บทที่ 127 ทิวตามหา

ขณะนั้นเอง เด็กน้อยทั้งสองคนก็นั่งม้าหมุนเสร็จ พอดี พวกเขาถูกบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อุ้มลงมา เด็ก ๆ ทั้งสองคนมองหารอบ ๆ ไม่เห็นเจอแด๊ดดี้ มีเพียงแค่คุณ อาบอดี้การ์ดทั้งหลายยืนรอพวกเขาอยู่

“คุณอาครับ แด๊ดดี้ล่ะครับ?” ผมถามด้วยความ สงสัย

“แด๊ดดี้ของคุณหนูเพิ่งได้รับสายด่วนเลยกลับไป ก่อนแล้วครับ ตอนนี้พวกเราจะพาคุณหนูไปส่งที่บ้านของ คุณปู่กับคุณย่าครับ”

“แต่ว่า หนูยังอยากเล่นอยู่เลยนะคะ” ฟ้ายังเล่นไม่

จุใจ

ลมหันไปมองฟ้า “คราวต่อไปพวกเราพามามาเล่น ด้วยดีไหม? พวกเราไปที่บ้านคุณปู่คุณย่าก่อนเถอะนะ!”

“ก็ได้ค่ะ!”

เด็กน้อยทั้งสองคนถูกอุ้มโดยบอดี้การ์ดเดินไปที่รถ ของพวกเขา

หลังจากที่ทิวเข้ามานั่งในรถแล้ว เขาก็รีบเปลี่ยน เป็นใส่หูฟังบลูทูธ ท่ามกลางความเงียบ เขาก็ได้ยินเสียงชัดเจนมากขึ้น

แล้วในขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงของนานาถาม ขึ้นมาอย่างดังว่า “พวกนายจะพาฉันไปทำอะไรที่ย่าน ทับทิม? ที่นั่นคือที่ไหน?”

ทิวได้ยินที่นานาพยายามพูดเสียงดัง เขาก็รู้เลยว่า นานาต้องรู้แน่นอนว่าโทรศัพท์ของเธอได้ต่อสายมาหา เขาติดแล้ว ดังนั้นเธอก็เลยพยายามส่งข้อมูลให้กับเขา

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้โง่เท่าไรนัก เข้าใจใช้ วิธีนี้มาขอความช่วยเหลือจากเขา ทิวรีบเปิดจีพีเอสนำทาง ย่านทับทิมนั้นค่อนข้างอยู่ไกลไปทางชานเมือง แต่ยัง โชคดีที่ทั้งเมืองนี้นั้นมีเพียงสถานที่แห่งเดียวที่ชื่อว่าย่าน ทับทิม ทิวและโจรลักพาตัวพวกนั้นออกตัวไปพร้อม ๆ กัน ในตอนที่พวกมันพาตัวนานาขึ้นไปบนรถนั้น ทิวก็มาถึงที่ รถของเขาหลังจากนั้นไม่เกินห้านาที

แต่สิ่งที่ทิวไม่รู้เลยก็คือตอนนี้นานาอยู่ที่ตำแหน่ง

ไหนกันแน่

ไม่รู้ว่าพวกโจรลักพาตัวอยู่ห่างจากย่านทับทิมไกล แค่ไหน จีพีเอสนำทางแจ้งว่าเขาต้องใช้เวลาอย่างน้อง ครึ่งชั่วโมงถึงจะเดินทางไปถึงที่นั่นได้
ถ้าหากว่าพวกโจรลักพาตัวอยู่ไม่ไกลจากที่นั่นมาก ล่ะก็ ต่อให้เขาช้าไปเพียงแค่สิบนาที ผู้หญิงคนนี้ก็คงจะ ต้องถูกโยนไปในกลุ่มผู้ชายที่โหยกระหายและถูกพวกเขา ย่ำยีแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าถูก บีบรัดแน่นและเต้นแรงมาก สูบฉีดเลือดให้เดือดพล่านไป ทั่วร่างกาย

เขาไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนไหนมาแตะต้องเธอเป็น

อันขาด

ทำไมน่ะเหรอ

เพราะว่าเธอถูกลิขิตมาให้เป็นผู้หญิงของเขา ทิว พาทิศ’ เท่านั้น

นานาที่ถูกมัดอยู่ในรถอัลฟาร์ดก็ตกใจมากเสียจน หัวใจแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เธอไม่กล้าใช้สายตามอง ไปทางกระเป๋าของเธอเลย แล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าโทรติด แล้วหรือเปล่า หรือว่าถูดตัดสายไปแล้ว

เธอภาวนาในใจไม่ให้ทิววางสาย ห้ามวางสายเด็ด ขาด เพราะว่าตอนที่เขารับสายนั้น เธอไม่สามารถส่งเสียง ออกมาได้ ถ้าหากว่าเขารับสายแล้วไม่ได้ยินเสียงรีบร้อนวางสายไปล่ะจะทำอย่างไรดี?

สีหน้าของนานาซีดจางลงมาก ทั้งสองมือของเธอ ถูดมัดเอาไว้ เธอในตอนนี้เหมือนกับไก่ที่กำลังรอจะโดน เชือดอย่างนั้น ไม่มีทางรอดชีวิตเลย

เมื่อคิดว่ากำลังจะต้องเจอกับอะไร หัวของนานา แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เธอคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่อาจ จะเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกัน เธอก็มีความหวังอยู่บ้างเพียงริบหรี่ ถ้าหากว่าทิวไม่ได้ตัดสายทิ้งไปล่ะก็ เขาก็ต้องได้ยินเสียง ของคนพวกนี้ แล้วรู้ว่าเธอถูกลักพาตัวมาแน่นอน

แต่ว่า ถ้าเขาตัดสายไปล่ะ?

นานายังคิดจะคาดเดาการกระทำของเขาจากความ เข้าใจของเธอที่มีต่อเขา แต่มาคิดดู เหมือนว่าเธอรู้จักเขา เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น แต่นิสัยที่คุ้มดีคุ้มร้ายของเขานั้น เธอก็รู้อยู่พอสมควร

ถ้าหากว่าเขาโกรธที่วันนี้เธอไม่ได้พาเด็ก ๆ ไปที่สวน สนุกด้วยล่ะ? แล้วถ้าหากว่าเขากดตัดสายทิ้งไปเลยล่ะ?

นานายิ่งคิดเส้นเลือดในสมองของเธอก็จวนจะแตกอยู่แล้ว เธอหมดหวังจนแทบจะร้องไห้ออกมา

“ผิวพรรณดีจังเลย นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอของดีแบบ นี้ที่ข้างถนนได้” ผู้ชายคนหนึ่งหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

พวกเขาก็กําลังแสดงให้นานาเห็นเท่านั้น ให้เธอคิด ไปว่าที่เธอถูกจับตัวมา เป็นเพียงแค่เธอบังเอิญเจอกับ พวกโจรลักพาตัวเท่านั้น ไม่ให้เธอได้รู้ว่ามีคนจ้างพวกเขา มา

อย่างไรแล้วพวกเขาก็ไม่ฆ่าเธอหรอก แล้วถ้าหากว่า เธอจะไปแจ้งตำรวจทีหลังก็ไม่สามารถซัดทอดไปยัง ลูกค้าของพวกเขาได้ ลดปัญหาที่จะตามมาไปได้เยอะเลย ทีเดียว

“พวกนายรีบปล่อยฉัน แล้วฉันรับปากว่าจะให้เงิน จํานวนมากกับพวกนาย” นานามองพวกเขา แค่ให้ผ่าน เรื่องนี้ไปได้ เธอยอมที่จะไปขอยืมเงินของฟิว

“ฉันบอกแล้วไง ว่าพวกเราไม่ร้อนเงิน พี่น้องของ ฉันเพิ่งจะออกมาจากคุก ไม่อยากทำให้พวกเขาน้อยหน้า พวกเราเลยต้องส่งของดี ๆ สะอาด ๆ ไปให้พวกเขา นั่นก็ คือเธอ”

“พวกนาย…” ในที่สุด น้ำตาของนานาก็เอ่อล้นออกมาจนได้ ความกลัวครอบงำไปทั่วร่างกายของเธอ ชีวิตที่ เลวร้ายกำลังกวักมือเรียกเธออยู่

เธอก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป เมื่อเผชิญหน้ากับ อันตราย ความกลัวก็แผ่ซ่านออกมาก

แต่ว่า สําหรับคนชั่วพวกนี้ ที่เธออดทนมาได้ถึงตอน นี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว พวกเขาทำเรื่องแบบนี้มาเยอะ ผู้หญิง พวกนั้นที่เขาเคยเจอเมื่อขึ้นรถมาก็ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่ แล้ว

นานาใช้สายตาที่ถูกน้ำตาปกคลุมจนขุ่นมัวมองไป ทางกระเป๋า ใจของเธอกำลังทรมานมาก เธอรู้สึกหมดหวัง

เสียงร้องไห้ของเธอ ถูกส่งตรงไปถึงหูของทิวตาม สายของโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วแน่น ได้ยินถึงความหวาด กลัวและหมดหวังที่แฝงอยู่ในเสียงร้องไห้ของเธอ

ผู้หญิงคนนี้คงไม่รู้สินะว่าเขากำลังเดินทางมาช่วย เธออยู่!

ทิวเหยียบคันเร่งจนมิด รถเก๋งสีดำเล่นอยู่บนถนน ด้วยขีดความเร็วสูงสุด ฝ่าไฟแดงมากี่ด่านก็นับไม่ถ้วนแล้ว แต่ว่าเมื่อคิดถึงหญิงสาวที่กำลังรอให้เขาไปช่วยอยู่ ต่อ ให้ต้องเสียค่าปรับมากเท่าไรเขาก็ไม่หวั่นเลย
นานามองไปข้างนอกผ่านช่องรอยต่อของผ้าม่าน มองเห็นอาคารบ้านเรือนด้านนอกค่อย ๆ น้อยลง สุดท้าย ก็กลายเป็นที่ดินว่างเปล่าที่ไม่มีคนเลย นานากลัวจนจะ ขาดใจหมดสติไปอยู่แล้ว

เธอพยายามสะบัดเชือกที่มัดมือของเธอออก แต่ว่า มันถูกมัดจนแน่นเกินไป ต่อให้เธอจะออกแรงมากเท่าไร เชือกก็ไม่มีทางหลุดได้เลย ชะตาชีวิตของนานาในตอนนี้ เหมือนกับว่ามองเห็นตัวเองกำลังตกลงไปในขุมนรก แล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ความกลัวแบบนี้ สำหรับคนทั่วไปแล้วก็ไม่มีทาง อดทนรับไหวหรอก

ความหวังสุดท้ายของนานาอยู่ที่โทรศัพท์ในกระเป๋า ของเธอแล้ว ถ้าหากว่าความหวังนี้ได้พังทลายไปด้วยล่ะก็ ชีวิตของเธอก็คงจะต้องมาจบลงที่นี่จริง ๆ แล้ว จีพีเอสนำ ทางแจ้งเตือนว่าทิวก็เข้ามาสู่พื้นที่ ๆ ว่างเปล่าแล้วเช่นกัน เขาพยายามสังเกตรถที่อยู่รอบ ๆ ตลอดเวลา ปกติรถที่ใช้ ลักพาตัวส่วนมากจะเป็นรถที่มีพื้นที่เยอะและค่อนข้างปิด สนิทมิดชิด บนถนนมีรถแล่นอยู่ไม่น้อย แต่กลับไม่มีรถที่ น่าสงสัยเลย

“ตรงไปข้างหน้าอีกหนึ่งร้อยเมตรเลี้ยวซ้าย มีทาง โค้งติดต่อกัน โปรดระวัง” เสียงเตือนของจีพีเอสดังขึ้น
ทิวหันไปมองแวบหนึ่ง ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากจุด หมายปลายทางประมาณห้ากิโลเมตร ทิวกังวลว่าย่าน ทับทิมจะกว้างมากจนเกินไป ถ้าหากว่าเขาเลี้ยวผิดไป ทางเดียวก็อาจจะทำให้เสียเวลาช่วยเหลือไปเลย ในขณะ ที่เขากำลังพิจารณาอยู่นั้น รถอัลฟาร์ดสีดำคันหนึ่งก็ขับ มาจากข้างหลังเขา รถคันนั้นปิดม่านอย่างมิดชิด แล้วขับ เลี้ยวเข้าไปตรงทางแยก ทิวหรี่ตาลงมองรถอัลฟาร์ดที่ เลี้ยวหายไปคันนั้น เขาฟันธงทันทีเลยว่านานาต้องอยู่ใน นั้นอย่างแน่นอน