บทที่ 140 จากนี้ไป พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน

“มามี้…” เจ้าตัวเล็กทั้งสองวิ่งมาทางเธอ นานาอุ้ม เจ้าตัวเล็กขึ้นมา เธอสัมผัสได้ถึงสายตาของใครบางคนที กําลังจ้องมองเธอ แต่เธอไม่กล้าสบตาเขา

ไม่กล้าสบตาเขา

“มามี้ แด๊ดดี้บอกว่า จากนี้มามี้ไม่ต้องทำงานแล้ว หลังจากนี้มามี้ก็จะอยู่ข้างๆพวกผมใช่ไหมครับ?”

“ใช่สิจ๊ะ! จากนี้งานของมี้ก็คือดูแลพวกหนู และ คนในบ้าน”

“และดูแลแด๊ดดี้ด้วย”

“หลังจากนี้ พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”

“ถ้าอย่างงั้นพวกหนูยังอยากได้พ่ออีก?” คำถามที่ ฟังดูโกรธถามแทรกขึ้นมา

ในระหว่างนั้น เจ้าตัวเล็กค่อยๆออกจากอ้อมแขนของ นานา แล้วลงมากอดขาของทิวไว้ทั้งสองข้าง “ไม่เอา แล้ว พวกเราเอาแอ๊ดดี้”

นานาเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ แต่ว่า เห็นเจ้าตัวเล็กดีใจ แบบนี้ เธอมีความสุขจริงๆ
“พอดีป้านีมีเรื่องด่วนนิดหน่อย เธออาจะลางาน ดัง นั้น ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอดูแลอาหาร1วัน 3มื้อ ไม่มี ปัญหาใช่ไหม!”

“แค่พวกคุณไม่กลัวว่ามันจะไม่อร่อย ฉันก็ไม่มี ปัญหาค่ะ” นานาขมวดคิ้วตอบด้วยความมั่นใจเต็มร้อย

“ไม่แน่นอน ข้าวที่มาทำอร่อยมากๆเหมือนกัน ลม รีบเชียร์แม่

“เอาล่ะ ถ้างั้นพวกหนูเล่นกันอยู่ตรงนี้นะ! มามไป เตรียมข้าวเย็นให้

“แด๊ดดี้ ไปแตะฟุตบอลกับพวกหนูไหม! “ฟ้าขอร้อง

ทิวยิ้มแล้วจับมือเธอ “ได้ แด๊ดดี้จะเล่นกับพวกหนู” นานาพึ่งนึกอะไรได้ จึงรีบพูดกับเขา “ระวังมือของ

ทิว

คุณ”

ทิวที่พึ่งเดินจับมือฟ้า หันกลับมายิ้มแล้วพูดว่า “ยัง จะบอกว่าไม่ห่วงผมอีก

นานารีบหันหลังกลับไปด้วยความอาย เธอเดินไปที่ห้องครัว เจ้าตัวเล็กชอบกินอะไร เธอรู้อยู่แก่ใจ คิดถึงเรื่อง น่าอายเมื่อตอนกลางวัน ครั้งนี้ เธอจะไม่มีทางลืมใส่เกลือ แน่นอน

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป นานายกกับข้าวออกมาเสริฟท์ใน สวน ทิวจูงมือเด็กๆทั้งสองที่ล้างมือกันมาแล้ว นั่งลงที่โต๊ะ อาหาร นานาทำของที่พวกเขาชอบกินมากที่สุดนั่นคือมัน ฝรั่ง เปิดฝาออกมา เจ้าตัวเล็กทั้งสองร้อง ว้าว เหมือนกับ แมวที่ได้สิ่งที่ตัวต้องการอย่างงั้น

ทิวมองไปยังเธอด้วยความตะลึง ภายนอกของผู้ หญิงคนนี้ก็มีความเป็นภรรยาและแม่ที่ดีเหมือนกัน

อาหารที่นานาทำมื้อเย็นมื้อแรกสำเร็จ เด็กทั้งสองกิน ไปด้วยเล่นไปด้วย เต็มไปด้วยความสุข ใบหน้าหล่อเหลา ของทิวไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขาเริ่มกินอาหาร พร้อมกับเด็กๆ

เวลาผ่านไป ถึงเวลาที่ต้องเป็นมีระเบียบวินัน นั่นก็ คือ อาบน้ำให้เด็กๆหลังจากนั้น ก็เล่านิทาน กล่อมพวกเขา ให้นอน ในเวลาเดียวกัน ฟ้าที่กำลังจะหลับ ลืมตาขึ้นถาม “มามี้ คืนนี้ไปนอนกับแด๊ดดี้ได้ไหมคะ?

“ทําไมล่ะ?”
“เพราะว่าแด๊ดดี้นอนคนเดียวอาจจะกลัวสัปปะหลา

นานาแสดงรอยยิ้มออกมาอย่างขบขัน ในความเป็น จริงไม่มีสัปปะหลาดหรอกนะคะ สัปปะหลาดมีแต่ในนิทาน จ่ะ หลับเถอะนะคนดี”

จุ๊บเจ้าตัวเล็กทั้งสองเสร็จ นานาก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้ เธอเฝ้ารอจนเจ้าตัวเล็กทั้งสองหลับไป

เวลาผ่านไป10กว่านาที เจ้าตัวเล็กถึงหลับสนิท เธอ ดันประตูออก มองไปทางด้านห้องนอนใหญ่ ทิวที่เพิ่งกิน ข้าวเย็นเสร็จอยู่ในห้องหนังสือของเขา งานของเขาที่ เลี่ยงไม่ได้ แม้แต่เวลากลางคืนก็ต้องทำ

นานากลับถึงห้อง ช่วงนี้เธอจะไม่แตะโทรศัพท์ และ คอมพิวเตอร์ แต่ว่า เธอนอนไม่หลับ เธอคิดได้ว่าห้องทิว มีหนังสือเยอะมาก บางทีเธออาจหยิบจากที่นั่นมาเล่มหนึ่ง เล่มที่เธออ่านได้

คิดไปเรื่อยเปื่อย นานากำลังคิดว่าเธอจะไปขอเขายืม หนังสือยังไง

นานาค่อยๆลงมาข้างล่าง ถึงหน้าประตูห้องหนังสือ เธอค่อยๆเคาะประตู
“เข้ามา” เสียงต่ำของชายหนุ่มดังขึ้น

นานาบิดเกลียวประตู ถามว่า “ฉันเข้ามาหาหนังสือ เล่มหนึ่งอ่านในนี้ได้ไหม?”

“ได้” ทิวพยักหน้า เขานั่งอยู่กับที่ ตรงหน้ามีสมุด โน้ตวางอยู่ นิ้วของเขากำลังยุ่งอยู่กับการเคาะแป้นพิม

นานาค่อยๆเดินเข้ามา ค่อยๆปิดประตู ที่แท้ในบ้านทำ ชั้นวางหนังสืออยู่สองอัน เธอเดินเข้าไปยังชั้นหนังสือที่ เต็มไปหนังสือมากมาย ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะชอบอ่าน หนังสือมาก อีกทั้งยังมีชั้นวางหนังสือสองอันที่ใหญ่มากๆ

นานามองไปเรื่อยๆ หนังสือหลายเล่มที่ผ่านสายตา ของเธอไป เป็นหนังสือภาษาอังกฤษเกือบทุกเล่ม ถึง ภาษาอังกฤษของเธอจะผ่าน แต่เธอก็ไม่กล้าท้าตัวเองให้ ไปอ่านหนังสืออังกฤษ เธอกัดริมฝีปากเบาๆ เหลือบตาไป เห็นหนังสือภาษาฝรั่งเศส นานาครุ่นคิด ผู้ชายคนนี้ได้กี่ ภาษาเนี่ย?

เด็กเนิร์ด!

ในที่สุด นานาก็หาหนังสือที่เป็นภาษาจีนเจอ ส่วน มากผู้ชายคนนี้จะไม่ค่อยชอบอ่านอะไรแบบนี้แน่ๆ หนังสือเล่มนั้นอยู่บนสุดของชั้นวาง เธอถอนหายใจเล็กน้อย

ทำไงดี?

ถึงเธอจะกระโดดยังไงก็แตะไม่ถึง หรือว่าเธอจะออก ไปเอาเก้าอี้จากข้างนอกมา

ถึงแม้จะขอให้ผู้ชายคนนั้นมาช่วยได้ก็ตาม แต่ดู เหมือนว่าเขาจะยุ่ง!

นานาครุ่นคิด พลางยื่นมือไปเอา แต่มันก็เปล่า ประโยชน์ คนเตี้ยไม่มีทางเลยจริงๆ ระยะห่างแค่นิดเดียว เธอก็เอื้อมไม่ถึง

ท้ายที่สุด แม้ว่าเธอจะกระโดดเบาๆ ก็ยังดึงความ สนใจชายผู้ที่กำลังทำงานอยู่ดี สายตาของเขามองมายัง ชั้นวางหนังสือด้านหลัง เขายืนขึ้น เดินเข้ามา นานาตัดสิน ใจว่าจะพยายามอีกครั้งหนึ่ง ในขณะที่เธอกำลังกระโดด ขึ้นด้วยแรงทั้งหมด ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาตรงมุมของ ชั้นหนังสือ เธอตกใจจนทำให้เอนตัวเนื่องจากเสียความ สมดุล

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง แขนของชายที่แข็ง แรงยกขึ้นบังไม่ให้หัวเธอกระแทกกับชั้นหนังสือ ในขณะ นั้นเองหัวของนานาก็ทับแขนของชายคนนั้นเข้าอย่างจัง
ชายคนนั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าเล็กๆของ นานาเริ่มแดง

“ไม่เป็นไรใช่ไหม!” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

นานาเริ่มมีสติ จึงรีบถอยออกมาก้าว มองดูแขนของ เขาที่บาดเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อกี้ เธอยังงุนงงเล็กน้อย แต่แขนของเขาบาดเจ็บไปแล้ว

“คุณ…ขอฉันดูหน่อย…นานารีบเดินเข้ามา ค่อยๆดึง แขนเสื้อขึ้นเบาๆ เห็นแค่บาดแผลที่ถูกพันไว้และเต็มไป ด้วยเลือดที่กำลังไหลออกมา

“เลือดออกอีกแล้ว” นานาตกใจ ดูเหมือนว่าเธอได้ บาดแผลซะเองอย่างงั้น “ไม่เป็นไร” ทิวดึงมือกลับ จาก นั้น เขาใช้มืออีกข้างยื่นขึ้นไปเอาหนังสือเล่มที่เธออยาก ได้หยิบมาให้เธอ