ตอนที่ 95 เธอรู้สึกผิดหวังหรือเปล่า
หลินเซ่อมองจิ้งเจ๋อด้วยสายตาชื่นชม
เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเก่งกาจขนาดนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่ทําอาหารแท้ๆ แต่เขากลับทำมันออกมา ได้เหมือนในตำราอาหารไม่ผิดเพี้ยน
ดูเหมือนการเป็นคนเจ้าระเบียบย้ำคิดย้ำทำนี่น่าจะเป็น
ข้อดีสินะ
เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าจิ้งเจ๋อนั้นฉลาดกว่าคนทั่วไป ไม่ ว่าเขาจะทำอะไร มันก็จะออกมาดีงามไปเสียหมดทุกอย่าง และไม่ว่าเขาจะเรียนรู้อะไร เขาก็สามารถทำมันได้อย่าง รวดเร็ว
เมื่อเทียบกันแล้ว เธอนั้นสมองทึบกว่ามาก
หลินเชื่อคิด ไม่แปลกใจหรอกที่เขาชอบบอกว่าเธอชื่อ
อน่ะ
เวลาที่เขายืนถือตะหลิวคาดผ้ากันเปื้อนแบบนี้ทำให้เขาดู เหมือนพ่อบ้านไม่มีผิด หนุ่มหล่อที่ทำอาหารในชุดผ้ากันเปื้อน แบบนี้ ดูมีเสน่ห์ยากจะต้านทานจริงๆ
หลินเชื่อเอียงคอมองภาพชวนน้ำลายสอตรงหน้าอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ เธอเอากางเกยไว้บนมือแล้วจ้องมองเขา ด้วยความหลงใหล
จิ้งเจ๋อพูดขึ้นขณะที่ยังคงทำอาหารต่อ “อันที่จริง ปัญหา ของผู้จัดการเธอน่ะจัดการไม่ได้ยากอะไรเลย
“หือ”
“ฉันช่วยได้”
“อา งั้นเหรอคะ”
หลินเชื่อรีบเอ่ยต่อ “จริงๆ นะคะ ถ้าช่วยได้แบบนั้นก็เยี่ยม ไปเลย…กู้จิ้งเจ๋อ ขอบคุณนะคะที่เสนอความช่วยเหลือ
เขาหันมายิ้มให้เธอ เธอก็รู้ว่าฉันไม่อยากได้คำขอบคุณ ที่เป็นแค่คำพูดน่ะ
ชายหนุ่มตักอาหารใส่จานอย่างรวดเร็วแล้วเดินเข้ามา ใกล้เธอ เขามองดูเธอและสวมกอดจากทางด้านหลัง
หลินเชื่อตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขากระซิบเข้าข้างหูว่า “อันที่ จริง เธอเองก็ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วดูดีเหมือนกันนะ แล้วในเมื่อ เธอทำอาหารไม่เสร็จ อย่างน้อยเธอก็น่าจะให้รางวัลฉันหน่อย นะที่อุตส่าห์ทำงานหนัก
เขาเป่าลมใส่หูเธอเบาๆ ทำเอาหลินเชื่ออึดอัดไม่เป็นสุข เธอตอบไปว่า “นี่คุณ…คุณต้องการรางวัลอะไร
กู้จิ้งเจ๋อตอบด้วยเสียงทุ้ม “ฉันอยากเห็นเธอสวมแค่ผ้า กันเปื้อนนี่…
** หลินเซ่อนึกภาพตามในหัว มันคงเหมือนในนิตยสาร
วาบหวิวไม่มีผิด แทบปกปิดเนื้อตัวไม่มิดแบบนั้น เธอรีบแหวกลับทันทีว่า “ไปให้พ้นเลยนะ จิ้งเพื่อ คน
อันธพาล! “
เขาหัวเราะขณะที่เธอพยายามผลักไส ก่อนที่จะเดินหลบ
ไป
แต่ถึงอย่างไร เขาก็แอบพิจารณาเธอในชุดผ้ากันเปื้อนนี้ มาตั้งแต่ต้นแล้ว และเขาคิดว่าถ้าเธอเดินไปไหนต่อไหนใน บ้านโดยที่สวมเฉพาะผ้ากันเปื้อนเท่านั้น คงจะเป็นภาพที่น่าดู ไม่น้อยเลยทีเดียว
แม้ว่าภาพที่ว่าออกจะน่าอายไปสักหน่อย แต่เขาก็เฝ้ารอ ที่จะได้เห็นมันอยู่ลึกๆ ในใจ
หลินเชื่อนึกจินตนาการภาพตัวเธอในสภาพที่ว่า แล้วก็ พลอยคิดไปว่าผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจสิ้นดี
“ไปไกลๆ เลยนะ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด!
“อา แล้วนั่นเธอจะวิ่งหนีไปไหน กลับมานี่ก่อนสิ” กู้จิ้งเจ๋อ รั้งเธอกลับมา คว้าเอวบางเอาไว้ แล้วยกร่างเธอขึ้นวางบนโต๊ะ หลินเชื่อตะโกนลั่น แม้ว่าจะนั่งอยู่บนโต๊ะ แต่หน้าเธอก็ยังคงอยู่แค่เพียงอกเขาเท่านั้น
เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็ได้เห็นเพียงใต้คางของเขา
จิ้งเจอก้มลงมามองหน้าเธอ เขาปลดผ้ากันเปื้อนที่สวม อยู่ออก แล้วสวมให้เธอ
“โอเค” เขายิ้มขณะมองดู
นี่น่ะเหรอ
เธอก้มลงดูตัวเองในชุดผ้ากันเปื้อน โดยไม่พูดอะไร ไม่ เห็นจะมีอะไรต่างจากเดิมตรงไหนเลยสักนิด
หลินเซ่อมองตัวเองงงๆ มือเขายังคงเกาะอยู่ที่เอวของเธอ
หลวมๆ หน้าเขาก้มลงมาจนใกล้
“อา คุณอยากให้ฉันใส่ผ้ากันเปื้อน ฉันคิดว่าคุณหมายถึง แค่ผ้ากันเปื้อนอย่างเดียวเท่านั้นเสียอีก” หลินเชื่อว่า
จิ้งเจ๋อตอบ “ใส่แค่ผ้ากันเปื้อนหมายถึงว่าฉันแค่อยาก ให้เธอใส่ผ้ากันเปื้อนก็เท่านั้นเอง เขาเลิกคิ้วขณะมองหน้าเธอ “ทำไมล่ะ เธอดูผิดหวังมากเลยนะ เธอไม่ได้คิดแบบนี้หรอกเห รอ”
เมื่อเห็นเขามองมาแบบนั้น เธอก็เริ่มที่จะขัดเขิน
หญิงสาวทำตาเขียวใส่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น โดนเขาหลอก
ซะสนิทเลย
ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกทีแล้ว ถึงตอน นี้เขาเริ่มใช้ความเจ้าเล่ห์กับเธอสารพัดอย่าง
หน้าของหลินเชื้อแดงทีเดียวเมื่อหันมองเขา แต่คนตัว ใหญ่ยังคงทำเป็นไขสือไม่รู้ด้วย แถมยังเลิกคิ้วถามอีกต่าง หากว่า “เธอกำลังคิดอะไรอยู่ อย่าเพิ่งบอกฉันนะ…ว่าเธอกำลัง คิดว่า…
เขาทำที่เป็นมองเธอขึ้นๆ ลงๆ และพูดว่า “ถ้าเธออยากจะ ใส่แบบนั้น ฉันก็ยอมรับได้อยู่นะ
“ไปให้พ้นเลย อย่ามาพูดนะว่าฉันอยากใส่นะ
“เอาน่า ถึงเธอจะใส่ฉันก็ไม่กลัวหรอก ไหนลองหน่อย
“ไปเลยนะ นี่ยังอยากจะกินอยู่หรือเปล่าเนี่ย อาหารเย็น หมดแล้วนะคะ! ”
หลินเช่อรีบกระโดดผลุงลงจากโต๊ะ ไม่ยอมให้เขายั่ว โมโหอีกต่อไป
จิ้งเจ๋อยิ้มขณะมองอีกฝ่ายที่พยายามหนีเอาตัวรอด
ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วคิดว่าหลินเชื่อนี่แม้ว่าจะไม่ค่อยรู้ ประสีประสาอะไรนัก แต่ถ้าเป็นเรื่องการเอาตัวรอดนี่ก็นับว่า เธอใช้ได้ทีเดียว
อย่างไรก็ตามเมื่อกู้จิ้งเจ๋อบอกกับเธอเอาไว้แล้วว่าเขาจะ ช่วยเรื่องอวหมินหมิ่น เขาก็ได้ลองสืบดูเรื่องนี้จนได้เรื่องได้ราว ขึ้นมาจริงๆ
วันต่อมาเขาบอกกับเธอว่า “ฉันเจอตัวผู้หญิงที่โดนทำร้าย ที่เธอพูดถึงแล้วนะ เขาอยู่ที่โรงพยาบาล เราจะแวะไปดูกันก็ได้
“จริงเหรอคะ ดีจังเลย คุณน่ารักที่สุดเลยค่ะจิ้งเจ๋อ หลินเชื่อยิ้มแล้วกระโดดกอดแขนเขาด้วยความดีใจ
ที่โรงพยาบาล
อซิ่งหลง พ่อของอวหมินหมิ่นเดินเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอก
ในวอร์ดคนไข้ คุณชายน้อยแห่งตระกูลกำลังเฝ้าดูแลคน รักของเขาด้วยการบรรจงเป่าโจ๊กในชามให้เย็นเพื่อที่จะตัก ป้อนให้เธอ “นานะ กินนี่หน่อยนะ ระวังล่ะ มันยังร้อนอยู่
“ที่รักคะ ทำไมหมอนั่นถึงยังวนเวียนอยู่ข้างนอกอีกล่ะ เราไล่เขาไปไม่ได้เหรอคะ ใครจะอยากเห็นหน้าเขาอีกล่ะ เขา ควรจะชดใช้ให้เราไม่ใช่เหรอคะ ตาแก่น่ารังเกียจนั่นน่ะ
ลู่ชิงหงกัดฟันแน่นแล้วเดินออกไปนอกห้อง เขายกเท้าเตะ อวีซึ่งหลงเข้าที่หน้าอก “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ เห็นหน้าแกแล้วมันน่า ขยะแขยงที่สุด เลือกเอาว่าจะให้ลูกสาวแกมาขายตัวให้เรา หรือจะยอมให้เมียแกทำงานเป็นแม่ครัวไปตลอดชีวิต มันขึ้น อยู่กับแกนะ แล้วทำไมถึงยังมาเสนอหน้าอยู่ที่นี่อีก
“ละ…ลูกสาวผมไม่ยอมมาครับ” อวีซึ่งหลงทำหน้าสลด รันทดท้อ
นับตั้งแต่วันที่เขาไปหาอหมินหมิ่นถึงที่ทำงาน เธอก็ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาไม่สามารถหาตัวเธอได้และไม่รู้ จะทําอย่างไรดี
“งั้นก็ใสหัวไปให้พ้นๆ ซะ ไม่มีใครอยากเห็นหน้าอุบาทว์ ของแก รอให้ถึงวันที่ต้องติดคุกไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน! ” ซึ่ง หงปิดประตูโครมใส่ อชิงหลงได้แต่จ้องมองบานประตูอย่าง หมดอาลัยตายอยาก
ประตูเปิดออกอีกครั้ง
ชิงหงหันขวับมาตะคอกด้วยเสียงอันดังว่า “ใครกัน คิด ว่านี่เป็นที่ที่แกจะมาเข้าออกตามอำเภอใจแบบนี้ได้งั้นเรอะ
เมื่อเงยหน้าขึ้น เขากลับได้เห็นหลินเชื่อในชุดเสื้อกัน หนาวสีดำและกางเกงยีนสกินนี่ขาดๆ เธอดูสวยสะดุดตามากที เดียว
ยิ่งเมื่อได้เห็นดวงหน้าสวยหวานของเธอเข้า น้ำเสียงนั้นก็ อ่อนลงทันตา “เอ่อ เธอมาทำอะไรที่นี่
หลินเชื่อเดินเข้ามาและได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลัง
นอนอยู่บนเตียง ข้างตัวเธอคือชายร่างสูงใหญ่
ทันทีที่นานะเห็นหลินเชื่อ ดวงตาของเธอก็พลันเบิกโพลง ด้วยความหวาดหวั่น หญิงสาวรีบลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง ทันที
กู้จิ้งเจ๋อเดินตามหลังเข้ามาสมทบอย่างเงียบๆ สร้าง ความประหลาดใจให้กับทุกคน
หลินเซ่อมองดูหญิงสาวผู้ไม่ลืมที่จะแต่งหน้าจนเต็มอัตรา แม้ว่าจะกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลก็ตาม หลินเช่อสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วถามว่า “เป็นเธอเองเหรอที่สร้าง ปัญหาให้ครอบครัวอนะ”
ลูซิงหงยิ้ม “ใช่แล้วล่ะ เธอมาที่นี่เพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ เขา ทำร้ายผู้หญิงของฉัน เพราะงั้นเขาต้องจ่ายค่าเสียหายมาก็ถูก ต้องแล้วไม่ใช่เหรอ
หลินเซ่อมองหาร่องรอยการถูกทำร้ายบนตัวของอีกฝ่าย
แต่ไม่พบเลยแม้แต่น้อย
เธอเหลือบมองหญิงสาวบนเตียงแล้วถามว่า “คุณต้องการ เท่าไหร่”
ชายหนุ่มคนนั้นตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “ฉัน ต้องการห้าล้าน”
“ฮ่า…” นี่เธอต้องยอมจ่ายแพงถึงขนาดนั้นเลย หน้าไม่
อายสิ้นดี “ถ้าคุณต้องการห้าล้าน งั้นก็แปลว่าอาการบาดเจ็บของเธอคงจะสาหัสรุนแรงมาก! ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ