บทที่ 122 ยัดคืนให้เธอ

นานาหันกลับมามองเขา เอ่ยพร้อมเบิกตากว้างน้อยๆ ว่า “ ฉันพูดแล้วว่าฉันไม่รับไว้

* เธอกล้ารับของคนอื่นได้ ทำไมถึงไม่รับของฉัน ? ” น้ำเสียงของทิวเย็นลง ของฟิวเป็นสร้อยคอเพชร เธอก็ นับว่าเป็นของสำคัญแล้ว ?

นานากระพริบตาปริๆ เข้าใจขึ้นมาทันที “ นายพูดถึง ฟิวใช่ไหม ? ฉันก็ไม่รับไว้นี่ ! ฉันก็จะไปคืนให้เขาเดี๋ยวนี้

ทิวอึ้งไปเล็กน้อย “ เธอก็ไม่รับของของเขา

“ฉันไม่รับแน่นอนสิ! ของขวัญแพงอย่างนี้ ฉันจะไม่ รับอยู่แล้ว ” พูดจบ นานาก็รู้สึกลำบากใจ ทำไมต้องบอก เขาเรื่องนี้ ?

นี่เป็นของขวัญที่ฉันซื้อให้เธอโดยเฉพาะ ไม่ว่าเธอ จะรับไว้หรือไม่ก็เป็นของเธอแล้ว เธอเอาออกไป หาที่ที่ หนึ่งแล้วโยนทิ้งซะ ! ” จู่ๆทิวก็ถือของขวัญนี้ขึ้นมา เดิน เข้ามาใกล้เธอ เมื่อมือของนานารับไว้ของขวัญก็มาอยู่ใน อ้อมกอดของเธอแล้ว

นานามองเขาอย่างอึ้งๆเล็กน้อย “ นี่ นาย….”
ทิวใช้หางตามองเธออย่างเย็นชา “ เธอสามารถเอา ไปบริจาคได้

* ฉันไม่เอาแบบนี้หรอก ฉันไม่เอา…” นานาโมห แล้ว เวลานี้ มือของชายหนุ่มก็ยื่นออกมาแล้วดึงไหล่ของ เธอไว้ มืออีกข้างจับท้ายทอยของเธอไว้

นานาอุ้มของขวัญอยู่ทั้งอย่างนี้ ร่างทั้งร่างก็ปะทะ เข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่ม และวินาทีต่อมา

ชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงมา จูบลงบนริมฝีปากที่ร้อง อย่างตกใจอย่างเอาแต่ใจ

นานาเบิกตากว้าง ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้จูบเธอจนจบ ติดแล้วหรือยังไง ? ทำไมอยู่ๆก็จูบเธออีกแล้ว ?

ในมือของนานาอุ้มของขวัญไว้ แม้แต่ผลักเขาออก ก็ไม่มีมือที่ว่าง เธอได้แต่หดร่าง เบิกตาใสกว้าง มองชาย หนุ่มตรงหน้าที่เย็นชานี้ สมองว่างเปล่า

ทิวจูบเธอจนติดแล้วจริงๆ เมื่อคืนนี้ ไม่ พูดอย่างถูก ต้องก็คือ จูบครั้งแรกของเมื่อห้าปีก่อน ก็ทำให้เขาจำไว้ใน สมองมาโดยตลอด ลืมไม่ลง

นอกจากโมโหแล้ว นานายังตื่นตระหนก คุณพระ!นี่เป็นห้องทำงานของเขานะ ! ต้องมีคนเปิดประตูเข้ามา ตลอดเวลา !

ทำเรื่องอย่างนี้กลางวันแสกๆ เธอยังเอาหน้าอยู่

ไหม ?

ในใจของนานาทั้งกังวลและยังจะใช้แรงหลบจูบจาก

เขา

แต่ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มที่จับท้ายทอยของเธอ ไว้ เธอจะหลบยังไงก็ไม่ได้ผล เขาจูบรุนแรงขึ้นมาอย่าง เอาแต่ใจ

นานาถูกจับจูบทั้งอย่าง ตอนที่เธอเกือบจะขาด อากาศหายใจ ในที่สุดชายหนุ่มก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ อย่างใจดี เธอสูดอากาศบริสุธิ์เข้าไปลึกๆ ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำไปจนถึงหูแล้ว

* นาย…ทิว นายมันเลว ไร้ยางอาย ” นานารีบยื่นมือ ออกปิดริมฝีปากของตัวเองไว้ทันที ด่าเขาด้วยใบหน้าที่ เต็มไปด้วยความโมโห

“ หากวันนี้เธอไม่เอาของขวัญชิ้นนี้ออกไปจากห้อง ทำงานของฉัน เธออย่าคิดว่าจะออกไปจากประตูนี้ หาก เธออยากจะมอบให้กับคนอื่น หรือทิ้งไป งั้นฉันก็จะให้เธอชดใช้คืน ” น้ำเสียงเอาแค่ใจของชายหนุ่มดังขึ้นมา ”

“ นาย… ” นานาได้เห็นแล้วว่าอะไรที่เรียกว่า ไร้ เหตุผลแล้ว ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ในฐานะสูงส่ง กลับไร้เหตุผล ต่อหน้าเธอ

“ ของขวัญของฟิว ทางที่ดีที่สุด เธอคืนให้เขา ภายในวันนี้ หากยังอยู่ในบ้านของฉัน ฉันไม่ว่าอะไรที่ฉัน จะทําลายมัน

นาย…”

นานาพูดได้แต่นายมาสองครั้งแล้ว กลับพูดอะไรไม่ ออกมา เธอจะโมโหจนเป็นบ้าไปแล้ว

“ พอแล้ว เธอสามารถเอาของขวัญชิ้นนี้กลับไปได้ แล้ว” ทิวกลับไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป

แต่เดิมนานามาเพื่อเอาของขวัญมาคืน แต่ตอนนี้ เธอ ยังคงกอดของขวัญออกมาอย่างเดือดปุดปุด เธอไม่เคย เห็นผู้ชายที่ชั่วร้ายอย่างนี้มาก่อน

นานาเดินมาถึงหน้าประตูลิฟท์ จูนกำลังรอเธออยู่ “ คุณนานาคะ ฉันส่งคุณลงไปนะคะ !
นานาพยักหน้า แต่กลับก้มหน้าลงอยู่ ใบหน้าทั้งหน้า เต็มไปด้วยความโมโห

จูนแอบตกใจในใจ หรือว่าคุณนานากับประธานทิว ทะเลาะกันแล้ว ? ทำไมสีหน้าถึงได้โมโหมากขนาดนี้ ?

มาถึงชั้นล่าง นานาหันไปพูดกับจูนว่า “ อย่าส่งเลย ค่ะ ขอบคุณนะคะ

พูดจบ นานารีบย่างเท้าออกไปจากห้องโถงใหญ่

แป้งที่รอเธออยู่ด้านนอก กำลังดูข่าวซุบซิบบันเทิง อยู่ เงยหน้าขึ้นก็มองเห็นนานาลงมาแล้ว และในมือของ เธอยังคงถือของขวัญที่เธอถือขึ้นไปเมื่อครู่นี้อยู่อีก

ทันทีที่นานาเข้ามานั่ง แป้งก็ถามอย่างสงสัยว่า “ เป็นอะไร ? ทิวไม่อยู่ที่บริษัทหรอ ? ทำไมเอาของขวัญ กลับมาอีกแล้วล่ะ ?

* อย่าพูดถึงเลย เขาไม่ยอมรับคืน ” นานานึกไปถึง เรื่องเมื่อครู่นี้ที่ถูกเขาจับจูบ โมโหจนแก้มแดง

แป้งเบิกตากว้างอย่างตกใจ “ ทำไมล่ะ ?

“ เขาบอกว่า แม้ว่าฉันจะโยนทิ้งแล้ว เขาก็จะไม่รับคืน ” ตอนนี้นานามองเครื่องเพชรชุดนี้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ดีแล้ว

“ มีเงินแต่เอาแต่ใจจริงๆเลยนะเนี่ย ! ” แป้งหัวเราะ ขึ้นมา

ความรู้สึกในตอนนี้ของนานาคืออยากจะร้องไห้แต่ ไม่มีน้ำตา จะกล้าหัวเราะได้ยังไงกัน ?

เธอขมวดคิ้วมุ่นใช้ความคิด “ ช่างเถอะ วันนี้ฉันกลับ ไปเช้าหน่อย แล้วเอาของขวัญซ่อนไว้ในห้องนอนของ เขา นับว่าคืนให้เขาแล้ว ต่อไปเขาอย่าเรื่องนี้มาพูดอีก ”

แป้งเห็นด้วย “ ใช่ เธอทำอย่างนี้แหละ! เขาคิดว่า เธอรับไว้แล้ว แต่เธอคืนให้เขาแล้ว ”

“ เดี๋ยวฉันจะยังคืนของฟิวให้เขาอีก ”

แป้งตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ พูดอย่างนี้แล้ว ฉันสามารถ มองไอดอลของฉันด้วยระยะห่างที่ใกล้แล้ว ?

อั้ม เดี๋ยวเธอก็จะได้เห็นแล้ว ” นานาดีใจแทนเธอ สักพัก

นานา เธอดีกับฉันที่สุดเลย ” แป้งหัวเราะออกมา
* เราไปทานข้าวก่อน ทานข้าวเสร็จแล้ว ค่อยไปหา

เขา

อั้ม เวลาอย่างนี้ งดงามมากจริงๆ แป้งมีความสุข มาก !

ได้ทานอาหารแล้วยังได้เห็นไอดอลอีก

นานาเชิญเธอทานอาหารทะเลบุฟเฟต์ ทั้งสองคน ทานได้อิ่มมาก นานาเองก็มีความสุขมาก ลืมความโมโหที่ เอามาจากทิวไปหมดแล้ว

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสองคนเริ่มเดินเล่นอยู่ แถวๆนั้น นานาหยิบมือถือขึ้นมา โทรไปหาฟิว

“ ฮัลโหล…” เสียงที่ยังง่วงอยู่ดังขึ้นมา

“ คุณยังไม่ลุกจากเตียงหรอคะ!” นานาถามอย่าง

“ คุณอยู่ที่ไหน ? ”

ฉันอยู่ข้างนอกค่ะ !

“ มาที่บ้านผม แล้วรวดซื้อของอร่อยมาให้ผมด้วย
“คุณอยากทานอะไรคะ

“ แล้วแต่ อะไรก็ได้ แล้วพวกผลไม้มาด้วย

“ คือ ฉันอยู่กับเพื่อนของเพื่อนของฉันบอกว่า อยากจะเจอคุณ ได้ไหมคะ มามาขอความคิดเห็นจาก

เขา

“ เป็นเพื่อนแบบไหนของคุณ

* เป็นเพื่อนหญิงที่ดีที่สุดของฉัน

“ ครับ คุณพาเธอมาเยอะ แจม อีกฝ่ายก็วาง

สายไป

นานาฟังเสียงที่เพิ่งจะตื่นของเขา แอบพูดไม่ออก ชีวิตของดาราไม่มีระเบียบอย่างนี้เลยหรอ ? เมื่อคืนอาจจะ เล่นเกมส์แล้วก็ได้!

นานานึกไปนึกมา ไปร้านอาหารใกล้ๆนี้ ห่ออาหารให้ เขาดีกว่า แล้วไปร้านผลไม้ใกล้นี้ซื้อผลไม้เล็กน้อยหลัง จากซื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็ไปยังบ้านของทิว