บทที่ 29 ลูกสาวนีใส่เดียง

ดวงตาที่ปิดสนิทของทิว รีบลืมขึ้นมา เขาใช้มือที่ กว้างรีบจับดู เขาแอบยิ้มออกมา ลูกสาวของเขานี่ใส่เตียง

ทิวรีบลุกขึ้นมา อุ้มลูกสาวออกจากตรงที่เปียก จาก นั้นเขาพบว่าในห้องไม่มีเสื้อผ้าเด็ก เขาเลยรีบถอด กางเกงของฟ้าที่เปียกออก และรู้สึกได้ว่าเสื้อของฟ้าก็ เปียกด้วยเขาเลยถอดเสื้อออกให้หมด ใช้ผ้าเช็ดตัวห่อ ลูกสาวที่หลับสนิท เตรียมไปเคาะประตูห้องนานา

นานาก็ยังนอนไม่หลับ เธอยังคงคิดเรื่องราวในอดีต มากมาย และเรื่องราวในอนาคต ตอนนี้ก็ผ่านเวลาตีสอง แล้ว เธอก็ยังนอนไม่หลับ เธอนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง

ก๊อกๆ ! เสียงดังจากประตูอย่างเบาๆ

เธอคิดว่าเธอฟังผิด

แต่ไม่ผิดหรอก

มีคนกำลังเคาะประตูของเธออยู่

เธอคิดว่า หรือว่าลูกสาวของเธอจะกลับมานอนด้วย

เธอรีบลงจากเตียง เดินไปที่ประตู เปิดออกเบาๆ เธอ เห็นเงาร่างใหญ่ที่ประตู ภายใต้แสงไฟที่สลัว ใบหน้าของ ทำดกระวบกระาาย อกอี่ใส่เตียงเสื้อเปียกหบดเอย”
นานาหัวเราะออกมา “อุ้มเข้ามาสิ

ทิวอุ้มลูกไปนั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นนานาก็ไปหาเสื้อ นอนชุดใหม่ในตู้เสื้อผ้า แค่แปปเดียว เธอก็หยิบเสื้อนุ่มๆ มาสองตัว

เพราะจะใส่เสื้อผ้า ฟ้าเลยตื่นมาแบบมึนงง เธอไม่มี แรงจึงกอดคอของทิวไว้เบ้ปากแล้วพูดว่า “หนูจะนอนกับ แด๊ดดี้

นานาใส่ผ้าอ้อมให้เธอตามด้วยกางเกง

นานาใส่ให้เธออย่างเร่งรีบ พอเงยหน้าขึ้น ก็สบตา กับดวงตาคู่หนึ่งที่จ้องมองเธอมานาน ใบหน้าของเธอแดง ก่ำ จนใส่กางเกงให้ฟ้าผิดด้าน ใส่ไปข้างหนึ่ง ก็รีบเปลี่ยน กลับมา

ทิวจ้องเธอที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น สายตาของ เขาหยุดอยู่ตรงใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว

เธออึ้งอยู่สักพัก ผมสวยยาวปล่อยไว้สองข้าง

ใบหน้าที่ใสสะอาด และเธอก้มหัวอยู่ เผยไหปลาล้าออก มาเล็กน้อย สวยงามเหมือนผีเสื้อที่กางปีก และมีความ เซ็กซี่เล็กน้อย

ชายหาดเา ๑ คงมา M.ปรือกา๑ ดำใน้ท เซ็มแตีย บาลีทำให้เขานึกถึงคืนนั้นที่บ้าคลั่ง ห้าปีที่แล้ว ร่างกายของ เขาจึงรู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

พอใส่กางเกงให้ลูกเสร็จ นานาก็เงยหน้าขึ้นมามอง เขา สบตากับดวงตาที่ลึกลับของเขา เธอตกใจและตบ หน้าอกอย่างเบาๆ

ให้ลูกนอนกับฉันละกัน!” นานาคิดว่าเขาไม่เคย เลี้ยงลูก ไม่มีประสบการณ์

“ไม่ต้อง ฉันพาลูกไปนอนที่ห้องรับแขกเอง” พอพูด จบ ก็อุ้มเจ้าตัวเล็กออกไปเลย

นานาพึ่งจะนอนหลับตอนตีสี่ พอลืมตาขึ้นมา ดวง อาทิตย์ก็ส่องแสงจ้าเข้ามาโดนตัวแล้ว

เธอรีบลุกขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดู

เวลา พระเจ้า เก้าโมงแล้ว

ทำไมเธอนอนเก่งอย่างงี้?

น่าอายจังเลย

นานาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง เห็น เจ้าจอมจันทั้งสองเตะบอลอยู่ที่สนามหญ้า
“คุณนานาคะ ฉันเตรียมอาหารเช้าให้คุณตอนนี้นะ

คะแม่บ้านพูด

“ทำอะไรง่ายๆก็พอแล้ว” นานายิ้มอ่อน เธอไม่อยาก ให้พวกเขาเหนื่อย

“ฉันอุ่นข้าวต้มกุ้งให้นะคะ”

(ได้ค่ะ คุณทิวล่ะ?”

“คุณผู้ชายออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ตอนกลางวันจะ กลับมาทานข้าวค่ะ”

นานาพยักหน้า เธอรู้ เธออาศัยอยู่บ้านของทิว ก็แค่ ต้องการที่จะดูแลลูกได้อย่างสะดวก ชีวิตหลังจากนี้ของ เธอกับผู้ชายคนนี้ ก็อยู่ใครอยู่มัน คงไม่มาใช้ชีวิตด้วยกัน

หรอก

เมื่อคืนเธอคิดทั้งคืนว่าหลังจากนี้เธอจะอยู่ยังไง เธอ จะรอให้ลูกไปเรียนหนังสือ และเธอก็จะไปหางานทำใน เวลาว่าง เธอต้องยืนด้วยตัวเธอเอง หาเงินเลี้ยงตั้งเอง

เงินหนึ่งล้านที่เธอมีนั้น เธอใช้ไปแค่สองแสน เธอคิด ว่า ถ้าในอนาคต บ้านพาทิศแย่งลูกกับเธอ แล้วเธอไม่มีที่ พึ่ง ไม่มีงานทำ เธอจะเลี้ยงลูกยังไง
ดังนั้น เธอตัดสินใจ ไม่สนว่างานอะไร เธอก็จะทำ หมดเลย อีกอย่าง อาชีพแต่งหน้าของเธอ ก็มีงานเยอะ แยะไป