บทที่ 126 นานาถูกลักพาตัว

ยังมีผู้สื่อข่าวอีกไม่น้อยเลยที่กำลังดักรออยู่ที่นี่ พวก เขารอจะเก็บภาพข่าวใหม่ล่าสุดก่อนใคร อัพเดทไปยัง หน้าทามไลน์เพื่อให้ได้รับยอดไลค์ และมีจํานวนผู้ติดตาม เพิ่มมากขึ้น

รถแวนหยุดจอดอยู่ที่ถนนด้านหลัง งานแถลงข่าว จะเริ่มต้นในเวลาสิบโมง ในตอนนี้ฟิวยังไม่ต้องลงจากรถ เขาแค่ต้องรอขึ้นเวทีตามเวลาที่กำหนด เมื่อทำธุระในส่วน ของเขาเสร็จแล้วก็สามารถออกจากงานได้เลย

แล้วเขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว

ขณะนั้น นานามองเห็นเวทีสูงที่ถูกเหล่าบรรดาแฟน คลับมงล้อมรอบอยู่จากในรถ เธอมองฟิวด้วยความเป็น ห่วง เพราะว่าดารามักจะได้รับบาดเจ็บอย่างไม่ค่อยรู้ตัวอยู่ บ่อยๆ

มีชื่อเสียงโด่งดังมากก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรนัก เพราะ ไม่รู้ว่าแฟนคลับที่คลั่งใคล้จะทำอะไรขึ้นมาบ้าง

“เดี๋ยวตอนขึ้นเวทีไปแล้ว ประมาณยี่สิบนาทีพวกเรา ก็กลับได้ นานาเธอไม่ต้องไปด้วยหรอก ฉันกลัวว่าครั้งนี้ พวกนักข่าวน่าจะตามหาเธอด้วย พวกเรากลัวว่าจะดูแล เธอไม่ดีพอ” พี่เหมยหันไปพูดกับนานา
นานาพยักหน้า “โอเคค่ะ ฉันจะรออยู่ในรถนะคะ” พูดจบเธอก็หันไปมองฟิว “ระวังตัวด้วยล่ะ”

ฟิวมองเห็นความเป็นห่วงเป็นใยที่อยู่ในสายตาเธอ ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เขาพยักหน้า “อั้ม ฉันจะระวัง

ขณะนั้น พี่เหมยก็ได้รับโทรศัพท์จากพิธีกรที่อยู่บน เวที บอกว่าให้ฟิวเปิดตัวเดินขึ้นไปบนเวทีได้แล้ว

ในตอนที่ประตูเปิดออก บอดี้การ์ดหกนายก็รีบเปิด ทางให้กับฟิว ฟิวเดินเข้าไปท่ามกลางผู้คนด้วยท่วงท่าที่ หล่อเหลา เรียกเสียงกรี๊ดขึ้นมาอย่างดังสนั่น

บนรถ นอกจากนานาแล้ว ยังมีมึนอยู่ด้วย วันนี้เธอ เป็นวันนั้นของเดือนก็เลยไม่ค่อยสบายตัวเท่าไรนัก นอน อยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

“มึน เธอโอเคไหม!” นานาเขยิบไปนั่งข้าง ๆ แล้ว ๆ

ถามเธอ

“ฉันไม่เป็นไร แค่ปวดท้องเฉย ๆ น่ะ นานา เธอก็เป็น แบบนี้เหมือนกันไหม?”

“ฉันไม่ค่อยปวดหรอก” นานายิ้ม หลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว เธอก็ไม่ปวดท้องประจำเดือนอีกเลย

“ฉันปวดจนจะตายอยู่แล้วเนี่ย มาวันแรกที่ทำอะไร ไม่ได้เลย แค่เดินก็ไม่ไหวแล้ว”

ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นโทรศัพท์ของ นานาก็ดังขึ้น เธอหยิบออกมาดู พอเห็นว่าเป็นพี่เหมยเธอ ก็รีบรับสาย “ฮัลโหลค่ะ พี่เหมย”

“นานา หาแว่นตากันแดดในกระเป๋าของพี่แล้วเอามา ให้หน่อย เมื่อครู่นี้คุณฟิวถูกเบียดจนแว่นหล่นหายไปแล้ว เขาต้องใช้น่ะ”

“ได้ค่ะ!”

“เธอใส่แมสมาด้วยล่ะ อย่าให้ใครจำได้

“ค่ะ เดี๋ยวฉันเอาไปให้นะคะ” นานารับคำ

เธอหาแว่นตาในกระเป๋าของพี่เหมย แล้วมึนที่นั่งอยู่ ข้าง ๆ ก็พูดว่า “ปกติแล้วเวลาที่คุณฟิวเขาให้สัมภาษณ์ กับนักข่าวเขาจะต้องใส่แว่นตากันแดดเพื่อป้องกันแสง แฟลชด้วย ไม่อย่างนั้นดวงตาเขาจะแห้งมาก เธอรีบเอา ไปให้เขาเถอะ! ถ้าฉันไม่ปวดท้อง ปกติก็เป็นฉันเองที่ต้อง เอาไปให้เขา”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เธอนอนพักในรถไปเถอะนะ! เดี๋ยวฉัน เอาไปให้เขาเอง

เมื่อนานาหาแว่นกันแดดเจอแล้ว เธอก็หยิบแมสออก มาจากในกระเป๋าของเธอแล้วสวมใส่ วันนี้เธอแต่งตัวมา อย่างธรรมดา ๆ ไม่ค่อยดึงดูดสายตาเท่าไรนัก เธอมั่นใจ ว่าไม่มีใครจำเธอได้หรอก แล้วนานาก็เลื่อนประตูรถออก เมื่อมองเห็นกลุ่มแฟนคลับที่กำลังบ้าคลั่งอยู่นั้นเธอก็รู้สึก กลัวมาก เธอสบายกระเป๋าใบเล็ก ๆ ออกมา เบียดเสียด เข้าไปในฝูงชน หลังจากที่นานาหาพี่เหมยเจอแล้วเอา แว่นตาส่งให้เธอแล้ว เธอก็หันหลังกลับแล้วรีบเดินเบียด ออกมา คนเยอะแน่นหนามากเสียจนทําให้เธอเหงื่อออก นานามองไปทางรถ เธอเดินไปพลางหยิบโทรศัพท์ออก มาตั้งใจจะโทรไปหาพวกเด็ก ๆ ถามว่าพวกเขาได้ไปเล่น ที่สวนสนุกกันหรือเปล่า

นานาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วนึกได้ว่า เด็ก ๆ อาจจะ ลืมใส่นาฬิกาโทรศัพท์ไปด้วย โทรไปหาทิวเลยดีกว่า!

เธอกดเบอร์ของทิว ยังไม่ทันที่จะเอาโทรศัพท์มา แนบที่หูเลย อยู่ ๆ ก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็น ๆ เกิดขึ้นมา มีมีด เล่มหนึ่งจ่ออยู่ที่บริเวณเอวของเธอ ดวงตาของนานาลุก โตด้วยความตกใจ

“ถ้าไม่อยากให้ฉันแทงก็ไปกับฉันเดี๋ยวนี้
นานารีบเอาโทรศัพท์ที่เพิ่งต่อสายติดโยนใส่เข้าไป ในกระเป๋าอย่างฉลาดมีไหวพริบ เธอค่อย ๆ พูดถามอย่าง ยากนําบากว่า “นายต้องการอะไร? ต้องการเงินเหรอ?”

“อย่าพูดมาก ไปกับฉันเดี๋ยวนี้” เสียงกระด้างของ ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น

นานามองไปรอบ ๆ เหมือนว่ามีดที่อยู่บริเวณเอวแทง ทะลุเข้ามาในเสื้อและเนื้อตัวเธอแล้วอย่างนั้น มีความรู้สึก เจ็บจี๊ด ๆ เธอเลยได้แค่ค่อย ๆ หอบหายใจเบา ๆ แล้วถูก ผู้ชายคนนี้เอามีดจี้ให้เดินไปทางรถอัลฟาร์ดสีดำที่จอดอยู่ ข้าง ๆ

ในสวนสนุก พวกเด็ก ๆ กำลังเล่นม้าหมุนกันอย่าง สนุกสนานเพลิดเพลิน ทิวมองพวกเขาด้วยสายตาที่เต็ม ไปด้วยความรัก

ขณะนั้นเอง เขารู้สึกได้ว่าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า กางเกงกำลังสั่น เขาหยิบออกมาดูเห็นว่าเป็นนานาที่โทร มา เขารับสาย “ฮัลโหล!” จากนั้นเสียงที่เขาได้ยินไม่ใช่ เสียงหวานสดใสของนานา แต่กลับเป็นเสียงซ่าแปลก ๆ ที่ ดังขึ้นมา ทิวขมวดคิ้ว เสียงในสวนสนุกค่อนข้างดังจอแจ เขาเลยหันไปส่งสัญญาณบอกให้บอดี้การ์ดมาดูแลเด็ก ๆ แทนเขา เขาต้องการหาที่เงียบ ๆ คุยโทรศัพท์
ทิวเดินไปบริเวณกำแพงที่ไม่ค่อยมีคนเห็นว่านานา ยังไม่ได้วางสายไป แต่มีเพียงแค่เสียงซ่า ๆ เท่านั้น เหมือนว่าโทรศัพท์กำลังถูกสิ่งของบางอย่างกระทบอยู่

ในที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวภาย ใต้เสียงซ่านั้น เป็นเสียงของนานา

“พวกนายจับตัวฉันมาทำไม?”

ถึงแม้ว่าเสียงของเธอจะเร็วและแหลมมาก แต่ทิวก็ ยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กำลังถูกลักพาตัวอยู่เหรอ?

ใบหน้าที่หล่อเหลาของทิวเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดใน ทันใด เขายังคงมองหาที่ ๆ เงียบสงบมากกว่านี้ต่อแล้วฟัง เสียงของปลายสายอย่างตั้งใจ

ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงกระแทกอย่างดัง โทรศัพท์ของนานาอยู่ในกระเป๋า และกระเป๋าของเธอนั้นก็ ถูกใครบางคนกระชากออกแล้วโยนลงบนพื้น

จากนั้น เสียงปลายสายก็ไม่มีเสียงรบกวนอย่างเมื่อ สักครู่แล้ว กลับชัดเจนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก
“หุบปาก ถ้าร้องอีกฉันจะฆ่าเธอเสียเลย” เสียงใหญ่ ของผู้ชายคนหนึ่งดังเข้ามาตามสาย

ทิวหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด เธอโดนลักพาตัวไป

จริง ๆ ด้วย

“พวกนายต้องการอะไรกันแน่?” เสียงที่ตกใจกลัว ของนานาดังขึ้นมา

“แค่เธอให้ความร่วมมือด้วยดี ๆ พวกเราก็จะไม่เอา ชีวิตของเธอ”

“พวกนายต้องการเงินเหรอ?”

“พวกฉันไม่ได้ต้องการเงิน แค่พวกเราพี่น้องเพิ่ง ออกมาจากคุก ยังไม่เคยได้ลิ้มรสของหญิงสาวเลย! พวก เราเลยจับเธอมาเล่นด้วยน่ะ” เสียงของผู้ชายต่ำทรามดัง ขึ้น

นานากลัวมากจนแทบบ้าอยู่แล้ว “พวกนาย…ฉัน ขอร้องให้พวกนายปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันเอาเงินให้พวก นายก็ได้”

“พวกเราไม่ได้ต้องการเงิน ต้องการเพียงแค่ผู้หญิง เท่านั้น ผู้หญิงที่สวยอย่างเธอนี่ต้องน่าสนุกแน่ๆ เลย
ในโทรศัพท์มีเสียงร้องตกใจของนานาดังขึ้นมาอีก ครั้ง เหมือนว่าเธอจะถูกคนพวกนั้นสัมผัสร่างกายเข้า มือ ของทิวที่กำลังจับโทรศัพท์อย่างแน่น เมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาก็แทบจะกำโทรศัพท์จนแตกละเอียด

แล้วทันใดนั้นเอง เสียงใหญ่ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งก็ ดังขึ้นเหมือนว่ากำลังคุยกับใครอีกคน “รีบไปที่โกดังเก่า ตรงย่านทับทิม” ในที่สุดเขาก็ได้ยินข้อมูลสถานที่ ๆ มี ประโยชน์ ทิวก้าวยาว ๆ เดินไปทางบอดี้การ์ดแล้วพูดกับ คนหนึ่งในนั้นว่า “พาเด็ก ๆ ไปที่รถ ตอนนี้ฉันมีธุระด่วน ต้องรีบไป พวกนายรีบพาพวกเขาไปส่งที่บ้านพาทิศให้ เร็วที่สุด”