ตอนที่ 1 นี่ฉันนอนกับผู้ชายผิดคนนั้นเหรอ

ความรักเป็นเรื่องของโชคในการอยู่อย่างถูกที่ถูกเวลา และดู เหมือนเธอเองก็อยู่ถูกที่เสียด้วยสิ…

– บทจารึก –

หลินเชื่อผวาตื่นจากเตียงด้วยความงุนงง

ในใจสับสนด้วยรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อ สัมผัสของผ้าปูที่นอนเนื้อดีที่อยู่ใต้ฝ่ามือนั้น ก็รู้สึกว่ามันไม่ เหมือนผ้าปูผืนเก่าที่ใช้อยู่ประจำที่ซักแล้วซักเล่าจนเปื่อยบาง แสงไฟเหนือศีรษะเองก็ไม่ใช่แสงสลัวรางจากโคมไฟประหยัด พลังงานที่เคยคุ้น เธอรู้สึกเจ็บร้าวไปทั่วร่างราวกับถูกฉีก กระชาก โดยอะไรบางอย่าง เมื่อยกข้อมือขึ้นมาพินิจดูก็พบว่ามี ร่องรอยเขียวปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

งั้นนี่ก็ไม่ใช่ความฝันสินะ…

เธอยกมือปิดปากเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอส่งเสียงใดๆ ออก ไปแล้วใช้มือเลิกผ้าห่มขึ้น ทว่าเมื่อได้เห็นร่างที่เปลือยเปล่า โดยสมบูรณ์ของตัวเอง หญิงสาวเกือบจะเผลอหวีดร้องออกไป

ดวงตาปราดเปรียวของหลินเชื่อเหลือบซ้ายแลขวา ก่อน จะตัดสินใจสลัดผ้าห่มทิ้งแล้วเผ่นฝังลงจากเตียง เธอรีบโกยเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ แล้ว เริ่มมองหาทางออกจากห้องชนิดที่ไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมา อีก

ทันใดนั้น ใครบางคนก็คว้าหมับเข้าที่หลังต้นคอของ

เธอ…

“โอ๊ย…ปล่อยนะ ปล่อยสิ…” หลินเซ่อดิ้นสุดกำลัง แต่มือใหญ่ที่คว้าต้นคอเธอไว้กลับลากเธอกลับมาที่เตียง นอนอย่างง่ายดาย

แม้จะกำลังสับสนอย่างที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่ หลินเชื่อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพร่าเบลอราวกับต้องมนต์เมื่อเงย หน้าขึ้นมามองบุรุษผู้เป็นเจ้าของมือ ดวงตาเจ้าเสน่ห์คู่นั้นอยู่ บนดวงหน้าหล่อเหลาอย่างหาตัวจับยากจนเธอไม่อาจละ สายตาไปได้เลย

คนอะไรหล่อเป็นบ้า…

สายตาที่กำลังครุ่นคิดของเขาดูจะบรรจุแววของความ ยโสที่มีมาแต่กำเนิด ใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็งและจมูกโด่ง เป็นสันนั้นก็ดูชัดเจนยิ่งนักบนใบหน้าขาวสะอาด ผิวราวกับ หยกของเขาทำให้หลินเชื่อที่คิดว่าตัวเองก็เป็นคนหนึ่งที่ผิวดีไม่ น้อยแล้วยังอดนึกอิจฉาไม่ได้

เธอเองก็พบเจอผู้ชายมาไม่น้อย แต่สำหรับชายหนุ่มที่อยู่ ตรงหน้า แม้แต่พวกที่ได้รับการยกย่องว่าหล่อเหลาราวเทพ บุตรก็ยังดูหมองไปถนัดตาเมื่อเทียบกับเขาคนนี้
ว่าแต่นี่เป็นผู้ชายคนเดียวกับคนที่ทรมานทรกรรมเธอจน แทบปางตายไปครึ่งค่อนคืนหรือเปล่านะ

“ใครส่งเธอมาที่นี่ กล้าดียังไงถึงวางยาฉัน แล้วคิดเหรอ ว่าเธอจะหนีรอดปลอดภัยออกไปจากที่นี่ได้หลังจากทำเรื่องแบ บนี้นะ” เขาจ้องมองหญิงสาวที่ยืนทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรง หน้า ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด

หญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้มีผิวขาวราวหิมะ ใบหน้าเรียวเล็ก ประดับด้วยดวงตาคู่โต ขนตายาวของเธอกะพริบขึ้นลงเหมือน ตากวางเคราะห์ร้ายที่กำลังโดนแสงไฟส่อง แต่เธอก็ต้องตอบ เขาอย่างไม่ลดละเช่นกัน

สายตาของจิ้งเจ๋อจ้องเขม็งอยู่ที่หลินเชื่อเมื่อดวงตาของ เธอเริ่มสอดส่ายพร้อมศีรษะที่หันไปหันมา

เธอเป็นดาราเกรดล่างไม่โด่งดังอะไรนักคนหนึ่ง หลังจาก ที่ต้องเจอความลำบากยากแค้นมานับไม่ถ้วน เธอก็ได้รู้มาว่า ดาราดังอย่างกู้จิ้งอวี่มาปรากฏตัวที่นี่เมื่อคืนก่อน ด้วยเหตุนี้ หญิงสาวจึงตัดสินใจสั่งซื้อ ส่วนผสม บางอย่างที่จะทำให้คนที่ โดนหมดสติไม่รู้สึกตัวและวางยาลงในน้ำดื่มของเขา กะเอาไว้ ว่าจะหาประโยชน์จากผู้เป็นเหยื่อ….

ทว่าดูเหมือนเธอจะวางยาผิดคนแฮะ

เพราะเห็นได้ชัดว่าหนุ่มหล่อบาดใจที่อยู่ตรงหน้าเธอตอน

นี้ไม่ใช่กู้จิ้งอวี่คนดังอย่างแน่นอน

เขากระชากแขนเธอ โดยแรงอีกครั้ง ส่งให้ร่างของเธอลงไปกองอยู่บนพื้น หญิงสาวกลิ้ง โค่โล่ไปตลบใหญ่อย่างน่าอาย กว่าจะตั้งหลักได้

“คุณ… นี่คุณทำอะไรน่ะ คุณคิดว่าฉันจะยังนอนและอยู่ อย่างนี้เหรอถ้าฉันวางยาคุณจริงน่ะ คุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่ ซวยสุดๆ อยู่ตอนนี้นะคือฉันต่างหาก” กันเธอเจ็บจากการล้ม แม้จะไม่เท่าที่เจ็บแขนก็เถอะ แต่ที่แย่ที่สุดคือความเจ็บแปลบ ปลาบของร่างกายท่อนล่างที่เธอไม่อาจเป็นเฉยได้นี่สิ ด้วย ความโกรธจัด หญิงสาวจึงตะโกนลั่นออกไป “ฉันตั้งใจจะ วางยาคนอื่นต่างหากล่ะ ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรกับคุณสัก หน่อย คิดว่าตัวเองน่าวางยาตายเหอะ ฉันก็เลือกนะยะ เอาเงิน ค่ายาฉันคืนมาเลย!”

วางยาผิดคนนั้นเหรอ ใบหน้าของจิ้งเจ๋อเคร่งเครียด คิ้ว ขมวดมุ่นจนมองเห็นเป็นรอยย่นสามรอยตรงหว่างคิ้ว ดวงตา คำคมปลาบที่ดูราวกับปีศาจกำลังจะซุ่มตะครุบเหยื่อของเขา เขม้นมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ในอาภรณ์หลุดลุ่ยรุงรัง เนินไหล่ที่ เผยพ้นเสื้อผ้าออกมานั้นขาวราวหิมะ ทำให้ร่องรอยฟกช้ำบน ผิวเนื้อขาวผ่องนั้นดูสะดุดตาดูราวกับดอกพลัมกำลังคลี่กลีบ บานอยู่บนเนื้อขาวเนียนนุ่มนั้น

ภาพเหตุการณ์ของคืนที่ผ่านมาแว่บเข้ามาในหัวเป็น ครบที่สอง พลันช่องท้องด้านล่างของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ระลอก เขารู้สึกถึงอารมณ์ปลุกเร้าที่ไหลบ่าไปทั่วร่าง

เขาเบือนสายตาไปจากเธอ
แม่สาวคนนี้…กล้าดียังไงมาวางยาเขา แล้วนี่มันเป็นยา ชนิดไหนกัน

ช่วงจังหวะที่ชายหนุ่มละความสนใจไปชั่วขณะนั้นเองที่ทำ ให้หลินเชื่อสบโอกาส เธอเผ่นฝังลงจากเตียงอย่างสิ้นหวัง เต็มที่แล้วผลักเขาออกไปให้พ้นทาง

จากนั้นก็วิ่งสุดฝีเท้าโดยไม่กล้าหันกลับไปมอง

เมื่อได้ยินเสียงขู่ฟ่ออย่างไม่พอใจ เธอก็รีบร้องตะโกนว่า “มองอะไรอยู่ล่ะ กลับไปดูสภาพตัวเองซะก่อนเถอะ

“เธอ…” จิ้งเพื่อกำลังจะหมุนตัวมาคว้าเธอไว้ เป็นจังหวะ เดียวกับที่เขารู้สึกถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้นระลอกใหม่ ร่างกาย ท่อนล่างของเขาเริ่มที่จะลุกชันขึ้นมาอีกรอบ

“ให้ตายสิ” เขาสบถลั่น ชายหนุ่มกำหมัดแน่นเพื่อควบคุม แรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นมา

ฉินเฮ่าหันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจจนต้องอ้า ปากค้าง

มันเกิดอะไรขึ้นกัน แล้วทำไมแม่สาวคนนั้นถึงเสื้อผ้าหลุด ลุยไปหมด และที่สำคัญ ทำไมหล่อนถึงวิ่งหนีออกมาจากห้อง ของเจ้านายแบบนั้น

“ทะ ท่านครับ คุณชายรองโทรมาถามว่าพอใจกับห้องพัก หรือเปล่าครับ แต่ท่านหลับไปทันทีที่มาถึงเมื่อคืน พนักงานก็ เลยไม่ได้เข้าไปรบกวน ผู้ช่วยของท่านแจ้งมาว่าวันนี้มีนัดกับท่านประธาน เขากำลังรอท่านอยู่ที่เพรสซิเดนเชียล เรซิเดนซ์ แล้ว…ผู้หญิงที่ผมเห็นก่อนหน้านี้

“หุบปาก” กู้จิ้งเจ๋อตวัดสายตาคมกริบมอง ดวงตาของเขา วาววับ ฉินเฮ่ารีบกลืนความสงสัยทั้งปวงที่ไม่ควรมีลงคอทัน ควัน

ในห้องน้ำ จิ้งเจ๋อขัดถูเนื้อตัวจนแสบผิวไปหมด ก่อนที่ เขาจะจ้องมองเข้าไปในกระจกและสบถออกมาเสียงดังว่า “แม่ งเอ๊ย”

“ท่านครับ คุณนายมาครับ” ฉินเฮ่าเตือนด้วยเสียงแผ่ว เบาจากนอกห้องน้ำ สุ่มเสียงมีแวววิตก

จิ้งเพื่อชะงัก การที่ผู้เป็นมารดาแวะมาหาเช่นนี้ไม่มีทางที่ จะเป็นเรื่องดีไปได้

เมื่อเปิดประตูออกมา สตรีในเครื่องแต่งกายหรูหราที่ยืน อยู่ด้านนอกนั้นกำลังจ้องมองเตียงนอนยับยู่ยี่ด้วยท่าทีช็อก สนิท

ผ้าปูหลุดลุ่ยนั่นบ่งบอกว่าให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อค่ำคืน ก่อนหน้านี้

แววตาของจิ้งเจ๋อขุ่นมัวลง เขาคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมา สวมทับลาดบ่าสีน้ำผึ้งของตัวเอง “ผมรู้ว่าแม่อยากจะถามอะไร แต่แม่ครับ วันนี้ผมยุ่งมากจริงๆ

หว่านฉิงจะไม่ถามได้อย่างไรเล่า เธอแทบจะซ่อนสีหน้าตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ด้วยซ้ำ เธอหันไปมองจิ้งเพื่อ แล้วชี้นิ้วไปที่เตียงนอนก่อนจะเอ่ยว่า “จิ้งเจ๋อ แม่รู้นะว่าลูกนอน กับผู้หญิงน่ะ”

จิ้งเพื่อผลักประตูห้องน้ำออกมา แล้วพูดเสียงเย็นกับ มารดาว่า “แม่ช่วยอย่ายุ่งกับเรื่องนี้ได้มั้ยครับ “แม่จะไม่ยุ่งได้ยังไงล่ะ จิ้งเจือ ลูกจะต้องแต่งงานกับผู้

หญิงคนนี้ ลูกจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกทำกับเธอนะ

รู้อยู่แล้วว่าต้องพูดแบบนี้

“แม่ครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ ผมไม่ได้บ้านะครับ เธอ เป็นแค่ผู้หญิงแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ ผมไม่รู้กระทั่งชื่อเธอด้วย

“เธอชื่อหลินเซ่อ อายุยี่สิบสาม เธอเป็นลูกนอกสมรสของ ตระกูลหลินเจ้าของหลินกรุ๊ปนั่นยังไงล่ะ เธอมีพี่สาวสองคนแล้ว ก็น้องชายอีกคนหนึ่ง แม่ของเธอตายตั้งแต่เธอยังเล็ก แล้วพ่อก็ ไม่ได้เอาใจใส่อะไรนัก เธอพักอยู่ที่บ้านตระกูลหลินนั่นแหละ แต่ดูเหมือนว่าทางครอบครัวจะไม่ได้ช่วยจุนเจือเรื่องเงินทอง ให้เธอ…

“แม่ครับ!” กู้จิ้งเจ๋อพูดเสียงหนักแน่น ยิ่งนึกหน้าผู้หญิงนั่น เขาก็ยิ่งหัวเสีย

“ลูกยังคิดถึงโม่ฮุ่ยหลิงอยู่อีกเหรอจ๊ะ แม่บอกแล้วไงล่ะ ว่า ระหว่างลูกกับหล่อนมันเป็นไปไม่ได้ ดูเถอะว่าลูกคบหล่อนมา ตั้งหลายปี แต่ลูกก็ยังแตะต้องตัวหล่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ พวกลูกไม่ได้ถูกลิขิตมาให้เป็นคู่กัน!” มู่หว่านจึงบอกเสียงแข็ง “แม่ครับ พอทีเถอะ!” จิ้งเจ๋อตัดบทผู้เป็นมารดาเพียง เท่านั้น