บทที่ 2 5ปีต่อมา

เวลาตีสาม เธอเดินออกมาจากโรงแรมด้วยสภาพที่ แทบจะดูไม่ได้ มีผู้หญิงใส่กระโปรงสีแดงสดโผล่ออกมา จากมุมข้างๆ คุณหนูบ้านสีธะ นารา ในตอนนี้ สายตาเต็ม ไปด้วยความโกรธและรู้สึกเสียดาย

“ทำไมนานขนาดนี้?” นารากัดฟันถาม

นานาเช็ดน้ำตาออก ผมที่ดำและยาวก็ปกปิดรอยจูบที่ คอของเธอไม่ได้ เธอกัดริมฝีปาก “เอาเงินให้ฉัน”

ไปเอากับพ่อฉัน!ผู้หญิงขี้เกียจคุยกับเธอ นารา เปิดประตูแล้วเข้าห้องไป แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้อง ผู้ชายนอนหงายอยู่ร่างกายที่ผอมสูงดูมีเสน่ห์และเย้ายวน เธอดีใจรีบไปนอนอยู่ข้างๆเขาและยื่นมือไปกอดที่เอวของ เขา

นานาวิ่งออกมาจากโรงแรม เธอร้องไห้และโทรไปหา พ่อ เธอทำภารกิจเสร็จแล้วให้เขาโอนเงินมา

คืนนั้น วัฒไม่ได้หลับ เขารับรองว่า พรุ่งนี้เช้าฉันจะ

โอนไปให้เธอ!”

“ฉันจะเอาตอนนี้” นานาพูด

“โอเคร!เดี๋ยวจะโอนเข้าบัญชีเธอ”
นานาเรียกแท็กซี่แล้วกลับไปที่โรงพยาบาล เธอนั่ง เหม่อแล้วมองไปทางหน้าต่าง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดัง ขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นสายจากหมอที่ดูแลแม่ เธอรีบรับ สาย “สวัสดีค่ะ!คุณหมอ

“คุณนานาครับ มีข่าวร้ายจะบอกคุณครับ 4

“แม่หนูเป็นอะไร?”

“แม่คุณเสียชีวิตแล้ว เมื่อกี้นี้” เสียงของหมอฟังดู

สงบมาก

แต่ว่า หัวใจของสาวน้องเย็นยะเยือกเหมือนตกลง ไปในบ่อน้ำแข็ง มือเธอสั่นเทาและกำโทรศัพท์ไว้แน่นๆ มี ข้อความแจ้งเตือนว่าในบัญชีเธอมีเงินเข้าห้าล้าน

“แม่ ” สาวน้อยนั่งอยู่หลังแท็กซี่ โศกเศร้าเสียใจ และร้องไห้ออกมา แท็กซี่ใจดีรีบเร่งรถไปส่งเธอที่โรง พยาบาล

สายไปแล้ว ถึงแม้เธอจะใช้ร่างกายตัวเองเพื่อแลก เงินมาห้าล้านแล้วแต่ก็ช่วยแม่ไม่ได้อยู่ดี ในตอนที่รีบมา โรงพยาบาล มือของเธอไปจับที่คอ พบว่าสร้อยคอที่มีรูป แม่กับตัวเองไม่อยู่แล้ว
ทันใดนั้นน้ำตาของเธอก็พรั่งพรูไหลออกมาเหมือน ฝนที่กำลังตกหรือนี่จะเป็นชะตากรรมของเธอ?

ฟ้าดินกลั่นแกล้งกันหรืออย่างไร ถึงอยากให้แม่ไป

จากเธอ?

ห้าปีต่อมา

สนามบินแห่งหนึ่ง มีสาวน้อยตัวผอมสวมเสื้อสีเนื้อ และเข็นรถใส่กระเป๋าเดินทางอยู่ บนกระเป๋าเดินทางมีเด็ก ผู้หญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่ กระโปรงสีชมพูผมยาวสีดำถักเปีย ถึงเอวและติดกิ๊บผีเสื้อไว้ไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบาย ความน่ารักของเธอได้

และข้างๆของเด็กผู้หญิงก็มีเด็กผู้ชายใส่เสื้อสีดำ กางเกงยีนขาสั้นรองเท้าผ้าใบสีขาวสะพายกระเป๋าหน้า นิ่งๆเดินตามหลังมาต้อยๆ

“มานี้ เดี๋ยวพวกเราไปให้แม่บุญธรรมเลี้ยงข้าวมื้อ ใหญ่ได้ไหม?”

“ถ้าเธอยอมนะ” สาวน้อยยิ้มอ่อนๆมองไปทาง ลูกสาวอย่างอ่อนโยน

เด็กผู้หญิงรีบกระพริบตาที่กลมโตของเธอ “ถ้าหนู

ขอร้อง เธอต้องตกลงแน่ๆเลย”

“วางใจได้ แม่บุญธรรมรวยออก” เด็กผู้ชายพูดเสริม

เด็กน้อยทั้งสองคนมองซ้ายแลขวา พวกเขาเป็น คนประเทศนี้ตั้งแต่พวกเขาคลอดออกมา แต่ก็พึ่งจะกลับ ประเทศครั้งแรกจะไม่ให้รู้สึกตื่นเต้นได้ไง?

พึ่งออกมาก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียก “ ลม ฟ้า “

“แม่บุญธรรมเด็กผู้หญิงเรียกอย่างดีใจ ยื่นมือออก ไปจะให้เธออุ้ม เห็นผู้หญิงผมสั้นรีบเดินมา เปิดแขนกว้างไปอุ้มเด็ก

ผู้หญิงที่น่ารักคนนั้น ไปจูบที่แก้มเธอแรงๆและหันไปยิ้ม กับแม่ลูกที่ยืนอยู่ข้างๆ “กลับมาสักที นั่งเครื่องเหนื่อย ไหม?”

“แม่บุญธรรมครับ พวกเราเชื่อฟังมาก” เด็กผู้ชาย

ยักคิ้วพูด

เด็กผู้หญิงรีบพยักหน้าตาม ใช่พวกเราไม่ได้ ทะเลาะกันและไม่ได้ก่อเรื่องให้มามีด้วย