยวนจนเขากล้าแสดง ความรักกับเธอต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้ แสดงว่าเวลา ปกติที่เธออาศัยอยู่กับเขานั้น ก็คงทำอะไรไปเยอะพอ สมควร

ไม่แน่ ตอนนี้เธออาจจะขึ้นไปบนเตียงของเขาทุกคืน เลยก็เป็นได้ไ

นาราอิจฉาริษยามากเสียจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว

“คุณทิวครับ ท่านนายกเทศมนตรีขอเชิญครับ” ผู้ จัดการคนหนึ่งเดินมาบอกทิว

สายตาของทิวหยุดมองอยู่ที่นานานิ่ง “ฉันไปคุยธุระ ก่อน เธอรออยู่ที่นี่ดี ๆ ล่ะ อย่าวิ่งชนไปไหน”

“รู้แล้วน่า” นานากัดริมฝีปากตอบเขาอย่างหงุดหงิด ทิวเดินไปพร้อมกับผู้จัดการแล้ว นานาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอหยิบแก้วไวน์มาจากพนักงานเสิร์ฟข้าง ๆ และในขณะนั้นเอง มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่แสร้งบีบ เสียงทําเป็นอ่อนโยนดังขึ้นมาข้างๆ เธอ “นานา”

นานาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็รู้ว่าผู้ชายที่กำลังเรียกชื่อของเธอนั้นคือใคร

นานานิ่งงันไปไม่ขยับเลย แล้วก็ไม่ได้หันหลังกลับ

ไปมองเขาด้วย

“นานา พ่อขอคุยด้วยได้ไหม?” น้ำเสียงของวัฒฟัง ดูมีความอ่อนโยนและมีเมตตา

นานาสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เธอหันหน้าไปแล้ว จ้องมองผู้ชายที่ชื่อว่าเป็น “พ่อ” ของเธออย่างดุดัน “ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ

“ในตอนนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งแม่ของเธอเลยนะ ฉันจำเป็นจริง ๆ …” วัฒรีบพูดทําเหมือนกับว่าตัวเขาเอง ดูเป็นคนที่น่าสงสาร

นานาแค่นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “ถ้าคุณไม่ ต้องการฉัน ตอนนั้นคุณก็ไม่น่าทำให้ฉันได้เกิดออกมา ถ้า คุณมีฉันมาแล้วแต่กลับทอดทิ้งฉัน งั้นก็ขอให้คุณไปให้ ไกลจากฉันค่ะ” สีหน้าของวัฒเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองลูกสาวคนนี้ของเขาก็รู้สึกตะลึงงัน ทำไมนานาไม่เหมือน กับแม่ของเธอเลยนะ? ถึงแม้ว่าจะหน้าตาสวยเหมือนกัน แต่ว่าแม่ของเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างอ่อนโยนและ อ่อนแอมาก แต่นานาที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น ดวงตาทั้งสอง ของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แผ่ประกายความเย็น ชาออกมาอย่างเยือกเย็น นิสัยไม่เหมือนแม่ของเธอเลย แม้แต่นิดเดียว