บทที่ 137 ให้หน้าแล้วนะ

นานาออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับทิวที่เพิ่งเย็บ แผลเสร็จ จู่ๆทิวก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ ของทิวจับไปที่ต้นคอของนานา นานาตกใจเลยหลบ นิ้ว มือของทิวไปจับผิวที่เรียบเนียนของเธอ แต่ไม่ได้จับถึง สร้อยคอของเธอ เขานําหน้าไม่พอใจทันที

“ฉันพูดแล้วไม่ใช่หรอว่า วันนี้เธอต้องใส่สร้อยคอที่ ฉันให้เธอไม่ใช่รึไง ? ทําไมไม่ใส่ละ ?

นานารีบจับกระดูกไหปลาร้าทันที“ฉันไม่ใช่หรอก ! ถ้าโดนแย่งไปละ ?”

เมื่อทิวฟังเสร็จ ความโกรธของเขาก็เริ่มเบาลง แค่ รู้สึกตลกเท่านั้น “โดนแย่ง ฉันก็ซื้อให้เธออีกเส้นหนึ่งได้

นานาสายหัว “ฉันไม่เอาหรอก !

สายตาของทิวเริ่มเล็กลง เหมือนว่าอารมณ์ของเขา ถูกผลักดันโดยคำพูดของหญิงสาวคนนี้ ถ้าเธอพูดดี เขา ก็ดีใจ แต่ถ้าเธอพูดอะไรไม่ดี เขาจะรู้สึกโกรธทันที

ความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ใช่ว่าอยู่ไม่ได้ แต่กลับไม่รู้ ว่าควรทำยังไง

“เดี๋ยวจะไปไหนอีก 2 บาบาคาบด้วยความสงสัยว่า“นายจะไปทำงานที่บริษัทไม่ใช่หรอ ?

“วันนี้ฉันจะพักผ่อน เธออยากทำอะไร ?

“ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ฉันอยากกลับบ้าน ใน บ้านยังมีงานต้องทำอีกเยอะแยะ !

“โอเค วันนี้ฉันจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน เธอ ไปซื้อผักที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตให้หน่อยสิ เพราะตอนเที่ยง เธอต้องทำอาหารให้ฉันชิม ” ทิวพูดด้วยอารมณ์ดี

นานาหันไปแล้วมองเขา คิดว่าเขามักจะกินอาหาร ของร้านอาหารระดับสูงเหล่านั้น ปากเขาจะต้องเรื่องมาก แน่ๆ เธอคิดไปคิดมาแล้วพูดว่า “อาจจะทำให้นายผิดหวัง นะ”

“ลองดูถึงจะรู้” นัยน์ตาของทิวเผยความอ่อนโยน

ออกมา

สบเข้ากับนัยน์ตาใสสะอาดของนานา เธอรีบหลบ สายตาเขา ไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่กล้าสบตาของผู้ชายคนนี้ เป็นเวลานานๆ

ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่กับผู้ชายคนนี้มาหลายวันแล้ว แต่ ว่า ก่อนหน้าฉันเคยมีประสบการณ์แบบนั้น แต่ถึงตอนนี้ก็ถือว่าไม่ดีก็ไม่รู้จักกัน

ยิ่งเมื่อวานเธอไม่สนใจว่าจะอันตรายไหม ฉันเป็นคน ช่วยเธอออกจากมือของโจร ตอนนั้นเกิดความหมดหวังขึ้น มา จู่ๆก็เกิดความหวังที่สว่างขึ้น ทำให้ทั้งชีวิตของเธอไม่ สามารถที่จะลืมไปได้

ฉันเห็นเขาปรากฏในตอนนั้น ชีวิตของฉันก็หวั่นไหว เขา หล่อจริงๆ

แต่ว่า มีแต่คำขอบคุณอย่างเดียว นอกจากนั้น นานา ไม่มีความรู้สึกใดๆกับเขาเลยสักนิด

นานาเข็นรถกลับไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ ใกล้กับคฤหาสน์ เธอทำเมนูตามวีดีโอ เธอหัวเราะห์ แล้วถามว่า “อร่อยไหม”

“อืม! รสชาติก็ยังดี” ทิวพยักหน้า

นานารีบนั่งลง เธอกำลังจับตะเกียบคีบกุ้งขึ้นมา กำลังจะเอาเข้าปาก

สีหน้าของทิวมีความเกรง และมองมาที่เธอ

นานาวางตัวไม่ถูกและตอนนี้ใบหน้าของเธอเริ่มแดง อาหารจานนี้ ฉันอาจจะลืมใส่เกลือ

นานารู้สึกอายมาก แต่เห็นได้ว่าเมื่อกี้ทิวก็ชิมไปแล้ว เขายังบอกว่าอร่อย นี่เขากำลังไว้หน้าเธอมากเลย!

“จะให้ฉันเลี้ยงข้าวนายที่ข้างนอกไหม? อาหารพวก นี้ทิ้งไปเหอะ!” นานารู้สึกล้มเหลวมาก

“งั้นก็เพิ่มเกลือแล้วค่อยเอาออกมา” ทิวไม่ได้ รังเกียจ “งั้น…งั้นฉันเอาไปผัดอีกครั้ง” นานาพูดเสร็จ แล้วชิมอาหารจานอื่น คงมีแต่อาหารจานนี้ที่ลืมใส่เกลือ