บทที่ 186 สาบานต่อหน้าหลุมฝังศพ

ทิวพานานามาซื้อดอกคาร์เนชั่นช่อหนึ่งจากร้านขาย ดอกไม้ แล้วรถก็เคลื่อนไปทางที่จะพาไปสู่สุสาน

รถมาหยุดอยู่ที่โรงจอดรถ ไม่สามารถขับรถเข้าไป ได้ ต้องการที่จะปีนขึ้นไปบนสุสาน ยังต้องเดินทางอีกไกล นานาลงจากรถ ในมือของเธออุ้มดอกไม้ไว้ ทิวรับมา อุ้ม เธอขึ้นมาโดยตรงทันที

” นายให้ฉันลงมาเดินเองเถอะ !” นานาไม่อยาก รบกวนเขาบ่อยๆ และครั้งนี้คืออุ้มเธอขึ้นดอยอีก ต้อง เหนื่อยมากแน่

อยู่นิ่งๆอย่าขยับ ” สีหน้าของทิวผ่อนคลาย อุ้ม เธอไม่ต้องใช้แรงมากนัก กลับโมโหขึ้นมา ก็ให้เธอทาน อาหารที่บำรุงมากมายอยู่ทุกวัน ทำไมถึงยังไม่เห็นว่าจะมี เนื้อเพิ่มขึ้นมาอีก ?

ในใจของนานารู้สึกผิดมาก ! นี่ทำให้สายตาของเธอ มองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว จากมุมของเธอ สามารถมองเห็นใบหน้าหล่อด้านข้างของเขา ร่างกาย ของเธอสามารถรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นอย่างแข็งแรงและมี กำลัง ฝ่ามือใหญ่ที่เขาอุ้มเธอไว้มีความอบอุ่นร้อน

บนใบหน้าของนานา แดงขึ้นมาโดยที่เกือบจะมองไม่ เห็น อย่างควบคุมไม่ได้
มองจากภาพภายนอกแล้ว ผู้ชายคนนี้ปล่อยความ ดึงดูดที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ ไม่สามารถหลบหนีได้ด้วย ซ้ำ หาไม่ใช่เพราะมีพ่อที่เย็นชามาตั้งแต่เด็ก ในใจของ เธออาจจะไม่ผลักดันผู้ชายให้ออกห่างจากเธอมากอย่าง นี้ และคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนก็เหมือนกับฝันร้าย ก็ทำให้เธอ นึกไปถึงเรื่องที่เธอและเขานอนด้วยกัน ก็กลั้นไม่ไหวตัว สั่น จริงๆแล้ว ทิวรักลูกๆ จากจุดนี้ ก็ทำให้เธอพอใจและตื้น ตันใจมากแล้ว และมาถึงวันนี้ เธอเพิ่งพบว่าแม้ว่าเขาจะ น่าโมโหบ่อยครั้ง แต่เวลาที่ไม่รู้ตัวเขาจะเผยความดีและ ความอบอุ่นของเขาออกมา

เวลานี้ ในใจของเธอมีความซาบซึ้งต่อเขา หากพวก เธอสามารถอยู่ด้วยกันอย่างนี้อย่างสงบสุข อยู่ด้วยกัน เหมือนกับแขกและเจ้าบ้านอย่างนี้ไปตลอดชีวิต จริงๆแล้ว เธอก็ยินดีมากเหมือนกัน

“ ไปทางไหน ? ” จู่ๆเขาก็ก้มหน้าลงมาถาม ดวงตา ดำลึกซึ้งมองดวงตาของเธอที่เหมือนกับกำลังนึกอะไรอยู่

นานารีบสะบัดความตื่นตระหนกออกไป เธอกัดริม ฝีปากแน่นแล้วชี้ไปยังทาง ทางหนึ่ง “ ข้างนี้

ทิวอุ้มเธอเดินไปยังสุสานแถวแรก นานารู้สึกว่า หน้าอกของเขาก็หอบหายใจเล็กน้อย อุ้มเธอปีนขึ้นมาบน ดอยที่ทางไม่ดีอีก แม้ว่าเธอจะผอมกว่านี้ ก็ยังหนักสี่สิบห้ากิโล อยู่ดี ตอนนี้เธออุ้มลูกชายและลูกสาวเดินแค่สั้นๆก็ เหนื่อยหอบเหมือนกัน และเขาที่อุ้มเธอเดินไกลมากอย่าง นี้อีก

“ นายปล่อยฉันลงมาเถอะนะ ! จะถึงแล้ว ” นานาไม่ อยากให้เขาอุ้มเธอเดินไกลมากกว่านี้อีก

* บอกกับฉันว่าอยู่ที่ไหนก็ได้แล้ว ” ทิวไม่สนใจ นานาจึงได้แต่ชี้ไปยังทางตรงหน้าระยะสิบกว่าเมตร ทิว อุ้มเธอมาแล้ววางเธอลงตรงหน้าหลุมฝังศพของแม่เธอ โดยตรง นานามองดอกไม้ที่ครั้งก่อนนำมาวางไว้ ตอน นี้แห้งจนเหลือแต่ก้าน เธอนึก ดอกไม่ที่สวยๆพวกนั้น จะ ตามแม่ไปยังโลกอีกใบแล้วหรือเปล่า ?

แม่ชอบดอกคาร์เนชั่นมากที่สุด แต่ตอนที่ยังมีชีวิต อยู่ พวกเธอไม่มีเงินไปซื้อ เป็นเวลานานที่แม่จะซื้อกลับมา หนึ่งดอก และตอนนี้เธอนำมามอบให้แม่ช่อใหญ่ เธอหวัง ว่าแม่ที่อยู่อีกโลกหนึ่งจะสามารถมองเห็น

* แม่คะ…หนูมาเยี่ยมแม่แล้วนะคะ ” นานาเดินกะ เผลกๆมายังหน้าป้ายชื่อ ทิวยื่นมือออกอยากจะไปพยุงเธอ แต่ก็ชักมือกลับ มองภาพถ่ายของผู้หญิงที่อยู่บนป้ายชื่อที่ ไม่ค่อยชัดเจนมากนัก ก่อนหน้านี้ เขาเคยสืบเรื่องของเธอ และหาภาพถ่ายแม่ของเธอได้ แม้ว่าสามารถเห็นภาพถ่าย ตอนที่แม่ของเธอยังอายุน้อย เป็นคนที่สวยคนหนึ่ง แต่ไม่เหมือนกับนานาสักนิด

“ แม่คะ แม่วางใจเถอะนะคะ หนูอยู่อย่างมีความสุข ดี ลูกๆเองก็ดีมาก แม่หลับอย่างสบายใจเถอะนะคะ ! นานาพูดกับภาพถ่ายของแม่บนป้ายชื่อ น้ำตาไหลออกมา อย่างควบคุมไม่อยู่ มองภาพถ่ายที่เก่าซีดของแม่ เหมือน กับมองเห็นตลอดชีวิตของแม่ นั่นเป็นชีวิตที่น่าสงสาร เศร้าใจ กลัดกลุ้ม

และเธอ ไม่สามารถดูแลเธอดีๆตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่

ทิวยืนอยู่ด้านหลังของเธอ มองหญิงสาวที่เอามือไป เช็ดน้ำตาไม่หยุด หัวใจของเขากระตุกวูบ เขาเดินขึ้นมา ด้านหน้า นั่งลงตรงหน้าหลุมศพของเธอ ยื่นมือออก ดึง หญิงสาวที่ร้องไห้อยู่เข้ามาในอ้อมกอด

นานาต้องการไหล่จริงๆ อ้อมกอดที่สามารถพักพิงได้ เธอไม่ได้ดันออกหรือปฏิเสธ เธอพิงอยู่กับหน้าอกของทิว เริ่มร้องไห้ออกมา

ทิวมองผู้หญิงบนภาพถ่าย คล้ายกับว่าดวงตาของ เธอกำลังมองลูกสาวที่น่าสงสารของเธออยู่ที่นี่ เขาถอน หายใจเบาๆ เริ่มพูดกับเธอว่า “ คุณวางใจเถอะครับ ผม จะดูแลลูกสาวของคุณตลอดชีวิต จะไม่ให้เธอได้รับความ เสียใจเด็ดขาด และจะไม่ให้เธอได้รับความลําบาก
นานาฟังคำพูดที่เขาพูดกับแม่ เธอเงยหน้าขึ้นมอง เขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอ มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สายตาของทิวมองเข้าไปในดวงตาของเธอ “ ตอนนี้ เธอสามารถวางใจได้แล้ว ฉันสาบานต่อหน้าหลุมศพของ แม่เธอแล้ว ต่อไป ฉันจะไม่ทำผิดต่อสาบานของฉันเด็ด ขาด ”

หัวใจของนานากระตุกแรง เธอเอ่ยพึมพำว่า “ ทำไม นายถึงทำอย่างนี้ ?

“ คำถามง่ายอย่างนี้ ยังต้องการให้ฉันตอบอีกหรอ ? ” ทิวรู้สึกว่าสมองเล็กๆของเธอไม่ฉลาดมากซะเลย!

นานากระพริบตา พูดความสงสัยข้างในใจออกมา “ ฉันรู้ว่านายอยากจะแต่งงานกับฉัน นายอยากจะให้ ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับลูกๆ

ทิวยิ้ม ขนตายาวกระพริบขึ้นลง “ นี่เป็นความคิด แรกของฉัน แต่งงานกับเธอ ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ กับลูกๆ แต่ว่าตอนนี้ความคิดนี้เปลี่ยนขึ้นมาเป็นความต้อง การจริงๆแล้ว ”

“ ทำไมถึงเปลี่ยนล่ะ ?” นานาไม่เข้าใจ
” ฉันพบว่าฉันชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ จึงจะแต่งงาน กับเธอ ไม่ใช่แค่เพราะเรามีลูก ” ทิวพูดจบ มองป้ายชื่อ ของแม่ของเธอที่อยู่ด้านหลัง “ หากเธอยังไม่เชื่อฉัน ฉัน สามารถสาบานต่อหน้าหลุมศพของแม่เธอได้ หากฉันพูด คําโกหก เธอก็ให้ฉัน…”

จู่ๆนานาก็ใช้มือเล็กๆของเธออุดปากของเขาไว้ ไม่ว่า เขาจะพูดอะไรออกมา เธอก็ไม่อยากจะให้เขาพูดออกมา เธอไม่อยากฟัง และจะไม่ยอมให้เขาพูดออกมาเด็ดขาด

“ หยุดพูดได้แล้ว ฉันเชื่อนายก็ได้ ” นานาเอ่ยอย่าง ร้อนรน

ทิวยิ้ม ยิ้มที่ทำให้เธอหลงไหล “ แล้วตอนนี้ ถึงเวลา ที่เธอจะพูดความจริงแล้ว ? เธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉัน สักเล็กน้อยเลยหรอ ? ”

นานากลืนน้ำลายลงคอ มองเขา ดวงตากลมโตก ลอกไปมากลับไม่พูดอะไรออกมา

ในดวงตาล็กๆของทิวมีความผิดหวังผ่านวูบไป เอ่ย อย่างน้อยใจว่า “ ไม่มีความรู้สึกสักนิดเลยหรอ ?

“ฉัน…ฉันไม่รู้ ” นานาสายศรีษะ เธอไม่เคยมีความ รักนี่ อะไรที่เรียกว่ารู้สึกดี ? เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ
ทิวรู้ว่าอยู่ต่อหน้าหลุมศพของแม่ของเธอ เธอจะ ไม่พูดคำโกหกแน่นอน เขาถอนหายใจออกมา “เวลาที่ เหลือ เธอต้องฝึกชอบฉันดีๆ

นานาถูกเขาสั่งอย่างน่าสงสารเล็กน้อย เธอมองแม่ เหมือนกับมองเห็นรอยยิ้มความพึงพอใจจากภาพเก่าๆใน นั้น หรือว่าผู้ชายตรงหน้านี้ จะเป็นผู้ชายที่เธอสามารถมอบ กายใจให้ ? ไม่เหมือนกับพ่อที่เย็นชาน่ากลัวอย่างนั้น