บทที่ 222 ปั้นหยาหาเรื่อง

คุณหญิงโรสสรรหาคำพูดที่จะปลอบใจเธอและพูดว่า “พอแล้วลูกปั้นหยา ไม่ใช่ความผิดของผู้ป่วยแล้วหรอก แขกสองคนนั้นฉันเป็นคนเชิญมาด้วยตัวเอง คล้ายกับเวร กรรมและวาสนานะ!มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าเหมือนกันกับเธอ เลย”

ตาของปั้นหยาโตขึ้นมาทันทีและพูดแบบใส่อารมณ์ ว่า “อะไรนะ?นานาคนนั้นแม่เป็นคนเชิญมาทำไมแม่ต้อง ให้คนแบบนี้มาร่วมงานบ้านเรา

คุณหญิงโรสมองไปทางท่าทางและสีหน้าของลูก และแอบคิดว่าทำไมลูกเราถึงทำตัวร้ายกาจแบบนี้อย่าง ตกใจ “ลูกปั้นหยา คนที่มาก็คือแขกทั้งหมดทำไมลูกถึง พูดแบบนี้?”

“แม่ หนูไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นที่หน้าคล้ายหนู แล้ว แม่ไปรู้จักเธอได้ยังไง?หรือเธอปลอมตัวเป็นฉันแล้วมาขอ ความเห็นใจจากแม่?”

คุณหญิงโรสรีบส่ายหัวไปมาและอธิบายว่า “ไม่ใช่ แบบนั้น แม่ต่างหากที่สนใจในตัวของเธอไม่รู้ทำไมแม่รู้ถึง สึกดีกับเธอมากและเอ็นดูเธอเหมือนลูก วันนี้ก็เลยเชิญ เธอมาร่วมงานด้วย

ทีนี้ปั้นหยาถึงจะเข้าใจว่าที่แท้แม่ก็เป็นคนให้นานาเข้ามานั่นเอง เธอรีบพูดตอบว่า “แม่ แม่จะให้เธอเข้ามา ได้ไง ตอนนี้คนที่อยู่ด้านล่างเข้าใจผิดคิดว่าเป็นหนูกัน หมดแล้ว หนูอยากเด่นที่สุดในงานของหนูแต่ดันโดนแย่ง ไปหมดแล้วอีกอย่างรสนิยมของเธอขนาดนั้น มันกำลัง ทําให้หนูเสียหน้าชัดๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะลูก ปั้นหยาแม่สอนเธอว่าไง ใคร สอนให้เธอเป็นคนอยากเอาชนะคนอื่นและว่าร้ายเข้าผู้อื่น แบบนี้ เป็นคนต้องรู้จักถ่อมตัว นานาเป็นแขกของฉัน ฉัน ไม่ให้เธอไปว่านานาแบบนั้น หยุดเดี๋ยวนี้ “คุณหญิงโรส นําหนิเธอด้วยความโมโห

ปั้นหยากัดเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไรหลังจากนั้น แต่ความแค้นในสายตาเธอก็ปกปิดความรู้สึกไม่ได้อยู่ดี เธอแค้นมาก!และเกลียดผู้หญิงที่มีหน้าตาคล้ายเธอ

“พอแล้วเธอรีบเตรียมตัว งานจะเริ่มแล้วฉันลงไป ดูแลแขกก่อน”คุณหญิงโรสมองไปทางลูกสาวแล้วเปิด ประตูออกไปทันที

เพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆเธอรีบปลอบใจเธออีกครั้ง “พอ แล้วปั้นหยาอย่าใช้อารมณ์โกรธแล้ว ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะ มาหรือไม่มาก็สู้เธอไม่ได้อยู่ดี เดี๋ยวตอนที่เธอออกไปทุก คนต้องตะลึงในความสวยสะพรึงของเธอแน่นอน”
พอปั้นหยาได้ยินคําปลอบใจจากเพื่อนจึงทำให้ อารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย ใช่นานาเป็นผู้หญิงที่ต่ำที่สุด ส่วนเธอเป็นผู้หญิงที่สูงส่งสุด นานามีหน้าตาที่เหมือนเธอ ก็เป็นความโชคร้ายของฉันเอง

ชั้นล่าง นานาไม่อยากจะอธิบายอีกต่อไปแล้ว เธอกับ แป้งเดินเข้าไปในห้องอาหารและหาของหวานกินในมุม ห้องเพราะเธอรู้สึกว่าคอเธอเริ่มแห้ง

“หน้าฉันเหมือนขนาดนั้นเลยหรอ?ฉันกับปั้นหยา ไม่มีที่แตกต่างกันเลยสักนิดหรอ?”นานาขมวดคิ้วแล้ว ถามด้วยความอยากรู้

“ฝาแฝดจะไม่เหมือนได้ไง?”

นานากำลังดื่มน้ำผลไม้ไป และในทันทีก็เห็นผู้ชาย วัยกลางคน คนหนึ่งเดินมาทางเธอ สายตาของเขาอ่อน โยนและดูอบอุ่นมาก สมองของนานาสตั้นไปสักแป๊ป พ่อ

คนที่เดินมาทางเธอคือพ่อของเธอ เธอตื่นเต้นจนลุก ขึ้นมาโดยอัตโนมัติและหันมองไปทางพ่อแท้ๆที่กำลังเดิน มา ดวงตาของเธอมีน้ำตาใสๆคลอเบ้าเลย

“ลูกปั้นหยา ทำไมเธอยังอยู่ในนี้ วันนี้เธอเป็นคน กล่าวเปิดงานไม่ใช่หรอ?”พ่อก็เข้าใจผิด
หัวใจของนานายังเต้นแรงเหมือนเดิม เสียงของเธอ ในตอนนี้เป็นเสียงที่แหบแห้งแม้จะจิบน้ำผลไม้มาแล้ว ก็ตาม เธอไม่มีความกล้าที่จะปฏิเสธพ่อเหมือนที่ปฏิเสธ แขกคนอื่นว่าเธอไม่ใช่ปั้นหยา

พอแป้งเห็นแบบนี้ก็หันมองไปทางเธอ นานาสูบ หายใจเข้าลึกๆแล้วกลั้นใจพูดกับพ่อที่อยู่ตรงหน้าว่า “ขอโทษนะคะ คุณจําคนผิดไปแล้วคะ ฉันไม่ใช่ลูกของ คุณปั้นหยา”

ไม่หรอก เธอคือลูกของเขาแน่นอน เป็นลูกที่หมดลม หายใจตั้งแต่ยี่สิบสี่ปีที่แล้ว

พ่อปั้นหยามองไปทางเธออย่างตกใจและนึกอะไร ได้ “เธอคือคุณนานาใช่ไหม!เหมือนที่ภรรยาผมพูดจริงๆ คุณเหมือนลูกสาวฉันมากเลยแม้กระทั่งฉันเป็นพ่อของเขา แท้ๆยังแยกไม่ออกเลย

เขาอมยิ้มอ่อนๆ “โอเค พวกเธอกินกันต่อนะ

นานามองข้างหลังของพ่อตัวเอง นานาอดเรียก ผู้ชายคนนั้นเบาๆไม่ได้ว่า “พ่อ”

ตาของเธอและจมูกแดงไปหมดเลย น้าตาแอบไหล รินออกมาจากเบ้าตาเธอ แป้งที่อยู่ข้างๆก็รีบเอากระดาษทิชชู่ยื่นให้เธอ นานารับมาแล้วรีบซับหน้าให้ไม่เหลือ คราบน้ำตาถึงแม้จะเช็ดแล้วตาของเธอก็ยังแดงๆอยู่

แป้งรู้สึกสงสารเธอ “นานาทำไมเธอถึงไม่บอกพวก เขาไปให้รับรู้ความจริง ถ้าเธอบอกไปพวกเขาก็จะมีความ สุขและไม่มีทางโทษและโกรธเธอแน่นอน”

“ไม่ ฉันไม่ไปบอกเขาไม่ใช่เพราะกลัวเขาไม่ยอมรับ ฉันแต่เป็นเพราะ……นานานาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นมีคน ใส่ชุดสีแดงเดินมาจากประตูบานใหญ่ วันนี้ปั้นหยาแต่ง ตัวเหมือนเจ้าหญิงในนวนิยายเลย ข้างๆของเธอมีเพื่อน ผู้หญิงสองคนประคองอยู่และปั้นหยากำลังเดินตรงมาหา เธอ

หัวใจของนานาเหมือนมีอะไรมาบีบคั้น ให้เธอรู้สึกว่า ปั้นหยามาโดยความไม่หวังดี เธออยากจะบอกแป้งนี่ก็คือ เหตุผลที่เธอไม่บอกพวกเขา เพราะปั้นหยาไม่ชอบเธอ

ปั้นหยาเห็นนานานั่งอยู่ตรงนั้นสีหน้าของเธอก็แย่ มากพอแล้วและยังมีความดูถูกนานาแฝงอยู่ เธอยิ้มที่มุม ปากแล้วมองไปรอบข้างในเวลานี้มีแขกน้อยมากเธอก็เลย เดินไปใกล้นานายิ้มที่มุมปากอีกครั้งแล้วพูดว่า “วันนี้เธอ ปลอมตัวเป็นฉันสนุกไหม?ไม่ใช่ฉันแต่กับมาได้หน้าได้ตา แทนฉันเธอนี่หน้าไม่อายจริงๆ
หน้าของนานาซีดเหลืองเหมือนไก่ต้มไปทันที เธอ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่เคยคิดที่จะปลอมตัวเป็นเธอแต่ แค่พวกเรามีใบหน้าที่เหมือนกันเฉยๆ

ปั้นหยาเฮอะแฝงความเหยาะเย้ยใส่เธอแล้วพูดต่อ “ใช่สิ!!เธอมีใบหน้าที่เหมือนกับฉัน เธอก็เลยใช้สิ่งนี้เพื่อ มาเข้าร่วมงานในบ้านฉัน เธอจะยุยงให้แม่ฉันชอบเธอได้ แต่ฉันขอบอกให้ว่าฉันชอบเธอไม่ลงหรอก ฉะนั้นถ้าเธอ ยังอยากมีหน้าก็ไปจากที่นี่ซะตอนนี้”

แป้งที่อยู่ข้างๆเริ่มรู้สึกโกรธแทนนานาแล้ว “แม่เธอ เป็นคนเชิญพวกเรามา ถ้าจะไล่ก็ควรเป็นแม่เธอที่ไล่พวก เรา!”

ตัวของเธอไปได้แต่นานาก็เป็นลูกสาวของบ้านหลัง นี้ดังนั้นนานาต้องอยู่ที่นี่ต่อ

นานาถอนหายใจเธอคิดไปสักแป๊ป “ได้ ฉันยอมไป ก็ได้ฉันจะไม่รบกวนเธออีกแล้ว”

“แบบนี้ก็ยังโอเคหน่อย ถ้าต่อไปฉันอยู่ไหนเธอก็ ห้ามอยู่ที่นั่นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอย่าว่าฉันใจร้าย ปั้นห ยาพูดเตือนเธอ

สีหน้าของนานาซีดมาก เธอมองไปทางพี่สาวฝาแฝดของตัวเอง ในใจเธอรู้สึกเศร้ามากจนแทบไม่อยาก จะอยู่ต่อ

“จะไปก็รีบไปเดี๋ยวฉันจะขึ้นเวทีแล้ว ฉันไม่อยากเห็น เธออยู่ในงานต่อ ถึงเวลาคนอื่นก็จะรู้ว่าฉันคือคุณหนูตระ กูลพลาธรตัวจริง ถึงเวลาเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” พูด จบปั้นหยาก็ยิ้มแบบเย็นชาแล้วหันหลังเดินไปเลยในทันที

แป้งกำหมัดแน่นเธอรู้สึกโกรธแทนนานา เธอมองไป ทางหลังของนานาที่เดินจากไปแล้วพูดกับนานาว่า “แบบ นี้เธอก็ยังทนได้อีกหรอ มันไม่มากไปหน่อย!เธอพูดไปได้ ว่าเธอก็เป็นคนในตระกูลพลาธรเขามีสิทธิ์อะไรที่จะไล่เธอ ไป ทำไมเธอไม่พูดออกไป ?”

นานารีบบอกให้เธอเงียบลง “เบาๆ ฉันไม่อยากให้ คนอื่นรู้เรื่องนี้ เธอก็เห็นแล้วว่าปั้นหยาไม่ชอบฉัน ถ้าฉัน พูดแบบนั้นไปเธอคิดว่าบ้านพลาธรยังจะมีความสงบสุข อยู่ไหม?”