ตอนที่ 71 ทําไมเธอหน้าแดงล่ะ
กู้จิ้งหมิงมองคนทั้งสองด้วยสายตาอันแหลมคมอยู่ครู่หนึ่งก่อน จะยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
มหว่านฉิงย้อนกลับมาคิดถึงการแต่งงานของจิ้งหมิงอีกครั้ง
“จิ้งหนึ่ง ดูซิว่าตอนนี้น้องชายของลูกมีความสุขแค่ไหน ลูกก็ควรจะรีบจัดการดูตัวเพื่อหาคนมาแต่งงานด้วยสักทีนะ
“แม่อย่าเป็นห่วงเรื่องผมเลยครับ ยังไงถ้าแม่อยากมี หลานก็ควรไปเตือนจิ้งเจ๋อนั่นแหละว่า ให้พยายามให้หนักเข้า แบบนั้นยังจะมีหวังมากกว่า
หลินเชื่อรีบนั่งตัวตรงทันควันด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
มหว่านฉิงพึมพำต่อ “จะทำแบบนั้นได้ ยังไงลูกก็อายุ มากกว่าสองคนนี้ แต่ยังไม่มีกระทั่งแฟนด้วยซ้ำ ทำไมถึงเป็น อย่างนั้นล่ะ”
หลินเชื่อรู้ดีว่าตั้งแต่ประธานาธิบดีเข้ารับตำแหน่ง ผู้คน ต่างก็คาดหวังเกี่ยวกับการแต่งงานของเขา แต่อย่างไรก็ตาม จิ้งหมิงเองกลับไม่ได้รู้สึกร้อนใจแต่อย่างใด
เขาอยู่ในตำแหน่งนี้มาเกือบสามปีแล้ว และทุกคนก็เริ่ม นึกสงสัยว่าเหตุใดท่านประธานาธิบดีจึงยังไม่แต่งงานเสียที
ตอนแรกก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้กันออกมาอย่างเปิด เผย แต่เมื่อจะมีการเลือกตั้งเกิดขึ้นอีกครั้ง การที่เขาจะได้อยู่ ในตำแหน่งต่อไปหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาในเดือนสุดท้าย ของปีว่าจะออกมาเป็นเช่นไร
ด้วยเหตุนี้เรื่องการแต่งงานของจิ้งหนึ่งจึงถูกหยิบยกขึ้น มาเป็นหัวข้อในการสนทนากันอีกครั้ง
มหว่านจึงหันมาบอกสองสามีภรรยา “ห้องที่พวกเธอจะ พักคืนนี้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วนะ เอาละจ้ะ แม่จะไม่กวนใจ ทั้งสองคนแล้ว กลับไปพักเถอะ แล้วก็อย่ามัวแต่คุยกับจิ้งหนึ่ง นานเกินไปนักล่ะ จิ้งเจือ หลินเชื่อจะเบื่อเสียก่อนถ้าถูกทิ้งไว้ใน ห้องคนเดียว”
หลินเชื่อรีบมองหน้าคนนั่งตรงข้ามทันที
เธอกับเขาต้องนอนค้างที่นี่อีกแล้วเหรอ…
หญิงสาวรู้ดีว่าสองคนพี่น้องไม่ได้พบหน้ากันมานานและ อาจจะมีเรื่องให้ต้องพูดคุยกัน เธอจึงอาสาขอตัวออกมาก่อน
ขณะมองหลินเชื่อเดินออกจากห้องไป จึงหมิงก็ยิ้มแล้ว พูดกับน้องชายว่า “น้องสะใภ้ของฉันท่าทางไม่เลวเลยนะ
จิ้งเจ๋อถอนหายใจ “ถึงยังไงพวกเราก็ถูกบังคับให้ต้อง แต่งงานกันอยู่ดี”
กู้จิ้งหมิงยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เขามองหน้าอีกฝ่ายแล้ว บอกว่า “จากที่ฉันเห็นอยู่ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้โดนบังคับไปซะทุกอย่างนี้ ฉันหมายถึงนายโดนบังคับให้ต้อง ปฏิบัติกับเธออย่างดีด้วยเหรอ
จิ้งเจ๋อตอบ “ในเมื่อฉันแต่งงานกับเธอแล้ว เธอก็เป็น ภรรยาของฉัน เพราะงั้นฉันก็ควรจะปฏิบัติกับเธอให้ดีสัก หน่อย เธออายุแค่ยี่สิบสามเอง ชีวิตแต่งงานอย่างนี้มันไม่ค่อย ยุติธรรมกับเธอเท่าไหร่ ยิ่งถ้าฉันทำตัวไม่ดีกับเธอด้วยแล้วน่ะ
จิ้งหมิงเบือนหน้ามองไปทางอื่นด้วยท่าทีครุ่นคิดแล้วไม่ ได้พูดอะไร
แต่แล้วจู่ๆ เขาก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้และเอ่ยปากถาม ว่า “วันนั้นที่นายโทรมาถามฉันเกี่ยวกับใครคนหนึ่ง ฉันก็ลืม ชื่อหล่อนไปแล้ว คนที่บังเอิญบุกเข้ามาในพื้นที่หวงห้ามของก ลาสพาเลซน่ะ”
ที่พักของประธานาธิบดีถูกเรียกว่าเกลซไทล์พาเลซ พื้นที่ คุ้มกันนั้นจึงถูกเรียกชื่อตามสถานที่ พวกเขามีพนักงานรักษา ความปลอดภัยที่เข้มงวดที่สุดคอยดูแล
จิ้งเจ๋อย้อนนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น “ใช่แล้วล่ะ เธอเป็นผู้จัดการของหลินเชื่อนะ วันนั้นเธอได้สร้างปัญหาอะไรหรือ เปล่า”
จิ้งหมิงชะงักไปคงครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชากว่าเดิมว่า “ไม่หรอก”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
“หล่อนชื่ออะไรนะ”
“อหมินหมิ่น คิดว่าใช่นะ” กู้จิ้งเจ๋อตอบ
จิ้งหนึ่งพยักหน้า ท่าทีของเขายังคลุมเครือบอกไม่ถูก
ทั้งสองคนสนทนากันถึงประเด็นสำคัญต่างๆ อยู่อีกชั่วครู่ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปยังห้องพักของตัวเอง
กู้จิ้งหญิงมองน้องชายที่เดินออกไปก่อนจะหันไปพูดกับ เลขาธิการใหญ่ที่นั่งอยู่ไม่ห่างว่า “ไปตรวจสอบผู้หญิงที่ชื่ออาห มินหมิ่นนั่นดูซิ จัดการให้แน่ใจด้วยว่าเธอไม่ได้ทิ้งร่องรอยของ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นเอาไว้
เลขาใหญ่เข้าใจได้ในทันที เขาพยักหน้าก่อนจะถอยออก
ไป
หลินเชื่อเดินวนเวียนกลับไปกลับมาอยู่ในห้องมาแล้วพัก ใหญ่ ทันทีที่เธอได้ยินเสียงประตูขยับ เธอก็กระโดดผลุงลง จากเตียงในทันที
เมื่อถึงเห็นจิ้งเจ๋อโผล่เข้ามา เธอก็เปิดฉากเอ็ดตะโรใส่ เขาด้วยใบหน้าแดงทันที “จิ้งเจ๋อ คุณทำเรื่องอะไรในเวลา อย่างนี้น่ะ”
กู้จิ้งเพื่อทำหน้าตายสนิท “ฉันทำอะไรในเวลาอย่างนี้เหรอ”
เมื่อมาเห็นอีกฝ่ายทำเป็นปั้นหน้าชื่อ เธอก็ยิ่งตะเบ็งเสียง หนักขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว “ก็ที่คุณมาแอบลูบขาฉันอยู่ใต้โต๊ะนั่นไงล่ะ”
คนโดนเอ็ดนั่งลงแล้วเงยหน้ามอง แล้วยังไง
“คุณ คุณ คุณ นี่คุณกำลังละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของฉัน
อยู่นะ!”
กู้จิ้งเจ๋อยักไหล่แล้วตอบว่า “ฉันทำอย่างนั้นก็เพื่อให้ชีวิต แต่งงานของเราดูสมจริงขึ้นมายังไงล่ะ
หลินเชื่อนิ่งอึ้ง “ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ การแสดงของคุณ ตอนนี้ก็ดูเป็นธรรมชาติมากพอแล้วล่ะ
กู้จิ้งเจ๋อยิ้ม “เธอเองก็เป็นธรรมชาติเหมือนกันนะ
“ไม่ค่ะ ไม่ ไม่เลย ทักษะการแสดงของฉันน่ะแย่มาก ไม่ เป็นธรรมชาติเท่าคุณหรอก
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เขายิ้มแล้วพูดต่อไปว่า “นี่เธอจะบอกว่า สีหน้าของเธอก่อนหน้านี้นี่เป็นของจริงหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเธอถึงหน้าแดงล่ะ หรือว่าเป็นการตอบสนองโดย ธรรมชาติ”
เมื่อได้ยินเขาจี้ถูกจุดแบบนี้ เธอก็ยิ่งหน้าแดงหนักเข้าไป อีก “ใครหน้าแดงกัน!
“อยากให้ฉันเดินไปหยิบกระจกให้แล้วส่องดูไหมล่ะ” จิ้ง เจ๋อผุดลุกขึ้นแล้วขยับเข้ามาใกล้
หลินเชอรีบลนลานถอยหลัง “ไม่จำเป็นหรอก!
เธอต้องยอมให้เขาจริงๆ พอเป็นสถานการณ์เช่นนี้ จึง เจ๋อสวมบทบาทแบบนี้ได้ดีเหลือเกิน จนถึงตอนนี้การแสดงของ เขาก็ยังคงยอดเยี่ยมเปี่ยมสีสันชนิดที่แยกไม่ออกเลยทีเดียวว่า อะไรคือของจริง
เธอสบตาชายหนุ่มที่กำลังอมยิ้มอ่อนๆ สายตานั้นลึกล้ำ จนดูราวกับว่าจะดูดกลืนวิญญาณของเธอไป หลินเชื่อรีบขอตัว เข้าห้องน้ำ เธอจะอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเข้านอนแต่หัวค่ำ และรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด
พูดง่ายๆ ก็คือ ในอนาคตเธอจะพยายามมาเยี่ยมเยือน
บ้านตระกูลให้น้อยครั้งที่สุดเท่าที่จะทำได้
จนถึงตอนนี้เธอยังรู้สึกได้ถึงสัมผัสของเขาที่อ้อยอิ่งอยู่ ตรงต้นขา กระแสไฟอ่อนๆ ที่แล่นปราดไปทั่ว ทำเอาหญิงสาว ต้องสลัดหัวโดยแรงเพื่อจะได้ลืมความรู้สึกอันแสนเย้ายวนนั้น ทิ้งไปเสีย
เช้าวันต่อมา
หลินเชื่อติดตามบริษัทเพื่อไปเข้าร่วมการถ่ายทำรายการ เนชั่นแนล วินเนอร์ รายการวาไรตี้ชื่อดังที่มียอดเรตติงผู้ชม สูงลิบลิ่ว
ทางบริษัทถือว่านี่เป็นงานสำคัญอย่างมาก เพราะฉะนั้นอ หมินหมิ่นจึงจัดแจงยืมเสื้อผ้าราคาแพงมาเพื่อให้หลินเชื่อได้ สวมออกรายการ
เมื่อมองดูชุดและรองเท้าส้นสูงที่อยู่ในถุง อวหมินหมื่น ยิ้มแล้วบอกว่า “ชุดพวกนี้ก็ไม่เลวหรอกนะ แต่ทางบ้านตระกูล กู้คงมีเสื้อผ้าแพงยิ่งกว่านี้กองอยู่เป็นพะเนินเทินทึกเลยละมัง
หลินเชื่อถามด้วยความสงสัย “จริงเหรอคะ ฉันดูยี่ห้อของ เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ค่อยออกหรอกค่ะ ก็เลยไม่รู้ว่าตัวไหนแพง คราวหน้าพ่อมาช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหมคะ
“ฉันนะเหรอ ลืมไปได้เลย คฤหาสน์ตระกูลเขายอมให้ คนอื่นเข้าไปได้ด้วยเหรอ
“คือ เราจะเข้าไปตอนไหนที่เราอยากเข้าไม่ได้เหรอคะ” หลินเชื่อถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
อวหมินหมิ่นอดที่จะอธิบายให้ฟังไม่ได้ “แน่นอนว่าเธอน่ะ อยากเข้าตอนไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่พวกเราคนอื่น เอาล่ะ ไป เตรียมตัวแล้วแต่งหน้าแต่งตาเถอะ”
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเชื่อก็มาถึงสถานีโทรทัศน์
ทางรายการมีห้องแต่งตัวโดยเฉพาะเอาไว้ให้ หลินเซ่อรู้ สึกตื่นเต้นตลอดทางที่เดินเข้าไป เอาแต่คอยเหลียวซ้ายแลขวา ไม่หยุด
หลังจากนั้นไม่นาน หลินลี่ก็มาถึงด้วยเหมือนกัน
เมื่อเห็นว่าหลินเซ่อได้มาร่วมถ่ายทำรายการด้วยจริงๆ หลินลี่ก็ได้แต่ทำหน้าเยาะๆ แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่แยแส
“ตอนนี้รายการคงจะลดระดับลงมากเลยสินะ ถึงให้หมูหมากาไก่ที่ไหนมาออกก็ได้แบบนี้” เสียงของหลินลี่ดังมาจาก ทางด้านหลัง
อวีหมินหมิ่นเหลือบมองหลินเซอแล้วพูดกับเธอเหมือนกับ กำลังชวนคุยเรื่องทั่วๆ ไปว่า “ฉันได้ยินมาว่าทางเซนมีร่าว่า เธอถูกยกเลิกตารางงานทั้งหมด ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจริงหรือ เปล่า แต่มีคนเห็นเธอไปหาลำไพ่ตามเมืองเล็กๆ ด้วย เธอทำ กระทั่งยอมรับงานค่าตัวแค่หมื่นเดียวด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าเธอ จะร้อนเงินจริงๆ
ที่ด้านหลังของพวกเธอ สีหน้าของหลินลี่เปลี่ยนไปทันทีที่
ได้ยิน
เมื่อนึกถึงหน้าจิ้งเจ๋อ ในใจเธอก็นึกกลัวขึ้นมาฉับพลัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเชิดหน้าอย่างถือตัว เธอเดินนวยนาด ออกไปบนรองเท้าส้นสูงลิบพลางพูดว่า “อากาศแถวนี้แย่จริงๆ ไปกันเถอะ เราต้องไปหาห้องแต่งตัวส่วนตัวเพื่อแต่งหน้าให้ ฉัน”
แล้วหลินลี่กับบรรดาผู้ช่วยของเธอก็ชักแถวเดินตึงตั้งออก
ไป
หลินเชื่อถาม “ไม่ว่าจะไปที่ไหน เธอก็ต้องทำให้มันเอะอะ เสียงดังได้ทุกครั้งไปเลยสินะ
อวหมินหมื่นยิ้ม เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเมื่อหันไปมอง หมายเลขเรียกเข้า หัวใจเธอก็ต้องกระตุก เธอหันมาบอกหลิน เชอว่าเธอจะขอออกไปรับโทรศัพท์และเดินออกไป
จนเมื่อออกมาถึงด้านนอกแล้วนั่นแหละ เธอจึงกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ คุณสบายดีหรือเปล่าคะ
(คุณอวี มีบางอย่างที่เราต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวสัก หน่อย ถ้าคุณสะดวก ผมจะเป็นฝ่ายไปหาคุณเอง
อวหมินหมิ่นสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ว่าวันนั้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ฉันไม่ได้วางแผนร้ายแอบแฝง อะไรสักหน่อย”
[เราจะช่วยคุยเรื่องนี้กันแบบเจอหน้าได้ไหม
“ก็ได้ค่ะ…ถ้าคุณกลัวว่าฉันจะแอบอัดเสียงคุณนักละก็ งั้น
ก็เข้ามาเจอแล้วคุยกัน
ที่ด้านใน
หลินลี่แอบเหลือบดูหลินเชื่อ หล่อนอิจฉาน้องสาวต่าง
มารดาอย่างหนักเสียจนแทบจะหน้าเขียว
หล่อนดึงเอาตัวผู้ช่วยเข้ามาใกล้แล้วบอกว่า “ไปตามหา เสื้อผ้าที่นั่งหลินเซ่อจะใส่คืนนี้มาสิ เห็นกระเป๋าของมันหรือ เปล่า เสื้อผ้าที่มันจะสวมคืนนี้ต้องอยู่ในนั้นแน่ ถ้าเจอแล้วก็ให้………..
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ