ตอนที่ 97 ต่อไปเราน่าจะนอนด้วยกันนะ

หลินเชื่อส่ายหน้า “นี่ถือว่าเป็นเงินของฉันในฐานะคุณผู้หญิง ตระกูลก็แล้วกันค่ะ ไม่เป็นไรหรอก

อวหมินหมื่นยิ้ม “ถ้าพวกเขาสามารถห้ามพ่อฉันไม่ให้เข้า บ่อนได้จริงละก็ บางทีอนาคตข้างหน้าก็น่าจะสดใสแล้วละมั้ง ยิ่งเธอกำลังโด่งดังแบบนี้ด้วย เงินเดือนฉันก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น บางทีฉันอาจจะใช้เงินเธอได้ครบเร็วๆ นี้ก็ได้นะ

แต่แล้วอหมินหมิ่นก็เลิกคิ้วและหันมาพูดกับหลินเชื่อว่า “ว่าแต่ ท่าทางจิ้งเจ๋อจะดีกับเธอมากๆ เลยนะเนี่ย

หลินเชื่อซะงัก จิ้งเจ๋อนั้นเป็นคนดีก็จริง แต่บางครั้งเขาก็ เย็นชาเหลือเกิน และบางครั้งเขาก็ดูเหมือนจะเย็นชาแต่เพียง ภายนอก แต่ลึกๆ ข้างในนั้นกลับอบอุ่นเหลือเกิน

หลินเชื่อตอบไปเพียงว่า “แต่เขาผู้ชายคนนั้นเอาใจยาก ออกค่ะ เขามีแต่ปัญหาเต็มไปหมด ฉันไม่ขอกวนใจพี่ด้วยเรื่อง นี้ก็แล้วกันนะคะ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ มีงานเลี้ยงวันเกิดต้องเตรี ยมตัวน่ะค่ะ”

เมื่อหลินเชื่อกลับมาจากโรงแรม เธอยืนนิ่งอยู่ที่ประตูบ้าน และเฝ้าดูเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่คอยระแวดระวังภัยอยู่โดยรอบตัวบ้านตระกูล แล้วอยู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกตัวว่าเธอ ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ สิ่งที่ทำให้หลินเช่ ออดรู้สึกอายขึ้นมาหน่อยๆ ไม่ได้

ก็เธอเป็นผู้หญิงเจ้าปัญหาจอมก่อเรื่องนี้นะ

เมื่อได้เวลาเข้านอน จิ้งเจ๋อก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขา เห็นหลินเชื่อกำลังมองหน้าเขาด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “เธอมามองหน้าฉัน ทําไม”

หลินเชื่อยิ่งกระดากหนักเมื่อมองหน้าเขา “ฉันคิดว่า….นับ ตั้งแต่วันนี้ไป เรามาเปลี่ยนกันดีกว่าค่ะ คุณมานอนบนเตียง แทนแล้วเดี๋ยวฉันจะไปนอน โซฟาเอง

จิ้งเจ๋อมองด้วยสายตาประหลาดใจ “ทำไมล่ะ

หลินเชื่อให้เหตุผลว่า “ก็คุณน่ะตัวสูงออก นอนบนโซฟา มันไม่สบายสำหรับคุณ ฉันตัวเล็กกว่า นอนตรงนี้ได้สบาย หรืออย่างน้อยเราก็น่าจะผลัดกันนะคะ คุณนอนเตียงคืนหนึ่ง แล้วก็ให้ฉันนอนเตียงคืนหนึ่งสลับกัน ให้คุณนอนตรงนี้ไป ตลอดก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้หย่ากัน มันไม่ยุติธรรมกับคุณ เลยค่ะ”

ดวงตาของจิ้งเพื่อเป็นประกาย เขายิ้มให้เธอและเลิกคิ้ว ถามต่อไปว่า “งั้นเธอกำลังจะบอกว่า เธอทนเห็นฉันต้องนอน แบบนี้ต่อไม่ได้สินะ”
นี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนั้นเลยสักนิด

หลินเซ่อตอบ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ฉันแค่ จะบอกว่า…ช่างเถอะ ถ้าคุณชอบนอนโซฟานักก็นอนไปแล้ว กัน

หลินเชื่อชักใจคอไม่ดี เธอเชื่อว่าที่ตัวเองพูดแบบนี้ไม่ใช่ เพราะเธอทนเห็นเขาต้องลำบากนอนบนโซฟาไม่ได้แน่ๆ

ถ้าอย่างนั้นเธอจะพูดทำไมกันล่ะ หรือเป็นเพราะเธอมักจะ คอยหาเรื่องให้ตัวเองแบบนี้อยู่เรื่อยกันแน่นะ หญิงสาวนัก ทําหนิตัวเอง

เธอรู้สึกแย่จัง

เธอทำตาขวางใส่คนตัวใหญ่กว่าแล้วหันกลับไปที่เตียง นอน แต่จึงเจ๋อเดินตามหลังมาติดๆ และนั่งลงบนเตียงข้างๆ

เธอ

เธอมองเขา “คุณเปลี่ยนใจแล้วเหรอคะ”

จิ้งเจ๋อตอบว่า “อันที่จริง เตียงใหญ่พอนะ เราสองคน นอนด้วยกันได้สบายมาก

“อะไรนะคะ” หลินเซ่อคิดว่าเธอหูฝาดไป

แต่ขณะที่พูด ชายหนุ่มก็รวบเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วทั้งคู่ก็

หงายหลังล้มลงบนเตียงนอน

มันเป็นเตียงคู่ขนาดมหึมาและแน่นอนว่ามีพื้นที่เหลือเฟือสำหรับสองคน แต่ไอ้ที่บอกว่านอนด้วยกันได้หมายความว่า ยังไงนะ

หญิงสาวดิ้นขลุกขลักพยายามจะยันตัวลุกขึ้น “ไม่ ไม่นะ

จิ้งเจ๋อ เราจะนอนเตียงเดียวกันแบบนี้ไม่ได้ เขาคว้าเอวเธอไว้แล้วรั้งกลับลงมา แม้จะพยายามฝืน ตัวอย่างไร แต่เธอก็กลับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่าง

ง่ายดายอยู่ดี

จิ้งเจอก้มลงถามว่า “ทำไมล่ะ เธอกลัวอะไรหรือไง หรือ กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้

หน้าหลินเชื่อเริ่มร้อนผะผ่าว “หมายความว่ายังไงที่บอก ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ “เธอกลัวห้ามใจตัวเองไม่ให้ลุกขึ้นมาจัดการฉันไม่ได้นะ

ส” เขาบอก

หลินเชื่อทำตาเขียวปัด “ไร้สาระ! ทำไมฉันจะควบคุมตัว

เองไม่ได้ ผู้ชายต่างหากล่ะที่น่ากลัว!

“อ้อ ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ละก็ เธอ คิดมากเกินไปแล้วล่ะ ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอมาตั้งนานแต่ยัง ไม่เคยแตะต้องเธอด้วยซ้ำ รับรองได้ว่าฉันไม่ได้จะเป็นคนที่ ขาดสติตอนอยู่บนเตียงแน่นอน เชื่อใจได้เลย! ”

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากนอนเตียงเดียวกับเขาอยู่ดีนั่นแหละ
“ไม่ค่ะ ไม่ ฉันทำไม่ได้จริงๆ เธอบอกอย่างยุ่งยากใจ

แต่จิ้งเจ๋อไม่สนใจ เขากดร่างเธอให้ล้มลงนอนแล้วขยับ เบียดเข้ามาจนใกล้ ตระกองกอดเธอไว้

“เลิกยุกยิกได้แล้ว นอนซะ!

“ฉัน” ทำอย่างกับว่าเธอจะหลับลงอย่างนั้นแหละ

“มัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่อีกล่ะ นอนสักที! จิ้งเจ๋อ พูดขึ้นจากด้านหลัง

หลินเชื่อไม่อาจตอบโต้อะไรได้ เธอไม่กล้าขยับตัวและ ทำได้แค่เพียงนอนหายใจอย่างหนักหน่วงอยู่อย่างนั้น หญิง สาวรู้สึกได้ว่าผู้ชายที่นอนอยู่ข้างหลังเธอเริ่มที่จะผ่อนคลายลง แม้ดวงตาของเขาจะยังเบิกกว้าง จ้องเธอแทบไม่กะพริบก็ตาม จนกระทั่งเวลาผ่านไป ความเหนื่อยล้าก็เริ่มคืบคลานเข้ามา

น่าแปลกที่เขาหลับไปได้ทั้งแบบนั้น

เธอเองก็ชักจะเริ่มเพลียเหมือนกัน และในไม่ช้าหญิงสาวก็ หลับไปทั้งที่ยังอยู่ในสภาพนั้นเช่นกัน

วันต่อมา กู้จิ้งเจ๋อตื่นนอนด้วยความสดชื่นตามปกติ

หลินเชื่อชักสังหรณ์ใจว่าเขาคงจะไม่ยอมย้ายกลับไปนอน

ที่โซฟาอีกต่อไปแล้ว…

บางทีโซฟานั่นคงจะนอนไม่สบายจริงๆ และเขาก็ทนไม่ ไหวอีกแล้ว เพราะฉะนั้นต่อให้เธอนอนดิ้นยังไงก็คงไม่อาจขัดขวางเขาไม่ให้กลับมานอนบนเตียงได้อีก

มาคิดๆ ดูแล้ว บางทีการยอมให้เขามานอนบนเตียงอาจ จะเป็นสิ่งที่ถูกแล้วก็ได้

แต่ถึงอย่างนั้น ตอนแรกหลินเชื่อก็ตั้งใจว่าเธอจะย้ายไป นอน โซฟาเสียเอง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอกับเขากลับมานอน ร่วมเตียงเดียวกันเสียแบบนี้

งานเทศกาลประกาศผลรางวัลแพนด้ากำลังจะเริ่มต้นใน อีกไม่นาน

และเพราะหลินเชื่อได้รับการเสนอชื่อข้าวของรางวัลนัก แสดงหน้าใหม่ ทางบริษัทจึงทุ่มเทความสำคัญให้กับเรื่องนี้ พวกเขาถึงขั้นลงทุนจ้างมืออาชีพมาช่วยเทรนเธอสำหรับการ เข้าร่วมงานประกาศผลรางวัลเลยทีเดียว

หญิงสาวแต่งตัวเรียบร้อยตั้งแต่ที่บ้าน เธอมองดูชุด กระโปรงยาวที่ผ่าสูงขึ้นมาถึงหน้าขา ซึ่งไม่ใช่การแต่งกายที่ เธอคุ้นเคยสักเท่าไหร่ แต่ก็เป็นชุดที่ทางบริษัทจัดหามาให้ พวกเขาบอกเธอว่า ในงานนี้เป็นโอกาสสำคัญ ถ้าเธออยากจะ เป็นที่สนใจ เธอก็ต้องยอมทำหลายอย่างที่ไม่เคยทำ และด้วย เหตุนี้พวกเขาจึงจัดแจงเลือกชุดที่สะดุดตาอย่างที่สุดนี้มาให้ เธอสวม หลินเชื่อนั้นไม่ได้อยากจะเป็นจุดสนใจสักเท่าไหร่ เพียงแค่มีโอกาสได้เข้าร่วมงานใหญ่ๆ แบบนี้ เธอก็พอใจมาก แล้ว

หญิงสาวมองดูตัวเองในกระจกและรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ค่อยจะลงตัวนัก

จิ้งเพื่อเดินเข้ามาเห็นเธอกำลังยืนจับโน่นขยับอยู่ที่หน้า

กระจกพอดี รูปร่างผอมบางของเธอในชุดเข้ารูปแบบนี้ ช่วย ขับให้หลินเซ่อดูสวยสง่าและเซ็กซี่ไม่น้อยทีเดียว ชายหนุ่มหรี่ตาแล้วเดินเข้ามาหาพลางถามว่า “เธอกำลัง

ทําอะไรอยู่

หลินเชื่อหันมาหาเขา “คุณคิดว่าฉันดูแปลกมั้ยคะ”

กู้จิ้งเจ๋อพินิจดูโดยละเอียดอีกครั้ง ชุดกำมะหยี่สีดำนั้นผ่า สูงขึ้นไปจนเผยให้เห็นหน้าขาขาวผ่องทั้งสองข้างอย่างน่ามอง ก่อนจะบอกว่า “แปลกยังไงล่ะ เธอก็ดูดีน

“คุณคิดว่าฉันดูดีเหรอคะ” หลินเชื่อถามอีก

ชายหนุ่มยิ้มแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาประชิด เสียงของเขาทุ่ม นุ่มละมุนละไมเมื่อพูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่าเธอจะยิ่งดูดีกว่านี้ถ้าไม่ ได้สวมอะไรเลย….

หลินเซ่อหน้าแดง “ไปให้พ้นเลยนะ!”

จิ้งเจ๋อหัวเราะ “ก็เธอถามฉันเองนะ

หน้าเธอแดงแล้วแดงอีก “ใครจะไปคิดล่ะว่าคุณจะเป็น พวกทำตัวเกกมะเหรกเกเรแบบนี้! “

เขายิ้มแล้วพิศดูเธออีกครั้ง รอยผ่าสูงที่สุดนั่นก็ไม่เลว หรอกนะ ดูเหมือนชุดนี้น่าจะฉีกออกจากตัวได้ง่ายดายทีเดียว…
หัวใจเขาเริ่มเต้นถี่จนชายหนุ่มต้องรีบหมุนตัวและตั้งท่าจะ เดินออกไป เขานึกสงสัยว่าช่วงนี้เขาดูพยายามที่จะสะกดความ รู้สึกตัวเองมากเกินไปหรือเปล่านะ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จะหา วิธีอธิบายได้อย่างไรว่าทำไมความคิดของเขาถึงได้วนเวียนอยู่ กับเรื่องซุกซนทุกครั้งที่เขามองดูเธอแบบนี้

บางทีอาจเป็นเพราะอายุของเขาก็ได้ ร่างกายของเขาโดย หาผู้หญิง โดยสัญชาตญาณนั้นหรือ

หลินเชื่อหันไปหาจิ้งเจ๋อ “อ้อ จริงด้วยสิ เรายังมีบัตรเข้า งานสำหรับวันนี้เหลืออีกใบหนึ่งนะค่ะ ถ้าคุณสนใจก็แวะไปได้ นะคะ”

กู้จิ้งเจ๋อหลุดจากภวังค์กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขามองดูบัตรเข้างานที่เธอยื่นให้ ชายหนุ่มรับไว้และพูดว่า “ตกลง ถ้ามีเวลาฉันจะแวะไปดู”